Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 listopada 2014r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Hanna Wnękowska

Sędziowie: SA – Marek Czecharowski

SA – Krzysztof Karpiński (spr.)

Protokolant: – st. sekr. sąd. Katarzyna Rucińska

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2014 r.

sprawy M. D. (1)

oskarżonego z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 w zw. z 12 k.k.

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 20 lutego 2014 r. sygn. akt XVIII K 176/09

Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną.

Zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze w tym opłatę w kwocie 700 zł.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 lutego 2014 r. w sprawie XVIII K 176/09 oskarżony M. D. (1) w ramach zarzucanego mu czynu został uznany za winnego tego, że w okresie od dnia 12 lipca 2006 r. do 11 sierpnia 2006 r. w W. działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej , w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, będąc pracownikiem Zakładu (...) sp. z o.o. jako podwykonawcy (...) S.A. przy budowie (...) przy ul. (...) w W. , wprowadził (...) S.A. w błąd w ten sposób , że po pobraniu na podstawie dowodów WZ:

-

nr (...) wystawionego w dniu 12 lipca 2006 r.,

-

nr (...) wystawionego w dniu 24 lipca 2006 r.,

-

nr (...) wystawionego w dniu 26 lipca 2006 r.,

-

nr (...) wystawionego w dniu 11 sierpnia 2006 r.,

stali w łącznej ilości 89909 kg zamiast dostarczyć ją na budowę (...) zawiózł ją do skupu złomu przy ul . (...) w W. gdzie sprzedał ją nieustalonym osobom doprowadzając w ten sposób (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wysokości 209.505,95 zł. to jest przestępstwa z art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i na podstawie art. 286§1 k.k. w zw. z art. 294§1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. skazano go zaś na podstawie art. 294§1 k.k., art.33§2 k.k. w zw. z art. 33§1 i §3 k.k. wymierzono mu karę 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności i karę grzywny w wysokości 200(dwustu) stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych,

na podstawie art. 69§1 i §2 k.k., art. 70§1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszono na okres próby 5 (pięciu) lat,

na podstawie art. 46§1 k.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz (...) S.A. ul. (...), (...)-(...) M. kwotę 209.505,95 (dwustu dziewięciu tysięcy, pięciuset pięciu złotych i 95/100) złotych tytułem naprawienia wyrządzonej przestępstwem szkody,

na podstawie art. 230§2 k.p.k. zwrócono:

- Powiatowemu Urzędowi Pracy we W. dokumenty znajdujące się w aktach sprawy na k. 855 tom V,

- Urzędowi Miasta - Wydziałowi Komunikacji we W. dokumenty znajdujące się w aktach sprawy na k. 856 tom V,

- Urzędowi Miasta - Wydziałowi Spraw Obywatelskich we W. dokumenty wraz z kopertą dowodową znajdujące się w aktach sprawy na
k. 858 tom V,

- Urzędowi Miasta -(...) , (...) (...) dokumenty znajdujące się w aktach sprawy na k. 863 tom V

- D. W. (1) zam. (...)-(...) W. ul. (...) dwie kopie formularzy przyjęcia odpadów metali o numerach (...) i (...) znajdujące się w aktach sprawy na kartach 201 i 202 tom II,

- (...) sp. z o.o. ul . (...) , (...)-(...) W. oryginały zamówień na stal z 24 lipca 2006 r. (k. 653 tom IV akt sprawy ) , 12 lipca 2006 r. (k. 654 tom IV akt sprawy) , 26 lipca 2006 r.
(k. 655 tom IV akt sprawy) wraz z faksem (k. 656 tom IV akt sprawy), 11 sierpnia 2006 r. (k. 657 tom IV akt sprawy),

- Zakładowi (...) sp. z o.o. ul . (...), (...)-(...) W. dokumenty znajdujące się w aktach sprawy na k. 406 tom III,

