Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2014 r.

Sąd Okręgowy w Szczecinie Wydział VIII Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Piotr Sałamaj (spr.)

Sędziowie: SO Krzysztof Górski

SR del. Patrycja Baranowska

Protokolant: st. sekr. sąd. Eliza Sandomierska

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2014 r. w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki akcyjnej w S.

przeciwko (...) spółce jawnej w N.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin – Centrum

w Szczecinie z dnia 17 kwietnia 2014 r., sygn. akt XI GC 638/13

I. oddala apelację,

II. zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.200 zł (jeden tysiąc dwieście złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSR del. Patrycja Baranowska SSO Piotr Sałamaj SSO Krzysztof Górski

Sygn. akt VIII Ga 262/14

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 8 marca 2013 roku powódka (...) spółka akcyjna w S. wniosła o zasądzenie od (...) spółki jawnej w N. kwoty 21 223,71 złotych wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych w tym kosztów zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu powódka wskazała, iż na podstawie umowy wynajmowała pozwanej rusztowania wraz z kompleksową usługa projektową montażu i demontażu, zaś dochodzone pozwem kwoty to odszkodowanie tytułem uszkodzonego i niezwróconego sprzętu. Powódka wystawiła noty obciążeniowe na łączną kwotę 21 223,71 zł. Mimo wezwania pozwana nie dokonała zapłaty należności z nich wynikających.

Nakazem zapłaty wydanym w postępowaniu upominawczym w dniu 15 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy Szczecin-Centrum w Szczecinie Wydział XI Gospodarczy uwzględnił żądanie pozwu.

Pozwana zaskarżyła nakaz zapłaty w całości, wniosła o oddalenie powództwa oraz zasądzenie na jej rzecz od powódki kosztów procesu podnosząc zarzut przedawnienia. Wskazała, że powódka dochodzi roszczenia z tytułu pogorszenia/uszkodzenia rzeczy najętej, a więc termin przedawnienia wynosi rok od zwrotu rzeczy, przy czym rusztowania zostały powódce zwrócone w grudniu 2011 r., wobec czego termin przedawnienia upłynął w grudniu 2012 r. Ponadto wskazała, że zgodnie z przedłożonymi przez powódkę dokumentami powódka wydała 4068,6 elementów a pozwana zwróciła 4241 zł elementów. Pozwana wskazała, iż istnieje rozbieżność dotycząca ilości sprzętu wydanego przez powódkę a zwróconego przez pozwaną na korzyść pozwanej. Pozwana zwróciła o 54 elementy więcej niż otrzymała. Wobec tego roszczenie powódki jest nieudowodnione, dowodami na zwrot winny być dokumenty podpisane obustronnie, a nie sporządzone jednostronnie przez powódkę i to w dużych odstępach czasu od zabrania rusztowań z budowy.

Wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2014 r. Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie w sprawie o sygn. akt XI GC 638/13 oddalił powództwo oraz zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę całość poniesionych kosztów procesu, pozostawiając ich szczegółowe rozliczenie referendarzowi sądowemu.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało oparte na następującym stanie faktycznym:

W dniu 10 sierpnia 2011 roku pomiędzy (...) spółką akcyjną w S. a (...) spółką jawną w N., została zawarta ramowa umowa najmu nr (...). Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Przedmiotem umowy były rusztowania firmy (...) wraz z kompleksową usługą projektowania, montażu i demontażu. Specyfikację i wartość elementów określać miały dokumenty wydania, miejscem wydania i zwrotu była budowa pozwanej, upoważnionym do jej reprezentowania był P. G..

Zgodnie z ustalenia stron powódka miała zaprojektować rusztowanie, dostarczyć, postawić, a następnie zdementować i ponownie postawić. Z uwagi na specyfikę sprowadzonej przez pozwaną budowy konieczne było dostawianie rusztowań bądź ich demontaż.

