Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Szczecinie VIII Wydział Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak

Sędziowie: SO Piotr Sałamaj (spr.)

SR del. Jarosław Łazarski

Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Stachowiak

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2014 roku w Szczecinie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością

w P.

przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin - Centrum

w Szczecinie z dnia 30 stycznia 2014 roku, sygnatura akt X GC 1110/13

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.200 zł (jednego tysiąca dwustu złotych) tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak SSR del. Jarosław Łazarski

Sygn. akt. VIII Ga 384/14

UZASADNIENIE

Powódka (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w P. w dniu 28.02.2013 r. wniosła pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko (...) spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł. o zapłatę kwoty 25.834,36 zł z ustawowymi odsetkami oraz z kosztami postępowania. W uzasadnianiu powódka wskazała, że strony zawarły umowę na usługi ochrony mienia. W związku z wykonaniem usług powódka wystawiła pozwanej faktury VAT objęte pozwem, z których pozwany częściowo uregulował fakturę VAT nr (...), tj. kwotę 2.961,42 zł. Na skutek zwłoki w płatnościach powódka 1.02.2013 r. wypowiedziała pozwanemu umowę z trzydniowym wypowiedzeniem. Pomimo kierowanych wezwań do zapłaty pozwany nie uregulował należności.

W dniu 16 kwietnia 2013 roku Sąd Rejonowy Lublin - Zachód w Lublinie wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, uwzględniając roszczenie powódki w całości.

W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że w dniu 7.01.2013 r. pozwana poinformowała powódkę o zdarzeniu kradzieży, które miało miejsce na terenie objętym ochrona powódki. Powód poinformował pozwaną, że w wyniku przeprowadzonej wizji lokalnej ustalił, że do kradzieży doszło poza obiektem chronionym, w związku z tym nie ponosi odpowiedzialności za to zdarzenie. Pozwana zakwestionowała stanowisko wyrażone przez powódkę wzywając do usunięcia szkody związanej z nienależytym wykonaniem powierzonych jej obowiązków. Pismem z 1.02.2013 r. pozwana odstąpiła od zawartej z powodem umowy, a następnie poinformowała powódkę, że w związku z brakiem likwidacji szkody zleciła jej usunięcie firmie (...). Łączny koszt naprawy opiewał na kwotę 14.440,20 zł. Ubezpieczyciel powoda poinformował pozwaną o odmowie przyznania odszkodowania. Zdaniem pozwanej, w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania, uzasadnionym pozostało żądanie obniżenia wynagrodzenia powódki do 25% za okresy, w których nie doszło do kradzieży oraz całkowitą rezygnację z wynagrodzenia, za miesiąc w którym zdarzenie nastąpiło. Pozwana wobec stanowiska powódki i ubezpieczyciela, dokonała potrącenia przysługującego mu względem powoda kwoty 14.440,20 zł.

Wyrokiem z dnia 30 stycznia 2014 r. (sygn. akt X GC 1110/13) Sąd Rejonowy Szczecin – Centrum w Szczecinie zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 25.834,36 zł z ustawowymi odsetkami od kwot i dat wskazanych w pkt. I. oraz kwotę 2.740 zł tytułem kosztów procesu.

Orzeczenie oparte zostało na następujących ustaleniach i wnioskach.

