Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA w SO Stanisław Stankiewicz

Protokolant: Bożena Radziusz

po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2013 roku w Białymstoku

sprawy D. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi
w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania D. S.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w B.

z dnia 16 maja 2012 roku

Nr (...)

I.  Oddala odwołanie.

II.  Zasądza od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Białymstoku na rzecz radcy prawnego M. W. kwotę
60 (sześćdziesiąt) złotych powiększoną o stawkę podatku VAT tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną z urzędu.

sygnatura akt V U 877/12

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 16 maja 2012 r. w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. nr 153, poz. 1277 ze zm.) odmówił D. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, ponieważ Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy.

D. S. kwestionując ustalenia ZUS co do aktualnego stanu jego zdrowia domagał się zmiany powyższej decyzji organu rentowego
i przyznania mu renty z tytułu niezdolności do pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wnosił o jego oddalenie podtrzymując argumentację z uzasadnienia decyzji.

Sąd Okręgowy w Białymstoku ustalił i zważył co następuje:

Orzeczeniem z dnia 27 kwietnia 2012 r. Komisja Lekarska ZUS stwierdziła, że odwołujący nie jest niezdolny do pracy w związku z czym organ rentowy wydał zaskarżoną decyzję.

Stosownie do art. 57 w zw. z art. 58 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnia łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, legitymuje się wymaganym ustawą okresem składkowym i nieskładkowym w zależności od tego w jakim wieku
u ubezpieczonego powstała niezdolność do pracy oraz niezdolność do pracy powstała w okresie składkowym lub nieskładkowym, albo nie później niż
w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: 1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji; 2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 12 i 13).

Celem ustalenia aktualnego stanu zdrowia odwołującego, Sąd dopuścił dowód z opinii biegłych sądowych z zakresu psychiatrii i kardiologii.

Biegli sądowi po przeprowadzeniu stosownych badań lekarskich
oraz dokonaniu analizy dostępnej dokumentacji lekarskiej, rozpoznali
u odwołującego schorzenia, które szczegółowo wymienili w opinii (k. 21). Zdaniem biegłych rozpoznane schorzenia nie powodują całkowitej ani częściowej niezdolności do pracy.

W toku postępowania Sąd na wniosek D. S. dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu pulmonologii. Biegły po zapoznaniu się ze zgromadzoną w sprawie dokumentacją lekarską i przeprowadzeniu niezbędnych badań rozpoznał u odwołującego schorzenia, które wymienił w opinii. Biegły nie stwierdził u badanego niezdolności do pracy z powodu schorzeń układu oddechowego.

Powyższą ocenę stanu zdrowia biegły z zakresu kardiologii podtrzymał w opinii uzupełniającej złożonej do akt sprawy w związku z uwagami zgłaszanymi przez odwołującego.

Natomiast biegły z zakresu pulmonologii podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko na rozprawie 27 lutego 2013 r.

Odwołujący nie zgodził się z biegłymi sądowymi oraz wnosił o dopuszczenie dowodu z nowej opinii biegłych z zakresu psychiatrii i kardiologii.

W ocenie Sądu wniosek w przedmiocie dopuszczenia nowego dowodu należało oddalić jako niezasadny. Powołani w sprawie biegli wypowiedzieli się w sposób wyczerpujący w przedmiocie niezdolności do pracy D. S..

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający aby zostało na nim oparte orzeczenie Sądu. Podnoszone zastrzeżenia stanowiły jedynie subiektywne odczucia odwołującego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 października 1999 r., II UKN 158/99 stwierdził, że: „Rozbieżność między twierdzeniem strony zainteresowanej wynikiem sprawy /zachowaniem prawa do renty/, a opiniami biegłych lekarzy sądowych, których logiczność i udokumentowanie to nie budzi zastrzeżeń nie uzasadnia ani wzywania tych biegłych na rozprawę w celu ich przesłuchania, ani dopuszczania innych dowodów nie wskazanych przez stronę, ani też powtarzania lub uzupełniania postępowania dowodowego...”.

Orzekając w przedmiotowej sprawie Sąd oparł się na ocenie stanu zdrowia dokonanej przez biegłych sądowych. Zdaniem Sądu opinie biegłych są fachowe, obiektywne, wszechstronne, należycie uzasadnione i z tych powodów zasługują na uwzględnienie. Należy dodać, że autorzy opinii legitymują się wiedzą medyczną z zakresu schorzeń rozpoznanych u odwołującego, doświadczeniem zawodowym a także znajomością zasad orzeczniczych.

Podkreślić też trzeba, iż o uznaniu za niezdolną do pracy osoby ubiegającej się o rentę, decyduje bezstronna ocena stanu jej zdrowia dokonana poprzez lekarzy specjalistów. Subiektywne odczucia odwołującego i zgłaszane dolegliwości nie mogą stanowić podstawy orzekania, jeżeli nie znajdują potwierdzenia w obiektywnych dowodach, jakimi są wyniki badań.

Skoro w toku postępowania sądowego nie udało się skutecznie wykazać, że schorzenia występujące u odwołującego powodują utratę zdolności do pracy zarobkowej, to odwołanie jako nieuzasadnione podlegało oddaleniu.

Mając powyższe na uwadze na mocy art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzeczono jak
w sentencji wyroku.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 kpc w zw. § 11 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r. nr 163, poz. 1349 ze zm.).