Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 29 listopada 2013 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi w sprawie sygn. akt II C 613/12 oddalił powództwo V. M. skierowane przeciwko M. M. (2) oraz Miastu Ł. – Administracji (...) Ł. (...) o ustalenie ustania stosunku najmu pozwanego M. M. (2) w lokalu kwaterunkowym nr (...) położonym w Ł. przy ulicy (...).

Apelację od powyższego wyroku złożyła powódka, zaskarżając rozstrzygnięcie w całości i zarzucając mu naruszenie prawa materialnego poprzez błędne uznanie istnienia stosunku najmu lokalu mieszkalnego pomiędzy pozwanym M. M. (2) a Miastem Ł. – Administracją (...) Ł. S. II – lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...). W konkluzji skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i uwzględnienie powództwa, tj. ustalenie nieistnienia stosunku najmu pomiędzy pozwanym M. M. (2) a Miastem Ł. – Administracją (...) Ł. S. II – lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

Sąd Okręgowy w Łodzi zważył, co następuje.

Apelacja powódki jako niezasadna podlegała oddaleniu.

Zaskarżone rozstrzygnięcie zostało wydane w wyniku prawidłowo ustalonego stanu faktycznego, które to ustalenia Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne, jak również w następstwie bezbłędnie zastosowanych przepisów prawa materialnego.

Sąd Rejonowy w niniejszej sprawie słusznie zauważył, iż jej rozstrzygnięcie zależy między innymi od ustalenia, z jakich przyczyn pozwany nie zamieszkuje w spornym lokalu mieszkalnym oraz czy jego wyprowadzenie się z przedmiotowego lokalu i niezamieszkiwanie w nim można potraktować jako dorozumianą rezygnację z prawa najmu, bowiem, jak przyjmuje się w orzecznictwie i doktrynie, ustanie stosunku najmu może nastąpić na skutek dorozumianego zachowania najemcy wskazującego na rezygnację z jego prawa. W konsekwencji Sąd pierwszej instancji prawidłowo również stwierdził, że zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy nie pozwala na przyjęcie, że stosunek najmu ustał na skutek wyprowadzenia się pozwanego z lokalu przy ulicy (...) w Ł.. W ocenie Sądu odwoławczego skarżąca błędnie wywodzi, że dla ustalenia ustania stosunku najmu decydujące znaczenie winien mieć wyrażany przez M. M. (2) brak woli powrotu do spornego lokalu i ponownego w nim zamieszkiwania. W rozpoznawanej sprawie nie ulega bowiem wątpliwości, iż pozwany aktualnie nie rozważa kwestii wprowadzenia się do lokalu przy ulicy (...) i ponownego zamieszkania z powódką (jego matką). Okoliczność tę wziął pod uwagę również Sąd Rejonowy orzekając o roszczeniu powódki. Dla oceny tego jednakże, czy w sprawie niniejszej doszło do wyrażenia przez pozwanego – w sposób dorozumiany - woli rezygnacji z prawa najmu nie ma znaczenia to, czy pozwany aktualnie manifestuje swoją chęć powrotu do spornego lokalu, jak i to, czy zamiar taki manifestował już w chwili jego opuszczenia, lecz istotne znaczenie ma to, w jakich okolicznościach doszło do wyprowadzenia się przez M. M. (2) z lokalu położonego przy ulicy (...). Jak w sposób niepodważalny wynika ze zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a także jak wynika z uzasadnienia orzeczenia Sądu zmieniającego miejsce pobytu małoletniego wówczas M. M. (2) na miejsce zamieszkania ojca, główną i w zasadzie wyłączną przyczyną opuszczenia przez pozwanego wynajmowanego lokalu mieszkalnego był pogłębiający się konflikt z powódką. W wyniku tego konfliktu pozwany opuścił ostatecznie sporny lokal, nigdy jednakże nie zamanifestował swojej chęci rezygnacji z prawa najmu. Samo bowiem opuszczenie lokalu, przy dodatkowym uwzględnieniu okoliczności, jakie towarzyszyły wyprowadzeniu się przez pozwanego z mieszkania, nie może być ocenione jako wyraz woli rezygnacji z prawa najmu, a co najwyżej jako wyraz woli opuszczenia lokalu zajmowanego dotychczas wspólnie z powódką na skutek zaistnienia okoliczności - których przyczyna powstania leżała zasadniczo wyłącznie po stronie powódki - uniemożliwiających dalsze wspólne zamieszkiwanie stron. Powyższe prowadzi w konsekwencji do wniosku, iż skoro opuszczenie przez pozwanego spornego lokalu nie nastąpiło w sposób dobrowolny, lecz spowodowane było pogłębiającym się konfliktem z matką pozwanego, to tym samym nie można się zgodzić z argumentacją powódki, iż zmiana miejsca zamieszkania M. M. (2), a tym bardziej fakt wymeldowania pozwanego z lokalu przy ulicy (...) będącego jedynie aktem o charakterze administracyjnoprawnym nie kreującym sytuacji cywilnoprawnej podmiotów, powinny być poczytane za dorozumianą rezygnację z prawa najmu.

Słusznie również Sąd Rejonowy zauważył, iż pozwany, w chwili opuszczenia mieszkania przy ulicy (...) w Ł., jak również przez znaczną część niniejszego postępowania, był osoba małoletnią, niezdolną do czynności prawnych. Od uzyskania przez pozwanego pełnoletniości do dnia zamknięcia rozprawy w rozpoznawanej sprawie minął natomiast zdecydowanie zbyt krótki okres czasu, aby móc ocenić, czy zachowanie pozwanego polegające na niezamieszkiwaniu w lokalu mieszkalnym nr (...) przy ulicy (...) może zostać potraktowane jako wypowiedzenie umowy najmu w sposób dorozumiany, tym bardziej, iż sam pozwany, będąc już osobą pełnoletnią, zeznał w toku procesu, że nie rozważa wprawdzie kwestii ponownego wprowadzenia się do powódki, jednakże chciałby zachować prawo najmu. Jak nadto oświadczył M. M. (2), wyprowadzając się od powódki nie miał poczucia, że rezygnuje z prawa najmu spornego lokalu.

W świetle powyższego jako w pełni prawidłową należy uznać konkluzje Sądu Rejonowego, iż mimo istnienia po stronie powódki interesu prawnego w ustaleniu nieistnienia prawa najmu, nie wykazała ona, aby faktycznie prawo to ustało wskutek dorozumianej rezygnacji z przedmiotowego prawa przez pozwanego.

Ostatecznie za nieprzekonujące, gołosłowne i nieoparte na żadnych wiarygodnych dowodach należało uznać twierdzenia skarżącej, iż pozwany ma tendencję do konfabulacji i kłamstw i w związku z tym nieprawdziwe były jego oświadczenia o konflikcie z powódką, który legł u podstaw opuszczenia przez M. M. (2) spornego lokalu. Na powyższą okoliczność apelująca nie przedstawiła w toku postępowania żadnych dowodów, jak również w sposób skuteczny nie podważyła zeznań pozwanego w powyższym zakresie, które to zeznania Sąd Rejonowy prawidłowo uznał za wiarygodne, oddalając powództwo V. M..

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację.