Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2014 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach

V Wydział Karny Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki (spr.)

Sędziowie: SSO Anita Ossak

SSR del. Katarzyna Gozdawa-Grajewska

Protokolant: Justyna Napiórkowska

w obecności Magdaleny Szymańskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej

po rozpoznaniu w dniu 24 listopada 2014 r.

sprawy:

A. E. /E./

s. J. i E.

ur. (...) w R.

oskarżonego o przestępstwo z art. 291 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 157 § 1 kk, art. 190 § 1 kk, art. 191 § 1 kk

oraz

K. E. /E./

s. J. i E.

ur. (...) w W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 2 kk przy zast. art. 64 § 2 kk, art. 245 kk przy zast. art. 64 § 1 kk, art. 157 § 2 kk przy zast. art. 64 § 2 kk, art. 160 § 3 kk przy zast. art. 64 § 2 kk, art. 291 § 1 kk przy zast. art. 64 § 1 kk, art. 178 a

§ 1 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Żorach

z dnia 5 marca 2014r. sygn. akt II K 194/13

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy oskarżonego A. E. - adw. R. W. oraz na rzecz obrońcy oskarżonego K. E. – adw. J. B. kwoty po 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 23% podatku VAT w kwotach po 96,60 złotych (dziewięćdziesiąt sześć złotych sześćdziesiąt groszy), łącznie kwoty po 516,60 złotych (pięćset szesnaście złotych sześćdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.zwalnia obu oskarżonych od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt V.2 Ka 444/14

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 5 marca 2014 r. o sygn. II K 194/13 Sąd Rejonowy w Żorach uznał A. E. za winnego tego, że :

1.  27 grudnia 2009 roku w Ż. nabył od M. K. za kwotę 60 zł odtwarzacz DVD marki L. typ (...) z pilotem wartości 370 zł oraz telefon komórkowy marki M. z kartą SIM o wartości 75 zł pochodzące z kradzieży na szkodę J. S., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w okresie 5 lat po odbyciu co najmniej kary 6 miesięcy pozbawienia wolności będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z 31 stycznia 2003 roku, sygn. akt III K 160/03 za przestępstwo z art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresach od 19 września 2002 roku do 31 stycznia 2003 roku, od 16 sierpnia 2006 roku do 31 maja 2007 roku, od 6 czerwca 2007 roku do 3 kwietnia 2008 roku i od 1 grudnia 2008 roku do 7 grudnia 2008 roku, czym wyczerpał dyspozycję art. 291 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 291 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności;

2.  19 grudnia 2009 roku w Ż., poprzez duszenie, skakanie po ciele, kopanie i uderzanie pięściami po ciele, uderzanie drzwiami łazienki w głowę doprowadził u pokrzywdzonego H. P. do obrażeń ciała, innych niż określone w art. 156 § 1 k.k., w postaci rozległych sińców koloru czerwono-siwego na całości uda i z tyłu oraz kolanie prawym po stronie wewnętrznej, podobnych na obydwu podudziach po stronie lewej, otarć naskórka na obydwu podudziach, naruszających czynności narządów jego ciała na okres powyżej 7 dni, tj. około 4 tygodni, a nadto w tym samym miejscu i czasie groził H. P. pozbawieniem życia, przy czym groźby te wzbudziły u pokrzywdzonego uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione, czym wyczerpał dyspozycję art. 157 § 1 k.k. i art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

Na podstawie art. 85 kk i 86 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego A. E. karę łączną w wymiarze 1 roku i 7 miesięcy. Sąd uniewinnił oskarżonego A. E. od popełnienia czynu z art. 191 § 1 kk polegającego na tym, że w dniu 30 grudnia 2009 r. w Ż. używając groźby bezprawnej pozbawienia życia wobec H. P. zmusił go do określonego zachowania polegającego na zakupie alkoholu, tj. o czyn z art. 191 § 1 k.k.

Tym samym wyrokiem sąd uznał K. E. za winnego tego, że :

1. w dniu 10 grudnia 1009 r. w Ż. poprzez uderzanie pięścią w twarz spowodował u H. P. obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy powodując naruszenia narządów czynności jego ciała na okres poniżej 7 dni, przy czym zarzucanego mu dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa będąc skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 29.05.2003 r. sygn. akt III K 439/03 za czyny z art. 157 § 1 k.k. i inne na karę sześciu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 03.07.2002 r. do 21.12.2007 r. kiedy został warunkowo przedterminowo zwolniony, tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. przy zast. art. 64 § 2 k.k.

