Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2014 roku

Sąd Rejonowy w Bielsku Podlaskim I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2014 roku w Bielsku Podlaskim

na rozprawie

sprawy z powództwa Spółdzielni Usług Rolniczych z siedzibą w B.

przeciwko A. F.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanego A. F. na rzecz powoda Spółdzielni Usług Rolniczych z siedzibą w B. kwotę 300 (trzysta) złotych wraz z odsetkami ustawowymi w wysokości 13% w stosunku rocznym od dnia 17 października 2014 roku do dnia zapłaty – z uwzględnieniem zmian w wysokości odsetek ustawowych i zastrzeżeniem, że odsetki ustawowe nie mogę przekraczać odsetek maksymalnych.

2.  Umarza postępowanie w pozostałym zakresie.

3.  Zasądza od pozwanego A. F. na rzecz powoda Spółdzielni Usług Rolniczych z siedzibą w B. kwotę 227 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 180 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

4.  Wyrokowi w punkcie 1 nadaje rygor natychmiastowej wykonalności co do kwoty 250 złotych.

S ę d z i a

Sygn. akt I C 1938/14

UZASADNIENIE

Powódka Spółdzielnia Usług Rolniczych w B. wystąpiła przeciwko A. F. z powództwem, w którym wnosiła o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 600,16 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenia kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego. W uzasadnieniu swego stanowiska podnosiła, że pozwany korzystał ze świadczonych przez nią usług rolniczych i w związku z tym wystawił fakturę vat nr (...) z dnia 3 sierpnia 20014 roku. Pozwany uregulował tylko część kwoty wynikającej z faktury. Następnie powódka cofnęła powództwo ponad kwotę 300 złotych i zrzekła się roszczenia ponad tę kwotę wobec pozwanego, przyznając, iż po wniesieniu pozwu pozwany uiścił kwotę 300 złotych. Wnosiła ostatecznie o zasądzenie od pozwanego na jej rzecz kwoty 300 złotych wraz z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty i kosztami procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

Pozwany A. F. uznał powództwo co do kwoty 250 złotych i wnosił o jego oddalenie ponad tę kwotę. Przyznał, że zawarł z powódką umowę, której przedmiotem było koszenie zboża, z tym, że umówił się na wynagrodzenie w kwocie 400 złotych brutto za godzinę pracy bizona, a koszenie trwało 3 godziny. Łączna kwota wynagrodzenia powódki wynosi zatem 1200 złotych. Podnosił, że powódka zgodziła się ratalną płatność. Pod koniec października 2014 roku pozwany zapłacił pierwszą ratę w kwocie 650 złotych, kolejne raty w kwocie 300 i 250 złotych miały być uregulowane odpowiednio w listopadzie i po 10 grudnia 2014 roku. Pozwany uiścił w dniu 15 listopada 2014 roku kwotę 300 złotych. Twierdził, że pozostała część należności powoda nie jest wymagalna.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Powództwo jest uzasadnione i zasługuje na uwzględnienie.

Bezsporny był fakt, iż strony zawarły ustną umowę na podstawie której powódka zobowiązała się wykonać na rzecz pozwanego usługę koszenia zboża kombajnem rolniczym B. w zamian za wynagrodzenie. Bezsporny był także fakt, iż powódka wykonała tę usługę i wywiązała się tym samym ze swego zobowiązania wobec pozwanego. Zgodnie z art. 353 § 1 kodeksu cywilnego zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Zaś w myśl art. 6 kodeksu cywilnego strona która z jakiegoś faktu wywodzi skutki prawne ma obowiązek ten fakt udowodnić. Powódka wykazała, iż wykonała na rzecz pozwanego usługę w zamian za wynagrodzenie, a pozwany uiścił tylko część wynagrodzenia. Przedstawiła fakturę vat z dnia 3 sierpnia 2014 roku opiewająca na kwotę 816 złotych i wezwania pozwanego do zapłaty. Pozwany twierdził wprawdzie, że wynagrodzenie, którego domaga się powódka jest zawyżone, gdyż w ustnej umowie określili wspólnie niższe wynagrodzenie, jednakże nie przedstawił na tę okoliczność żadnych dowodów. Pozwany zaprzeczając twierdzeniom powódki co do wysokości roszczenia i jego wymagalności, nie złożył żadnych wniosków dowodowych zmierzających do udowodnienia jego twierdzeń. Nie stawił się na rozprawę, nie usprawiedliwił swego niestawiennictwa, ograniczając się do stwierdzenia, że ani on, ani jego pełnomocnik nie mogą się stawić na rozprawę. Zgodnie z art. 214 § 1 kpc rozprawa ulega odroczeniu, jeżeli sąd stwierdzi nieprawidłowość w doręczeniu wezwania albo jeżeli nieobecność strony jest wywołana nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. Żadna z powyższych okoliczności nie zachodziła, a zatem brak było podstaw do uwzględnienia wniosku pozwanego o odroczenie rozprawy. Wobec powyższego twierdzenia pozwanego należało uznać za bezzasadne i czynione wyłącznie na użytek niniejszego procesu. Z faktury Vat wynika, że pozwany winien uiścić na rzecz powódki wynagrodzenie w kwocie 816,00 złotych. Do chwili wniesienia pozwu uiścił kwotę 200 złotych, a po wniesieniu pozwu kwotę 300 złotych. W takiej sytuacji żądanie zasądzenie od niego na rzecz powódki kwoty 300 złotych było uzasadnione.

Mając na względzie powyższe okoliczności na podstawie art. 353 § 1 kodeksu cywilnego, art. 481 § 1 kodeksu cywilnego należało orzec jak w punkcie 1.

Wobec cofnięcia pozwu ze zrzeczeniem się roszczenia postępowanie w części żądania przewyższającego kwotę 300 złotych należało z mocy art. 355 kpc w zw. z art. 203 § 1 i § 4 kpc umorzyć.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 kpc i § 6 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. Nr 163, poz. 1349 z późn. zm.). Pozwany uiścił w toku procesu część kwoty, której zapłaty domagała się powódka, a zatem należy go uznać za stronę przegrywającą spór także w tej części.

Z mocy art. 333 § 1 pkt 2 kpc orzeczono jak w punkcie 4 wyroku.

S ę d z i a