Strony postępowania w dniu 22 sierpnia 2011 r. zawarły umowę nr (...) na usługi ochrony mienia. Zgodnie z treścią § 1 umowy pozwana przyjęła obowiązek prowadzenia ochrony obiektu przy ul. (...) w miejscowości Ł.. Umowa została zawarta na czas nieokreślony. Niniejsza umowa przewidywała miesięczny okres wypowiedzenia, jednakże w przypadku zwłoki w płatnościach wykonawcy (powódce) przysługiwało prawo odstąpienia od umowy bez wypowiedzenia za 3-dniowym uprzedzeniem. Zgodnie z § 4 umowy zamawiający (pozwana) był uprawniony do odstąpienia od umowy bez wypowiedzenia w przypadku rażącego naruszenia postanowień umowy przez wykonawcę po uprzednim pisemnym wezwaniu do usunięcia naruszeń i wyznaczeniu adekwatnego terminu do ich usunięcia. Strony ustaliły stawkę za roboczogodzinę w wysokości 5,90 zł netto. Wynagrodzenie za świadczone usługi miało być wypłacane na podstawie wystawianych przez wykonawcę faktur VAT za każdy miesiąc obrachunkowy. Szczegółowe warunki umowy zostały określone w 3 załącznikach stanowiących jej integralną część. Z załącznika nr 1 wynikało, że w dni robocze usługa ochrony miała być świadczona w godzinach 16.00-8.00, natomiast w soboty, niedziele i święta całodobowo. Załącznik nr 2 określał zakres obowiązków wykonawcy, a załącznik nr 3 stanowił o ogólnych warunkach odpowiedzialności wykonawcy.

Początkowo współpraca stron przebiegała bez zakłóceń. Powódka, zgodnie z warunkami umowy wystawiała pozwanej m.in. następujące faktury VAT: nr (...) na kwotę 4.063,92 zł płatna do 16 lipca 2012 r., (...) na kwotę 4.121,98 zł płatną do 5 sierpnia 2012 r., (...) na kwotę 4.121,98 zł płatną do 17 września 2012 r., (...) na kwotę 4.063,92 zł płatną do 15 października 2012 r., (...) na kwotę 4 063,92 zł płatną do dnia 16 listopada 2012 r., (...) na kwotę 4.005,86 zł płatną do 17 grudnia 2012 r., (...) na kwotę 4.354,20 zł płatną do 16 stycznia 2013 r. Pozwana częściowo uregulowała fakturę nr (...), tj. w kwocie 2.961,42 zł, w zakresie pozostałych należności pozostawała w opóźnieniu.

W czasie trwania umowy, w dniu 5 stycznia 2013 r. doszło do kradzieży mienia. O zdarzeniu pozwana poinformowała telefonicznie powódkę 7 stycznia 2013 r. W odpowiedzi na zgłoszenie powódka pismem z 15 stycznia 2013 r. zwróciła się do pozwanej, wskazując że po przeprowadzonej wizji lokalnej ustaliła, że zdarzenie kradzieży miało miejsce poza terenem chronionym, w odległości 5 m od bramy wjazdowej. Ponadto poinformowała pozwaną, że na skutek rozpytania pracowników nie dopatrzyła się uchybień w wykonywaniu obowiązków. Podkreśliła ponadto, że nie może ponosić odpowiedzialności w okresie dziennym, kiedy na obiekcie nie ma jej pracowników.

Pozwana pismem z 17 stycznia 2013 r. zgłosiła zastrzeżenia do pracowników powódki w związku z powierzonymi im obowiązkami, wynikającymi z zawartej pomiędzy stronami umowy. Z kolei pismem z dnia 25 stycznia 2013 r., pozwana wskazała, że zgodnie z umową przedmiotem ochrony była nieruchomość powódki mieszcząca się przy ul. (...) w Ł., co jej zdaniem traktuje o ochronie wszystkich składników mienia stanowiących jej część składową. Wskazując na wątpliwości związane z należytym wykonywaniem umowy zwróciła się do powódki o usunięcie szkody z jej ubezpieczenia, przesyłając jednocześnie kosztorys usunięcia szkody.

Powódka w piśmie z 1 lutego 2013 r., doręczonym pozwanej 4 lutego 2013 r., odstąpiła od umowy na podstawie § 4 ust. 3. Również pozwana w piśmie z dnia 1 lutego 2013 r. odstąpiła od umowy na podstawie § 4 ust. 4. Z treścią wskazanego pisma w tym samym dniu zapoznał się pracownik powódki. W dniu 4 lutego 2013 r. sporządzono protokół zdania obiektu z ochrony, w którym stwierdzono brak kratek przepływowych.