Strony ustaliły, że miejscem wydania i zwrotu przedmiotu umowy najmu będzie budowa najemcy. Odbiory/zwroty sprzętu należy awizować min. 7 dni przed datą odbioru/zwrotów. Zgodnie z OWU dowodem wydania i zwrotu sprzętu jest wystawiony przez RS dokument wydania WZ i przyjęcia PZ. Dokumenty WZ wystawiane były w magazynie i następnie po rozładowaniu na terenie budowy dostarczone elementy rusztowań były liczone przez kierownika budowy i WZ podpisywane przez P. G. (2).

Zgodnie z §2 pkt 13 OWU sprzęt zwracany do magazynu (...) powinien być przez klienta oczyszczony, brak należytego oczyszczenia miał skutkować zapłatą zryczałtowanych kosztów czyszczenia – 1 rbg- 42 zł netto. Zwrot rusztowań uszkodzonych w stopniu uniemożliwiającym ich naprawę jest równoznaczny z wyrażeniem przez klienta zgody na zapłatę należności za uszkodzone elementy (§2 pkt 16 OWU). Elementy uszkodzone miały być odnotowane w PZ w formie adnotacji złom, zniszczone elementy miały być do dyspozycji klienta prze 14 ni a potem zezłomowane.

Z uwagi na rozmiary zamówionych rusztowań były one dowożone sukcesywnie.

W dniu 12 sierpnia 2011r pozwana złożyła zlecenie wydania zestawów rusztowań ramowych B. na okres od dnia 15 sierpnia 2011r. do dnia 15 września 2011 roku. Wpłacono kaucję w wysokości 4000 zł. Powódka wydała w dniu 11 sierpnia 801,3 sztuk sprzętu, zaś w dniu19 sierpnia 2011r. 580 sztuk.

W dniu 23 sierpnia 2011r powódka wystawiła WZ nr (...) na 580 sztuk elementów, który potwierdził swoim podpisem P. G. (2) oraz WZ nr (...) na 753,6 elementów przedmiotu najmu (bez takiego podpisu).

W dniu 30 sierpnia 2011r. powódka wydała kolejne 890 sztuk elementów rusztowań oraz wystawiła dokument przyjęcia 11 sztuk elementów. Następnie powódka wystawiła WZ w dniach 6 września 2011r. na 264 sztuk elementów rusztowania, zaś w dniu 9 września 2011r. na 910 sztuk elementów co zostało potwierdzone podpisem P. G. (2). W dniu 24 września 2011r. powódka wystawiał dokument potwierdzający zwrot 1071 sztuk elementów rusztowań.

W dniu 21 września 2011r. pozwana zleciła powódce odbiór z terenu budowy 1280 sztuk elementów. Zwrot został potwierdzony pieczątką powódki na zleceniu załadunku.

Powódka w dniu 28 października 2011r. wystawiła WZ na kolejne elementy rusztowań w ilości 646 szt. Dostawa elementów na teren budowy została potwierdzona przez P. G. (2). W dniu 31 października 2011r. powódka wystawiła WZ na 25 elementów rusztowania.

W dniu 4 listopada 2011r. powódka stwierdziła, że w posiadaniu pozwanej znajduje się 2986,60 sztuk elementów rusztowań. Pełnomocnik pozwanej potwierdził listę przedmiotów najmu znajdujących się do dnia 4 listopada 2011r. w posiadaniu pozwanej.

W dniu 1 grudnia 2011r. pozwana zleciła powódce odbiór z terenu budowy 2057 sztuk elementów. Zwrot został potwierdzony pieczątką powódki na zleceniu załadunku. W dniu 2 grudnia 2011r. pozwana zleciła kolejny odbiór poszczególnych elementów rusztowań w ilości 904. Zwrot został potwierdzony pieczątką powódki na zleceniu załadunku.

W dniu 9 grudnia 2011r powódka wystawiła trzy dokument potwierdzające zwrot łącznie 1666 (1630, 10, 26) sztuk elementów. W dniu 12 grudnia 2011r. powódka wystawiła dokumenty przyjęcia 62 sztuk elementów. Następnie w dniu 13 grudnia 2011r. powódka potwierdziła zwrot 1108,6 sztuk, 2 sztuk, 9 sztuk, 98 sztuk, 3 sztuk elementów.

