Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 stycznia 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w składzie:

Przewodniczący: SSO Anna Rej-Żuk

Protokolant:Anna Delestowicz

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 stycznia 2013 r. w J.

odwołania D. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

z dnia 09.01.2012r. , znak: (...)/…../ (...)

w sprawie D. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

odwołanie oddala.

Sygn. akt VII U 136/12

UZASADNIENIE

Wnioskodawca D. K. złożył odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w W. z dnia 09.01.2012 r. (znak: (...)/…/ (...)) odmawiającej przyznania mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu podniósł, że przedmiotowa decyzja jest błędna, ponieważ stan zdrowia w dalszym ciągu czyni go niezdolnym do pracy.

W odpowiedzi na odwołanie Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. wniósł o jego oddalenie podnosząc, iż zgodnie z orzeczeniem komisji lekarskiej ZUS z dnia 29.12.2011 r. wnioskodawca jest zdolny do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, tym samym nie spełnia warunku określonego w art.57 ust.1 pkt 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., nr 153, poz.1227).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

D. K. urodzony (...) posiada wykształcenie średnie – technik mechanik. Pracował jako ślusarz, palacz CO, mechanik sprzętu AGD, ostatnio w ramach własnej działalności gospodarczej jako monter sprzętu AGD. Od 2004 r. do 31.12.2011 r. był uprawniony do renty z tytułu niezdolności do pracy.

/bezsporne/

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 23.11.2011 r. uznano, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 30.11.2014 r. W związku z wniesieniem przez Zastępcę Głównego Lekarza Orzecznika zarzutu wadliwości do powyższego orzeczenia, wnioskodawca poddany został badaniu przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 29.12.2011 r. uznała, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. U wnioskodawcy rozpoznano czerwienicę prawdziwą oraz nadciśnienie tętnicze bez udokumentowanych powikłań narządowych, jednakże zdaniem komisji stopień naruszenia sprawności organizmu w przebiegu rozpoznanych schorzeń nie jest znaczny i nie ogranicza w sposób istotny możliwości świadczenia pracy.

Decyzją z dnia 09.01.2012 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w W. odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy opierając się na treści orzeczenia komisji lekarskiej ZUS z dnia 29.12.2011 r.

/dowód: orzeczenie z dnia 23.11.2011 r. – k.70 akt rentowych ZUS;

orzeczenie z dnia 29.12.2011 r. – k.73 akt rentowych ZUS;

opinia lekarska z dnia 29.12.2011 r. – k.102 akt orzeczniczych ZUS;

decyzja z dnia 09.01.2012 r. – k.74 akt rentowych ZUS/

Biegły sądowy kardiolog rozpoznał u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze, nadwagę oraz czerwienicę prawdziwą. Rozpoznane u wnioskodawcy schorzenie kardiologiczne nie powoduje jego niezdolności do pracy.

/dowód: opinia z dnia 20.04.2012 r. – k.8/

Biegła sądowa hematolog rozpoznała u wnioskodawcy przewlekły zespół mieloproliferacyjny – czerwienicę prawdziwą oraz nadciśnienie tętnicze. Wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy.

/dowód: opinia z dnia 27.09.2012 r. – k.22/

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z art.57 ust.1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r., Nr 153, poz.1227) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1.  jest niezdolny do pracy,

2.  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3.  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w art.57 ust.1 pkt.3 cytowanej ustawy albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Pojęcie niezdolności do pracy definiuje art.12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Zgodnie z tym przepisem, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, zaś częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

W związku z wnioskiem o przyznanie dalszego prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wnioskodawca poddany został przez organ rentowy badaniom lekarskim. W ich wyniku orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 23.11.2011 r. uznano, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy do 30.11.2014 r., jednak w związku z wniesionym do orzeczenia zarzutem wadliwości, wnioskodawca poddany został ponownemu badaniu przez komisję lekarską ZUS, która orzeczeniem z dnia 29.12.2011 r. nie stwierdziła podstaw do przyjęcia istnienia niezdolności do pracy. U wnioskodawcy rozpoznano czerwienicę prawdziwą oraz nadciśnienie tętnicze bez udokumentowanych powikłań narządowych, jednakże zdaniem komisji stopień naruszenia sprawności organizmu w przebiegu rozpoznanych schorzeń nie jest znaczny i nie ogranicza w sposób istotny możliwości świadczenia pracy. Na podstawie orzeczenia komisji lekarskiej organ rentowy zaskarżoną decyzją odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Ponieważ sporna decyzja ZUS odmawiająca prawa do renty oparta została na orzeczeniu komisji lekarskiej, w toku postępowania sądowego niezbędne stało się przebadanie wnioskodawcy przez biegłych sądowych z zakresu hematologii oraz kardiologii, a zatem lekarzy o specjalnościach adekwatnych do stwierdzonych u niego schorzeń.

Biegły sądowy kardiolog rozpoznał u wnioskodawcy nadciśnienie tętnicze, nadwagę oraz czerwienicę prawdziwą. Zdaniem biegłego rozpoznane u wnioskodawcy schorzenie kardiologiczne nie powoduje jego niezdolności do pracy. Biegły wskazał, że stan przedmiotowy układu krążenia wnioskodawcy jest prawidłowy, także dostępne w dokumentacji badania układu krążenia wskazują na prawidłową funkcję serca. Charakter i czas powstania dolegliwości wskazują zaś, że są one związane z chorobą podstawową, czyli czerwienicą.

