Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 listopada 2014r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2014r. w O.

sprawy z odwołania B. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania B. W.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w P.

z dnia 31.01.2014r. znak (...)

orzeka:

1.  zmienia zaskarżoną decyzję i przyznaje B. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1 października 2013 roku do dnia 30 września 2015 roku,

2.  stwierdza brak odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

UZASADNIENIE

B. W. złożyła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 31.01.2014r., odmawiającej jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu wskazała, że w okresie od 26.03.2013r. do 30.09.2013r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy, a podstawą jej przyznania było schorzenie kręgosłupa i barku. Podniosła, że w dalszym ciągu jest niezdolna do pracy, a jej stan zdrowia nie uległ poprawie.

W odpowiedzi na odwołanie ZUS wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu wskazał, że B. W. od 26.03.2013r. do 30.09.2013r. pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy a w związku z upływem okresu, na który świadczenie było przyznane, złożyła wniosek o przedłużenie uprawnień do renty. W toku jego rozpoznawania zarówno lekarz orzecznik ZUS, jak i Komisja Lekarska ZUS ustalili, że B. W. nie jest niezdolna do pracy, dlatego zaskarżoną decyzją z dnia 31.01.2014r. odmówiono jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Z tych względów zdaniem ZUS zaskarżona decyzja jest prawidłowa.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Z akt emerytalnych wynika, że decyzją z dnia 18.06.2013r. ZUS przyznał B. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres do 30.09.2013r.

W związku z upływem okresu, na który świadczenie było przyznane, B. W. w dniu 16.10.2013r. złożyła wniosek o przedłużenie uprawnień do renty. Ponieważ zarówno lekarz orzecznik, jak i Komisja Lekarska ZUS uznali ją za zdolną do pracy, zaskarżoną decyzją z dnia 31.01.2014r. organ rentowy odmówił jej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

W ocenie Sądu odwołanie od decyzji ZUS z dnia 31.01.2014r. jest zasadne.

Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonej, która spełnia łącznie następujące przesłanki:

1. jest niezdolna do pracy,

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

3. niezdolność do pracy powstała we wskazanych w ustawie okresach składkowych lub nieskładkowych albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Definicję osoby niezdolnej do pracy zawiera art. 12 ust. 1-3 w/w ustawy, który stwierdza, że jest nią osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, natomiast częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Zgodnie zaś z art. 61 w/w ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

W świetle w/w przepisów skuteczność odwołania B. W. była uzależniona od ustalenia, czy jest ona w dalszym ciągu niezdolna do pracy, a jeśli tak, to w jakim stopniu i jaki jest przewidywany okres trwania niezdolności.

Wskazać trzeba, że w sprawie, w której przedmiotem jest prawo do renty z ubezpieczenia społecznego, warunkująca powstanie tego prawa ocena niezdolności do pracy w zakresie wymagającym wiadomości specjalnych musi znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłych posiadających odpowiednią wiedzę medyczną adekwatną do rodzaju schorzeń ubezpieczonego (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12.01.2010r., (...) 204/09, LEX nr 577813, wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 27.02.2014r., IIIAUa 716/13, LEX nr 1444861).

Na okoliczność istnienia niezdolności do pracy odwołującej Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu neurologii, i rehabilitacji.

Biegłe: neurolog T. P. i rehabilitant E. J. w opinii z dnia 11.06.2014r., po przeprowadzeniu badania odwołującej oraz po zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą stanu jej zdrowia, zdiagnozowały u niej: przebytą operację przepukliny jądra miażdżystego na wysokości (...) w roku 2010 i 2012 z zespołem bólowym oraz rwą kulszową lewostronną i przetoką w odcinku L5/S1, zespół ciasnoty podbarkowej ze znacznym upośledzeniem funkcji.

Biegłe stwierdziły, że w/w schorzenia powodują u B. W. częściową niezdolność do pracy na okres od 01.10.2013r. do 01.10.2015r. (k. 14a.s.).

