Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska

Sędziowie: SSO Agnieszka Leżańska (spr.)

SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z wniosku Z. T.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

od wyroku Sądu Rejonowego w Piotrkowie Tryb. IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 29 stycznia 2014r. sygn. IV U 240/13

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Tryb. do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Ua 12/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 25.lutego 2013 roku, sygn.(...) ZUS Oddział w T. odmówił Z. T. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż wnioskodawca z dniem 16 stycznia 2013 roku wykorzystał pełny okres zasiłkowy (182 dni), który został naliczony zgodnie z wyrokiem sądu z dnia 30 października 2012 roku. Prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie wniosku ubezpieczonego z dnia 13 stycznia 2012 roku nie przysługuje, gdyż Z. T. nie stawił się na badanie u lekarza orzecznika wyznaczone trzykrotnie w dniach: 2 stycznia 2013 roku, 18stycznia 2013 roku i 8 lutego 2013 roku.

Z. T. w odwołaniu z dnia 15 lipca 2013 roku podniósł, iż wskazane w decyzji uporczywe niestawianie się na badania nie jest zgodne z prawdą.

ZUS nie uznał odwołania i wniósł o jego oddalenie. W odpowiedzi na odwołanie podniósł, że na skutek złożonego odwołania ponownie wezwano wnioskodawcę na badania: na dzień 31 maja 2013 roku –przesyłka została odebrana w dniu 31 maja 2013 roku na dzień 5 sierpnia 2013 roku wezwanie na to badanie awizowano w dniach 17 lipca oraz 25 lipca, zostało odebrane w dniu 5 sierpnia nie stawił się wnioskodawca na nie bez uzasadnionej przyczyny. W dniu 5 sierpnia 2013 roku do ZUS wpłynęło pismo wnioskodawcy, w którym wskazał, że nie stawi się na badanie z powodu zaplanowanego urlopu.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 stycznia 2013 roku, Sąd Rejonowy w Piotrkowie Tryb. IV Wydział Pracy Ubezpieczeń Społecznych, wydanym w sprawie IVU 240/13, zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał Z. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego na okres 12 (dwunastu) miesięcy począwszy od 17 stycznia 2012 roku.

Podstawę powyższego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Rejonowego:

Z. T. przebywał na zwolnieniach lekarskich. Prawo do zasiłków chorobowych było przedmiotem kilku postępowań przed tutejszym sądem. I tak w sprawie IV U 246/10 Sąd oddalił odwołanie Z. T. od decyzji z dnia 12.lipca 2010 roku dotyczącej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego. W sprawie IV U 295/11 sąd wyrokiem z dnia 30 października 2012 roku zmienił decyzję ZUS i przyznał wnioskodawcy prawo do zasiłku chorobowego za okres od 19 lipca 2011 roku do 13września 2011 roku.

W kolejnej sprawie, sygn. akt IV U 355/11, sąd wyrokiem z dnia 7 lutego 2013roku, zmienił decyzję ZUS z 14. września 2011 roku i przyznał ubezpieczonemu prawo do zasiłku chorobowego za okres od 14 września 2011 roku do 4 października 2011 roku.

Z. T. otrzymał wezwanie na badanie na dzień 18 stycznia 2013 roku w dniu 17 stycznia 2013 roku. W dniu 18 stycznia 2013 roku wysłał do ZUS pismo z wnioskiem o wyznaczenie nowego terminu badania, usprawiedliwiając swoje niestawiennictwo w dniu 18stycznia 2013 roku, chorobą. Wezwanie na badanie na dzień 6 lutego 2013 roku wnioskodawca odebrał w dniu 11 lutego 2013 roku.

Okres 182 dni zasiłku chorobowego zakończył się z dniem 16 stycznia 2012 roku, jednak został ustalony dopiero po wyroku sądu przyznającego Z. T. prawo do zasiłku chorobowego na okres od 19 lipca2011 roku do 13 września 2011 roku (wyrok z dnia 30 października 2012r.). Prawo wnioskodawcy do zasiłku chorobowego, a właściwie otworzenia nowego okresu zasiłkowego od 19 lipca 2011 roku było sporne.

Do ZUS wpłynął wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w dniu 13 stycznia 2012 roku. ZUS odpowiedział na ten wniosek informacją, że zostanie on rozpoznany po otrzymaniu wyroku sądu odnośnie ustalenia okresu zasiłkowego .