- (...) S.A. ul . (...), (...)-(...) M. cztery kopie kalkowe dokumentów WZ o numerach: (...), (...), (...), (...) wyszczególnione pod pozycjami 1-4 wykazu dowodów rzeczowych Drz (...)- (...) (k. 265tom II), uznanych za dowody rzeczowe na mocy postanowienia z dnia 13.11.2008 r. (k. 266 tom II) i przechowywanych w aktach sprawy na k. 238-242 tom II,

na podstawie art. 626§1 k.p.k., art. 627 k.p.k. zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w wysokości 4.620,11 (czterech tysięcy , sześciuset dwudziestu i 11/100) złotych oraz obciążono go opłatą w wysokości 700,00 (siedmiuset) złotych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego.

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  naruszenie przepisów prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia tj.:

1. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. z art. 410 k.p.k. poprzez dokonanie całkowicie dowolnej i jednostronnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, wyrażającej się w uwzględnieniu dowodów wyłącznie na niekorzyść M. D., przy jednoczesnym pominięciu okoliczności i dowodów na korzyść oskarżonego co dotyczyło w szczególności:

a)  uznaniu wyjaśnień oskarżonego M. D. (1) za niewiarygodne w zakresie w jakim zanegował wystawienie dokumentów WZ z dn. 12 lipca 2006 r., 24 lipca 2006 r., 26 lipca 2006 r. oraz 11 sierpnia 2006 r. z uwagi na pobyt w tym czasie na urlopie oraz remont mieszkania we W. wykluczający pobyt w tym czasie w W., pomimo iż okoliczności te nie zostały wykluczone innym dowodem, a nadto znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka T. K. oraz R. F.;

b)  uznaniu zeznań świadka T. K. za niewiarygodne, pomimo iż brak było podstaw do takiej oceny, a jego zeznania korespondowały z wyjaśnieniami M. D.;

c)  uznaniu za wiarygodne zeznań świadków M. T. i Z. T. pomimo, iż w stosunku do w/w prowadzone było postępowanie karne o czyn popełniony na szkodę (...) o zbliżonym schemacie działania jak w zarzucie aktu oskarżenia, a w^ stosunku do świadka M. T. zapadł wyrok skazujący, wobec czego w/w świadkowie zainteresowani byli w złożeniu zeznań o określonej treści;

d)  uznaniu za wiarygodne zeznań świadków J. O., S. K., A. K., pomimo występujących pomiędzy nimi rozbieżności, a nadto sprzeczności z zeznaniami świadka D. W. co do okoliczności składowania stali w skupie złomu, którego był właścicielem, które wykluczają przedstawiony przez nich przebieg zdarzeń;

e)  uznaniu opinii biegłego sądowego P. G. jako dowód wskazujący na niebudzącą wątpliwości winę M. D., pomimo iż w opinii nie zostały postawione jednoznaczne i kategoryczne wnioski.

2. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego nie dających się usunąć wątpliwości co do tego, czy to oskarżony złożył zamówienia na stal, a następnie podpisał dokument WZ, pomimo iż opinia biegłego nie zawiera kategorycznych wniosków w tym zakresie, a nadto wątpliwości co do tego, czy oskarżony w związku z urlopem i prowadzonym remontem mieszkania we W. w czasie popełnienia czynów, mógł być obecny w miejscu ich popełniania;

3. art. 424 pkt. 1 i 2 k.p.k. poprzez sporządzenie uzasadnienia w sposób niezgodny ze wskazaniami płynącymi z tego przepisu, co wyklucza możliwości dokonania kontroli instancyjnej w zakresie prawidłowości zapadłego rozstrzygnięcia, w tym:

1)  niewskazaniu na jakich konkretnie oparto się dowodach dokonując ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, a za takie nie może być uznane zbiorcze przytoczenie dowodów pod ustalonym przez Sąd I instancji stanem faktycznym, albowiem część powołanych dowodów nie mogła służyć za ich podstawę z tej przyczyny iż wskazywały okoliczności odmienne, od tych które przyjmuje Sąd I instancji za podstawę swojego rozstrzygnięcia;

