Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Gabriela Sobczyk

Sędzia SR del. Roman Troll

Protokolant Iwona Reterska

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2014 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa D. R.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej
w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku

z dnia 21 marca 2014 r., sygn. akt I C 326/11

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 300 zł (trzysta złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa prawnego w postępowaniu odwoławczym.

SSR del. Roman Troll SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 923/14

UZASADNIENIE

Powódka D. R. żądała zasądzenia na jej rzecz od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej w W. zadośćuczynienia w kwocie 5.000zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu oraz zwrotu kosztów procesu.

Uzasadniając żądanie twierdziła, że w dniu 29 04 2010r. uczestniczyła w wypadku drogowym, którego sprawca był ubezpieczony w pozwanym zakładzie ubezpieczeń. W wyniku wypadku doznała obrażeń ciała w postaci: złamania kości łokcia lewej ręki, silnego stłuczenia kolana i podudzia prawej nogi, zranienia i stłuczenia lewej nogi oraz stłuczenia głowy. W dalszym ciągu odczuwa ból w lewej ręce i prawej nodze, co utrudnia jej codzienne funkcjonowanie. Powódka nie może w pełni zgiąć nogi ani klęknąć; kolana są spuchnięte. Przez pierwsze dwa tygodnie po wypadku nie mogła się samodzielnie poruszać. Wymagała opieki, nie była w stanie wykonywać codziennych czynności jak przygotowywanie posiłków, zakupy, higiena osobista itd. Pozwana uznała swoją odpowiedzialność za skutki wypadku, ustaliła wysokość zadośćuczynienie

na 7.000zł jej z tego tytułu kwotę 1.400zł i obecnie powódka dochodzi pozostałej części należnego jej zadośćuczynienia.

Pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie na jej rzecz

od powódki zwrotu kosztów procesu.

Pozwana przyznała, że uznała swoją odpowiedzialność za skutki wypadku, wypłacając powódce zadośćuczynienie w kwocie 1.400 zł (ustalając wysokość zadośćuczynienia na kwotę 7.000 zł i uwzględniając przyczynienie się powódki do wypadku w 80 %), która w pełni skompensowała jej krzywdę.

Sąd Rejonowy w Rybniku w wyroku z dnia 21 03 2014r. zasądził

od pozwanej na rzecz powódki kwotę 5.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 03 2014r., oddalił powództwo w pozostałej części i orzekł o kosztach procesu.

W ustalonym stanie faktycznym w motywach orzeczenia przywołał regulację art. 436

§ 1 k.c. w zw. z art. 435 § 1 k.c. i art. 362 k.c. Ocenił , że powódka przyczyniła się

do zaistnienia wypadku w 46,66%. Następnie uwzględniając zakres doznanych przez powódkę obrażeń ciała, okres jej leczenia i występujących u niej dolegliwości ustalił globalną wysokość zadośćuczynienia na kwotę 12.000zł, po czym wyliczył, że przy uwzględnieniu stopnia jej przyczynienia do wypadku należy się jej od powódki zadośćuczynienie w kwocie 6.400zł. Pomniejszył tę kwotę o wypłacone powódce przez pozwaną zadośćuczynienie w wysokości 1.400zł i uznał powództwo za uzasadnione.

O należnych powódce odsetkach za opóźnienie się pozwanej w zapłacie zasądzonego zadośćuczynienia orzekał stosując regulację art. 445 § 1 k.c. i zasądzając je od dnia wyroku, a w pozostałej części powództwo oddalił. O kosztach procesu orzekł na pod-stawie art. 100 zd. 2 k.p.c., uznając że powódka uległa co do nieznacznej części swojego żądania.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana (...) Spółka Akcyjna w W. w części uwzględniającej powództwo ponad kwotę 3.000zł i zasądzającej koszty procesu, która wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w zaskarżonej części bądź o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Zarzuciła, że przy ferowaniu wyroku naruszono prawo procesowe tj. regulacje:

- art. 233 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów wskutek uchybienia zasadom logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego w części dotyczącej ustaleń faktycznych, wybiórczą ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności dopuszczonych i przeprowadzonych w sprawie dowodów z zeznań powódki poprzez bezkrytyczne ich przyjęcie „podczas gdy do tego dowodu należało podejść z dużą ostrożnością a do dowodu z opinii biegłego sądowego chirurga ortopedy traumatologa z większą wnikliwością”,

- art. 328 § 2 k.p.c. poprzez nienależyte wskazanie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia i niewłaściwe uzasadnienie, które to fakty zdaniem Sądu zostały udowodnione oraz niepodanie w sposób przekonujący przyczyn, które spowodowały, że Sąd pewnym dowodom dał wiarę a innym dowodom jej odmówił,

Ponadto zarzucała, że popełniono błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ

na treść wydanego orzeczenia i w jego konsekwencji naruszenie prawa materialnego poprzez jego błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie tj. art. 6 k.c. poprzez jego pominięcie i uznanie, iż w myśl tego przepisu powódka wykazała zasadność roszczeń w zaskarżonej części, art. 361 § 1 k.c. poprzez uwzględnienie roszczeń mimo, iż nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z zaistniałą szkodą i nie stanowią normalnych następstw działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła, art. 445 § 1 k.c. polegające na przyznaniu powódce tytułem zadośćuczynienia kwoty niewspółmiernej do poniesionej przez nią krzywdy.

Powódka D. R. wniosła o oddalenie apelacji oraz zasądzenie na jej rzecz od pozwanej zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sąd Odwoławczy ustalił i zważył co następuje:

Sąd pierwszej instancji prawidłowo zakwalifikował roszczenia powódki przyjmując, że mają one źródło w łączącej pozwaną ze sprawcą wypadku umowie ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych

za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów oraz w reżimie odpowie-dzialności deliktowej za szkodę.