Powódka w związku z odstąpieniem od umowy, pismem z 4 lutego 2013 r., wezwała pozwana do zapłaty kwoty 26.749,39 zł. Pozwana z kolei w piśmie z 8 lutego 2013 r. poinformowała powódkę, że w związku z brakiem likwidacji szkody, naprawa zostanie zlecona firmie zewnętrznej, tj. E. P. Ł., podkreślając, że zwłoka w tym zakresie prowadzi po powiększenia się jej rozmiarów. Do niniejszego pisma została dołączona wycena naprawy szkody, która opiewała na kwotę 14.440,20 zł brutto.

Pismem z 13 marca 2013 r. ubezpieczyciel powódki odmówił przyznania odszkodowania. W uzasadnieniu wskazano, że w świetle zgromadzonej dokumentacji pozwana wskazała jedynie na okoliczność zaistnienia szkody, nie przedstawiając przy tym żadnych okoliczności wskazujących na związek przyczynowy pomiędzy szkodą a działaniem powódki.

Pismem datowanym na 10 maja 2013 r. pozwana złożyła powódce oświadczenie o potrąceniu wierzytelności z tytułu szkody wynikłej z nienależytego wykonania zobowiązania, z należnym powódce wynagrodzeniem za okres lipiec 2012 – styczeń 2013.

W tym stanie faktycznym powództwo, w ocenie Sądu Rejonowego, okazało się uzasadnione w całości.

Strony łączyła umowa o świadczenie usług. Podstawę prawną żądania pozwu stanowił przepis art. 734 § 1 k.c. oraz art. 735 k.c.

Dokonując ustaleń stanu faktycznego w sprawie Sąd oparł się na treści przedłożonych do akt dowodów z dokumentów. Żadna ze stron nie kwestionowała ich prawdziwości, a i w ocenie Sądu nie budziły one żadnych wątpliwości. Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadka A. S., które pozostały koherentne ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Na gruncie niniejszej sprawy okoliczności zawarcia umowy, fakt jej zawarcia, a także ustalone wynagrodzenie pozostały bezsporne. Również pozwana nie kwestionowała zasadności wystawienia spornych faktur przez powoda, ale samą konieczność ich uregulowania w świetle poniesionych przez nią strat oraz zgłoszonego zarzutu potrącenia należności przysługujących powódce z kosztami wynikającymi z likwidacją szkody powstałej na skutek nienależytego wykonywania powierzonych jej - w ramach umowy - obowiązków.

Pozwana wskazywała, że powódka winna ponosić odpowiedzialność za mienie utracone należące do pozwanej zgodnie z warunkami zawartej umowy. Wierzytelność pozwanej przedstawiona do potrącenia wynosiła 14.440,20 zł i stanowiła szkodę wynikłą z nienależytego wykonania umowy z dnia 22 sierpnia 2011 r.

Zakres odpowiedzialności wykonawcy (powódki) regulował § 7 ww. umowy, zgodnie z którym odpowiedzialność wykonawcy z tytułu poniesionej szkody w mieniu stanowiącym własność zamawiającego, wynikłej z udowodnionego czynu niedozwolonego lub niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązków, określonych w załączniku nr 2 poprzez naprawienie szkody do jej wysokości. A § 1 wymienionego załącznika stanowi, że w ramach odpowiedzialności kontraktowej szkoda wynikała z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania obejmuje wyłącznie uszczerbek o charakterze majątkowym. Z kolei § 2 załącznika reguluje sytuacje, w których wykonawca nie ponosi odpowiedzialności za powstanie szkody.

Jak ujmuje się w doktrynie, niewykonanie zobowiązania zachodzi wówczas, gdy w zachowaniu się dłużnika nie występuje nic, co by odpowiadało spełnieniu świadczenia, natomiast nienależyte wykonanie zobowiązania ma miejsce wówczas, gdy zachowanie się dłużnika zmierzało do spełnienia świadczenia, a nawet dłużnik według własnej oceny spełnił świadczenie, jednakże osiągnięty przez niego wynik odbiega pod określonymi względami od tego, na czym miało polegać prawidłowo spełnione świadczenie.

