Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy we Wrocławiu Wydział IV Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący : SSO Dorota Kropiewnicka

Sędziowie SSO Małgorzata Szyszko

SSR del. do SO Aneta Talaga(spr.)

Protokolant : Justyna Gdula

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Elżbiety Okińczyc

po rozpoznaniu w dniu 3 grudnia 2014 roku we Wrocławiu

sprawy P. W.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez pełnomocników oskarżyciela posiłkowego (...) J. S.A. (...) Spółka Jawna

od wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy

z dnia 01 lipca 2014 roku sygn. akt II K 1480/12

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu w Oleśnicy do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt: IV Ka 1076/14

UZASADNIENIE

P. W.został oskarżony o to, iż od stycznia do 24 lipca 2012 roku w D.na ulicy (...), działając w warunkach czynu ciągłego i wspólnie i w porozumieniu z M. P.dokonał kradzieży płyt laminowanych (...), (...)i płyt konstrukcyjnych (...)różnych grubości o łącznej wartości 34299,23 zł na szkodę (...). , tj. o czyn z art. 278 § 1 kk. w zw. z art. 12 k.k.

Wyrokiem z dnia 1 lipca 2014 r. Sąd Rejonowy w Oleśnicy Wydział II Karny:

I. uniewinnił oskarżonego P. W. od zarzutu popełnienia zarzucanego mu czynu , opisanego w części wstępnej wyroku , stanowiącego przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

II. na podstawie art. 632 § 1 k.p.k. kosztami postępowania obciążając Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł w całości na niekorzyść oskarżonego P. W. pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Juan J. S. , Sp.j. adw. G. K. , który zarzucił Sądowi Rejonowemu:

I. obrazę przepisów postępowania , w szczególności art. 5 § 2 k.p.k. poprzez nietrafne przyjęcie przez ten Sąd, iż w sprawie występują niedające się usunąć wątpliwości podczas kiedy wnikliwa ocena materiału dowodowego w tym konsekwentnych ,spójnych i logicznych zeznań M. P. oraz pozostałych świadków min. K. C. , R. S. (1) , M. D. , M. S. (1) , prowadzą do wniosku przeciwnego powodując iż przedwcześnie wydano zaskarżone rozstrzygnięcie , błędnie oceniając materiał dowodowy ,

II. obrazę przepisów postępowania, tj. art. 2 § 2 k.p.k. , art. 4 k.p.k. polegającą na braku wszechstronnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności sprawy, w szczególności poprzez nieprzeprowadzenie konfrontacji pomiędzy R. S. (1) i M. D. a P. W. na okoliczność zeznań złożonych na rozprawie w dniu 7 marca 2014 roku , jak również wobec ujawnienia na rozprawie w dniu 7 marca 2014 roku nagrania pozyskanego od świadka M. D., następnie dokonanej przez Sąd oceny tegoż dowodu i jego odtworzenia , bezzasadnie pominięcie dowodu z uzupełniającego przesłuchania osób uczestniczących w rozmowie M. P. z P. W., tj. świadków R. S. (1), K. C. oraz E. W., w konsekwencji przedwczesne wydanie rozstrzygnięcia w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł w całości na niekorzyść oskarżonego P. W. również pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego Juan J. S. A. W. , Sp.j. adw. M. S. (2), który Sądowi Rejonowemu postawił następujące zarzuty:

I. obrazę przepisów postępowania , która miała wpływ na treść rozstrzygnięcia , a to:

a) art. 7 k.p.k. –poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i wyciągnięcie wniosków sprzecznych z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, zarzuty zwłaszcza dotyczą wadliwej oceny zeznań świadka M. P. i K. C. ,

b) art. 9 § 1 oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. –poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy , a także oparcie wyroku na dowodach nieprzeprowadzonych w tym postępowaniu, tj. zeznaniach świadków J. M., S. S., P. B.oraz W. K. , a także brak poczynienia ustaleń w zakresie częstotliwości kontaktów pomiędzy oskarżonym a M. P.w oparciu o wykaz rozmów telefonicznych przedstawionych przez oskarżyciela posiłkowego, nadto brak wskazania w uzasadnieniu wyroku, dlaczego temu dowodowi Sąd I instancji nie daje wiary.

Wskazując na powyższe, skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację oskarżyciela posiłkowego obrońca oskarżonego P. W.wskazując na niezasadność zarzutów apelacji dotyczących obrazy przepisów postępowania , tj. naruszenia art. 5 § 2 , art. 2 § 2 , art. 4 , art. 7 , art. 9 § 1 , art. 424§ 1 pkt 1 w zw. z art. 410 k.p.k., na podstawie art. 437§ 1 k.p.k., wniósł o utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku. Jednocześnie obrońca oskarżonego, na mocy art. 105§ 2 k.p.k. złożył wniosek o sprostowanie oczywistej omyłki pisarskiej polegającej na powołaniu w uzasadnieniu wyroku Sądu Rejonowego w Oleśnicy z dnia 1 lipca 2014 roku na zeznania świadków J. M., (...), P. B.oraz W. K., którzy w procesie nie występowali.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacje zasługiwały na uwzględnienie.

