Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Dariusz Prażmowski

Sędziowie SSO Bożena Żywioł (spr.)

SSO Marcin Schoenborn

Protokolant Barbara Szkabarnicka

przy udziale Marka Dutkowskiego Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 2 września 2014 r.

sprawy

1.  W. O. ur. (...) w G.

syna L. i M.

oskarżonego z art. 158§1 kk, art. 207§1 kk, art. 288§1 kk, art. 190§1 kk

2.  P. O. ur. (...) w G.

syna L. i M.

oskarżonego z art. 158§1 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 16 stycznia 2014 r. sygnatura akt IX K 1758/13

na mocy art. 437 § 1 kpk i art. 636 § 1 kpk

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

2.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. L. L. (2) kwotę 516,60 zł (pięćset szesnaście złotych i sześćdziesiąt groszy) obejmującą kwotę 96,60 zł (dziewięćdziesiąt sześć złotych i sześćdziesiąt groszy) podatku VAT, tytułem zwrotu nieuiszczonych kosztów obrony oskarżonego W. O. z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

3.  zasądza od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego: od W. O. w kwocie 526,60 zł (pięćset dwadzieścia sześć złotych i sześćdziesiąt groszy), a od P. O. w kwocie 10 zł (dziesięć złotych) i wymierza im opłatę za II instancję: W. O. w kwocie 300 zł (trzysta złotych) a P. O. w kwocie 120 zł (sto dwadzieścia złotych).

VI Ka 380/14

UZASADNIENIE

sporządzone na wniosek obrońcy oskarżonego W. O.

Obrońca oskarżonego W. O. zaskarżając w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze wyrok Sądu Rejonowego w Gliwicach z dnia 16 stycznia 2014r. ,zapadły w sprawie sygn.akt IX K 1758/13, zarzucił:

-rażącą niewspółmierność kary przez nieuwzględnienie okoliczności wpływających na możliwość zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, a to faktu przeproszenia pokrzywdzonych przez oskarżonego i przyjęcia przez nich tych przeprosin oraz faktu, iż w odniesieniu do części przestępstw oskarżony był młodociany,

-obrazę art 7 kpk przez naruszenie zasad prawidłowego rozumowania i przyjęcie, po uchyleniu tymczasowego aresztowania, że wymierzona bezwzględna kara pozbawienia wolności spełni cele prewencyjne, bo tylko wyeliminowanie oskarżonego ze społeczeństwa spowoduje, że oskarżony nie będzie stanowił zagrożenia i nie popełni więcej przestępstw oraz przyjęcie, że wyrażony żal i chęć naprawienia szkody nie mogą stanowić podstawy wymierzenia kary łagodniejszej, gdyż starania te podjął oskarżony już po dokonaniu czynów.

Stawiając takie zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku przez zastosowanie warunkowego zawieszenia wykonania kary.

Sąd Okręgowy nie podzielił zarzutów i wniosków apelacji uznając środek odwoławczy za bezzasadny w stopniu oczywistym.

Kary jednostkowe wymierzone oskarżonemu, jak i orzeczona względem niego kara łączna pozbawienia wolności nie noszą w sobie cech rażącej niewspółmierności.

Kary jednostkowe wymierzono w dolnych granicach ustawowego zagrożenia, a karę łączną - przy zastosowaniu korzystnej dla oskarżonego zasady asperacji, co w sposób wystarczający uwzględniło związek pomiędzy przypisanymi mu przestępstwami.

Młody wiek oskarżonego, przy baczeniu na jego dotychczasowego tryb życia, a zwłaszcza fakt wielokrotnego naruszenia prawa w przeszłości, nie daje absolutnie żadnych podstaw, aby traktować go w sposób uprzywilejowany. Ustawowe założenie, że kara wymierzona młodocianemu ma go wychować nie oznacza przecież pobłażania dla sprawcy, który pomimo młodego wieku wykazuje znaczny stopień zdemoralizowania i deprawacji, naruszając notorycznie obowiązujące normy porządku prawnego. Przeciwnie, osiągnięcie celów wychowawczych wobec takiego niepoprawnego sprawcy jest możliwe tylko przez zastosowanie środków karnej reakcji na tyle dolegliwych, aby przez wykazanie, że nieprzestrzeganie prawa prowadzi do poważnych konsekwencji, wdrożyć go do zmiany jego zachowania.

Abstrahując od stopnia trafności, czy też logicznej poprawności niektórych sformułowań zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, obiektywnie dostrzec wypada szereg istotnych przesłanek, które zdecydowanie uniemożliwiają przyjęcie wobec oskarżonego pozytywnej prognozy kryminologicznej, która stanowi przecież warunek konieczny dla ewentualnego zastosowania względem niego dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności.

Oskarżony wszystkie przypisane mu przestępstwa popełnił w okresie od czerwca do września 2013r., a więc w czasie biegu aż pięciu odrębnych okresów próby wyznaczonych w związku z kolejnymi skazaniami oskarżonego za popełnienie w okresie wcześniejszym różnych przestępstw, w tym podobnych.

Jeżeli oskarżony - pomimo świadomości, że rozpoczęły się takie okresy próby, w czasie których jego zachowanie jest szczególnie kontrolowane pod kątem przestrzegania prawa, dla weryfikacji przyjętej pozytywnej prognozy kryminologicznej - nie zmienił swojej postawy życiowej i popełnił kolejne przestępstwa, to oznacza to, iż stosowanie wobec niego środków probacyjnych nie przyniosło żadnych oczekiwanych i zakładanych rezultatów. Oskarżony nie wykorzystał dawanej mu parokrotnie szansy i nie wdrożył się do poszanowania norm prawa.

W ocenie sądu odwoławczego stosowanie względem oskarżonego po raz kolejny dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary byłoby niczym nieuzasadnionym pobłażaniem sprawcy, który na żadne uprzywilejowane traktowanie go po prostu nie zasługuje, a tym samym nosiłoby w sobie czynnik deprawujący sprawcę niepoprawnego i nie dającego gwarancji przestrzegania prawa w przyszłości.

Wnioskowania takiego nie zmieniają wskazane przez apelującego okoliczności łagodzące, w tym deklaracja ze strony oskarżonego, że żałuje czynów i chce naprawić szkody. Okoliczności te w sposób wystarczający zostały uwzględnione przy wymiarze poszczególnych kar jednostkowych.

W nawiązaniu do wywodów apelującego wymaga jeszcze podkreślenia, że czym innym jest ocena zasadności dalszego stosowania w toku postępowania określonego środka zapobiegawczego, zwłaszcza tymczasowego aresztowania, w oparciu o przesłankę z art. 258 § 3 kpk, dla której to oceny istotnym jest, czy zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania wymaga konieczności stosowania tego środka, a czym innym – decydowanie o wymiarze i rodzaju kary, która ma stanowić adekwatną do wagi czynów i stopnia winy reakcję na naruszenie prawa.

Nie znajdując zatem podstaw do jakiejkolwiek ingerencji w treść wyroku Sądu Rejonowego, w tym w zakresie kwestionowanego w apelacji rozstrzygnięcia o karze, orzeczenie to utrzymano w mocy.

Nieuwzględnienie apelacji obrońcy skutkowało obciążeniem oskarżonego kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.