W uzasadnieniu biegłe wskazały, że po dokonaniu badania przedmiotowego i analizie dokumentacji lekarskiej stwierdzają, iż nie nastąpiła poprawa w stanie neurologicznym odwołującej w porównaniu do badania, w którym była uznawana za częściowo niezdolną do pracy. Dodały, że w badaniu przedmiotowym stwierdziły zespół rwy barkowej lewostronnej, cechujący się objawami ruchowymi korzeniowymi w kończynie górnej lewej, zespół ciasnoty podbarkowej lewej oraz zespół rwy kulszowej lewostronnej, ograniczenie ruchomości, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych, zespół korzeniowy i ubytkowy czuciowy i ruchowy w zakresie korzenia S1, wyciek płynu z rany pooperacyjnej na wysokości L4/S1. Powyższe objawy zdaniem biegłych uniemożliwiają wykonywanie pracy kucharza, którą dotychczas odwołująca wykonywała.

Do powyższej opinii zastrzeżenia wniósł organ rentowy. W piśmie datowanym na 16.07.2014r. (k. 21a.s.) podniósł, iż nasilenie objawów schorzenia w przypadku schorzenia odwołującej jest zdecydowanie zmienne, co umożliwia leczenie w okresach zaostrzeń w ramach zwolnień lekarskich. ZUS wskazał, że według opinii biegłych podczas badania stwierdzono miernie wyrażone cechy zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowego i objawy rozciągowe - również o miernym nasileniu, nie stwierdzono ewidentnych utrwalonych ubytków korzeniowych, dlatego nie ma podstaw do stwierdzenia niezdolności. W konkluzji organ rentowy wniósł o powołanie innych biegłych (k. 21 a.s.).

Sąd uwzględnił powyższy wniosek i dopuścił dowód z opinii innych biegłych z zakresu ortopedii, neurologii, i medycyny pracy, celem wskazania, czy odwołująca jest chociażby częściowo niezdolna do pracy.

Biegli: neurolog R. Z., ortopeda G. K. i biegła z zakresu medycyny pracy D. M. w opinii nadesłanej w dniu 13.10.2014r. stwierdzili, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy zarobkowej od dnia 01.10.2013r. nadal na okres 2 lat. (k. 43a.s.).

Biegli rozpoznali u B. W. przewlekły zespół bólowy w odcinku lędźwiowym i szyjnym kręgosłupa, przebytą rwę kulszową lewostronną, stan po leczeniu operacyjnym kręgosłupa lędźwiowego z powodu dyskopatii w 2010r. i w 2012r., zespół bólowy barku lewego oraz stan po operacyjnym usunięciu ciasnoty podbarkowej prawej w 2008r.

Do powyższej opinii żadna ze stron nie wniosła zastrzeżeń, przy czym organ rentowy wyraźnie wskazał to w piśmie datowanym na 24.10.2014r. (k. 50a.s.).

W ocenie Sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy stanowi dostateczną podstawę do oceny, czy B. W. spełnia przesłanki do przyznania jej prawa do renty.

Z akt ZUS, a w szczególności z dokumentacji lekarskiej ZUS wynika, że niezdolność odwołującej do pracy w okresie od 26.03.2013r. do 30.09.2013r. była spowodowana stanem narządu ruchu, zespołem bólowym kręgosłupa lędźwiowego i ograniczeniem ruchomości kręgosłupa. Odwołująca pobierając rentę, była uznawana za niezdolną do wykonywania pracy zgodnej z kwalifikacjami. Z opinii biegłych, sporządzonej w niniejszej sprawie, wynika zaś, że niezdolność ta jest spowodowana tymi samymi schorzeniami a stan jej zdrowia nie poprawił się.