Na wstępie należy wskazać, iż prawidłowość rozstrzygnięcia w sprawie uzależniona jest ściśle od zgodnego z przepisami procedury karnej przeprowadzenia dowodów potrzebnych do ustalenia okoliczności istotnych dla orzeczenie w kwestii winy i sprawstwa, kwalifikacji prawnej zarzucanego czynu i wymiaru kary oraz od prawidłowej oceny tych okoliczności. Obowiązkiem Sądu jest dążenie do wykrycia prawdy obiektywnej przez wnikliwe, rzetelne i dokładne przeprowadzenie postępowania dowodowego, które powinno doprowadzić do prawidłowych ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę rozstrzygnięcia.

Sąd orzekający o meritum procesu, dokonuje ustaleń faktycznych na podstawie całokształtu ujawnionego w toku postępowania materiału dowodowego, uwzględniając zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego jak i dowody go obciążające. Jednocześnie Sąd dokonując oceny dowodów i kształtując swoje przekonanie o winie lub niewinności oskarżonego, czyni to swobodnie. Przewidziana w art. 7 k.p.k. podstawowa zasada niezawisłości Sądu w zakresie orzekania, zakłada, że Sąd w ukształtowaniu swojego przekonania będzie kierował się logiką, doświadczeniem życiowym i wskazaniami wiedzy. Wykazanie i przekonujące uzasadnienie swojego stanowiska w tym przedmiocie zostało skonkretyzowane jako obowiązek w dyspozycji przepisu art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. (tak też m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05. 09. 1974r., sygn. akt II KR 114/74).

Oceniając trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia w kontekście zarzutów wskazanych w złożonych apelacjach oskarżyciela posiłkowego stwierdzić należy , iż lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku i zestawienie przedstawionych w nim wywodów ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym , nie pozwala na aprobatę stanowiska Sądu I instancji , wyrażonego w treści zaskarżonego orzeczenia. Wadliwość zaskarżonego wyroku jest widoczna w zakresie oceny materiału dowodowego i dokonywania ustaleń faktycznych.

Ustalenia faktyczne pozostają zaś pod ochroną zasady swobodnej oceny dowodów tylko wtedy, gdy są one wynikiem wszechstronnej oceny dowodów pochodzących zarówno ze źródeł osobowych jak i rzeczowych, a przy ocenie dowodów Sąd powinien kierować się oczywistymi zasadami określonymi w art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k., tj. powinien respektować zasady prawidłowego rozumowania oraz wskazania wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto obowiązany jest do dokonania ustaleń faktycznych będących podstawą wydawanych orzeczeń w sposób zgodny z rzeczywistością wykorzystując dowody przemawiające zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego. Tymczasem w ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy dokonał dowolnej i pozbawionej waloru kompleksowości oceny dowodów , co przy przyjęciu zasady art. 5 § 2 k.p.k., doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego P. W. od popełnienia zarzucanego mu czynu. Sąd I instancji bezkrytycznie dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego P. W. i nie uwzględnił tych dowodów, które przemawiały na jego niekorzyść, stwierdzając ostatecznie jakoby to bardziej prawdopodobnym była wersja wydarzeń, w której to M. P. cały proceder dokonywał wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi magazynierami lub za ich wiedzą i zgodą, niż wersja wydarzeń podawana przez M. P., iż dokonywał tego wspólnie i w porozumieniu z oskarżonym P. W..

W szczególności , jak słusznie podnosi apelujący pełnomocnik adw. G. K., Sąd I instancji uznał, iż jedynym dowodem w sprawie wskazującym na oskarżonego jako sprawcę zarzucanego mu czynu , były relacje M. P. , składane w formie zeznań i wyjaśnień , których to Sąd nie uwzględnił , argumentując min. jakoby to świadek ten był zainteresowany określonym rozstrzygnięciem w sprawie , które pozwalałyby na rozłożenie jego odpowiedzialności , chociażby ale i przede wszystkim finansowej na dwie osoby , jakoby to wątpliwości i zastrzeżenia budził fakt, kiedy to do pracującego w spółce kierownika magazynu miałby zgłosić się dopiero co zatrudniony kierowca , od grudnia 2011 roku z przestępczą propozycją , po czym obaj mieliby dokonywać kradzieży płyt w obecności innych pracowników magazynu , czy też sytuacja kiedy M. P. nie znał oskarżonego godził się na taki proceder, nie znając żadnych szczegółów i to pomimo faktu ,iż jako kierownik magazynu był odpowiedzialny za stany magazynowe i wykonywanie comiesięcznych inwentaryzacji.