W dniu 5 stycznia 2012r. powódka stwierdziła, iż posiadaniu pozwanej znajduje się 92 sztuk elementów rusztowań. W dniu 25 stycznia 2012r. powódka wystawiła PZ na 5 sztuk sprzętu (z datą transportu 25.01). Powódka wskazała iż w dniu 2 lutego (...). pozwana zobowiązana była do zwrotu 87 elementów.

Powódka w dniu 15 lutego 2012r. wystawiła pozwanej notę obciążeniową (...)/ (...) (...) na kwotę 11808,60 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 29 lutego 2012r. tytułem utraconych 87 elementów.

Następnie w dniu 21 lutego 2012r. wystawiła kolejną notę obciążeniową (...)/ (...) (...) na kwotę 6945,20 zł z terminem płatności oznaczonym na dzień 6 marca 2012r. tytułem utraconych 39 elementów.

W tych samych dniach wystawiono odpowiadające treści not dokumenty „likwidacja z budowy”.

Po otrzymaniu not obciążeniowych pozwana zakwestionowała ich zasadność, gdyż jak wskazała wszystkie elementy rusztowań zostały zwrócone. Wskazała na duże opóźnienie w sporządzeniu dokumentu przyjęcia na magazyn (...), który został wystawiony w dniu 5 stycznia 2012r, sprzęt natomiast został zwrócony w dniach 1 i 2 grudnia 2011r. Pozwana podała, iż nie może ponosić odpowiedzialności za stan techniczny sprzętu w okresie w którym nie był w jego użytkowaniu. Wniosła także o wyjaśnienie, gdzie w okresie od wydania przez pozwaną a przyjęcia na magazyn znajdował się sprzęt objęty umową najmu.

W piśmie z dnia 7 lutego 2013 roku powódka wezwała pozwaną do zapłaty kwoty 21 036,96 zł tytułem wystawionych not obciążeniowych. W odpowiedzi na wezwanie pozwana wskazała, iż podtrzymuje swojej dotychczasowe stanowisko w zakresie bezzasadności wystawionych not obciążeniowych.

W oparciu o tak ustalony stan faktyczny Sąd Rejonowy uznał powództwo za uzasadnione. Wskazał, że powódka dochodzi odszkodowania tytułem uszkodzonego i niezwróconego sprzętu. Strony łączyła umowa najmu, o której mowa w art. 659 § 1 k.c. Zarówno OWU jak i art. 675 § 1 k.c. nakładają na najemcę obowiązek zwrotu rzeczy po zakończeniu najmu w stanie niepogorszonym. Jak wynika z uzasadnienia pozwu i przeprowadzonych dowodów, jedną notę (za 87 el.) powódka wystawiła za sprzęt utracony, a drugą – za zniszczony w stopniu uniemożliwiającym naprawę. Zadaniem powódki było więc wykazać w niniejszej sprawie (art. 6 k.c.), że pozwana nie zwróciła wszystkich wydanych jej elementów lub zwróciła je uszkodzone, nadto należało wykazać, jaki uszczerbek w związku z tym poniosła powódka. W ocenie Sądu żadna z tych okoliczności nie została udowodniona.