Sąd podkreślił, że aby zaistniała odpowiedzialność odszkodowawcza wyrażona w przepisie art. 471 k.c. muszą zostać spełnione kumulatywnie następujące przesłanki szkoda wierzyciela w postaci uszczerbku majątkowego, szkoda musi być spowodowana niewykonaniem lub nienależycie wykonanym zobowiązaniem przez dłużnika, związek przyczynowy między faktem nienależytego lub niewykonania zobowiązania a poniesioną szkodą.

Na gruncie niniejszej sprawy Sąd nie miał wątpliwości, że pozwana doznała uszczerbku w majątku, w związku z dokonaną kradzieżą i koniecznością ponoszenia kosztów związanych z usuwaniem jej skutków, a zatem wystąpiła pierwsza z przesłanek warunkująca odpowiedzialność odszkodowawczą. Już jednak sama wysokość szkody jaką pozwaną przedstawiła do potrącenia budzi wątpliwości. Pozwana w żaden sposób nie wskazała z czego wynika kwota przyjęta w wycenie na 14.440,20 zł. W dalszej kolejności Sąd, w oparciu o zgromadzony materiał dowodowy ustalał, czy szkoda wystąpiła na skutek nienależytego wykonania zobowiązania przez powódkę.

W ocenie Sądu na gruncie niniejszej sprawy powstał szereg wątpliwości, niepozwalający ustalić, czy zaistniała szkoda była wynikiem nienależytego wykonania zobowiązania. W pierwszej kolejności Sąd zwrócił uwagę na fakt, że nie sposób jest precyzyjne wskazać, kiedy doszło do zdarzenia wywołującego szkodę, a przede wszystkim, czy miało to miejsce w chwili, kiedy powódka świadczyła usługi ochrony. Jest to istotna okoliczność, albowiem z załącznika nr 1 do umowy łączącej strony wynika, że powódka zobowiązała się świadczyć usługi na rzecz pozwanej, w porach ściśle tam określonych. W toku postępowania pozwana nie przedstawiła żadnego dowodu, który mógłby uzasadniać przyjęcie, że kradzież miała miejsce kiedy powódka wykonywała obowiązki na terenie chronionego obiektu. Co prawda w materiałach zgromadzonych w aktach sprawy pojawia się data zdarzenia, jako 5 stycznia 2013 r., jednakże nie jest to równoznaczne z dokonaniem kradzieży w tym dniu.

Okolicznością wymagającą wyjaśnienia pozostała także kwestia ewentualnej odpowiedzialności powódki za mienie znajdujące się poza ogrodzonym obszarem podlegającym ochronie. W składanych pismach procesowych pozwana podkreślała, że zgodnie z umową powódka zobowiązała się do świadczenia usług ochrony obiektu znajdującego się przy ul. (...) w Ł. (G.), podkreślając przy tym, że umowa nie zawiera ograniczeń odnośnie obszaru chronionego. Z takim stanowiskiem pozwanej nie sposób się zgodzić. Zobowiązanie prowadzenia ochrony dotyczyło obiektu w miejscowości Ł. ul. (...). Z treści zeznań świadka A. S. wynika, iż teren chroniony był ogrodzony, a kradzież miała miejsce poza terenem chronionych. Z zeznań świadka wynikało, że na terenie objętym ochroną znajdował się budynek biurowy i duży parking. Na teren prowadziła brama wjazdowa. Z treści załącznika nr 2 umowy wynika, że ochrona miała m.in. obowiązek sprawdzanie stanu zamknięć zabezpieczeń i plomb, sprawdzanie prawidłowości zamknięcia drzwi, okien po opuszczeniu chronionego obiektu przez pracowników, sprawdzanie stanu ogrodzenia, bram wjazdowych i oświetlenia. Mając zatem powyższe na uwadze logicznym jest że zadaniem ochrony było czuwanie nad mieniem i pilnowanie terenu wydzielonego i ogrodzonego, na którym znajdowało się mienie pozwanej spółki. Przyjęcie tezy, iż ochroną był objęty także teren poza ogrodzeniem prowadziłoby do niemożliwego określenia zadań powodowej spółki: obszaru podlegającego ochronie i konkretnych zadań firmy ochroniarskiej.

