Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

Dnia 4 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział II Cywilny Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SO Tomasz Szaj (spr.)

po rozpoznaniu w dniu 4 listopada 2014 roku w Szczecinie na posiedzeniu niejawnym

sprawy z wniosku J. C.

o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do wniesienia skargi konstytucyjnej

na skutek zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Przewodniczącego Sądu Rejonowego w Gryficach z dnia 29 września 2014 roku , sygn.. akt VI Co 289/14

oddala zażalenie.

Sygn. akt II Cz 1976/14

UZASADNIENIE

Zarządzeniem z dnia 29 września 2014 r. sygn.. akt VI Co 289/14 Przewodniczący zwrócił J. C. wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

W uzasadnieniu Sąd wskazał, iż zgodnie z art. 130 § 1 k.p.c. J. C. na mocy zarządzenia z dnia 01 lipca 2014r. został wezwany do usunięcia w terminie 7 dni braków formalnych wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do wniesienia skargi konstytucyjnej przez złożenie osobiście przez siebie podpisanego i kompletnie wypełnionego oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Do zobowiązania dołączono druk oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Odpis zarządzenia został doręczony wnioskodawcy w dniu 08 lipca 2014 r. Wnioskodawca w zakreślonym terminie nie usunął braków formalnych wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 130 § 1 k.p.c., jeżeli pismo procesowe nie może otrzymać prawidłowego biegu wskutek niezachowania warunków formalnych, przewodniczący wzywa stronę, pod rygorem zwrócenia pisma, do poprawienia lub uzupełnienia go w terminie tygodniowym. Po bezskutecznym upływie terminu przewodniczący zwraca pismo stronie (art. 130 § 2 k.p.c.).

Zażalenie na powyższe postanowienie wywiódł J. C. wnosząc o uchylenie zarządzenia albowiem jest to dokument fałszywego matactwa. Wskazał m.in., iż zarządzenie jest dowodem bezprawia i represji dokonywanych przez Prezesów i Sędziów Sądu Rejonowego w Gryficach.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się niezasadne, a wydane zarządzenie należy uznać za trafne.

W myśl przepisu art. 48 ust 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skargę konstytucyjną sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. Przepis ust. 2 przewiduje możliwość zwrócenia się do sądu rejonowego jego miejsca zamieszkania o ustanowienie dla niego adwokata lub radcy prawnego z urzędu na podstawie Kodeksu postępowania cywilnego, jeżeli skarżący nie jest w stanie ponieść kosztów pomocy prawnej.

A zatem w myśl art. 117 ¹ § 1 kodeksu postępowania cywilnego osoba fizyczna dołącza do wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego oświadczenie obejmujące szczegółowe dane o swoim stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania. Oświadczenie sporządza się według ustalonego wzoru. (…).

Jak wynika z akt sprawy wnioskodawca złożył wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Ponieważ wniosek ten nie zawierał oświadczenia o jakim traktuje wyżej przywołany art. 117 ¹ k.p.c. skarżący został w trybie art. 130 k.p.c. zobowiązany do jego złożenia, w terminie tygodniowym pod rygorem zwrotu wniosku o przyznanie pełnomocnika z urzędu. Co istotne wraz ze zobowiązaniem strona otrzymała stosowny druk oświadczenia. Zobowiązanie J. C. odebrał dnia 08 lipca 2014 r. nie reagując w żaden sposób na wezwanie Sądu. Powyższe spowodowało, iż zaskarżonym zarządzeniem Przewodniczący zwrócił wniosek o przyznanie pełnomocnika z urzędu.

Prawidłowo zatem wobec nieusunięcia braków wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu, Przewodniczący zwrócił wniosek. Skarżący w swym zażaleniu, w żaden sposób nie odniósł się do okoliczności będących podstawą rozstrzygnięcia, ani ich nie zakwestionował. W szczególności nie podważył faktu, że nie wykonał nałożonego na niego zobowiązania.

Mając na uwadze powyższe na mocy art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. należało orzec jak w sentencji.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

(...)