Przedstawiony przez powódkę materiał dowodowy, w szczególności dokumenty WZ i PZ, budzą wiele wątpliwości. Po pierwsze, zgodnie z umową podstawą rozliczania ilościowego rusztowań powinny być dokumenty sporządzane dwustronnie. Wymogu tego część przedstawionych przez powódkę dokumentów nie spełnia. Wprawdzie umowa dawała powódce prawo wystawienia dokumentów jednostronnych, ale tylko wówczas, gdy przy odbiorze elementów z budowy nie było nikogo, kto potwierdziłby ilość zwracanych elementów. Tymczasem z zeznań P. G. i dokumentów pn. „zlecenie załadunku” wynika, że taka sytuacja nie miała miejsca – elementy były przez powódkę odbierane z budowy 3-krotnie, za każdym razem w przekazywaniu uczestniczył przedstawiciel pozwanej (P. G. lub upoważniony przez niego pracownik) i elementy były liczone, co potwierdzano na zleceniach załadunku. W takiej sytuacji powódka nie miała prawa, by jednostronnie sporządzać następnie dokumenty PZ o odmiennej treści. Należy podkreślić, że zgodnie z umową powódka zobowiązana była nie tylko wynająć sprzęt, ale też go dostarczyć, zamontować i zdemontować, to ona w całości określała, jakie elementy są potrzebne do wykonania właściwego rusztowania, a jako miejsce wykonania umowy wyraźnie wskazano budowę pozwanej. W takiej sytuacji to na powódce spoczywał obowiązek, aby cała procedura sprawdzania sprzętu, liczenia go i dokumentowania zwrotu odbyła się na budowie. Jest to tym bardziej istotne, że jak wynika z treści umowy i zeznań P. G., to powódka była specjalistką w dziedzinie projektowania rusztowań, winna zatem zadbać o to, by możliwe było precyzyjne określenie przekazywanych elementów, tak przy wydaniu, jak i przy zwrocie. Jeśli powódka tego zaniechała, to dowodem na ilość zwróconych elementów muszą być zlecenia załadunku, potwierdzone przez przedstawiciela pozwanej, a nie jednostronnie wystawione PZ. Trzeba dodać, że także treść dokumentów WZ nie jest jednoznaczna. I tak, suma elementów wydanych nie jest liczbą całkowitą, co rodzi wątpliwość odnośnie do sposobu liczenia tych elementów (sztuki powinny wszak dać liczbę całkowitą). W dniu 2 grudnia 2011r powódka wystawiła WZ na 54 elementy rusztowania (pomost CO 32x257 o wartości jednostkowej 244 zł). Dokument ten jest niewiarygodny. Po pierwsze, nie ma na nim podpisu przedstawiciela pozwanej. Po drugie, wystawiono go (zgodnie z jego treścią) w dniu zlecenia przez pozwaną zabrania całości rusztowań z budowy, co uwiarygadnia tezę pozwanej, iż dokument ten „dodrukowano”, po to, by liczba elementów zwróconych wg dokumentacji powódki nie przewyższała wydanych. Suma elementów zwróconych i wydanych zgadza się tylko wówczas, gdy uwzględnia się wyłącznie dokumenty WZ i PZ, w tym także jednostronnie wystawiony przez powódkę WZ z 2.12.2011 r. W każdym innym przypadku powstają znaczące rozbieżności. Jak słusznie zwróciła uwagę pozwana, wg zleceń załadunku (które to w ocenie Sądu Rejonowego powinny stanowić podstawowy dokument przy ustalaniu ilości zwróconego sprzętu) ilość zwróconych przez nią elementów to 4241, co znacznie przekracza ilość elementów na wszystkich WZ, nawet tych niepodpisanych. Z kolei porównanie podpisanego przez P. G. zestawienia z 4 listopada 2011r. (2986,60 sztuk elementów rusztowań) ze zwrotami dokonanymi po tej dacie (2057 i 904 elementy) wskazuje, że brakować mogło co najwyżej 25,6 sztuk, a nie 87. Wyniku 87 sztuk nie otrzyma się także, nawet jeśli uwzględnić jednostronny WZ z 2.12, jedyny po dacie 4.11, kiedy to sporządzono listę przedmiotów u najemcy – wówczas brakujące elementy to 79,6 sztuk. Oznacza to, że dokumenty wystawiane przez powódkę na potwierdzenie ilości wydanego sprzętu są nierzetelne i nie mogą stanowić podstawy do obciążenia pozwanej odpowiedzialnością odszkodowawczą. Istnieje możliwość, że elementy za każdym razem liczone były w inny sposób i stąd wskazywane różnice. Reasumując, przedstawione przez powódkę dokumenty nie dają podstawy do jednoznacznego ustalenia, jaka ilość sprzętu nie została przez pozwaną zwrócona, zwłaszcza, że zlecenia załadunku są bardziej ogólne, jeśli idzie o nazwy elementów. Druga nota została wystawiona za zwrot sprzętu w stanie nienależytym, przy czym zwrot sprzętu w takim stanie w ogóle nie został potwierdzony zgodnie z umową (adnotacja na PZ „złom”), a zeznania świadków – pracowników powódki są zbyt ogólnikowe, by na ich postawie (zwłaszcza w świetle wątpliwości, co w ogóle pozwanej wydano) ustalić, iż jakaś część sprzętu została zwrócona zniszczona. Ponadto umowa dawała pozwanej prawo do weryfikacji i do zabrania elementów zakwalifikowanych jako złom, z akt sprawy nie wynika, by pozwana była o takiej kwalifikacji zawiadomiona i by pozostawiono sprzęt zniszczony do jej dyspozycji.

