Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2014 roku

Sąd Rejonowy w Świdnicy II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Kamila Firko

Protokolant Kamila Salamon

po rozpoznaniu dnia 26 września 2014 roku sprawy karnej

J. B. (1)

urodzonego (...) w W.,

syna A. i K. z domu M.

oskarżonego o to, że:

w dniu 30 maja 2014 roku w Ś., województwie (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym powodując nieumyślnie wypadek, w ten sposób, że kierując na ul. (...) samochodem ciężarowym marki N. (...) o nr rej. (...), wykonując manewr cofania, nie zachował obowiązku szczególnej ostrożności i należytej obserwacji drogi, nie ustąpił pierwszeństwa przechodzącej za pojazdem pieszej B. D. (1), w którą uderzył tyłem pojazdu, w konsekwencji czego piesza doznała obrażeń ciała w postaci złamania nasad dalszych obu kości przedramienia prawego z przemieszczeniem odłamów oraz rany tłuczonej prawego łuku brwiowego, skutkujących rozstrojem zdrowia na okres powyżej siedmiu dni,

tj. o czyn z art. 177 § 1 kk;

I. oskarżonego J. B. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 177 § 1 kk i za to na podstawie powołanego przepisu wymierza mu karę grzywny w wysokości 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych;

II. na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej B. D. (1) obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 1000 (jednego tysiąca) złotych;

III. zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki powstałe od chwili wszczęcia postępowania w wysokości 150 (stu pięćdziesięciu) złotych i zobowiązuje go do uiszczenia 50 (pięćdziesięciu) złotych tytułem opłaty.

UZASADNIENIE

  Po przeprowadzeniu rozprawy głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 30 maja 2014 roku oskarżony J. B. (1) kierując pojazdem ciężarowym marki N. (...) nr rej. (...) rozwoził przesyłki. Zaparkował w Ś. na ulicy (...) a następnie po doręczeniu przesyłki do znajdującej się obok firmy wycofywał samochód. Podczas manewru cofania oskarżony nie zauważył przechodzącej pokrzywdzonej B. D. (1) i uderzył pieszą tyłem pojazdu. Pokrzywdzona przewróciła się.

Po wyjściu z auta oskarżony, widząc wychodzącą spod auta pokrzywdzoną, wezwał policję i pogotowie.

Oskarżony był trzeźwy.

Dowód:

wyjaśnienia oskarżonego J. B., k. 29-30,

zeznania pokrzywdzonej B. D., k. 16-17,

zeznania świadka S. P., k. 21-21v,

protokół oględzin miejsca wypadku drogowego, k. 6-7,

protokół oględzin pojazdu, k. 8-9,

protokół z badania stanu trzeźwości, k. 3,4,

szkic miejsca wypadku drogowego, k. 24.

Wskutek zdarzenia pokrzywdzona doznała następujących obrażeń: złamania nasad dalszych obu kości przedramienia prawego z przemieszczeniem odłamów i rany tłuczonej prawego łuku brwiowego. Obrażenia te spowodowały rozstrój zdrowia pokrzywdzonej na okres powyżej 7 dni

Dowód: opinia biegłego, k. 13.

Oskarżony nie był dotychczas karany. Jest żonaty i ma na utrzymaniu dziecko w wieku 5 lat. Pracuje jako kierowca z miesięcznym wynagrodzeniem 1800 złotych.

Dowód:

karta karna, k. 27,

dane o osobie oskarżonego, k. 29.

Oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i wyjaśnił zgodnie z ustalonym stanem faktycznym. Złożył też wniosek o skazanie bez przeprowadzenia rozprawy i wymierzenie mu, przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k., kary grzywny w wysokości 50 stawek dziennych, przy przyjęciu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych oraz obowiązku zadośuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonej w wysokości 1000 złotych, który to wniosek został następnie zaakceptowany przez Prokuratora.

W oparciu o powyższe ustalenia faktyczne

Sąd zważył, co następuje:

W oparciu o zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy w postaci wiarygodnych i logicznych wyjaśnień oskarżonego, zeznań pokrzywdzonej B. D. (1) i świadka S. P. (2) oraz pozostałych dowodów dołączonych do aktu oskarżenia Sąd nie miał żadnych wątpliwości co do sprawstwa oskarżonego, jego winy i okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 177 § 1 k.k.

Świadkowie spójnie i szczegółowo opisali przebieg zdarzenia. Z ich zeznaniami korespondują wyjaśnienia oskarżonego, który przyznał się do sprawstwa i dokładnie opisał, jak doszło do wypadku. Z uwagi na powyższe wyjaśnienia J. B. (1) uznane zostały w całości za wiarygodne.

Z powyższego materiału dowodowego wynika jednoznacznie, że w dniu 30 maja 2014 roku oskarżony wykonując manewr cofania, nie zachował obowiązku ostrożności i należytej obserwacji drogi i nie ustąpił pierwszeństwa przechodzącej z tyłu jego pojazdu pokrzywdzonej, uderzając ją tyłem samochodu i powodując obrażenia opisane w zarzucie aktu oskarżenia, trwające dłużej niż 7 dni. Oskarżony tym samym wyczerpał ustawowe znamiona występku z art. 177 § 1 k.k, naruszając umyślnie zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym i powodując nieumyślnie wypadek drogowy.

Mając zatem na uwadze fakt, że w oparciu o zeznania powołanych wyżej świadków oraz wyjaśnienia oskarżonego, okoliczności sprawy nie budzą żadnych wątpliwości, zarzucany J. B. (1) czyn zagrożony jest karą nie przekraczającą 10 lat pozbawienia wolności, a postawa oskarżonego, który wyraził skruchę i żal w związku z zaistniałą sytuacją, wskazuje, że cele postępowania zostaną wobec niego osiągnięte mimo nie przeprowadzenia rozprawy, Sąd przychylił się do wniosku prokuratora złożonego w trybie art. 335 § 1 k.p.k., jednocześnie uznając, że charakter sprawy, postawa oskarżonego oraz wnioskowany środek karny w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę uzasadniają zastosowanie przy wymiarze kary przepisu art. 58 § 3 k.k.

Z uwagi na powyższe Sąd skazał oskarżonego na karę grzywny w wysokości 50 stawek dziennych po 10 złotych na podstawie art. 177 § 1 k.k., przy zastosowaniu art. 58 § 3 k.k., omyłkowo nie ujmując tego przepisu w redakcji punktu I części rozstrzygającej wyroku.

W ocenie Sądu orzeczona kara jest współmierna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości popełnionego czynu, a nadto niewątpliwie spełni swój cel wychowawczy i zapobiegawczy.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd uznał fakt przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyrażenie przez niego żalu i skruchy oraz gotowość zadośćuczynienia pokrzywdzonej. Okoliczności obciążających nie stwierdzono.

Mając na uwadze powołane wyżej okoliczności dotyczące wymiaru kary i środków karnych Sąd na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie 1000 złotych.

Kierując się sytuacją materialną oskarżonego, który pracuje i osiąga dochody, a swoim zachowaniem przyczynił się do powstania kosztów sądowych, Sąd zasądził od niego na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe w całości, w tym wydatki postępowania w wysokości 150 złotych i opłatę w kwocie 50 złotych.