Tymczasem zauważyć należy, iż zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i przed Sądem M. P. słuchany, początkowo jako podejrzany a następnie jako świadek konsekwentnie wskazywał na P. W. jako współsprawcę dokonanego przywłaszczenia mienia na szkodę oskarżyciela posiłkowego. Powyższe znalazło również wyraz już na etapie ujawnienia przestępczego procederu poprzez pisemne jego oświadczenie , zawarte na k. 13 akt złożone pracodawcy, w trakcie ustnej relacji składanej A. W. (2) jak i kolejnych relacjach procesowych składanych początkowo w formie wyjaśnień a następnie zeznań. W szczególności, w wyjaśnieniach złożonych na etapie postępowania przygotowawczego M. P. opisał przestępczy proceder , wskazując swoją rolę oraz rolę P. W. , swoją relację podtrzymał podczas konfrontacji z P. W.. Tożsamej treści relację M. P. złożył podczas przesłuchania dnia 20 grudnia 2012 roku. Wynikało z niej nadto , iż z magazynu pracodawcy w opisany przez niego sposób, wywieziono ok. 5-8 palet w okresie od stycznia do lipca 2012 roku, o wartości palety 3.000 do 5.000 zł a do wywozu palety potrzeby był pojazd o określonych wymiarach , ładowności, do którego to przypisany był oskarżony P. W.. Jak dodatkowo wskazał drugi pojazd F. (...) nie był w stanie wywieść całej palety a jedynie pojedyncze płyty. Twierdzeniom tym jednak, Sąd I instancji odmówił wiarygodności, wychodząc niejako z założenia, iż świadek ten był zainteresowany rozstrzygnięciem w sprawie, które pozwalałoby na rozłożenie odpowiedzialności na dwie osoby. Sąd Rejonowy, odwołując się do zasad doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania uznał nadto, iż zeznania M. P. były niewiarygodne a to z tego min. powodu , iż nie był on w stanie powiedzieć ani do kogo były wywożone płyty ani za jaką kwotę były sprzedawane , ani nawet nie był wstanie podać, jak wiele było takich przypadków. W tym zakresie Sąd wskazywał nadto na jego postawę, w związku z ujawnieniem nagrania przedstawionego przez M. D. , kiedy to przyznał fakt odbycia tej rozmowy, przedstawiając w ocenie Sądu I instancji niejasne okoliczności jej nagrania - „ telefon przełączył się na głośno mówiący i któryś z pracowników nagrał, ja nie wiedziałem ,że to się nagrywa „ podczas kiedy uprzednio podał, po ujawnieniu procederu przez K. C. jakoby to nie rozmawiał z oskarżonym na ten temat i nie miał z nim kontaktu.

W pierwszej kolejności, Sąd Okręgowy zauważa, iż M. P. w złożonych zeznaniach na terminie rozprawy w dniu 15 listopada 2013 roku (k. 159 akt ) wskazywał na dwóch odbiorców, do których to był wywożony przez oskarżonego towar z magazynu oskarżyciela posiłkowego – S. z W. , hurtownia z K.. Oczywistym jest , iż twierdzenia te stały w sprzeczności z uprzednimi złożonymi podczas pierwszego przesłuchania(k. 23-24 akt ), kiedy to M. P. wskazywał jakoby to nie wiadomym mu było do jakich odbiorców P. W. woził płyty. Powinnością zatem Sądu Rejonowego, w trybie art. 391 § 1 i 2 k.p.k., było zbadanie przyczyny tych odmienności. Sąd ten jednak ograniczył się jedynie do odczytania wyjaśnień świadka złożonych podczas przesłuchania dnia 20 grudnia 2012 roku , w których to ten wątek nie był poruszany. ( k. 63 akt ) Kwestia ta zatem wymagała dogłębnego zbadania i wyjaśnienia, poprzez uzyskanie w tym zakresie relacji M. P.. Na dokonaną ocenę przez Sąd Rejonowy zeznań świadka M. P. wpłynęły, jak wynika z treści pisemnego uzasadnienia wyroku jego zeznania dotyczące kontaktu z oskarżonym, po ujawnionym przestępczym procederze. Sąd wskazuje w związku z ujawnieniem nagrania, iż świadek ten, twierdził podczas rozprawy ( k. 159 akt ), jakby to po ujawnieniu procederu przez K. C. nie rozmawiał z oskarżonym na ten temat i nie miał z nim kontaktu, co niewątpliwie stoi w sprzeczności z przedmiotowym nagraniem. Jak wynika jednak z nieodczytanych przez Sąd wyjaśnień M. P. złożonych podczas pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego ( k. 24 ) wskazywał on na rozmowy z oskarżonym, odnośnie spłaty powstałego zadłużenia relacjonując: „ rozmawiałem z W. i prosiłem go żebyśmy się dogadali z pracodawcą , po połowie spłacili nasze zadłużenie , on jednak powiedział mi że jego to pie… i nie zgodził się na to , powiedział mi że mam się do niczego nie przyznawać to nikt nam nic nie udowodni a firma wrzuci sobie stratę w koszty”. Okoliczności tych jednak przy ocenie dowodu zeznań tegoż świadka Sąd I instancji nie rozważył. W tej mierze za w pełni uzasadniony uznać należy również zarzut pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego M. S. (2), iż Sąd ten nie odniósł się do złożonego przez niego wniosku dowodowego w zakresie wykazu rozmów telefonicznych pomiędzy oskarżonym a M. P. i nie wyciągnął z tego żadnych wniosków, pomimo jak zarzuca -z ich treści wynika fakt kontaktowania się oskarżonego z M. P., na jego prywatny numer telefonu min. dnia 18.07.2012 roku, 19 lipca 2012 roku , 25 lipca 2012 roku , 26 lipca 2012 roku , a także po zwolnieniu z pracy w dniu 3 sierpnia 2012 roku .