Powódka nie wykazała też wartości utraconego sprzętu. Wprawdzie w umowie wskazano, że wartość sprzętu będzie odnotowywana na WZ, lecz brak zapisu o charakterze kary umownej (art. 483 k.c.), zgodnie z którym w razie utraty pozwana miałaby zwrócić wartość wskazaną na WZ. Umownie określona wartość sprzętu nie jest równoznaczna ze szkodą powódki. Sąd Rejonowy wskazał, że z innych spraw jest mu wiadomo, że wartość wskazywana w WZ to cena katalogowa elementów, obowiązująca u producenta, powódka jako podmiot prowadzący na wielką skalę działalność w zakresie najmu rusztowań z pewnością (na co wskazuje doświadczenie życiowe) nie kupuje tych elementów u producenta w cenach katalogowych, lecz ma możliwość korzystania z rabatów. Wreszcie, co do elementów rzekomo uszkodzonych, ich wartość powinna być pomniejszona o wartość uzyskaną ze sprzedaży złomu (skoro elementów nie zwrócono pozwanej). Dowód na żadną z powyższych okoliczności nie został przez powódkę zgłoszony.

Powyższe względy prowadziły do uznania powództwa za niezasadne w całości.

Niezależnie od tego, za uzasadniony należy uznać zarzut przedawnienia, podniesiony przez pozwaną. Art. 677 k.c. stanowi, że roszczenia wynajmującego przeciwko najemcy o naprawienie szkody z powodu uszkodzenia lub pogorszenia rzeczy, jak również roszczenia najemcy przeciwko wynajmującemu o zwrot nakładów na rzecz albo o zwrot nadpłaconego czynszu przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. Powódka w niniejszej sprawie dochodzi odszkodowania za elementy utracone (pierwsza nota) i uszkodzone (druga nota). Sąd Rejonowy wskazał, że jeżeli najemca (dzierżawca) w ogóle przedmiotu najmu (dzierżawy) nie zwrócił lub zwrócił tylko część, a wynajmujący (wydzierżawiający) dochodzi z tego powodu odszkodowania, to do roszczeń tego rodzaju stosuje się ogólny termin przedawnienia. Przy niekompletnym zwrocie przedmiotu najmu (dzierżawy) może powstać kwestia, czy zachodzi częściowe niewykonanie obowiązku zwrotu, czy też jest to wprawdzie zwrot, ale w stanie pogorszonym. Dla rozstrzygnięcia tej kwestii pomocna jest w niniejszej sprawie umowa stron, która jako przedmiot najmu określiła rusztowania, a nie ich poszczególne części. Dla pozwanej istotne było otrzymanie całego rusztowania, umożliwiającego wykonanie robót, bez względu na rodzaj użytych elementów, elementy te miała określać samodzielnie powódka z uwagi na posiadaną wiedzę, miała też rusztowania montować i demontować. To uprawnia do stwierdzenia, że przedmiotem najmu było rusztowanie jako całość, a zwrot rusztowań niekompletnych oznacza zwrot w stanie pogorszonym. Zatem do całości żądania powódki (a nie tylko do drugiej noty, obejmującej elementy rzekomo zezłomowane) należy stosować roczny termin przedawnienia, liczony od dnia 2.12.2011 r., tj. od dnia wystawienia ostatniego zlecenia załadunku, jako dowodu na zwrot przedmiotu najmu. To oznacza, że pozew z 8.03.13 r. został wniesiony po upływie rocznego terminu przedawnienia, co także stanowi postawę oddalenia powództwa. Okoliczności uzasadniających zastosowanie art. 5 k.c. co do zarzutu przedawnienia strona powodowa nie wyszczególniła ani nie wykazała. Nie stanowią podstawy do zastosowania tego przepisu te same okoliczności, które stanowią przesłanki powstania roszczenia odszkodowawczego, powódka nie może też skutecznie powoływać się na negocjacje stron, skoro pozwana od początku przeczyła zasadności obciążenia jej notami za sprzęt utracony i zniszczony.