Na skutek zaistniałych wątpliwości, niewyjaśnionych w toku postępowania z uwagi na brak inicjatywy dowodowej pozwanej w tym zakresie, niemożliwe pozostało przypisanie winy powódce w nienależytym wykonaniu ciążącego na niej zobowiązania, a zatem drugiej z przesłanek warunkujących odpowiedzialność odszkodowawczą, której brak wyklucza z samej istoty rozważania na temat związku przyczynowego.

Mając na uwadze, że to wierzyciela obciąża dowód wykazania kumulatywnego istnienia przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej, podkreślić należy, że nieudowodnienie przez wierzyciela którejkolwiek z nich dyskwalifikuje jego żądanie wywodzące się z art. 471 k.c. dotyczące zarówno kwestii odszkodowania, jak i żądania obniżenia wynagrodzenia powódki do 25%.

Zatem wobec nieudźwignięcia przez pozwaną ciężaru dowodu w zakresie przesłanek odpowiedzialności odszkodowawczej powodowej spółki, Sąd uznał, że nie można mówić o odpowiedzialności odszkodowawczej powódki, która ukształtowała - zdaniem pozwanej - roszczenie możliwe do potrącenia.

Konkludując, podstawę prawną w oparciu, o którą pozwana mogłaby dokonać potrącenia wzajemnych wierzytelności stron, stanowił art. 498 k.c. Podstawowym warunkiem dokonania potrącenia jest istnienie wzajemnych wierzytelności. Mając na uwadze, że Sąd w toku postępowania nie ustalił, ażeby pozwana miała wierzytelność wynikająca z art. 471 k.c. w stosunku do powódki, potracenie okazało się bezskuteczne.

Wobec uznania roszczenia wzajemnego pozwanej za nienależne oraz ostatecznej nieskuteczności złożonego oświadczenia o potrąceniu, uwzględniając jednocześnie, że pozwana nie kwestionowała zarówno wysokości, jak i zasadności roszczenia powódki z istoty, Sąd uznał je za zasadne w całości.

O kosztach procesu Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 98 k.p.c., uznając stronę pozwaną za przegrywającą sprawę w całości.

Pozwana zaskarżyła powyższy wyrok w całości, zarzucając mu:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego tj.:

a) art. 498 k.c. poprzez niezastosowanie w sytuacji gdy pozwana dokonała skutecznego potrącenia wzajemnej wierzytelności wobec powoda;

2. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a) art. 233 § 1 k.p.c. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego polegającą na:

- przyjęciu, że pozwana nie wykazała z czego wynika kwota przyjęta w wycenie na 14.440,20 zł, podczas gdy kwota ta została szczegółowo opisana w dokumencie wyceny i żadna ze stron nie kwestionowała jej wysokości;

- przyjęciu, że pozwana nie wykazała, ażeby po jej stronie doszło do powstania szkody spowodowanej nienależytym wykonaniem zobowiązania, podczas gdy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego okoliczność ta nie budzi wątpliwości,

- przyjęciu, że pozwanej nie przysługiwała wobec powoda wierzytelność będąca przedmiotem potrącenia praz uznanie o bezskuteczności dokonanego potrącenia,

- przyjęciu, że zadaniem ochrony było czuwanie nad mieniem i pilnowanie terenu wydzielonego i ogrodzonego, na którym znajdowało się mienie pozwanej spółki podczas gdy powód zobowiązany był do ochrony całego obiektu należącego do pozwanej znajdującego się przy ul. (...) w Ł. i strony w tym zakresie nie dokonywały ograniczeń terytorialnych obszaru ochrony; obszar ten zdeterminowany był określonym w umowie przedmiotem ochrony;