Sąd podziela wnioski opinii obu zespołów biegłych. Z badania przedmiotowego odwołującej, dokonanego przez biegłych sporządzających pierwszą opinię wynika, że w toku badania odwołującej w dniu 26.04.2014r. stwierdzili ograniczoną ruchomość kończyn górnych w stawach, bark lewy uciskowo bolesny, ograniczoną ruchomość barku, objawy korzeniowe, bolesność w punktach V. na goleni lewej, zaburzenia czucia w kończynie dolnej lewej na 3-ch zewnętrznych palcach, wzmożone napięcie mięśni przykręgosłupowych oraz przetokę na kręgosłupie z cieknącym płynem na wysokości L4/S1.

Z badania przedmiotowego odwołującej, dokonanego przez biegłych sporządzających drugą opinię wynika, że w toku badania w dniu 06.09.2014r. biegli stwierdzili m.in. wygładzoną lordozę lędźwiowa, nieco wzmożone napięcie mięśniowe w okolicy przykręgosłupowej i ograniczoną ruchomość tej okolicy ku przodowi i do boków, dodatni objaw korzeniowy typu M. po stronie lewej, odruchy głębokie kolanowe zachowane, słabo wyrażone i brak odruchów głębokich skokowych.

Wobec w/w wyników badania przedmiotowego należy uznać, że w dacie badania przez biegłych stan zdrowia odwołującej uzasadniał wniosek o jej częściowej niezdolności do pracy.

Sąd podziela wnioski obu w/w opinii. Wnioski te są tożsame. Opinie zostały wydane przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych u odwołującej jednostek chorobowych. Biegli dokonali analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, przeprowadzili wywiad oraz badania odwołującej. Zarówno rozpoznanie, jak i wnioski, jakie znajdują się w opinii są rzeczowe, spójne i logiczne, dlatego zasługują na uwzględnienie. Biegli odnieśli się do schorzeń występujących u B. W., określili stopień ich nasilenia i wpływ na zdolność do pracy.

Z tych względów należy zdaniem Sądu podzielić wnioski biegłych o częściowej niezdolności do pracy odwołującej na okres 2 lat od chwili ustania świadczenia rentowego, tj. od 01.10.2013r. do 30.09.2015r.

Mając powyższe na uwadze Sąd w oparciu o art. 4771 ⁴§ 2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał B. W. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na okres od dnia 1.10.2010r. do dnia 30.09.2015r.

W pkt 2 wyroku Sąd stwierdził, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji.

Zgodnie z art. 118 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych organ rentowy wydaje decyzję w sprawie prawa do świadczenia lub ustalenia jego wysokości po raz pierwszy w ciągu 30 dni od wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania tej decyzji, z uwzględnieniem ust. 2 i 3 oraz art. 120.

Przepis art. 118 ust. 1a stanowi natomiast, że w razie ustalenia prawa do świadczenia lub jego wysokości orzeczeniem organu odwoławczego za dzień wyjaśnienia ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji uważa się również dzień wpływu prawomocnego orzeczenia organu odwoławczego, jeżeli organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Organ odwoławczy, wydając orzeczenie, stwierdza odpowiedzialność organu rentowego.

W niniejszej sprawie ostatnią okolicznością niezbędną do wydania decyzji było ustalenie niezdolności do pracy B. W., jej stopnia i okresu trwania.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie ZUS nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie niezdolności do pracy badanej w toku postępowania przed tym organem. Dopiero bowiem postępowanie sądowe pozwoliło na ustalenie, czy odwołująca jest niezdolna do pracy i na jaki okres. Zwrócić w szczególności należy uwagę na odmienne wyniki badania przedmiotowego odwołującej w ZUS i w postępowaniu sądowym. Zarówno lekarz orzecznik ZUS jak i Komisja lekarska ZUS nie stwierdzili istotnego ograniczenia sprawności ruchowej odwołującej, nie stwierdzili tez przetoki, a niewielki powierzchowny odczyn zapalny w dolnej części rany nieco sączący. Organowi rentowemu nie można więc przypisać odpowiedzialności za opóźnienie w przyznaniu świadczenia.

Z tych względów orzeczono jak w sentencji.