Stan faktyczny sprawy ustalono na podstawie dokumentów, które były obustronnie zaakceptowane i zeznań świadka P G.. Zeznania K. J. odnosiły się tylko do faktu zawarcia umowy i procedur obowiązujących u powódki przy wydawaniu i zwrocie sprzętu, natomiast świadek nie miał wiedzy o konkretnych ilościach sprzętu wydanego i zwróconego, a także o stanie tego sprzętu. Zeznania K. K. i T. B., choć wiarygodne, były zbyt ogólnikowe, by stanowić podstawę ustaleń co do ilości i stanu sprzętu wydanego i zwróconego.

O kosztach procesu orzeczono zgodnie z art. 98 i 108 § 1 zd 2 k.p.c.

Powód wniósł apelację od powyższego wyroku zaskarżając go w całości oraz zarzucając mu:

1.  naruszenie przepisu prawa materialnego - art. 677 k.c. w zw. z art. 123 § 1 pkt 1 k.c., poprzez błędne przyjęcie, iż do roszczeń powoda z obu not obciążeniowych ma zastosowanie roczny termin przedawnienia;

2.  naruszenie przepisu prawa materialnego - art. 5 k.c., poprzez błędne przyjęcie, iż powód nie przedstawił żadnych okoliczności uzasadniających zastosowanie art. 5 k.c.

3.  naruszenie przepisu prawa materialnego art. 45 k.c., poprzez błędne przyjęcie, że przedmiotem najmu było rusztowanie jako całość, a zwrot rusztowań niekompletnych oznacza zwrot w stanie pogorszonym, przez co do całości żądania powoda należy stosować roczny termin przedawnienia;

4.  naruszenie przepisu prawa materialnego - art. 6 k.c., poprzez błędne przyjęcie, iż to na powodzie ciąży obowiązek udowodnienia, że pozwany ze swojej winy nie zwrócił mu wszystkich wydanych elementów lub że zwrócił je uszkodzone;

5.  naruszenie przepisu prawa materialnego - art. 471 k.c. poprzez błędne przyjęcie, iż powód nie wykazał szkody oraz wysokości rzeczywiście poniesionej szkody;

6.  naruszenie przepisu prawa materialnego - art. 483 k.c., poprzez błędne przyjęcie, iż w umowie łączącej Strony brak było zapisu o charakterze kary umownej, zgodnie z którym w razie utraty sprzętu pozwany miałby 2wrócić wartość wskazaną na WZ;

7.  naruszenie przepisu prawa procesowego - art. 233 k.p.c., poprzez dowolne, a nie swobodne ocenienie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w szczególności poprzez błędną ocenę i wyciągnięcie niewłaściwych wniosków z przeprowadzonych w sprawie dowodów z dokumentów wydania i przyjęcia oraz nierzetelne zbieranie materiału dowodowego;

8.  błędy w ustaleniach faktycznych, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia poprzez:

-

uznanie, że pozwany zwrócił powodowi 4241 elementów rusztowania, podczas gdy w rzeczywistości powód wynajął pozwanemu 4122,6 elementów, a pozwany zwrócił jedynie 4035,6 elementów rusztowania;

-

brak wnikliwej analizy specyficznej konstrukcji rusztowania, tj. sposobu liczenia jego elementów;

-

uznanie, że dokument (...) z dnia 02 grudnia 2011 r. został „dodrukowany” przez powoda, podczas gdy elementy rusztowania wydane na podstawie w/w WZ zostały przyjęte przez powoda na podstawie dokumentu (...) z dnia 09 grudnia 2011 r.

