Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Marcin Schoenborn

Sędziowie SSO Agata Gawron-Sambura

SSO Grzegorz Kiepura (spr.)

Protokolant Aleksandra Studniarz

przy udziale Krystyny Marchewki

Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 14 listopada 2014 r.

sprawy J. K. (1) syna J. i A.,

ur. (...) w P.

oskarżonego z at. 157§1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach

z dnia 3 czerwca 2014 r. sygnatura akt VI K 297/13

na mocy art. 437 kpk, art. 438 kpk i art. 636 § 1 kpk

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uzupełnia o art. 58 § 3 kk podstawę wymiaru kary grzywny orzeczonej w punkcie 1;

2.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

3.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. K. (1) kwotę 420 zł (czterysta dwadzieścia złotych), tytułem zwrotu wydatków poniesionych na ustanowienie pełnomocnika w postępowaniu odwoławczym;

4.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa wydatki postępowania odwoławczego w kwocie 20 zł (dwadzieścia złotych) i wymierza mu opłatę za II instancję w kwocie 80 zł (osiemdziesiąt złotych).

VI Ka 628/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach z dnia 3.06.2014 r. oskarżony J. K. (1) został uznany za winnego tego, że w dniu 17.02.2013 r. w P. uderzając otwartą dłonią, a następnie reklamówką z zawartością szklanych butelek w twarz M. K. (1) spowodował u niej obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowych z przemieszczeniem, co spowodowało u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia, którego czasokres przekracza 7 dni, tj przestępstwa z art. 157 § 1 kk i za to na mocy art. 157 § 1 kk skazany został na karę grzywny w wymiarze 80 stawek dziennych po 10 zł każda. Na mocy art. 46 § 2 kk orzeczono wobec oskarżonego nawiązkę na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 4.500 zł. Zasądzono od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa opłatę w wysokości 80 zł i obciążono go wydatkami postępowania w kwocie 260 zł.

Apelację od wyroku wywiódł obrońca oskarżonego, który zaskarżył orzeczenie w całości zarzucając mu:

1)  mający wpływ na treść orzeczenia błąd w ustaleniach faktycznych, przyjętych za jego podstawę, polegający na przyjęciu, że oskarżony w dniu 17.02.2013 r. w P., uderzając otwartą dłonią, a następnie reklamówką z zawartością szklanych butelek w twarz M. K. (1), spowodował u niej obrażenia ciała w postaci złamania kości nosowych z przemieszczeniem, co spowodowało u pokrzywdzonej naruszenie czynności narządów ciała i rozstrój zdrowia, którego czasokres przekracza 7 dni, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie potwierdza sprawstwa oskarżonego,

2)  obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, a to art. 5 § 2 kpk, i art. 7 kpk, poprzez nieobiektywną i zupełnie dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, uznanie za wiarygodne dowodów przemawiających wyłącznie na niekorzyść oskarżonego, przy jednoczesnym i konsekwentnym pomijaniu wszelkich źródeł dowodowych wykazujących jego niewinność oraz nieustalenie w sposób prawidłowy rzeczywistego stanu sprawy.

W oparciu o podniesione zarzuty obrońca wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu alternatywnie domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Apelacja okazała się niezasadna jednak konsekwencją jej wniesienia musiała być zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uzupełnienie podstawy wymiaru kary grzywny o art. 58 § 3 kk. Wbrew jej wywodom sąd rejonowy nie popełnił błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, ani nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania mogących mieć wpływ na jego treść. Sąd rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych w oparciu o wszystkie przeprowadzone dowody, ocenione zgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, z uwzględnieniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, a stanowisko w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego należycie uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku, wskazując jakie fakty uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Przeprowadzona przez sąd ocena dowodów była rzetelna, wszechstronna i kompleksowa, dlatego sąd odwoławczy ją podziela. Podkreślić należy, że oprócz pokrzywdzonej M. K. (1) nie było bezpośrednich świadków zdarzenia z dnia 17.02.2014 r., dlatego też jej zeznania miały kluczowe znaczenia dla rozstrzygnięcia. Pokrzywdzona stanowczo i konsekwentnie zeznawała, że obrażeń ciała doznała na skutek uderzeń zadanych jej przez oskarżonego. Nie ukrywała, że ona była inicjatorką rozmowy z oskarżonym, której ten chciał uniknąć. Przyznała też, że w jej trakcie używała słów obraźliwych wobec oskarżonego. Okoliczności te świadczą o szczerości jej zeznań, a w konsekwencji o ich wiarygodności. Bezpośrednio po zdarzeniu pokrzywdzoną widzieli jej rodzice D. L. i G. L., którzy zeznali, że córka była cała zakrwawiona. W tym samym dniu pokrzywdzona została odwieziona karetką do szpitala, gdzie stwierdzono u niej złamanie kości nosa i założono opatrunek gipsowy. W tej sytuacji brak było podstaw do uznania, że stwierdzonych obrażeń pokrzywdzona doznała w innych okolicznościach niż zrelacjonowanych w jej zeznaniach. Z wyjaśnień oskarżonego (k. 89-verte) wynikało, że pokrzywdzona uderzyła go w twarz, a następnie uderzyła ręką w reklamówkę. Wyjaśnienia te pozostają w całkowitej sprzeczności z charakterem obrażeń jakich doznała pokrzywdzona. Z opinii biegłych wynika bowiem, iż pokrzywdzona doznała złamania kości nosowych z przemieszczeniem (k. 13, k. 184). Treść opinii w całości potwierdza wersję zdarzenia zaprezentowaną w zeznaniach pokrzywdzonej. Zeznania świadków J. K. (2), M. K. (2) oraz D. K. nie mogły mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie obserwowali oni zdarzenia, a ich relacje ograniczały się do relacjonowania osobowości i cech charakteru pokrzywdzonej, które to okoliczności są nieprzydatne dla odtworzenia przebiegu zdarzenia. Nietrafny okazał się też zarzut obrazy art. 5 § 2 kpk. Z pisemnych motywów wyroku nie wynika aby sąd pierwszej instancji powziął tego rodzaju wątpliwości, o których mowa w apelacji obrońcy, Sąd odwoławczy takich wątpliwości również nie dostrzega. Reasumując, stwierdzić należy, iż sąd rejonowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, a także prawidłowo zakwalifikował czyn przypisany oskarżonemu jako występek z art. 157 § 1 kk. Orzeczona za to przestępstwo kara 80 stawek dziennych grzywny po 10-zł każda jest karą adekwatną tak do stopnia zawinienia, jak i do stopnia społecznej szkodliwości czynu, uwzględniającą wszystkie ustawowe dyrektywy wymiaru kary. Orzeczenie sądu rejonowego należało jednak w tej części skorygować jedynie poprzez uzupełnienie podstawy wymiaru kary grzywny o art. 58 § 3 kk, gdyż tylko w takiej sytuacji możliwe było wymierzenie grzywny samoistnej za przestępstwo z art. 157 § 1 kk. Wysokość nawiązki orzeczonej na podstawie art. 46 § 2 kk jest adekwatna do krzywdy doznanej przez pokrzywdzoną i zasługuje na akceptację. Rozstrzygnięcie o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze ma swoje uzasadnienie w treści art. 636 § 1 kpk.

Mając na uwadze przytoczone okoliczności orzeczono jak w wyroku.