3. dokonanie błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez stwierdzenie, że:

- zadaniem ochrony było czuwanie nad mieniem i pilnowanie terenu wydzielonego i ogrodzonego, na którym znajdowało się mienie pozwanej spółki podczas gdy powód zobowiązany był do ochrony całego obiektu należącego do pozwanej znajdującego się przy ulicy (...) w Ł. i strony w tym zakresie nie dokonywały ograniczeń terytorialnych obszaru ochrony; obszar ten zdeterminowany był określonym w umowie przedmiotem ochrony,

- po stronie powoda nie doszło do nienależytego wykonania zobowiązania, powodującego wyłączenie po jego stronie odpowiedzialności odszkodowawczej za powstałą po stronie pozwanej szkodę w wysokości przedstawionej do potrącenia z wierzytelnością powoda.

Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania. Nadto wniosła o zasądzenie kosztów procesu za obie instancję.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy jako sąd meriti w granicach wniesionej apelacji, co wynika z dyspozycji art. 378 § 1 k.p.c., rozważa na nowo zebrany w sprawie materiał dowodowy, w tym dokonuje jego samodzielnej oceny prawnej. Powyższa analiza pozwala stwierdzić, że stanowisko Sądu drugiej instancji, zarówno w zakresie ustaleń faktycznych oraz ich oceny prawnej w całości pokrywa się z argumentacją zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, tym samym niecelowym jest jej powtarzanie. Wywody zaprezentowane w apelacji, w tym podniesione zarzuty, nie stanowiły wystarczającej podstawy do weryfikacji orzeczenia Sądu Rejonowego w postulowanym przez apelującego kierunku, zwłaszcza że Sąd ten przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wyczerpujący, a zebrany w sprawie materiał poddał wszechstronnej i wnikliwej ocenie, z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów.

Wskazać należy, że zarzuty apelacji, dotyczące zarówno naruszenia norm prawa procesowego, jak i materialnego, sprowadzają się do zakwestionowania stanowiska Sądu pierwszej instancji w przedmiocie podniesionego przez pozwaną zarzutu potrącenia oraz żądania obniżenia wynagrodzenia, stąd też ich omówienie nastąpi łącznie.

Odnosząc się do tych zarzutów wskazać należy, że Sąd Okręgowy w całości podziela pogląd Sądu Rejonowego o tym, że pozwana nie wykazała w niniejszej sprawie istnienia swojej wierzytelności przedstawionej do potrącenia, jak również przesłanek do obniżenia wynagrodzenia powódki.

Podnieść trzeba, że punktem wyjścia do oceny zasadności żądania pozwu, w kontekście podniesionych przez pozwaną zarzutów procesowych, było ustalenie czy powódka w sposób należyty zrealizowała swoje obowiązki umowne. W tym zakresie zaakcentowania wymaga, że § 1 w sposób precyzyjny określał zakres łączącej strony umowy. Zgodnie z jego treścią powódka przejęła na siebie obowiązek prowadzenia ochrony obiektu w miejscowości Ł. przy ul. (...). Jak wynika z powyższego zakres zobowiązania powódki odnosił się do obiektu, który - jak słusznie zauważył Sąd Rejonowy - należy pojmować jako w granicach ogrodzenia. Trudno jest przyjąć za skarżącą, że strony nie dokonały ograniczeń terytorialnych obiektu podlegającego ochronie. Brak wprowadzenia takich ograniczeń byłby niekorzystny dla powódki, prowadziłoby bowiem do sytuacji, w której każde zdarzenie wyrządzające szkodę pozwanej, a mające miejsce w bliżej niesprecyzowanej odległości od obiektu, pociągałoby odpowiedzialność odszkodowawczą powódki. Ponadto brak ,,wydzielenia” obszaru podlegającego ochronie uniemożliwiłaby w istocie określenie co ma być przedmiotem ochrony, co skutkowałby po stronie pozwanej dowolnością w określeniu zakresu realizacji zobowiązania powódki.