W dalszej kolejności, w oparciu o opisywany przez świadka M. P., sposób wywozu towaru z magazynu , poparty częściowo relacją świadka K. C., w tym podawany przez tych świadków jak również pozostałych świadków zatrudnionych w spółce (...), sposób funkcjonowania jej magazynu, uzasadnione wątpliwości budzą ustalenia Sądu Rejonowego, jakoby to M. P.dokonywał przedmiotowych kradzieży sam i to przy użyciu samochodu typu bus - niejako dokonując wywozu płyt pojedynczo. Istotnym pozostaje , iż na taki sposób wywozu towaru z magazynu nie wskazuje nawet w złożonych wyjaśnieniach oskarżony P. W., ograniczając się do stwierdzenia: „ obserwowałem że pod magazyn podjechał m. (...), który wjechał do magazynu i zobaczyłem, że kierowca z tego (...) i magazynier S.załadowali razem trzy płyty z regałów , zorientowali się że obserwuję i zamknęli (...) , widziałem też jak kierowca (...) dał magazynierowi 100 zł … pytałem gdzie się te płyty podziały ,to S.powiedział że sprzedał je za zgodę kierownika magazynu (...)i dał pieniądze kierownikowi magazynu to on za to kupi mikrofalę…”

Istotną kwestią, którą wziął Sąd I instancji pod rozwagę przy ocenie zeznań świadka M. P.była treść przeprowadzonej rozmowy telefonicznej pomiędzy nim a P. W., w obecności pracowników (...). , a którą to przedstawił na nośniku elektronicznym świadek M. D.. Na jej podstawie Sąd ustalił, jak czytamy w treści uzasadnienia , iż oskarżony P. W.wyraził zdziwienie co do rzekomo ujawnionego procederu kradzieży przez oskarżonego płyt. Sąd Odwoławczy zauważa, iż ustalenia te niejako już stanowią ocenę przeprowadzonej rozmowy a nie stanowią odzwierciedlenia jej treści, słów użytych przez M. P.oraz P. W., które to dopiero winny do tej oceny zmierzać . Mając przy tym na uwadze fakt, iż powyższa rozmowa nie jest w pełni czytelna, zasadnym wydaje się aby, co do jej treści, w szczególności użytych sformułowań, po jej odtworzeniu wypowiedziały się osoby w niej uczestniczące, jak również osoby przy tym obecne – M. D., R. S. (1), K. C.czy E. W.. W razie wątpliwości, należało by rozważyć zasięgnięcie opinii biegłego sądowego celem dokonania jej transkrypcji. Sąd Rejonowy, ustaleń tych jednak nie poczynił, trudno zatem uznać na jakiej to podstawie, przyjął iż oskarżony P. W.wyraził zdziwienie co do rzekomo ujawnionego procederu kradzieży przez niego płyt. Dużą wagę Sąd Rejonowy przypisał również okolicznościom powstania nagrania tej rozmowy, wpisując ją w przyjętą przez M. P.linię obrony. W ocenie tegoż Sądu okoliczności te uprawdopodobniają zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego i logiki, iż M. P.kradzieży tych dokonywał właśnie za wiedzą magazynierów i w chwili gdy oskarżony był na urlopie postanowił wykonać taką rozmowę telefoniczną i nagrać ją w nadziei , że P. W.w rozmowie tej chociażby w sposób pośredni przyzna się do udziału w tym procederze. W ocenie Sądu Okręgowego rozumowanie powyższe nasuwa wątpliwości. Mając bowiem na uwadze tożsame zasady, przy przyjęciu, iż oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu , jaki byłby powód przeprowadzenia tejże rozmowy i jej nagrania. Skoro bowiem oskarżony, jak twierdzi nie uczestniczył w przestępczym procederze i o tym mieli wiedzę nie tylko M. P.ale również pozostali magazynierzy, jak przyjął to Sąd Rejonowy w prawdopodobnej wersji, to nielogicznym i nieprawdopodobnym wydaje się aby M. P.liczył jakoby w trakcie tejże rozmowy oskarżony przyzna się do zaboru mienia pracodawcy. Przyjmując bowiem, iż oskarżony P. W.nie uczestniczył w tym przestępczym procederze, trudno uznać aby podczas rozmowy telefonicznej z osobą w tym uczestniczącą przyznał się do czegoś czego nie dokonał. Co do okoliczności powstania tegoż nagrania, w szczególności daty przeprowadzenia tejże rozmowy, czy została ona dokonana, przed datą inwentaryzacji czy też po, zasadnym wydaje się przesłuchanie świadków – osób przy tym obecnych mianowicie, M. D., R. S. (2), K. C., E. W.. Zważyć przy tym należy na treść przepisu art. 393§ 3 k.p.k.

Uzasadnione wątpliwości Sądu Okręgowego budzą ustalenia Sądu I instancji w zakresie przyjęcia, jakoby to oskarżony P. W. , który w trakcie swojego zatrudnienia nabrał podejrzeń co do kradzieży dokonywanego przez M. P. , w dniu 12 lipca 2012 roku poinformował o tym dyrektora C., a następnie udał się na zaplanowany urlop. Powyższe wpłynęło na ocenę wyjaśnień oskarżonego P. W.. Tymczasem , jak wynika z zeznań świadka K. C. złożonych na etapie postępowania przygotowawczego, co prawda oskarżony P. W. poinformował go o kradzieży , aczkolwiek nie o kradzieży towaru z magazynu a o kradzieży przekładek – towaru który nie był ewidencjonowany na magazynie, w tamtym czasie nie było ustalone że czegoś takiego nie można zabierać ( k. 66 akt ) Świadek zrelacjonował w tym zakresie słowa oskarżonego „ Panie Dyrektorze kradną przekładki”, wskazując przy tym na inne osoby , drugiego kierowcę zatrudnionego w firmie. W toku postępowania przed Sądem, świadek ten tożsamo i konsekwentnie wskazywał, iż oskarżony zgłaszał mu nieprawidłowości, które to nieprawidłowości oskarżony łączył ze znikaniem z magazynu nieewidencjonowanych opakowań towaru. Świadek podtrzymał uprzednio składane zeznania w tym zakresie. Pomimo tych relacji Sąd I instancji przyjął jakoby to oskarżony P. W. poinformował świadka K. C. o kradzieży towaru z magazynu przez M. P..

Niezależnie od powyższego zwrócić należy uwagę , iż w pierwszych zeznaniach z dnia 11 września 2012 roku świadek K. C. (k. 16 akt ), zeznania te również nie zostały odczytane przez Sąd Rejonowy , w oparciu o treść art. 391§ 1 k.p.k. wskazuje , iż zarządzona przez niego inwentaryzacja w dniu 24 lipca 2012 roku wiązała się z informacjami jakie to uzyskał od pracownika z Centrali firmy o nieprawidłowym przyjmowaniu dokumentów przyjęcia towaru, co powinno prowadzić do niedoborów czy też nadwyżek z błędnie przysyłanego towaru a takowych w oddziale w D. nie stwierdzono , zaczął wówczas podejrzewać, iż może chodzić o kradzież. Wezwał więc magazyniera M. P. na rozmowę jak do tego doszło, ten w odpowiedzi przyznał, iż od kilku miesięcy przepisywał stany magazynowe , wezwał zatem pozostałych pracowników, wtedy zorientował się , iż jest duża skala tegoż procederu. Powyższe dowodzi , iż przedmiotowa inwentaryzacja została przeprowadzona niejako na skutek informacji z Centrali oraz oświadczeń pracowników magazynu a nie na skutek wątpliwości jakich to powziął K. C. na podstawie oświadczeń oskarżonego P. W.. Na taki przebieg wydarzeń w złożonych zeznaniach wskazuje również świadek E. W. ( k. 179-180 akt ) Ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy w tym zakresie nie poczynił i nie wyciągnął z nich żadnych wniosków, a ustalenia te mogły wpływać chociażby na wiarygodność relacji złożonych przez oskarżonego i świadków.