2)  braku dokonania rzetelnej analizy poszczególnych dowodów, stanowiących podstawę istotnych ustaleń faktycznych i dokonanie jej w sposób zbiorczy, z posłużeniem się ogólnikowymi i sztampowymi stwierdzeniami;

3)  w ogóle nie wyjaśnieniu kwestii winy i zamiaru przypisanego oskarżonemu, w sytuacji gdy przestępstwo z art. 286 § 1 kk można popełnić wyłącznie z winy umyślnej, w zamiarze bezpośrednim, przy czym zamiar ten z uwagi na przyjęcia działania w warunkach czynu ciągłego musiał już istnieć w dacie złożenia pierwszego zamówienia.

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku polegający na przyjęciu, iż oskarżony M. D. dopuścił się zarzucanego aktem oskarżenia czynu, pomimo że zebrany materiał dowodowy oceniony w sposób swobodny nie dawał podstaw do takich ustaleń, w szczególności w związku z pojawiającymi się na jego tle wątpliwościami co do przebiegu zdarzeń, które nie powinny być rozstrzygane na niekorzyść oskarżonego.

Z uwagi na powyższe na podstawie przepisu art. 427§ 1 k.p.k. w zw. z art.437§ 1 i § 2 k.p.k. wniósł o to, by Sąd Odwoławczy zmienił zaskarżony wyrok i orzekł odmiennie co do istoty sprawy poprzez uniewinnienie oskarżonego M. D. od czynu przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem ewentualnie mając na względzie charakter i wagę uchybień, uchylił zaskarżony wyrok Sądu I Instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Warszawie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy nie jest zasadna i to w stopniu oczywistym dlatego też nie zasługuje na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i trafnie je ocenił mając na względzie art. 7 k.p.k. Istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności ujawniane w toku przewodu sądowego zostały omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Wbrew stanowisku apelującego wskazano – z zachowaniem wymogów art. 424 k.p.k. – które fakty uznano za udowodnione dlatego też Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko Sądu orzekającego zarówno w zakresie winy oskarżonego jak i oceny prawnej jego działania.

Apelacja obrońcy nie wskazuje na takie momenty, które nie znalazłyby uzasadnienia w motywach Sądu meriti. Jej wywody sprowadzają się do przedstawienia własnego poglądu na wyniki przewodu sądowego. Autor apelacji powołuje się przy tym na okoliczności prawidłowo przez Sąd rozważone.

Sprawstwo oskarżonego nie budzi żadnych wątpliwości, zaś zarzuty zawarte w apelacji polegające na rzekomo dowolnej, jednostronnej nierzetelnej ocenie dowodów są całkowicie bezpodstawne i jako takie nie do przyjęcia.

Głównym dowodem w sprawie zdecydowanie obciążającym oskarżonego M. D. (1) są zeznania świadków – kierowców S. K., J. O. i A. K. którzy przewozili stal przeznaczoną na budowę (...) w W..

Z ich zenań wynika w sposób jednoznaczny, że to na polecenie oskarżonego świadkowie zawozili stal na ulicę (...) (skup złomu) zamiast na miejsce budowy. Świadkowie ci, jako kierowcy działali na własny rachunek i nie mieli żadnych powodów, aby mówić nieprawdę i bezpodstawnie obciążać oskarżonego, bowiem nie brali udziału w tym procederze, wykonywali jedynie usługę.

Te właśnie zeznania korespondują z zeznaniami świadków M. T. (2) i Z. T. upoważnionych do sprawdzania załadunków, wydawania dokumentów przewozowych i planowania przygotowania produkcji. Wynika z nich, że to rzeczywiście oskarżony składał osobiście zamówienia na stal, która miała trafić na budowę Świątyni, dokumenty były podpisywane przez niego i że na przestrzeni lipca i sierpnia 2006 r. przedmiotowa stal została wyłudzona trafiając do skupu złomu przy ulicy (...).

