Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 5 grudnia 1997 r.
II UKN 380/97
Nie stanowi usprawiedliwionej podstawy kasacyjnej, w rozumieniu art.
393
1
pkt 2 KPC, zarzut naruszenia przepisów postępowania do jakiego doszło
w innej, prawomocnie zakończonej sprawie.
Przewodniczący SSN: Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Zbigniew Myszka,
Maria Tyszel (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 5 grudnia 1997 r. sprawy z po-
wództwa Stanisława M. przeciwko Przedsiębiorstwu Wielobranżowemu "C.Ł." SA w
Ł. o zasądzenie renty wyrównawczej, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu
Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 16 kwietnia
1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy-Sąd Pracy w Łodzi wyrokiem z dnia 22 listopada 1996 r. [...]
oddalił powództwo Stanisława M. przeciwko Przedsiębiorstwu Wielobranżowemu
"C.Ł." S.A. w Ł. o zasądzenie renty wyrównawczej, nie obciążając go kosztami pro-
cesu.
Sąd Rejonowy oparł się na następujących ustaleniach faktycznych:
Stanisław M. uległ wypadkowi przy pracy w pozwanym Przedsiębiorstwie w dniu 27
września 1981 r. Decyzją z dnia 7 sierpnia 1991 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych
Oddział w Ł. przyznał powodowi rentę inwalidzką według III grupy inwalidów w
związku z tym wypadkiem. W dniu 31 grudnia 1991 roku powód wniósł do Sądu Re-
jonowego w Łodzi pozew skierowany przeciwko pozwanemu o zasądzenie renty
uzupełniającej oraz o odszkodowanie z powodu pogorszenia się następstw tego wy-
padku. Na rozprawie w dniu 4 marca 1992 r., Stanisław M. za zgodą strony pozwanej
- 2 -
, cofnął pozew o rentę z uwagi na upływ 10-letniego terminu przedawnienia. Posta-
nowieniem, zawartym w wyroku z dnia 8 czerwca 1993 r. [...], Sąd Rejonowy - Sąd
Pracy w Łodzi umorzył postępowanie w tym zakresie.
Sąd Rejonowy - w rozpatrywanej sprawie - przyjął zgodnie z zarzutem strony
pozwanej, że roszczenie powoda o rentę wyrównawczą uległo przedawnieniu sto-
sownie do przepisu art. 442 § 1 KC stanowiącego, że roszczenie o naprawienie
szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym, przedawnia się z upływem 3 lat od
dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i osobie obowiązanej do jej
naprawienia, najpóźniej jednak z upływem lat dziesięciu od dnia, w którym nastąpiło
zdarzenie wyrządzające szkodę. Zdaniem Sądu, powód dowiedział się o szkodzie i
osobie obowiązanej do jej naprawienia w 1981 r., ponieważ jednak wówczas prawo
nie przewidywało możliwości dochodzenia, na podstawie przepisów prawa cywil-
nego, roszczeń z tytułu wypadków przy pracy, bieg terminu przedawnienia nie mógł
rozpocząć się przed dniem 1 stycznia 1990 r. Sąd przyjął, że: "W przedmiotowej
sprawie bieg terminu przedawnienia rozpoczął się w dniu 7 sierpnia 1991 r., kiedy
została wydana decyzja o przyznaniu powodowi renty inwalidzkiej. Od tego dnia po-
wód mógł stwierdzić, czy przyznane mu świadczenie wyczerpuje jego roszczenie z
tytułu wypadku przy pracy".
Sąd Rejonowy uznał, że wniesiony w dniu 31 grudnia 1991 r. pozew o zasą-
dzenie renty wyrównawczej, nie wywołuje żadnych skutków prawnych wobec jego
cofnięcia, nie powoduje też przerwania biegu terminu przedawnienia w myśl art. 123
§ 1 KC, w konsekwencji roszczenie powoda przedawniło się w dniu 8 sierpnia 1994 r.
Powód wniósł pozew w przedmiotowej sprawie 19 czerwca 1995 r., a zatem po
upływie tego terminu. Wobec nie zrzeczenia się przez pozwanych korzystania z za-
rzutu przedawnienia i podniesienia go w toku procesu, Sąd Rejonowy oddalił po-
wództwo. Na podstawie art. 102 KPC Sąd Rejonowy nie obciążył powoda kosztami
procesu poniesionymi przez stronę pozwaną.
Powyższy wyrok zaskarżył Stanisław M. zarzucając błąd w ustaleniach fak-
tycznych polegający na przyjęciu, że powód cofnął pozew w sprawie [...], choć w
istocie nie miał on takiego zamiaru. Skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii
biegłego psychologa na okoliczność, czy był on w stanie świadomie i swobodnie
podjąć decyzję w przedmiocie cofnięcia pozwu w powyższej sprawie.