Ponadto apelujący adw. G. K. słusznie zarzucił , iż Sąd Rejonowy pominął analizę dowodów z zeznań świadków R. S. (1), M. D., M. S. (1) oraz A. M., choć zeznania te rzutowały na orzeczenie. Analiza treści uzasadnienia wskazuje, iż Sąd odmawiając im wiarygodności, w sposób zbiorczy ograniczył się jedynie do stwierdzenia , iż świadkowie ci słuchani przed Sądem niejako wskazywali, na fakt poinformowania dyrektora C. od razu o nieprawidłowościach w pracy magazynu , kiedy to powzięli podejrzenie o kradzieżach , podczas kiedy to K. C. nie wskazywał aby fakt ten miał miejsce a jedyną osobą o zgłaszającą je był oskarżony P. W.. Wskazać w tym zakresie należy , jak słusznie zauważa pełnomocnik adw. M. S. (3), iż świadkowie wskazywali jakoby to wcześniej nie udali się do kierownictwa, gdyż bali się o pracę, nadto P. W. zastraszał ich, że zostaną obarczeni odpowiedzialnością za dokonane kradzieże, ponieważ on jest „nie do ruszenia „ . Jak wynikało natomiast z relacji świadka R. S. (1), M. D. o nieprawidłowościach w pracy magazynu poinformowali K. C. kiedy to M. P. był na urlopie. Powyższe może łączyć się z przebiegiem wydarzeń podawanym przez świadka K. C. podczas pierwszego przesłuchania jak i przebiegiem wydarzeń podawanym przez świadka E. W. przed Sądem. Jakichkolwiek ustaleń faktycznych w tym zakresie Sąd nie poczynił , pomimo tego wyciągnął w oparciu o powyższe wnioski wpływające na wiarygodność zeznań powyższych świadków. Pominął przy tym ocenę ich twierdzeń , mianowicie świadka R. S. (1) wskazującego na fakt dzielenia się oskarżonego z M. P. pieniędzmi, M. D. – na fakt wywozu płyt w ilości 15 , nie ujętych w dokumentach, M. S. (1) – na brak możliwości wywozu płyt bez udziału kierowcy.

Za równie uzasadniony należy ocenić zarzut apelującego adw. M. S. (2)w zakresie oparcia wyroku na dowodach nieprzeprowadzonych w tym postępowaniu, mianowicie zeznaniach świadków J. M., S. S., P. B.oraz W. K.. W treści uzasadniania wyroku Sąd I Instancji powołuje się na zeznania tychże świadków , choć nie ulega wątpliwości, iż osoby te nie zostały przesłuchane w sprawie. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego P. W., powyższego nie sposób konwalidować w formie dokonania sprostowania, w trybie art. 105 § 1 i 2 k.p.k. i rozpatrywać kontekście oczywistej omyłki pisarskiej . Niezależnie od powyższego kwestią otwartą pozostaje w jakim kierunku sprostowanie to miało by zmierzać.

Trafnie przy tym Sąd I instancji, w pisemnych motywach orzeczenia wskazuje , iż zeznania świadka M. P. należy ocenić ze zwiększoną ostrożnością z uwagi na fakt jego sprawstwa, stwierdzonego prawomocnym wyrokiem w sprawie o sygn. akt II K 91/13 Sądu Rejonowego w Oleśnicy Wydział II Karny z dnia 12 lutego 2013 roku. Niewątpliwie bowiem, pomówienie innej osoby o dokonanie przestępstwa, jest zawsze dowodem specyficznym, podlegającym specjalnie wnikliwej i ostrożnej ocenie. Zgodnie ze stanowiskiem orzecznictwa, jak i doktryny można taki dowód uznać za pełnowartościowy o ile spełnia on określone warunki, a więc jest konsekwentny, logiczny, zgodny z logiką wypadków i znajduje potwierdzenie w innych dowodach bezpośrednich lub pośrednich. Ponadto każdorazowo należy zbadać właściwości charakteru osoby pomawiającej a w szczególności zwrócić uwagę na to, czy osoba taka nie ma określonego interesu procesowego lub osobistego w obciążaniu oskarżonego. Za warunek sine qua non dla nadania pomówieniu waloru pełnowartościowego dowodu jest również stwierdzenie, że osoba od której pochodzi pomówienie miała pełną swobodę wypowiedzi. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 maja 1984 r., sygn. IV KR 122/84, OSNPG 1984/11/101) Sąd Rejonowy w oparciu te wskazania oceny zeznań świadka M. P. nie dokonał, ograniczając się w zasadzie tylko i wyłączenie do jednego - jakoby to był on zainteresowany określonym rozstrzygnięciem w sprawie, które to pozwalałoby na rozłożenie odpowiedzialności finansowej na dwie osoby, wnikliwie nie analizując pozostałych. Uchybienia te mogły rzutować na dokonaną ocenę zeznań świadka M. P. a tym samym na poczynione ustalenia faktyczne .