Wskazując na powyższe zarzuty powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądania pozwu oraz zasądzenie kosztów procesu za obie instancję.

W uzasadnieniu wskazał, że podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia powinien zostać oceniony przez Sąd Rejonowy jako sprzeczny z art. 5 k.c. ze względu na to, że pozwany przekazał zniszczone elementy wynajmowanego sprzętu oraz bezsporny fakt poniesienia przez powoda szkody. Skarżący za błędny uznał pogląd Sądu pierwszej instancji o tym, że przedmiotem najmu było rusztowanie jako całość, a zwrot rusztowań niekompletnych oznacza zwrot w stanie pogorszonym, przez co do żądania powoda należy stosować roczny termin przedawnienia. Podniósł, że rusztowanie stanowi zbiór rzeczy. Można przy tym dokonać czynności prawnej względem całego zbioru, jednakże skutek tej czynności będzie dotyczył każdej z rzeczy osobno, rusztowanie składa się bowiem z licznych elementów.

Podniósł, że wierzyciel dla którego została zastrzeżona kara umowna nie ma obowiązku wykazywać faktu poniesienia szkody oraz, że niewykonanie czy też nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło na skutek okoliczności za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, stąd też to nie na powodzie ciążył obowiązek wykazania, że pozwany ze swojej winy nie zwrócił mu wszystkich wydanych elementów lub że zwrócił je uszkodzone. Powód nie był także zobligowany do wykazania faktu poniesienia szkody.

W ocenie skarżącego nie znajduje także uzasadnienia stanowisko Sądu Rejonowego zgodnie z którym umownie określona wartość sprzętu nie jest równoznaczna ze szkodą, jaką poniósł (...) S.A. Strony bowiem w umowie określiły, że wartość wynajmowanego sprzętu jest to wartość, która zostanie zamieszczona przez powoda na dokumencie WZ. Wartości tej pozwana zaś nie kwestionowała.

Skarżący podniósł, że na gruncie § 2 ust. 14 i 15 OWU to obowiązkiem pozwanego było zapewnienie odpowiedniego pracownika przy zwrocie sprzętu tj. osoby która posiada wiedze na temat zasad liczenia rusztowań. Zarzucił, że Sąd Rejonowy wadliwie ustalił, że pozwany zwrócił więcej elementów sprzętu niż wynajął powód, tymczasem z materiału dowodowego wynika, że powód wynajął 4.122,6 elementów rusztowania, a pozwany 4.035,6 elementów, część z nich w ilości 39 sztuk została zezłomowana, pozwany nie zwrócił zatem 87 elementów. Zakwestionował także stwierdzenie Sądu pierwszej instancji jakoby zlecenia załadunku miały stanowić podstawę wyliczenia ilości elementów zwróconych przez pozwanego powodowi. Zlecenie te nie zostały sporządzone przez powoda, a przez pozwanego bez jego udziału. Dokumenty te zostały wypełnione przez osobę nie mającej wiedzy specjalistycznej na temat zasad liczenia elementów rusztowań, a zatem mogło dojść do pomyłki. Zgodnie z § 2 ust. 7 OWU dowodem zwrotu sprzętu jest dokument PZ, wobec czego nie znajduje uzasadnienia stanowisko Sądu Rejonowego o tym, że powód nie był uprawniony do jednostronnego sporządzenia dokumentu PZ. Zarzucił, że Sąd pominął także w swych rozważaniach dokument w postaci tzw. listy przedmiotów najmu u nabywcy z dnia 4 listopada 2012 r. który został zaakceptowany przez przedstawiciela najemcy, a z którego wynika brak 54 elementów rusztowania.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.