Fakt przywłaszczenia stali przez św. św. M. i Z. T. dwa lata później a następnie ich skazanie nie przekreśla wartości dowodowej ich zeznań w tej sprawie. Powyższe dowody potwierdza kolejny dowód a mianowicie zeznania współwłaściciela składnicy złomu św. D. W.. Wynika z nich, że w dniach 30 czerwca i 4 lipca 2006 r oskarżony dostarczył „złom” w ilości 9,5 t. Świadek ustalił to w oparciu o formularze przyjęcia złomu stwierdzając również, że istniejąca dokumentacja nie jest pełna, bowiem jego firma nie prowadzi komputerowej bazy danych, teoretycznie mogły więc istnieć i inne przypadki dostarczenia „złomu” przez oskarżonego.

Mając na uwadze w/w dowody oraz wyjaśnienia oskarżonego nieprzyznającego się do zarzucanego mu czynu, który w postępowaniu jurysdykcyjnym odmówił składania wyjaśnień i odpowiedzi na pytania Sąd Okręgowy słusznie stanął na gruncie dowodów obciążających M. D..

Przedmiotem analizy były też dokumenty w postaci zamówień dostawy stali zbrojeniowej. Z opinii biegłego z zakresu badania pisma wynika, że zamówienia na k. 654, 655 i 657 zawierają podpis oskarżonego inne zaś najprawdopodobniej są jego podpisami. Brak jednoznacznego stwierdzenia wynika jednak tylko z ograniczeń badawczych dowodowych podpisów ze względu na stosunkowo prostą ich budowę, co biegły wyraźnie podkreślił w swojej opinii na k. 889.

W kontekście powyższych dowodów zeznania św. T. K. przeprowadzającego od dnia 7 sierpnia 2006 r. remont w mieszkaniu oskarżonego we W. nie mogą być miarodajne. Wynika z nich, bowiem, że zdarzały się sytuacje, iż mieszkanie remontował sam bez obecności oskarżonego. Słusznie, zatem Sąd orzekający uznał je za niewiarygodne tym bardziej, że przedstawione wyżej dokumenty w postaci zamówień stali noszą podpisy oskarżonego.

Niezrozumiały jest zarzut, iż Sąd I instancji „ nie wyjaśnił kwestii winy i zamiaru przypisanego oskarżonemu”. W tym miejscu należy się odwołać do treści uzasadnienia wyroku (k. 13-15) zaś o zamiarze bezpośrednim oszustwa świadczą poszczególne czynności wykonawcze i jego realizacja.

Ustalenia Sądu Okręgowego odpowiadają, zatem treści zebranych dowodów, a Sąd ten nie przekroczył granic ich swobodnej oceny.
O trafności stanowiska tego Sądu przekonują przedstawione wyżej dowody. Nie sposób, więc podważyć tez aktu oskarżenia. Uzasadnienie wyroku koresponduje z zebranymi dowodami.

Sąd orzekający rozważył i wyjaśnił wszelkie wątpliwości wykazując należytą dociekliwość, dostrzegając obiektywizm dowodów i ich wewnętrzną logikę.

Miał na uwadze całokształt materiału dowodowego poddał go gruntownej analizie oraz wyciągnął zasadne wnioski w przedmiocie winy oskarżonego a także przyjął słuszną kwalifikację prawną popełnionego przestępstwa.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok stosownie do treści art. 437 § 1 k.p.k. nie znajdując podstaw do jego zmiany a tym bardziej uchylenia, podzielając stanowisko Sądu Okręgowego zarówno w zakresie winy oskarżonego jak i podstawy prawnej jego działania.

Orzeczenie o kosztach sądowych wydano w oparciu o treść art. 626 k.p.k.