Informacje zawarte w źródłach dowodowych nawzajem się uzupełniają

i potwierdzają, a dokonana przez Sąd Rejonowy ich ocena mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów i Sąd odwoławczy ja podziela.

Wbrew twierdzeniom apelacji wnioski opinii biegłego sądowego specjalisty chirurga ortopedy traumatologa T. Z. mają odzwierciedlenie w ustaleniach faktycznych zawartych w podstawie faktycznej zaskarżonego orzeczenia (k – 135 uzasadnienia orzeczenia).

Z opinii tej wynika, że u powódki stwierdzono stan po złamaniu kości łokciowej lewej w 1/3 obwodowej z ograniczeniem ruchu nawrócenia przedramienia

w stopniu niewielkim oraz przebyte stłuczenie obu kolan z bolesnością prawego,

po przeciążeniu bez upośledzenia funkcji.

Daje to sumaryczny trwały uszczerbek na zdrowiu powódki w wysokości 5 % w następstwie przebytego wypadku drogowego. Obrażenia te mogą w przyszłości mieć niewielki wpływ na powstawanie zmian zwyrodnieniowych, skutki te nie powinny wpływać w sposób istotny na jakość życia badanej.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął za własne ustalenia faktyczne Sąd pierwszej instancji .

Dokonana przez Sąd Rejonowy ocena prawna ustalonego stanu faktycznego

jest prawidłowa.

Odpowiedzialność pozwanej za skutki przedmiotowego wypadku drogowego nie była negowana w toku postępowania odwoławczego.

Ma ona źródło w regulacji art. 415 k.c. w związku z art. 436 § 1 k.c.

i postanowieniach zawartej przez pozwaną ze sprawcą wypadku umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe

w związku z ruchem tych pojazdów oraz w regulacji art. 822 § 4 k.c. uprawniającej powódkę do dochodzenia roszczeń bezpośrednio od pozwanego zakładu ubezpieczeń.

Na zasadach ogólnych rodzi ona po stronie pozwanej między innymi obowiązek zapłaty poszkodowanemu w wypadku drogowym zadośćuczynienia za doznaną krzywdę przewidzianego w regulacji art. 445 k.c..

Stosownie do utrwalonego poglądu prawnego zadośćuczynienie za doznaną krzywdę ma przede wszystkim charakter kompensacyjny i jego wysokość musi przedstawiać ekonomiczną wartość, lecz równocześnie nie może być nadmierna

w stosunku do doznanej krzywdy i aktualnych stosunków majątkowych społeczeństwa oraz powinna być utrzymana w rozsądnych granicach (np. wyrok SN z dn. 26 02 1962r. 4 CR 902/61, OSNCP 1963r. nr 5, poz. 107; wyrok z dn. 24 06 1965r.. I PR 203/65, OSPiKA 1966r. poz. 92).

Powódka w następstwie wypadku doznała złamania kości łokciowej lewej

w 1/3 obwodowej z ograniczeniem ruchu nawrócenia przedramienia w stopniu niewielkim oraz stłuczenia obu kolan z bolesnością prawego, po przeciążeniu bez upośledzenia funkcji. Trwały uszczerbek na zdrowiu powódki wynosi 5 %. Leczenie złamanej ręki trwało do sierpnia 2010r., a do października 2012r. powódka odczuwała ból w prawej nodze. Na skutek doznanych obrażeń ciała powódka miała trudności

w wykonywaniu czynności życia codziennego (w przygotowywaniu posiłków, robieniu zakupów, w czynnościach higieny osobistej) i z tego powodu zmuszona była korzystała z pomocy innych osób.

Powódka zamieszkuje sama, jest osobą czynną zawodowo i do chwili wypadku była w pełni samodzielna i występujące w następstwie wypadku utrudnienia w jej życiu codziennym wywoływały u niej dyskomfort psychiczny.

Dlatego ustalona przez Sąd Rejonowy globalna wysokość zadośćuczynienia

w kwocie 12.000 zł, spełnia wskazane na wstępie kryteria i nie jest niewspółmiernie nieodpowiednia do doznanej przez powódkę krzywdy, wobec czego brak jest podstaw do jej skorygowania przez Sąd odwoławczy ( OSN 9 07 1970r. III PRN 39/70, OSNCP 1971, Nr 3, poz. 53).

Ferując wyrok Sąd Rejonowy uznał, że powódka przyczyniła się do zaistnienia wypadku w 46,66% i ocena ta nie była kwestionowana w apelacji.

Uwzględniając zatem globalną wysokość zadośćuczynienia, zakres przyczy-nienia się powódki do wypadku oraz już wypłacone na jej rzecz przez pozwaną zadośćuczynienie w kwocie 1.400zł, powództwo było uzasadnione, co znalazło prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym wyroku.

Rozstrzygnięcia o odsetkach ustawowych za opóźnienie się pozwanej w zapłacie zasądzonych należności oraz o kosztach procesu mają oparcie odpowiednio

w regulacjach art. 481 § 1 i 2 k.c. oraz art. 100 zd. 2 k.p.c.

Reasumując zaskarżone wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację pozwanej jako bezzasadną oddalono w oparciu o przepis art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na mocy regulacji

art. 98 § 1 i 2 k.p.c. biorąc pod uwagę, że pozwana w całości uległa w tym postępowaniu i powinna zwrócić powódce poniesione przez nią koszty zastępstwa przez fachowego pełnomocnika

SSR del. Roman Troll SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk