Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 lipca 2014 roku

Sąd Rejonowy w Strzelcach Opolskich I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lipca 2014 roku w S.

sprawy z powództwa (...) S.a.r.l. z/s w L.

przeciwko W. M.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  obciąża kosztami postępowania stronę powodową w zakresie przez nią poniesionym.

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym do Sądu w dniu 03 października 2013 roku (...) S.a.r.l. z siedzibą w L. wniosło o zasądzenie od pozwanej W. M.kwoty 597,96 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami procesu.

Uzasadniając strona powodowa podniosła, iż na podstawie umowy cesji z dnia 26 czerwca 2013 roku nabyła od firmy (...) S.A. wierzytelność wobec pozwanej z tytułu świadczenia usług. Pozwana do dnia wniesienia pozwu nie uregulowała zadłużenia wynikającego z dokumentów finansowych.

Postanowieniem z dnia 10 stycznia 204 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec stwierdzonego braku podstaw do wydania nakazu zapłaty przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego w Strzelcach Opolskich.

W. M., mimo zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawiła się na nią, będąc zawiadomioną prawidłowo i mimo takiej możliwości, nie podniosła argumentów przeciw treści pozwu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 26 czerwca 2013 roku (...) Towarzystwo (...) S.A. z siedzibą w W. zawarło ze stroną powodową w formie pisemnej umowę sprzedaży wierzytelności, którą miały być objęte wierzytelności wskazane w spisie wierzytelności stanowiącym załącznik do umowy.

Zgodnie z zawartą umową stronie powodowej miała przysługiwać od pozwanej W. M. wierzytelność w kwocie 502,56 zł, mająca wynikać z polisy nr (...) z dnia 17 kwietnia 2012 roku.

Dowody:

- częściowy wykaz wierzytelności k. 11;

- umowa sprzedaży wierzytelności, k. 12v-13;

Pismem pt. „Zawiadomienie”(bez oznaczonej daty) strona powodowa powiadomiła pozwaną o zawartej w dniu 26 czerwca 2013 roku umowie, a w którym to piśmie wskazano, że zadłużenie pozwanej wynosi 502,56 zł.

Dowód:

- zawiadomienie o przelewie wierzytelności, k. 9v.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Poza sporem w sprawie było, iż w dniu 26 czerwca 2013 roku (...) Towarzystwo (...) S.A. w W. zawarło ze stroną powodową w formie pisemnej umowę sprzedaży wierzytelności. Spór sprowadzał się do oceny, czy zasadne jest zasądzenie na rzecz strony powodowej od pozwanej żądanej pozwem kwoty.

Stan faktyczny w rozpoznawanej sprawie Sąd ustalił na podstawie dokumentów przedłożonych przez strony, co do których Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Strona powodowa reprezentowana była przez radcę prawnego i dlatego Sąd przyjął odpowiednio wysoki miernik staranności po stronie powodowej co do konieczności podejmowania czynności procesowych uwzględniający zawodowe kwalifikacje pełnomocnika.

Zgodnie z przepisami art. 6 k.c. i 232 k.p.c. strona, która wywodzi korzystne dla siebie skutki prawne powinna wskazywać dowody na poparcie swoich twierdzeń. Stronę powodową obciążał więc obowiązek wykazania, iż przysługuje jej uprawnienie do dochodzenia zapłaty należności od pozwanej z tytułu związania jej umową z jej poprzednikiem prawnym. Art. 6 k.c. stanowi, iż ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne.

Wobec powyższego strona powodowa, w celu udowodnienia swoich twierdzeń, powinna była w trakcie procesu wykazać bezsprzecznie i jednoznacznie, że pozwana nie zapłaciła całej należności wskazanej w pozwie, tj. kwoty 502,56 zł tytułem należności głównej, jak i odsetek w kwocie 95,40 zł.