Wskazać przede wszystkim należy, że Sąd I instancji analizując materiał dowodowy uznał jakoby wersja zdarzenia podawana przez oskarżonego P. W. była bardziej prawdopodobna od tej podawanej przez M. P., przy jednoczesnym przyjęciu, iż w sprawie nie było jednoznacznych, obiektywnych dowodów wskazujących na winę oskarżonego P. W.–choćby świadków nie zainteresowanych określonym wynikiem sprawy, co przy przyjęciu zasady wyrażonej w art. 5 § 2 k.p.k. skutkowało uniewinnieniem go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem stosowanie art. 5 § 2 k.p.k. może mieć miejsce jedynie, gdy w danym zakresie istnieją wątpliwości, które nie dają się usunąć, mimo wykorzystania wszelkich dostępnych źródeł i środków dowodowych. O naruszeniu tego przepisu można zatem mówić dopiero wówczas, gdy mimo przeprowadzenia postępowania dowodowego zgodnie z regułami, o których mowa w art. 7 k.p.k. wątpliwości te nie zostały usunięte i rozstrzygnięto je na niekorzyść oskarżonego. Każdą niejasność w dziedzinie ustaleń faktycznych (m.in. w przypadku kilku wersji wydarzeń) należy w pierwszym rzędzie redukować wszechstronną inicjatywą dowodową, a następnie wnikliwą analizą całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie. Jeżeli zatem z materiału dowodowego wynikają różne wersje przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia, to nie jest to jeszcze jednoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art. 5 § 2 k.p.k. (por. m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 10 stycznia 2013 r. IV KK 333/12 LEX nr 1277776).

W ocenie Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy w rozpatrywanej sprawie, po pierwsze nie wyczerpał wszelkich dostępnych źródeł i środków dowodowych, po drugie nie dokonał wszechstronnej analizy całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie, co w konsekwencji mogło doprowadzić do błędnego ustalenia stanu faktycznego zaistniałego w niniejszej sprawie , rzutując na jej rozstrzygnięcie .W szczególności przyjęty przez Sąd Rejonowy tok rozumowania, przy przyjęciu prawdopodobnej wersji zdarzenia budzi wątpliwości, nie został przy tym poprzedzony wnikliwą analizą zebranego w sprawie materiału dowodowego. Ustalając stan faktyczny w sprawie w odniesieniu do przebiegu zdarzenia Sąd ten oparł się w zasadniczej części na treści wyjaśnień oskarżonego P. W., uznając je za wiarygodne. Wyjaśnień tych jednak nie skonfrontował z okolicznościami wskazywanymi zarówno w treści relacji M. P., jak również relacji świadków przesłuchanych w sprawie, co rodzi istotne wątpliwości, w zakresie merytorycznej trafności rozstrzygnięcia (błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia), a z całą pewnością należy przyjąć, że uzasadnienie oceny dowodów ma niedostatki pod względem przesłanek logicznych i empirycznych. Zauważyć należy , iż wiele kwestii podnoszonych przez oskarżonego P. W. w zakresie funkcjonowania magazynu spółki (...), było weryfikowanych w toku postępowania dowodowego , nie znalazły one jednak jakiekolwiek odzwierciedlenia ani w ustaleniach faktycznych ani w ocenie poszczególnych dowodów. Sąd Odwoławczy zauważa również, iż materiał ten, wobec podnoszonych i pojawiających w toku postępowania okoliczności, również zarzutów podnoszonych przez apelujących jest niepełny i wymaga uzupełnienia. W rezultacie Sąd ten nie wyjaśnił zaistniałych w sprawie zasadniczych wątpliwości. Dokonana z kolei przez ten Sąd ocena dowodów nosi cechy oceny dowolnej, nie zaś swobodnej.

Konkludując, należy stwierdzić, iż Sąd meriti dopuścił się w rozpatrywanej sprawie uchybień w postaci błędnego zastosowania art. 5 § 2 k.p.k. oraz naruszenia art. 2 § 2 , 4 , 7 Kodeksu postępowania karnego. Wybiórcza i niepełna interpretacja niektórych okoliczności, przy jednoczesnej rezygnacji z dokonywania czynności niezbędnych dla pełnej realizacji zasady prawdy, stanowi bowiem – zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa – istotną wadę postępowania ( vide: wyrok SN z dnia 20.06.1989 r., IV KR 118/89, OSNPG 2-3/1990, poz. 21).

Podstawą orzekania, zgodnie ze wskazaniem zawartym w art. 4 k.p.k., jest zasada obiektywizmu , nakładająca na organy prowadzące postępowanie karne obowiązek badania okoliczności przemawiających na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Wszystkie te okoliczności, zgodnie ze wskazaniem art. 7 k.p.k. Sąd ma poddać swobodnej ocenie, nie popadając w dowolność. Tok rozumowania sądu ma być zgodny z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego. W ocenie Sądu Odwoławczego, w niniejszej sprawie Sąd meriti orzekł w oparciu o niepełny materiał dowodowy, oceniony dowolnie, bez rzetelnego do niego odniesienia się.

W tych warunkach uznając wnioski pełnomocników oskarżyciela posiłkowego zawarte w apelacji za zasadne, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok uchylił i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w Oleśnicy do ponownego rozpoznania.

Sąd ten, ponownie rozpoznając niniejszą sprawę, będzie musiał ponownie przeprowadzić postępowanie dowodowe w całości. Uwzględni przy tym podniesione w niniejszym uzasadnieniu uwagi, rozstrzygnie wszystkie wnioski dowodowe przedstawione przez strony, przeprowadzi postępowanie dowodowe dokładnie i z niezbędną wnikliwością, zmierzając do ustalenia wszelkich istotnych kwestii dla jej rozstrzygnięcia. W szczególności Sąd I Instancji ustali stan faktyczny sprawy zgodny z prawdą obiektywną, w tym dokona prawidłowej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, zgodnej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego, a także z uwzględnieniem zasady swobodnej, a nie dowolnej oceny dowodów, nie pomijając przy tym żadnych okoliczności – ani przemawiających na korzyść, ani na niekorzyść oskarżonego, a w konsekwencji wyprowadzi właściwe wnioski w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego oraz wyda trafny wyrok. Sąd Odwoławczy dostrzega również potrzebę uzupełnienia materiału dowodowego poprzez :

- dołączenie akt osobowych oskarżonego P. W. oraz M. P. celem jednoznacznego określenia daty ich zatrudnienia u oskarżyciela posiłkowego , nałożonych obowiązków w ramach zatrudnienia , ustalenia czy M. P. miał podpisaną umowę o wspólnej odpowiedzialności materialnej ,

- uzyskanie od oskarżyciela posiłkowego informacji w zakresie czasookresu zatrudnienia pozostałych pracowników zatrudnionych w oddziale spółki (...) w D. , do dnia 24 lipca 2012 roku , określenia ich stanowiska pracy, wskazania czy zawierali oni umowę o odpowiedzialności materialnej , czy przy obejmowaniu stanowiska zostało im powierzone mienie , jeśli tak w jaki sposób, czy na tą okoliczności zostały sporządzone dokumenty, dołączenia dokumentacji w zakresie przeprowadzonych inwentaryzacji w magazynie oskarżyciela posiłkowego w D. , począwszy od daty zatrudnienia M. P., nadto uzyskania informacji w zakresie czasookresu przyjęcia na magazyn płyt wykazanych w niedoborze inwentaryzacyjnym z dnia 24 lipca 2012 roku i zestawieniem powyższego z datą zatrudnienia oskarżonego i M. P.,

- uzyskanie relacji pracowników oskarżyciela posiłkowego zatrudnionych w okresie od daty zatrudnienia M. P. do 24 lipca 2012 roku, również pracowników ochrony wykonujących czynności na tym obiekcie w tym terminie i poczynienie na ich postawie ustaleń faktycznych w zakresie sposobu funkcjonowania magazynu oskarżyciela posiłkowego w D. , w szczególności godzin jego otwarcia , osoby która to dysponowała kluczami do tegoż magazynu , sposobu jego pobierania , ewidencjonowania , zdawania, nadto ustalenia na podstawie tychże źródeł dowodowych sposobu użytkowania samochodu typu M. oraz typu F. (...) , stwierdzenia czy samochody te były wykorzystywane przez oskarżonego, M. P. czy inne osoby , kto dysponował kluczami do tych samochodów , czy była w tym zakresie prowadzona ewidencja , w jakim celu samochody te były używane , czy również przed godzinami otwarcia magazynu , jeśli tak przez kogo i kto wówczas był obecny na magazynie , nadto czy magazyn jest objęty monitoringiem , jeśli tak od kiedy i w jakim zakresie.

Dopiero bazując na tak zgromadzonym materiale dowodowym, Sąd wyda wyrok, którego podstawą będą należycie ocenione dowody. Podda wnikliwej, zgodnej z wymogami art. 7 k.p.k., a w konsekwencji wyprowadzi właściwe wnioski w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego. Uzasadni też w sposób wyczerpujący swoje stanowisko według wskazań zawartych w art. 424 kpk., tak aby ukazać logiczny proces, który doprowadził Sąd Orzekający do wniosku o niewinności albo o winie oskarżonego P. W..

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy, orzekł jak w części dyspozytywnej orzeczenia.