Z. T. był jednak wzywany na badania do lekarza orzecznika w 2012 roku na dzień 224lutego 2012 i 15marca 2012 roku. W każdym przypadku usprawiedliwiał niemożność stawienia się faktem otrzymania wezwań po dacie wyznaczonej na badanie

W aktach organu rentowego nie ma dowodu doręczenia wezwania na badanie wyznacz one na dzień 2 stycznia 2013 roku.

Na podstawie analizy akt ZUS, Sąd Rejonowy ustalił, że kolejny termin badania wnioskodawcy wyznaczony został na dzień 18 stycznia 2013 roku.

W oparciu o to Sąd Rejonowy uznał, że wezwanie było nieprawidłowe, albo też wnioskodawca usprawiedliwił swoje niestawiennictwo. Dalej Sąd I instancji wskazał, że wezwanie na badanie na dzień 18 stycznia 2013 roku, wnioskodawca usprawiedliwił chorobą, a ZUS wyznaczył kolejny termin badania na dzień 6 lutego 2013 roku, które to wezwanie Z. T. odebrał w dniu 11 lutego 2013 roku.

Kontynuując swój wywód- Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że skoro organ rentowy wyznaczał kolejne terminy badań to należy przyjąć, że uznał nieprawidłowość wezwań na terminy 2 i 18 stycznia 2013 roku, natomiast wezwanie na dzień 6 lutego 2013 roku nie może być uznane za dokonane w sposób prawidłowy, zgodny z zasadami doręczeń określonymi w kpa. W art.92 kpa, na którego treść powoływał się Sąd Rejonowy czytamy, że wezwanie winno być doręczone na 7 dni przed wyznaczonym terminem rozprawy administracyjnej, która to zasada ma zastosowanie do innych czynności organu.

Tym samym, zdaniem Sądu Rejonowego, wezwanie na badanie na dzień 6 lutego 2013 roku nie spełniało tych wymogów.

Mimo tego ZUS w dniu 25 lutego 2013 roku wydał decyzję odmawiającą Z. T. prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Jednocześnie Sąd Rejonowy wskazał, iż pomimo wydania tej decyzji ZUS po wpłynięciu odwołania wnioskodawcy wyznaczył kolejne terminy badania, na 31maja 2013 roku, 5 sierpnia 2013 roku i dopiero po niewykonaniu badania stanu zdrowia ubezpieczonego, ( wezwanie na dzień 31 maja 2013 roku odebrał w dniu badania, a wezwanie na badanie na dzień 5 sierpnia 2013 roku wnioskodawca odebrał, ale usprawiedliwił swoje niestawiennictwo urlopem), ZUS skierował odwołanie do rozpoznania. Takie działania organu rentowego, w ocenie Sądu Rejonowego, nie mogą zostać zaakceptowane.

Argumentując swoje stanowisko Sąd Rejonowy podniósł, że ZUS w 2012r roku otrzymał wniosek Z. T. o świadczenie rehabilitacyjne, a skoro poza sporem było prawo do zasiłku chorobowego za okres od 19 lipca 2011 roku, to w ocenie Sądu Rejonowego, organ rentowy zobowiązany był wydać decyzję w takim stanie faktycznym i prawnym, jaki istniał na dzień wpływu tego wniosku oraz miał obowiązek, zgodnie z kpa, rozpoznać wniosek i wydać decyzję w terminie 30 dni. Tym samym Sąd Rejonowy doszedł do przekonania, że Z. T. był wzywany nieskutecznie i niezgodnie z zasadami na badania na dzień 24 lutego 2012 roku oraz 15 marca 2012 roku. Dalej Sąd Rejonowy wskazał, że po dacie 30 października 2012roku (data wydania wyroku w sprawie zasiłku za okres od 19 lipca 2011 roku do 13 września 2011 roku), ZUS ponownie podjął działania i wezwał wnioskodawcę na badania do lekarza orzecznika. Wezwania te, jak już wskazał Sąd Rejonowy, nie były skuteczne, nie były też zgodne z procedurą administracyjną.

ZUS, jak wskazał Sad Rejonowy, wydał jednak decyzję odmawiającą wnioskodawcy prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, mimo że nie zbadał stanu zdrowia wnioskodawcy i pomimo braku prawidłowego wezwania wnioskodawcy na te badania, a więc przy braku możliwości uznania, że to wnioskodawca uniemożliwił swym działaniem wykonanie badań przez lekarza orzecznika.