W przedmiotowej sprawie pełnomocnik strony powodowej przedłożył jedynie umowę przelewu wierzytelności i częściowy wykaz wierzytelności i co do zasady wykazał nimi, że na jego rzecz nastąpiła cesja wierzytelności. Wobec braku w aktach sprawy jakiejkolwiek umowy zawartej między poprzednikiem prawnym strony powodowej a pozwaną oraz wobec braku innych załączników, z których wynikałoby uprawnienie poprzednika prawnego strony powodowej do obciążania pozwanej zapłatą, Sąd nie uznał przedstawionych dowodów za wystarczających do tego, by uznać rację strony powodowej.

W tym zakresie materiał dowodowy był nie tyle co skąpy, co był praktycznie nieprzydatny, bowiem oprócz umowy sprzedaży wierzytelności, zawiadomienia i częściowego wykazu wierzytelności nie dołączono żadnego innego. Co prawda w pozwie pełnomocnik strony powodowej wskazuje co było podstawą wystawienia ww. dokumentu, lecz oprócz opisania tej podstawy nie przedłożył dokumentów to potwierdzających do Sądu, aby można było te twierdzenia zweryfikować

Biorąc pod uwagę normę z art. 6 k.c., obowiązek w tym przepisie wyrażony, obciąża także pozwaną, bowiem powinna ona w toku procesu wykazać, albo że zapłaciła poprzednikowi strony powodowej wszystkie należności, albo, że konkretne dokumenty, będące podstawą do złożenia pozwu są niewłaściwe, albo, że umowę skutecznie wypowiedział. Konsekwencją jednak normy z art. 6 k.c. jest to, że na pierwszym miejscu strona powodowa powinna wykazać zasadność roszczenia – czyli brak zapłaty, postanowienia umów i regulaminów potwierdzających zasadność obciążania pozwanej sporną kwotą, a następnie pozwana biorąc pod uwagę ten materiał dowodowy powinna się „bronić” i innymi dowodami wykazać swoje racje.

Co prawda w przedmiotowej sprawie pozwana W. M., mimo zawiadomienia o terminie rozprawy, nie stawiła się na nią, będąc zawiadomiona prawidłowo i mimo takiej możliwości, nie podniosła argumentów przeciw treści pozwu, jednakże Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby uznać twierdzenia strony powodowej w zakresie ewentualnego związania poprzednika prawnego strony powodowej z pozwaną umową wskazaną w uzasadnieniu pozwu za przyznane, stosownie do treści art. 230 k.p.c.

Art. 230 k.p.c. stanowi, że: gdy strona nie wypowie się co do twierdzeń strony przeciwnej o faktach, sąd, mając na uwadze wyniki całej rozprawy, może fakty te uznać za przyznane.

W przepisie powyższym mowa jest o tzw. faktach milcząco przyznanych. Za przyznane można uznać tylko fakty, a nie ich ocenę prawną, która nie wiąże sądu. Do sądu, niezależnie od poglądów prawnych wyrażanych przez strony, należy bowiem dokonanie własnej oceny ustalonych w sprawie faktów i zastosowanie w związku z tym właściwych przepisów prawa materialnego. Samo milczenie (niewypowiedzenie się) strony, co do twierdzeń strony przeciwnej, nie może być podstawą do uznania faktów za przyznane. Co prawda, wobec treści art. 230 k.p.c., o jego zastosowaniu decyduje zebrany w sprawie materiał dowodowy, przy uwzględnieniu charakteru i przedmiotu postępowania, lecz jako że zebrany materiał dowodowy nie wykazał zasadności powództwa, tym samym w związku z istniejącymi wątpliwości w tym zakresie, Sąd nie zastosował art. 230 k.p.c.

Mając na uwadze, że to strona powodowa przedstawionymi dokumentami nie udowodniła istnienia wystarczających podstaw do zasądzenia dochodzonej kwoty od W. M., Sąd powództwo oddalił.

W kwestii kosztów procesu Sąd z uwagi na fakt, iż strona powodowa przegrała proces w całości obciążył ją kosztami w zakresie w jakim je poniosła.

Wobec powyższego, na podstawie powołanych przepisów, Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...);

2.  (...);

3.  (...)

(...)

(...)

(...)

(...)