2. w dniu 10 grudnia 2009 r. w Ż., użył groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na świadka H. P., aby zmusić go do odstąpienia od zawiadomienia organów ścigania o popełnionym przestępstwie, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 29.05.2003 r. sygn. akt III K 439/03 za czyny z art. 245 § 1 k.k. i inne na karę sześciu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 03.07.2002 r. do 21.12.2007 r. kiedy został warunkowo przedterminowo zwolniony,

tj. o czyn z art. 245 k.k. przy zast. art. 64 § 1 k.k.

3. w dniu 19 grudnia 1009 r. w Ż. poprzez uderzanie pięścią w twarz spowodował u H. P. obrażenia ciała w postaci stłuczenia głowy powodując naruszenia narządów czynności jego ciała na okres poniżej 7 dni przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa będąc skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 29.05.2003 r. sygn. akt III K 439/03 za czyny z art. 157 § 1 k.k. i inne na karę sześciu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 03.07.2002 r. do 21.12.2007 r. kiedy został warunkowo przedterminowo zwolniony, tj. o czyn z art. 157 § 2 k.k. przy zast. art. 64 § 2 k.k.

4. w dniu 27 grudnia 2009 r. w Ż. pomógł M. K. w zbyciu pochodzącego z kradzieży odtwarzacza DVD m-ki (...) z pilotem o łącznej wartości 370 zł oraz telefonu komórkowego m-ki M. z kartą SIM o wartości 75 zł na szkodę J. S., przy czym zarzucanego czynu dopuścił się w warunkach powrotu do przestępstwa będąc skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 29.05.2003 r. sygn. akt III K 439/03 za czyny z art. 286 § 1 k.k. i inne na karę sześciu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 03.07.2002 r. do 21.12.2007 r. kiedy został warunkowo przedterminowo zwolniony, tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k. przy zast. art. 64 § 1 k.k.

5. w dniu 28 grudnia 2009 r. w Ż. na osiedlu (...) kierował samochodem ciężarowym m-ki O. (...) o nr. rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, tj. mając 1,53 i 1,47 promila alkoholu w wydychanym powietrzu (0,73 i 0,70 mg/l), tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

6. w dniu 05 lutego 2009 r. w Ż. na osiedlu (...) kierował samochodem osobowym m-ki O. (...) o nr. rej. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, tj. mając 1,27 i 1,32 promila alkoholu w wydychanym powietrzu (0,604 i 0,628 mg/l), tj. o czyn z art. 178a § 1 k.k.

Na podstawie art. 91 § 2 kk orzekł wobec oskarżonego K. E. za ciągi przestępstw z punktu 4 i 7 oraz przestępstwa z punktów 5 i 6 karę łączną w wymiarze 3 lat pozbawienia wolności. Sąd uniewinnił oskarżonego K. E. od popełnienia czynu z art. 160 § 3 kk w zw. z art. 64 § 2 kk polegającego na tym, że w dniu 19 grudnia 2009 r. w godzinach wieczornych w mieszkaniu na os. (...) w Ż. będąc pod wpływem alkoholu naraził małoletnie dziecko, tj. J. P. w wieku 5 miesięcy na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu poprzez nieostrożne trzymanie na rękach i nieumyślne upuszczanie tego dziecka z wysokości 1,5 metra na podłogę przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa będąc skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 29.05.2003 r. sygn. akt III K 439/03 za czyny z art. 157 § 1 k.k. i inne na karę sześciu lat i sześciu miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył w okresie od 03.07.2002 r. do 21.12.2007 r. kiedy został warunkowo przedterminowo zwolniony, tj. o czyn z art. 160 § 3 k.k. przy zast. art. 64 § 2 k.k.

Sąd na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu A. E. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest okres zatrzymania od 28 do 29 grudnia 2009 roku oraz do 12 do 14 stycznia 2010 roku.

Sąd na zasadzie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu K. E. okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, to jest okres zatrzymania od 12 do 14 stycznia 2010 roku.

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. R. W. kwotę 1.505,52 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej oskarżonemu A. E..

Sąd zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. B. kwotę 885,60 złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu udzielonej oskarżonemu K. E..

