Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 października 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Lublinie, I Wydział Cywilny

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 22 października 2014 r. w Lublinie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w B.

przeciwko O. K. i Z. K.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanych od wyroku Sądu Okręgowego w Lublinie z dnia
11 marca 2014 r. sygn. akt IX GC 324/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od O. K. i Z. K. na rzecz (...) Spółki Akcyjnej w B. kwotę 2700 (dwa tysiące siedemset) złotych tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

I ACa 434/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z 11 marca 2014r. Sąd Okręgowy w Lublinie zasądził solidarnie od pozwanych O. K. i Z. K. na rzecz powódki (...) Spółki Akcyjnej w B. kwotę 196.352,60zł z ustawowymi odsetkami i kosztami procesu.

Wyrok Sądu Okręgowego został oparty na następujących ustaleniach:

Strony w ramach prowadzonej działalności zawarły w dniu 4 listopada 2010r. umowę w której pozwani zobowiązali się do dostarczania na podstawie składanych przez powoda zamówień okresowych towarów w ilościach i asortymencie określonych w poszczególnych zamówieniach. Brak uwag pozwanych w ciągu 2 dni roboczych od otrzymania zamówienia był uważany za przyjęcie zamówienia powoda bez zastrzeżeń. Ewentualne uwagi mogły dotyczyć wyłącznie zmiany terminu realizacji zamówienia lub zmniejszenia ilości zamówionych towarów. Pozwani zobowiązali się zrealizować przedmiot każdorazowego zamówienia w terminie 21 dni od daty jego otrzymania.

W umowie uzgodniono, że w przypadku opóźnienia pozwanych z realizacją każdorazowego zamówienia powód będzie miał prawo obciążyć pozwanych karami umownymi w wysokości 0,1% wartości netto części danego zamówienia niezrealizowanej w terminie. W przypadku gdyby okres opóźnienia w realizacji zamówienia przekroczył 21 dni w stosunku do ustalonego terminu, pozwany miał prawo obciążyć pozwanych karą umowną w wysokości 0,1 % wartości netto całego zamówienia.

W okresie od 16 listopada 2010r. do 22 lutego 2012r. powód złożył pozwanym 29 zamówień z których jedynie 7 zostało zrealizowanych w terminie.

Do żadnego z zamówień pozwani nie zgłosili jakichkolwiek uwag.

W związku z opóźnieniami w realizacji zamówień powód obciążył pozwanych karami umownymi, których dochodził w niniejszym sporze.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo jest zasadne (art. 483 § 1 kc).

Pozwani przyznali, iż byli w opóźnieniu z realizacją poszczególnych zamówień i nie kwestionowali ilości dni opóźnienia ani wyliczenia kary przez powoda. Sąd Okręgowy nie podzielił natomiast ich stanowiska, iż opóźnili się z dostawami z przyczyn od nich niezależnych i nie znalazł podstaw do zmniejszenia kary umownej. Dochodzona przez powoda kara umowna nie jest rażąco wygórowana albowiem jest wielokrotnie niższa od wartości świadczenia.

Od tego wyroku pozwani złożyli apelację zarzucając:

- naruszenie art. 484 § 2 kc poprzez jego niewłaściwą interpretację i przyjecie, że w realiach niniejszej sprawy żądana kara umowna nie jest rażąco wygórowana;

- naruszenie art. 233 kpc poprzez dowolną ocenę dowodów, w szczególności zeznań świadków i zeznań pozwanego;

- sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wskazując na powyższe pozwani wnosili o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie miarkowanie kary umownej stosownie do okoliczności sprawy.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja jest niezasadna.

Zarzut naruszenia art. 233 kpc poprzez dowolną ocenę dowodów w szczególności zeznań świadków i pozwanego nie może być uwzględniony. Został on bowiem sformułowany bardzo lakonicznie bez wskazania o które konkretnie zeznania chodzi pozwanym i których świadków, a także na czym ta dowolność Sądu miałaby polegać.

Sąd Apelacyjny w całości podziela stanowisko Sądu Okręgowego, iż brak jest podstaw do przyjęcia, iż opóźnienia w dostawach realizowanych przez pozwanych były zawinione przez powoda.

W umowie z 4 listopada 2010r. strony postanowiły, iż wielkość miesięcznych zamówień składanych przez powoda będzie się kształtowała na poziomie od 4 do 22 % maksymalnej wartości umowy tj. 4.844.009zł netto i pozwani w żaden sposób nie wykazali, aby te wielkości zostały przez powoda przekroczone. Bez znaczenia jest również fakt, iż powód składał zamówienia często w odstępach kilkudniowych skoro strony nie uzgodniły harmonogramu dostaw. Należy ponadto zauważyć, że zgodnie z umową pozwani mieli prawo wniesienia co do każdego zamówienia uwag w zakresie ilości i terminu realizacji w terminie dwóch dni od daty otrzymania zamówienia i nigdy z tej możliwości nie skorzystali.

Zawarte w apelacji twierdzenie, iż pozwani nie mieli możliwości składania uwag o niemożności wykonania zamówienia z uwagi na fakt że zamówienia były składane często w odstępach kilkudniowych, a termin na zgłaszanie uwag wynosił dwa dni jest całkowicie niezrozumiałe. Jeżeli zamówienia przekraczały ich możliwości wytwórcze, a bezpodstawnie przypuszczali, że uda się im je zrealizować i nie zgłaszali żadnych uwag, to nie mogą obecnie przerzucać odpowiedzialności na powoda.

Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Okręgowego żądanej przez powoda kary umownej nie można również uznać za rażąco zawyżoną skoro stanowi ona 3,98 % wartości ceny brutto towarów dostarczonych z opóźnieniem.

Twierdzenie pozwanych, iż powód nie poniósł i nie wykazał żadnej szkody, co powoduje, iż kara umowna powinna być miarkowana także nie znajduje uzasadnienia. Przede wszystkim nie jest to okoliczność bezsporna, jak twierdzą pozwani. Brak szkody po stronie powoda mógłby ewentualnie stanowić przesłankę do miarkowania kary umownej pod warunkiem jednak, że pozwani wykazaliby tę okoliczność. Powód temu przeczy, zaś pozwani na których stosownie do art. 6 kc spoczywał ciężar dowodu, dowodu takiego nie przeprowadzili ograniczając się jedynie do twierdzeń.

Z tych względów i na podstawie art. 385 kpc i art. 108 § 1 kpc Sąd Apelacyjny orzekł jak w sentencji.