Dodatkowo Sąd Rejonowy wskazał, że po decyzji i wpływie do ZUS odwołania od niej, ZUS nie skierował sprawy do Sądu, ale podjął kolejne działania dla wykonania badania wnioskodawcy przez lekarza orzecznika, wezwał go na badania na 31 maja 2013 i 5 sierpnia 2013 roku i ponownie wezwania na te badania nie mogły być uznane z zgodne z kpa, natomiast wezwanie na dzień 5 sierpnia 2013 roku choć wnioskodawca odebrał, to jednak usprawiedliwił swoje niestawiennictwo urlopem.

Z tych wszystkich względów, Sad Rejonowy działania organu rentowego uznał za nieusprawiedliwione .

W ocenie Sądu Rejonowego, to działania ZUS doprowadziły do stanu, w którym z przyczyn niezależnych od wnioskodawcy nie został ustalony stan jego zdrowia pod kątem prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, a w takich okolicznościach nie było podstaw do wydania decyzji odmownej. W ocenie Sądu Rejonowego, w chwili obecnej nie ma przesłanek do wykonania badania wnioskodawcy, albowiem zmierzałoby to do ustalenia stanu zdrowia z okresu przeszło roku poprzedzającego badanie. Niesporny, w ocenie Sądu Rejonowego, był fakt, że wnioskodawca po dacie zakończenia okresu zasiłkowego (16 stycznia 2012roku) nadal się leczył.

Z tych wszystkich względów, Sąd Rejonowy uznał, że decyzja ZUS jest sprzeczna z wyżej wskazanymi zasadami procedury administracyjnej i z art. 18 ustawy zasiłkowej, albowiem ZUS nie ustalił przesłanek medycznych prawa do świadczenia rehabilitacyjnego.

Sąd I instancji zmienił więc zaskarżoną decyzję i przyznał wnioskodawcy prawo do świadczenia rehabilitacyjnego (art.477 ¹⁴§2 kpc).

Powyższy wyrok zaskarżył apelacją w całości organ rentowy, zarzucając mu rażące naruszenie przepisów prawa materialnego, a mianowicie art.18 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 25 czerwca1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U z 2010 roku nr 77, poz. 512 z późn. zmianami), poprzez błędne i niczym nieuzasadnione przyznanie ubezpieczonemu prawdo świadczenia rehabilitacyjnego na okres12 miesięcy bez ustalenia, czy wnioskodawca po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy i czy dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do prac.

W skazując na powyższe, organ rentowy wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku Sądu Rejonowego i oddalenie odwołania.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
zważył, co następuje:

apelacja jest zasadna i odnosi skutek w postaci uchylenia sprawy i przekazania Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Odnosząc się do zarzutu organu rentowego zawartego w apelacji w zakresie naruszenia przez Sąd Rejonowy art.18 ust.1 i 3 ustawy z dnia 25 czerwca1999 roku o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (t.j. Dz. U z 2010 roku nr 77, poz. 512 z późn. zmianami), stwierdzić należy, iż jest on zasadny. Zgodnie bowiem z treścią przywołanego przepisu, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Podkreślić należy, iż w postępowaniu sądowym ocena niezdolności do pracy w zakresie naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy, z zasady wymaga wiadomości specjalnych, co czyni koniecznym przeprowadzanie dowodu z opinii biegłych sądowych lekarzy specjalistów. Tymczasem Sąd Rejonowy, przyznając Z. T. prawo do świadczenia rehabilitacyjnego, uznał go za niezdolnego do pracy, opierając się jedynie na fakcie kontynuacji leczenia przez ubezpieczonego. Jak słusznie wskazał skarżący, powyższa okoliczność nie jest wystarczającą do uznania ubezpieczonego za niezdolnego do pracy, tym bardziej, iż sąd winien także ustalić, czy dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza ubezpieczonego rokują odzyskanie przez niego zdolności do pracy.

Dlatego też, Sąd Okręgowy dostrzegając potrzebę dopuszczenia dowodu w sprawie z opinii biegłego sądowego w zakresie specjalności neurologicznej, na podstawie art. 386 § 4 k.p.c., uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu uznając, iż wydanie wyroku wymaga przeprowadzenia postępowania dowodowego w całości.