Sąd zwolnił obu oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych w całości, obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelację od tego wyroku wnieśli obrońca oskarżonego A. E. i obrońca oskarżonego K. E.. Obrońca oskarżonego A. E. zaskarżył wyrok co do punktów 1 i 2 zarzucając :

1. w odniesieniu do pkt 1 zaskarżonego wyroku – poczynienie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych, mających istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, polegających na uznaniu, że oskarżony A. E. nabył od M. K. uprzednio skradziony przez niego sprzęt, podczas gdy zgromadzone dowody, a zwłaszcza zeznania M. K., nie pozwalały na ustalenie takich okoliczności, i równocześnie przemawiały za stwierdzeniem, że oskarżony nie nabył tego sprzętu elektronicznego;

2. w odniesieniu do pkt 1 zaskarżonego wyroku – obrazę prawa procesowego, mającą istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia tj. art. 4,5 § 2 i 7 kpk polegającą na wybiórczej analizie materiału dowodowego z dopuszczeniem się naruszenia zasad prawidłowego rozumowania i zasad doświadczenia życiowego poprzez:

a) odmowę przyznania wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, w zakresie w którym twierdzi, iż nie pamięta, czym zajmował się i co robił w dniu 27 grudnia 2009 r., z uwagi na upojenie alkoholowe,

b) odmowę przyznania wiarygodności zeznaniom M. K., który w toku postępowania sądowego zmodyfikował swoje zeznania i logicznie wyjaśnił ich sprzeczność wskazując, że skradzione przedmioty sprzedał innej osobie, z wyłączeniem oskarżonego, a poprzednie zeznania obciążające oskarżonego wynikały z przekonania świadka, co do tożsamości A. E.;

jak również nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść oskarżonego i nierozstrzygnięciu zachodzących wątpliwości na korzyść oskarżonego, tzn. zeznań M. K. złożonych na etapie postępowania sądowego, w których świadek podkreślał, że skradziony sprzęt nie został sprzedany oskarżonemu. Powyżej opisana obraza prawa procesowego doprowadziła także do poczynienia przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych, o których mowa w pkt 1 zarzutów,

3. w odniesieniu do pkt 2 wyroku w części dotyczącej zarzutu art. 190 § 1 kk – obrazę prawa materialnego tj. art. 190 § 1 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i przypisanie oskarżonemu czynu statuowanego tym przepisem, podczas gdy z prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych w zakresie tego zarzutu, wynikało, że nie zostały wypełnione wszelkie znamiona przestępstwa z art. 190 § 1 kk tj. sformułowania oskarżonego kierowane do H. P. nie wywołały u pokrzywdzonego obawy o realizację zapewnień wygłoszonych przez A. E.;

4. w odniesieniu do pkt. 2 wyroku w części dotyczącej zarzutu z art. 157 § 1 kk – poczynienie przez Sąd błędnych ustaleń faktycznych mających istotny wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia, polegające na uznaniu, że oskarżony bez powodu zaczął bić H. P. poprzez kopanie i uderzanie pięściami po całym ciele , skakanie po pokrzywdzonym, duszenie i uderzanie drzwiami w głowę pokrzywdzonego, podczas gdy w świetle zgromadzonych dowodów poczynienie takowych ustaleń było niedopuszczalne, bowiem zgromadzony materiał dowodowy jednoznacznie przemawiał za stwierdzeniem, iż oskarżony nie podejmował wobec pokrzywdzonego czynności powyżej opisanych;

5. w odniesieniu do pkt. 2 wyroku w części dotyczącej zarzutu z art. 157 § 1 kk – obrazę prawa procesowego mającą istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia tj. art. 5 § 2 i 7 kpk, polegającą na dokonaniu wybiórczej analizy i oceny materiału dowodowego z naruszeniem zasad doświadczenia życiowego oraz reguł prawidłowego rozumowania przez:

a) odmowę przyznania wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie kwestionującym pobicie H. P. i kierowanie wobec pokrzywdzonego gróźb, pomimo, iż wyjaśnienia te były spójne i logiczne, a tym samym zasługiwały na walor wiarygodności;

b) przyznanie cechy wiarygodności zeznaniom L. P., pomimo, iż w zeznaniach świadka zachodziły znaczne rozbieżności na skutek złożenia odmiennych zeznań, a nadto świadek nie słyszał gróźb ze strony oskarżonego wobec pokrzywdzonego i nie widział bezpośrednio rzekomego pobicia pokrzywdzonego przez oskarżonego, lecz jedynie przypuszczał, co mogło się wydarzyć w dniu 19.12.2009 r. w mieszkaniu L. i H. P. , które to okoliczności przemawiały za odmową przyznania wiarygodności tym zeznaniom;

c) przyznanie cechy wiarygodności, zeznaniom H. P., podczas gdy w czasie objętym treścią zarzutów, jak również w okresie poprzedzającym opisane zdarzenia A. E. pozostawał w związku z L. P. (żoną H. P.), co nasuwa przypuszczenie, że H. P. mógł mieć na celu złożenie obciążających oskarżonego zeznań, a nadto w dniu 19.12.2009 r. pokrzywdzony znajdował się pod znacznym wpływem alkoholu, co wpływało na możliwości percepcyjne tej osoby, a które to okoliczności uzasadniały znacznie bardziej dogłębną analizę zeznań świadka, czego Sąd nie uczynił;

