Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Toruniu IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Mirosław Wiśniewski

Protokolant: st.sekr.sądowy Katarzyna Kotarska

po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2014 roku

sprawy H. P., obwinionego z art. 51 § 1 kw

z powodu, apelacji wniesionej przez obrońcę obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Chełmnie VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Wąbrzeźnie

z dnia 11 grudnia 2013 roku, sygn. akt VII W 93/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że uniewinnia obwinionego H. P. od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  kosztami procesu za obie instancje obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt IX Ka 187/14

UZASADNIENIE

H. P. został obwiniony o to, że:

w dniu 23 października 2012 roku o godz. 10:20 w W. ul. (...) na terenie firmy (...) zakłócił ład i porządek publiczny poprzez krzyki i awantury w miejscu pracy B. R.,

to jest o wykroczenie z art. 51 § 1 kw

Sąd Rejonowy w Chełmnie, Wydział Zamiejscowy w Wąbrzeźnie, wyrokiem z dnia 11 grudnia 2013 roku (sygn. akt II W 93/13) uznał obwinionego za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu we wniosku o ukaranie, to jest wykroczenia z art. 51 §1 kw i za to na podstawie art. 39§1 kpow odstąpił od wymierzenia mu kary; obciążając obwinionego zryczałtowanymi wydatkami za postępowanie przed sądem I instancji w kwocie 100 złotych - płatne na rzecz Skarbu Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obrońca obwinionego zaskarżając wyrok w całości i podnosząc zarzuty:

1.  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj. art. 4 kpk, art. 5§2 kpk, art. 7 kpk, art. 92 kpk i art. 410 kpk poprzez nie uwzględnienie okoliczności przemawiających na korzyść obwinionego a także poprzez selektywną ocenę dowodów ograniczającą się do analizy twierdzeń B. R. a odmówieniu wiarygodności wyjaśnieniom obwinionego,

2.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku poprzez przyjęcie, że obwiniony zachował się w zarzucony mu sposób podczas gdy właściwa ocena dowodów (odpowiadająca wymogom z art. 4 kpk, art. 5§2 kpk czy z art. 7 kpk), w szczególności w sytuacji braku rzeczowego materiału dowodowego (dowodu z nagrania monitoringu), oraz wobec zeznań świadka M. P. i R. L. (podważających wiarygodność B. R.) winna spowodować usunięcie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść obwinionego.

W oparciu o powyższe dowody obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy obwinionego okazała się trafna, dlatego też Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wyrok i uniewinnił obwinionego od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Obrońca obwinionego formułując zarzuty obrazy przepisów postępowania oraz wytykając sądowi meriti szereg naruszeń w zakresie postępowania dowodowego i wynikających z tego błędów w ustaleniach faktycznych, podniósł, że niesłuszne jest przekonanie tego sądu o winie obwinionego w zakresie przypisanego mu czynu. Podzielając to stanowisko należy faktycznie stwierdzić, że ocena zebranych dowodów zawiera błędy (była zbyt dowolna i wybiórcza), przez co ostateczny wniosek Sądu Rejonowego o dopuszczeniu się przez obwinionego zachowania opisanego w postawionym mu zarzucie należy uznać za nieuzasadniony.

W niniejszej sprawie jaskrawo zarysowały się dwa przeciwstawne stanowiska: jedno prezentowane przez obwinionego zaś drugie wynikało z zeznań B. R.. Nie widząc potrzeby przywoływania istoty tych wersji należy stwierdzić, że Sąd Rejonowy przyjmując, że obwiniony popełnił zarzucany mu czyn opierał się na zeznaniach B. R. uznając, że wiarygodnie zrelacjonowała ona przebieg spotkania z obwinionym; odrzucił zaś wyjaśnienia obwinionego z uwagi na ich zasadniczą sprzeczność z zeznaniami B. R.. Sąd odwoławczy uznał jednak, iż przekonanie sądu I instancji, że B. R. prezentowała w toku postępowania szczerą postawę a obwiniony wyjaśniał kłamliwie, oraz że zeznania B. R. stanowiły dostateczny dowód winy obwinionego było nadużyciem. Rzecz w tym, że w okolicznościach sprawy zarówno wersja obwinionego jak i B. R. sprawiają na pierwszy rzut oka logicznych i równie prawdopodobnych. Nie sposób zatem odrzucić wersję jednej strony z uwagi na jej sprzeczność z wersją drugiej, skoro ta druga też podważa tę pierwszą. W niniejszej sprawie nie ma żadnych osobowych źródeł dowodowych, które pozwoliłyby rozstrzygnąć kto (czy B. R. czy obwiniony) mówi prawdę. Zeznania K. K. oraz D. J. , na które sąd meriti powołał się w pisemnych motywach wyroku uzasadniając wybór wersji B. R., nie odnoszą się do istoty sprawy, stąd nie mogły przemawiać za daniem wiary jej zapewnieniom. Zastrzec należy, że w weryfikacji twierdzeń stron należało posłużyć się jedynym dostępnym obiektywnym dowodem w postaci nagrania monitoringu, którego treść ostatecznie poddała w wątpliwość szczerość B. R. a przemawiała za uwzględnieniem wyjaśnień obwinionego. Otóż, według relacji B. R. obwiniony po opuszczeniu budynku jej firmy miał wsiąść do samochodu i stamtąd wygrażać jej wymachując przy tym żywiołowo rękami, czego jednak ani zapis monitoringu ani relacje F. B. zeznającego na tę okoliczność, nie potwierdziły. Tak więc ta części zeznań B. R. ewidentnie została obalona, co oznacza że opisując zachowanie obwinionego nie była do końca szczera w sprawie. Twierdzenia B. R. powinny wydawać się jeszcze bardziej wątpliwie jeśli wziąć pod uwagę, że przejawia ona niechętny stosunek do instytucji Urzędu Skarbowego i utrzymuje, że jego pracownicy ją nękają, co otwarcie w toku postępowania przyznawała. Nie można zatem wykluczyć, że jej nieskrywana nieprzychylność względem pracowników US (a więc i obwinionego) mogła zaważyć na treści jej zeznań w niniejszej sprawie. W tych warunkach zupełnie bezkrytyczne danie wiary zeznaniom B. R. nie było uprawnione, a tym bardziej weryfikowanie za ich pomocą szczerości obwinionego. Uzupełnić ten wywód należy o stwierdzenie, że dotychczasowe wykonywanie przez obwinionego obowiązków pracowniczych w zakresie doręczenia przesyłek z US przebiegało bez zastrzeżeń i na jego pracę nie było żadnych skarg, co pośrednio również uwiarygadnia jego wersję, że nie miał powodów (ani skłonności czy tendencji) by zachować się w tak agresywny sposób jaki mu się zarzuca.

Te okoliczności wymienione powyżej tworzą stan, że nieuzasadnionym byłoby czynienie ustaleń faktycznych w oparciu o zeznania B. R. a z pominięciem stanowczych, niezmiennych i logicznych wyjaśnień obwinionego; dlatego też w sprawie - z uwagi na treść art. 5 §2 kpk w zw. z art. 8 kpw - nie można było inaczej postąpić jak uniewinnić obwinionego od popełnienia zarzuconego mu czynu, co też sąd odwoławczy uczynił zmieniając zaskarżony wyrok w tym kierunku.

Kosztami procesu z obie instancje obciążono Skarb Państwa po myśli art. 119 kw w zw. z art. 634 kpk w zw. z art. 118 §2 kpw.