Dodać należy, że pozwana poza odwołaniem się jedynie do twierdzenia, że zakresem ochrony powinno być objęte także mienie znajdujące się w pobliżu ogrodzonego terenu nie naprowadziła żadnych dowodów, które mogłyby świadczyć o takim rozumieniu przez strony zapisu § 1 umowy. Z zeznań zaś A. S. (prokurenta powodowej spółki) wynika, że ochroną objęty był teren ogrodzony; ochrona ta odbywała się w systemie active guard, który polegał na dotknięciu przez pracownika ochrony wyznaczonych punktów na terenie obiektu.

Konkludując, brak dowodów przeciwnych nie pozwalał na podzielenie wniosków skarżącej o tym, iż przedmiot ochrony stanowiły także kratki odwodnienia liniowego znajdujące się poza terenem ogrodzonym i to niezależnie od odległości tych ruchomości od ogrodzenia chronionego obiektu.

Sąd Okręgowy wskazuje także, że podziela stanowisko Sądu Rejonowego co do tego, że w sprawie wątpliwości budzi kiedy doszło do kradzieży, co w efekcie nie pozwala na uznanie, że miało to miejsce w czasie realizowania przez powódkę jej obowiązków umownych. Wymaga przypomnienia, że zgodnie z umową powódka była zobowiązana świadczyć usługi na rzecz pozwanej w dni robocze od godziny 16.00 do 8.00, a jedynie w soboty, niedziele i święta całodobowo. W tym kontekście wskazać trzeba, że sam fakt ujawnienia kradzieży w dniu 5 stycznia 2013 r. nie pozwalał z całą pewnością na ustalenie faktycznego momentu tego zdarzenia sprawczego, a co za tym idzie przyjęcie, że w momencie jego dokonania powódka była zobowiązana do świadczenia na rzecz pozwanej usług ochrony. Niezależnie zatem od tego, że w zakres ochrony nie wchodziło mienie znajdujące się poza terenem ogrodzonym obiektu, także brak możliwości ustalenia kiedy doszło do kradzieży nie pozwala na przyjęcie, że powódka w sposób nienależyty wykonywała swoje obowiązki umowne.

Wobec trafnych ustaleń Sądu pierwszej instancji o tym, że przedmiotem ochrony był jedynie teren ogrodzony zbędnym było czynienie rozważań co do wysokości poniesionej przez pozwaną szkody. Oczywistym bowiem jest, że dopiero przyjęcie, że w sprawie występuje związek przyczynowy pomiędzy zaistniałą szkodą a nienależytym wykonaniem zobowiązania aktualizuje konieczność badania czy wierzytelność przedstawiona do potrącenia z tego tytułu jest wykazana co do wysokości. Jedynie marginalnie należy wskazać, że samo odwołanie się do wyceny naprawy korytek i kartek (k. 60 verte) było niewystarczające do uznania, że pozwana faktycznie poniosła szkodę w takiej wysokości, tj. że pomiędzy P. Ł. a pozwaną doszło do zawarcia umowy w tym zakresie oraz jej wykonania przez obie strony, w tym w szczególności zapłaty przez pozwaną wynagrodzenia w wysokości wynikającej z tejże wyceny.

Reasumując, stwierdzić należy, że zarówno podniesiony przez pozwaną zarzut potrącenia jak i wywodzone z faktu nienależytego wykonania umowy żądanie obniżenia wynagrodzenia nie zasługiwały na uwzględnienie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na podstawie art. 385 k.p.c., oddalił apelację jako bezzasadną.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania apelacyjnego oparto na treści art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c. przy zastosowaniu § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

SSO Piotr Sałamaj SSO Agnieszka Woźniak SSR del. Jarosław Łazarski