jak również nierozstrzygnięcie zachodzących w sprawie wątpliwości na korzyść oskarżonego, zwłaszcza wątpliwości dotyczących pobicia pokrzywdzonego opisywanych przez L. P., w tym całokształtu okoliczności przebiegu pobytu A. E. u L. i H. P. w dniu 19.12.2009 r., a która to obraza prawa procesowego doprowadziła do poczynienia błędnych ustaleń opisanych w pkt.2 zarzutów.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego A. E. wnosił o zmianę zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów objętych w pkt 1 i 2 kk zaskarżonego wyroku ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi i instancji do ponownego rozpoznania.

Obrońca oskarżonego K. E. zaskarżył wyrok w zakresie punktów 4, 5, 6 i 8 zarzucając :

1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę mający istotny wpływ na jego treść polegający na nieprawidłowym ustaleniu, iż oskarżony K. E. w dniu 10 grudnia 2009 r. w Ż. poprzez uderzanie pięścią w twarz spowodował u H. P. obrażenia w postaci stłuczenia głowy powodując naruszenia narządów czynności jego ciała na okres poniżej 7 dni tj. przestępstwa z art. 157 § 2 kk popełnionego w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa z art. 64 § 2;

2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę mający istotny wpływ na jego treść polegający na nieprawidłowym ustaleniu, iż oskarżony K. E. w dniu 19 grudnia 2009 r. w Ż. poprzez uderzanie pięścią w twarz spowodował u H. P. obrażenia w postaci stłuczenia głowy powodując naruszenia narządów czynności jego ciała na okres poniżej 7 dni tj. przestępstwa z art. 157 § 2 kk popełnionego w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa z art. 64 § 2 kk i w ciągu przestępstw z przestępstwem popełnionym w dniu 10 grudnia 2009 r.;

3.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę mający istotny wpływ na jego treść polegający na nieprawidłowym ustaleniu, iż oskarżony K. E. dopuścił się tego, że w dniu 10 grudnia 2009 r. w Ż. użył groźby bezprawnej w celu wywarcia wpływu na świadka H. P. aby zmusić go do odstąpienia od zawiadomienia organów ściągania o popełnionym przestępstwie, czego miał się dopuścić w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa z art. 64 § 2 kk;

4.błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę za jego podstawę mający istotny wpływ na jego treść polegający na nieprawidłowym ustaleniu, iż oskarżony K. E. w dniu 27 grudnia 2009 r. w Ż. pomógł M. K. w zbyciu pochodzącego z kradzieży odtwarzacza DVD marki L. (...) z pilotem o łącznej wartości 370,00 zł oraz telefonu komórkowego marki M. z karta SIM o wartości 75,00 zł na szkodę J. S. tj. przestępstwa z art. 291 § 1 kk czego miał się dopuścić w warunkach powrotu do przestępstwa z art. 64 § 2 kk;

5.rażącą niewspółmierność kar jednostkowych, a także kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej za przypisane oskarżonemu K. E. przestępstwa.