- 3 -
Z apelacji wynika pośrednio, że powód wniósl o zmianę zaskarżonego wy-
roku przez zasądzenie renty wyrównawczej.
Sąd Wojewódzki-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Łodzi, wyrokiem
z dnia 16 kwietnia 1997 r. [...], oddalił apelację powoda podzielając zarówno ustale-
nia stanu faktycznego dokonane przez Sąd pierwszej instancji, jak i pogląd prawny
wyrażony w zaskarżonym wyroku. W uzasadnieniu swego wyroku Sąd ten podkreślił,
że: "Powód mógł zaskarżyć postanowienie o umorzeniu postępowania w sprawie [...]
o ile kwestionował okoliczności cofnięcia pozwu lub zgodność tej czynności z pra-
wem lub zasadami współżycia społecznego. Stanisław M. nie wniósł jednak zażale-
nia na postanowienie w tym przedmiocie. Dlatego też w niniejszej sprawie nie może
on już kwestionować faktu, że powództwo w sprawie [...] zostało cofnięte, postępo-
wanie umorzone w zakresie roszczenia o rentę wyrównawczą."
Z tego również względu Sąd Wojewódzki nie uznał za celowe dopuszczenie
wnioskowanego w apelacji dowodu z opinii biegłego psychologa.
W kasacji wniesionej od wyroku Sądu Wojewódzkiego-Sądu Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Łodzi z dnia 16 kwietnia 1997 r., pełnomocnik powoda za-
rzucając: "1) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik
sprawy (art. 393
1
KPC), a w szczególności naruszenie art. 5 i art. 327 § 1 KPC - po-
przez nieudzielenie powodowi działającemu bez adwokata wskazówek i pouczeń, iż
cofnięcie w dniu 4 marca 1992 r. pozwu o rentę zamknie mu drogę o dochodzenie
roszczenia o rentę wyrównawczą, 2) naruszenie prawa materialnego poprzez nie-
zastosowanie art. 444 § 2 KC w zw. z art. 300 KP", wnosił o uchylenie zaskarżonego
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Wojewódzkiemu w
Łodzi, przy uwzględnieniu kosztów postępowania według norm przepisanych.
Rozpoznając sprawę w granicach kasacji Sąd Najwyższy wziął pod uwagę
co następuje:
Rozpatrywana kasacja jest nieuzasadniona. Chybionym jest zarzut naru-
szenia zaskarżonym wyrokiem przepisów postępowania, w szczególności przepisów
art. 5 i 327 § 1 KPC. Przepisy te regulują obowiązki Sądu orzekającego wobec
strony działającej bez adwokata, jednakże ten zarzut kasacyjny dotyczy wyłącznie
- 4 -
postępowania sądowego w sprawie [...] zakończonej prawomocnym orzeczeniem z
dnia 4 marca 1992 r. W uzasadnieniu wniesionej kasacji ani jednym zdaniem nie
wykazano naruszenia jakichkolwiek przepisów postępowania przez Sąd orzekający w
rozpatrywanej sprawie, zakończonej wydaniem zaskarżonego wyroku.
Nie stanowi usprawiedliwionej podstawy kasacyjnej, w rozumieniu przepisu
art. 393
1
pkt 2 KPC zarzut naruszenia przepisów postępowania do jakiego doszło w
innej, prawomocnie zakończonej sprawie.
Zarzut naruszenia prawa materialnego poprzez niezastosowanie przepisów
art. 444 § 2 KC w związku z art. 300 KP nie został w kasacji uzasadniony. Przepis
art. 444 § 2 KC określa przesłanki, których spełnienie uzasadnia żądanie przyznania
osobie poszkodowanej odpowiedniej renty od zobowiązanego do naprawienia
szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym; przepis art. 300 KP określa zasady
stosowania prawa cywilnego w sprawach z zakresu prawa pracy. Wnoszący kasację
nie wskazał w jaki sposób zaskarżony wyrok narusza te przepisy. Oddalenie po-
wództwa czyli odmowa przyznania powodowi żądanego świadczenia nie stanowi
podstawy uznania za zasadny zarzutu naruszenia wskazanych przepisów prawa
materialnego za zasadny, skoro w kasacji nie przytoczonego żadnego wywodu
prawnego dla wykazania prawidłowości odmiennego stanowiska niż to, które przyjęto
w zaskarżonym wyroku.
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy, wobec braku usprawiedliwio-
nych podstaw, na podstawie przepisu art. 393
12
KPC orzekł jak w sentencji.
========================================