Biegła sądowa hematolog rozpoznała u wnioskodawcy przewlekły zespół mieloproliferacyjny – czerwienicę prawdziwą oraz nadciśnienie tętnicze. W ocenie biegłej wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy. Biegła podniosła, że wnioskodawca wprawdzie od 13 lat leczy się z powodu czerwienicy prawdziwej, jednak, od co najmniej 4 lat, choroba ma charakter stabilny, utrzymują się prawidłowe wartości parametrów morfologii krwi bez konieczności stosowania krwioupustów.

Biorąc pod uwagę treść powyższych opinii Sąd przyjął za własne wnioski w nich zwarte. Opinie sporządzone zostały przez lekarzy posiadających stosowną wiedzę oraz doświadczenie w zakresie swoich specjalizacji. Zdaniem Sądu biegli w pełny i jasny sposób uzasadnili swoje stanowisko, że wnioskodawca pomimo bezspornie rozpoznawanych u niego schorzeń, przede wszystkim czerwienicy prawdziwej, nie może zostać uznany za osobę niezdolną do pracy zgodnie z kwalifikacjami. Opinie te potwierdziły wnioski zawarte w orzeczeniu komisji lekarskiej ZUS. Sąd zaś, który sam nie dysponuje specjalistyczną wiedzą medyczną, nie mógł poczynić ustaleń sprzecznych z opiniami biegłych, skoro uznał, że są one prawidłowe i jeżeli odmienne ustalenia nie mają oparcia w pozostałym materiale dowodowym. W ocenie Sądu w szczególności biegła hematolog przekonująco uzasadniła swoją ocenę stanu zdrowia wnioskodawcy w kontekście zachowanej przez niego zdolności do pracy podnosząc, że obecnie choroba ma stabilny charakter, bez powikłań w przebiegu jej leczenia, a stan fizykalny badanego jest prawidłowy. Jak wynika przy tym z treści opinii, biegła brała pod uwagę zgłaszane przez wnioskodawcę dolegliwości w postaci duszności, czy nudności, jednakże nie oceniła ich jako wpływające na sprawność organizmu wnioskodawcy w sposób na tyle znaczny, aby powodowały one utratę zdolności do pracy.

Należy podkreślić, że subiektywne przekonanie wnioskodawcy o istnieniu niezdolności do pracy ze względu na stan zdrowia nie może mieć decydującego znaczenia dla ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, albowiem miarodajny jest jedynie obiektywnie istniejący stan zdrowia stwierdzony w toku postępowania w kontekście zachowanej zdolności do pracy, do której to oceny uprawnieni są biegli lekarze o specjalności odpowiadającej schorzeniom osoby badanej. Można również zauważyć, że według cytowanego powyżej art.12 ustawy emerytalnej, o niezdolności do pracy nie decyduje biologiczny stan kalectwa lub choroby, niemający wpływu na zdolność do pracy, lecz połączenie niezdolności do pracy z niezdolnością do przekwalifikowania się do innego zawodu. Chodzi tu o potencjalną możliwość wykonywania zatrudnienia przy uwzględnieniu stopnia naruszenia sprawności organizmu, możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia oraz celowości przekwalifikowania zawodowego z uwagi na rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne. Nie każde zatem schorzenie, nawet przy bezspornym fakcie stwierdzenia jego istnienia powoduje niezdolność do podjęcia zatrudnienia. W pewnych sytuacjach, ocenianych przez biegłych lekarzy indywidualnie w odniesieniu do każdego badanego, istniejący stan chorobowy - tak jak ma to miejsce w przypadku wnioskodawcy - nie dyskwalifikuje osoby jako potencjalnego pracownika. Zdaniem Sądu, z opinii biegłych, potwierdzających stanowisko komisji lekarskiej ZUS wynika, że wnioskodawca jest osobą, która pomimo swoich schorzeń zachowała zdolność do pracy zgodnej z poziomem kwalifikacji. Bez wpływu na powyższą ocenę pozostaje okoliczność odmiennej oceny stanu zdrowia wnioskodawcy dokonanej uprzednio przez lekarza orzecznika w dniu 23.11.2011 r., którego zdaniem wnioskodawca mógł zostać uznany za częściowo niezdolnego do pracy. Można zauważyć, że z opinii lekarza orzecznika z dnia 23.11.2011 r. nie wynika w istocie, na jakiej podstawie lekarz ten dokonał swojej oceny. Sąd zważył bowiem, że z przedstawionych wyników badania przedmiotowego wynika, iż wszelkie oceniane parametry (m. in. układ oddechowy, serce, narządy jamy brzusznej, ruchu i inne) określone zostały jako prawidłowe, przy jednoczesnym stwierdzeniu braku występowania kaszlu, duszności czy obrzęków. Przy takich pozytywnych ustaleniach podstawa uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy może budzić uzasadnione wątpliwości, zwłaszcza, że nie została ona również wskazana w lakonicznym uzasadnieniu opinii, ograniczającym się do stwierdzenia istnienia zaburzeń sprawności organizmu wnioskodawcy bez podania jednakże, na czym owe zaburzenia polegają.

Reasumując, skoro wnioskodawca nie mógł zostać uznany za niezdolnego do pracy chociażby w stopniu częściowym, brak było podstaw do przyznania prawa do renty zgodnie z przepisem art.57 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał odwołanie za bezzasadne i na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, orzekł o jego oddaleniu.