W oparciu o w/w zarzuty obrońca oskarżonego K. E. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanych mu w/w czynów.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacje obrońców obu oskarżonych nie zasługują na uwzględnienie. Podniesiony w obu apelacjach zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest nie trafny. Taki zarzut byłyby zasadny jedynie wówczas, gdyby sąd I instancji oparł swój wyrok na faktach , które nie znajdują potwierdzenia w wynikach postępowania dowodowego, albo też z faktów tych wyciągnął wnioski niezgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Takich uchybień sąd rejonowy w przedmiotowej sprawie się nie dopuścił, albowiem wskazał dowody na których oparł swoje ustalenia jednocześnie wskazując przesłanki , którymi się kierował odmawiając wiary dowodom przeciwnym przy czym dokonanych ustaleń dokonał zgodnie z zasadami swobodnej oceny dowodów. Zarówno obrońca oskarżonego A. E. jak i obrońca oskarżonego K. E. podnoszą opierając się na wyjaśnieniach obu oskarżonych jak i zeznaniach świadka M. K., że brak jest dowodów na popełnienie przez nich czynu z art. 291 §1 kk. Jednak sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wskazał dlaczego nie dał wiarę wyjaśnieniom obu oskarżonym i zeznaniom świadka M. K. złożonym przed sądem. Oskarżony A. E. twierdził, że był tak pijany w dniu 27 grudnia 2009 r., że nic nie pamięta, Drugi z oskarżonych K. E. przyznał, że spotkał w grudniu 2009 r. M. o ksywie (...) który oferował mu do sprzedaży telefon i DVD jednak podejrzewając że może to być kradziony towar nie kupił go. Jednak zeznania świadka M. K. złożone w postępowaniu przygotowawczym nie budzą wątpliwości. To oskarżony K. E. zaprowadził go do swojego brata – oskarżonego A. E. który kupił skradziony sprzęt za kilkadziesiąt złotych. Słusznie sąd I instancji uznał, że złożone zeznania świadka M. K. na rozprawie po dłuższym upływie czasu od zdarzenia nie mogły być wiarygodne i służyły jedynie w celu poparcia wyjaśnień oskarżonych. Odnośnie zdarzenia z dnia 10 grudnia 2009 r. to wskazać należy, że jeżeli chodzi o zachowanie oskarżonego K. E. wobec pokrzywdzonego H. P., sąd I instancji nie tylko opierał się na zeznaniach pokrzywdzonego H. P. ale także potwierdzały je zeznania innych świadków tj. L. P., G. O. i A. K.. Również oskarżony A. E. potwierdził wersję pokrzywdzonego wyjaśniając, że widział lecacą krew z nosa pokrzywdzonego a potem słyszał, że jego brat uderzył pokrzywdzonego i groził H. P. śmiercią. Odnośnie zdarzeń z dnia 19 grudnia 2009 r. i zachowań oskarżonych wobec pokrzywdzonego to potwierdzają je zeznania pokrzywdzonego H. P. i L. P. a także opinia sądowo lekarska co do obrażeń jakie doznał pokrzywdzony. Odnośnie zarzutu obrazy prawa materialnego tj. art. 190 § 1 kk podnoszony przez obrońcę oskarżonego A. E., że nie zostały wypełnione znamiona tego przestępstwa, sąd odwoławczy w pełni podziel argumenty przedstawione w swoim uzasadnieniu przez sąd I instancji. Skoro oskarżony A. E. w dniu 19 grudnia 2009 r. będąc w mieszkaniu pokrzywdzonego bił go po całym ciele, kopał go, dusił w taki sposób, że stracił na chwilę przytomność i w tym samym czasie mówił do niego, że go zabije, to w tych okolicznościach mogło wywołać uzasadnioną obawę, że oskarżony spełni swe groźby. W tych okolicznościach w ocenie Sądu Okręgowego nie ulega wątpliwości, że oskarżeni A. E. i K. E. swoim zachowaniem wyczerpali znamiona przyjętych przez sąd rejonowy czynów. Sąd rejonowy dokonał oceny dowodów zgromadzonych zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i sądowego w sposób bezstronny, nie przekraczając granic swobodnej oceny dowodów, a przy tym uwzględnił zasady doświadczenia życiowego, a swój pogląd na ostateczne wyniki przewodu sądowego przekonująco uzasadnił w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku. Tym samym zarzuty podniesione w apelacjach obrońców oskarżonych mają w ocenie Sądu Okręgowego charakter czysto polemiczny i sprowadzają się do negowania właściwych ocen i ustaleń sądu, przeciwstawiając im własne oceny i wnioski, które w żadnym razie nie mogą podważyć trafności rozstrzygnięcia sądu rejonowego. Jeżeli chodzi o przepis art. 7 kpk stanowi on, iż organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd I instancji nie dopuścił się jak sugeruje w swojej apelacji obrońca oskarżonego A. E. obrazy przepisów postępowania art. 7 kpk, ponieważ dokonana przez sąd rejonowy ocena zgromadzonych w sprawie dowodów była bezstronna, rzetelna i kompleksowa. Zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony przez obu obrońców oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonych. Oskarżeni jak wynika z kart karnych byli już wielokrotnie karani za przestępstwa umyślne działali w ramach recydywy opisanej w art. 64 § 1 kk. Wymierzone oskarżonemu A. E. kary jednostkowe i kara łączna 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności są adekwatne d stopnia społecznej dolegliwości i winy. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko sądu rejonowego, że wobec oskarżonego brak jest pozytywne prognozy kryminologicznej która skutkowałaby warunkowym zawieszeniem wykonania orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności.. Dolegliwość kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Jeżeli chodzi o oskarżonego K. E. wymierzone mu kary jednostkowe i kara łącza 3 lat pozbawienia wolności nie są rażąco surowe. Dolegliwość tej kary nie przekracza stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej.

Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji obu obrońców oskarżonych A. i K. E., nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów i dlatego zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk.