Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący SSO Elżbieta Krupińska

Protokolant Anna Matwiejuk

po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2013 roku w Białymstoku

sprawy M. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

o przywrócenie prawa do renty

na skutek odwołania M. B.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G.

z dnia 26 lipca 2012 roku

Nr (...)- (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VU 1705/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w G. decyzją z 7 lipca 2012r. odmówił M. B. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy od 1 lipca 2012r. na podstawie art. 61 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz.U. Nr 153 poz. 1227 z 2009r.). Podstawą tego rozstrzygnięcia było orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS, która orzeczeniem z 19 lipca 2012r. nie stwierdziła u wnioskodawczyni dalszej niezdolności do pracy.

Wnioskodawczyni kwestionowała ustalenia organu rentowego w przedmiocie oceny stanu zdrowia. Wnosiła o uznanie jej za osobę niezdolną do pracy i przyznanie świadczenia, wskazywał na stałe pogorszenie stanu zdrowia, pomimo systematycznego leczenia.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o oddalenie odwołania podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu decyzji.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje;

Odwołanie nie zasługiwało na uwzględnienie, dlatego podlegało oddaleniu.

Zgodnie z treścią art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r.,
Nr 153, poz. 1227 ze zm.) prawo do renty ,które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy
od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy, przy czym w myśl art. 57 ustawy cytowanej na wstępie, prawo do renty przysługuje osobie, która łącznie spełnia następujące warunki:

a) jest niezdolna do pracy,

b) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy,

c) niezdolność do pracy powstała w okresach określonych w ustawie i nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

W myśl art. 12 ust. 1 i 2 ustawy całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Za częściowo niezdolną do pracy jest uważana osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji. Oceniając niezdolność do pracy należy mieć na uwadze nie tylko możliwości wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcie innej pracy, ale także celowość przekwalifikowania zawodowego z uwagi na charakter dotychczasowej pracy oraz poziom wykształcenia, wiek, predyspozycje psychofizyczne ubezpieczonego
(por. wyrok Sądu Najwyższego z 9.03.2001r. w sprawie II UKN 32/01, zamieszony w OSNP 2002/20/502).

Artykuł 13 ust. 1 stanowi, że do oceny stopnia niezdolności do pracy przyjmuje się następujące kryteria:

1. stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji,

2. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

W rozpoznawanej sprawie kwestią sporną, mającą znaczenie dla jej rozstrzygnięcia, była ocena stanu zdrowia wnioskodawczyni, która ma 55 lat, ukończyła zasadniczą szkołę zawodową o profilu handlowym i pracowała w tym zawodzie. Obecnie nie pracuje. Jest rozwiedziona. Mieszka z konkubentem. Ma dwoje dzieci. Od 21 grudnia 2004r. otrzymywała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W celu wyjaśnienia czy odwołująca jest zdolna do pracy, czy też powinna przekwalifikować się, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu: chorób nerwowych i zaburzeń psychicznych, onkologii i neurologii. Biegli ci, po zapoznaniu się z całością dokumentacji oraz przeprowadzeniu badań rozpoznali: zaburzenia depresyjno – lękowe mieszane obecnie w okresie stabilnego leczenia ambulatoryjnego, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, bóle i zawroty głowy w wywiadzie, prawostronny zespół cieśni nadgarstka, stan po usunięciu ślinianki przyusznej – w loży struktur patologicznych nie stwierdzono – k.17-18 akt sądowych.

Biegli wydając swoją opinię dotyczącą oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni, w kontekście jej niezdolności do pracy uznali, iż aktualny stan zdrowia odwołującej nie ogranicza zdolności do pracy zarobkowej. Biegli podkreślili, iż wnioskodawczyni zgłasza skargi natury somatycznej: bóle głowy, kręgosłupa L-S i nadgarstka. W badaniu neurologicznym nie stwierdzono zaawansowania choroby układu kostno-stawowego w stopniu powodującym częściową lub całkowitą niezdolność do pracy. Z powodu zaburzeń natury psychicznej odwołująca nie była leczona szpitalnie. Z analizy dokumentacji i wywiadu wynika, iż odwołująca przyjmowała leki psychotropowe z powodu zaburzeń nastroju i lękowych. W opinii konsultanta psychiatry ZUS (II.2010r.) oraz biegłego psychiatry ujawniające się w okresie np. nasilonego stresu objawy zaburzeń adaptacyjnych i depresyjnych mają charakter nerwicowy o nasileniu łagodnym, nie są uwarunkowane psychotycznie. Zdaniem biegłego psychiatry w okresach zaostrzenia objawów, potrzebują one oddziaływań farmakologicznych oraz psychoterapeutycznych. Stopień zaawansowania zaburzeń nie powoduje częściowej lub całkowitej niezdolności do pracy zarobkowej. W opinii biegłego z zakresu onkologii rozpoznanie stanu po operacji nowotworu ślinianki nie wpływa na zmianę dotychczasowego orzeczenia. Ocena stanu zdrowia odwołującej w opinii biegłych jest zgodna z decyzją Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 10.10.2012r. – k. 18, opinia biegłych.

Reasumując w ocenie biegłych wnioskodawczyni nie jest nadal częściowo niezdolna do pracy po 30 czerwca 2012r.

Do opinii powyższej wnioskodawczyni nie zgłosiła zastrzeżeń, pomimo doręczenia odpisu opinii wraz z pouczeniem o możliwości wniesienia zastrzeżeń w terminie 7 dni – k.23 akt sądowych. Wnioskodawczyni nie stawiła się również na rozprawę w dniu 11 marca 2013r. (k.33).

W tej sytuacji Sąd podzielił ustalenia i wnioski zawarte w opinii biegłych jako fachowe, należycie uzasadnione oraz znajdujące potwierdzenie w załączonej do akt dokumentacji medycznej. Zdaniem Sądu treść opinii biegłych nie została podważona przez odwołującą złożeniem nowych dowodów, czy zastrzeżeń. Należy zauważyć, iż biegli szczegółowo wyjaśnili swoje stanowisko, wskazując na brak podstaw do uznania odwołującej za osobę niezdolną do pracy.

W tych okolicznościach, w ocenie Sądu, brak było podstaw do dalszego prowadzenia postępowania dowodowego z urzędu, gdyż odwołująca była badana przez biegłych specjalistów z zakresu chorób u niej występujących. Biegli analizowali załączone do akt dokumenty medyczne dotyczące przebiegu leczenia i stopnia zawansowania schorzeń.

Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury o niezdolności do pracy nie decyduje sam fakt występowania schorzeń, lecz ocena czy i w jakim zakresie wpływają one na utratę zdolności do pracy zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami. Potwierdzeniem tego rodzaju stanowiska, mającego zastosowanie w niniejszej sprawie jest wyrok Sądu Najwyższego w wyroku z 01.12.2000r., w sprawie
II UKN 113/00 (OSNAPiUS z 2002 r., z. Nr 14, poz.343).

Biegli mając na uwadze powyższe kryteria, dokonali oceny schorzeń występujących u wnioskodawczyni i stwierdzili, iż stopień ich zaawansowania nie powoduje niezdolności do pracy.

Odwołująca w niniejszej sprawie nie wykazała więc dalszej częściowej niezdolności do pracy istniejącej po 30 czerwca 2012r.

Z tych wszystkich powodów Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art.477 ¹⁴ § 1 kpc.