Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

  Dnia 5 marca 2013 roku

Sąd Rejonowy w Opolu Wydział VII Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Hubert Frankowski

Protokolant ST. sek.sąd. Anna Kowalczyk

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Opolu Anna Moraczewska

po rozpoznaniu dnia 5 marca 2013 roku

sprawy

1. P. W.,

syna E. i B. z domu D.,

urodz. (...) w O.,

Oskarżonego o to, że:

I.  w dniu 22 lutego 2011 r., w O., jako kurier firmy kurierskiej (...) Polska oddział w O., dokonał przywłaszczenia powierzonej mu przesyłki o numerze (...), nadanej przez Obsługę Dystrybucyjną Salonów (...) z siedzibą w W., zawierającej telefony komórkowe marek: A. iPhone 4 nr seryjny (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), H. (...), H. (...), H. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), powodując straty w wysokości 12302, 35 zł na szkodę (...) Polska o/O.,

tj. o czyn z art. 284 § 2 k.k.,

II w dniu 05 maja 201 lr. w O., jako kurier firmy kurierskiej (...) Polska oddział w O., działając wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, co do której materiały wyłączono do odrębnego postępowania, z magazynu firmy kurierskiej (...) zabrał w celu przywłaszczenia nieprzydzielone przesyłki o numerach: (...) nadaną przez P. z siedzibą w W. zawierającą telefon komórkowy N. (...), (...) oraz (...) nadaną przez Tl- (...) z siedzibą w B. zawierającą telefon komórkowy Samsung W. nr (...), powodując straty w wysokości (...), 03 na szkodę (...) Polska o/O.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k.,

III. w dniu 06 maja 2011 roku w N., jako-kurier firmy kurierskiej (...) Polska oddział w O., w celu użycia za autentyczny, na liście doręczeń przesyłek nr (...), podrobił podpis (...), czym potwierdził fakt odbioru przesyłki dla R. U.,

tj. o czyn z art. 270 § 1 k.k.

2.M. P. (1),

syna J. i M. z domu P.,

urodz. (...) w O.,

Oskarżonego o to, że:

IV.w okresie od marca 2011 roku do kwietnia 2011 roku, w O., przy ul. (...), wiedzą, że rzecz pochodzi z czynu zabronionego przyjął od innej osoby, co do której materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania, uszkodzony telefon komórkowy marki H. Desie, (...): (...) o wartości 1547, 60 zł, pochodzący z czynu zabronionego, to jest przywłaszczenia dokonanego w dniu 22 lutego 2011 roku w O., na szkodę (...) Sp. z o.o. Odział O.,

tj. o czyn z art. 291 § 1 k.k.

  3.Ł. W. (1),

  syna W. i B. z domu J.,

  urodz. (...) w G.,

Oskarżonego o to, że:

V. w lutym 2011 r. w O., przy ul. (...), zakupił od osoby, co do której materiały zostały wyłączone do odrębnego postępowania, telefon komórkowy marki S. (...) o nr (...) o wartości 755, 48 zł, pomimo że na podstawie towarzyszących okoliczności powinien i mógł przypuszczać, że został on uzyskany za pomocą czynu zabronionego przywłaszczenia dokonanego w dniu 22 lutego 2011 roku w O. na szkodę (...) Polska SP zo.o. Oddział (...),

tj. o czyn z art 292 § 1 k.k.

I.  oskarżonego P. W. uznaje winnym czynu opisanego w pkt I części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 284 par 2 kk i za to przestępstwo na podst. art. 284 par 2 kk i art. 33 par 2 kk wymierza mu karę 1 ( jednego ) roku i 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 100 ( stu ) stawek dziennych ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 10 ( dziesięć ) złotych,

II.  oskarżonego P. W. uznaje winnym czynu opisanego w pkt II części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 278 par 1 kk i za to przestępstwo na podst. art. 278 par 1 kk i art. 33 par 2 kk wymierza mu karę 8 ( ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 50 ( pięćdziesięciu) stawek dziennych ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 10 ( dziesięć ) złotych,

III.  oskarżonego P. W. uznaje winnym czynu opisanego w pkt III części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 270 par 1 kk i za to przestępstwo na podst. art. 279 par 1 kk wymierza mu karę 3 ( trzech) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na podst. Art. 85 kk i 86 par 1 kk kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt I od I do III sentencji wyroku oraz kary grzywny orzeczone w pkt od I do II sentencji wyroku łączy oskarżonemu P. W. i jako karę łączną wymierza mu karę 2 ( dwóch) lat pozbawienia wolności i grzywnę łączną w wysokości 120 ( stu dwudziestu ) stawek dziennych ustalając wysokość dziennej stawki na kwotę 10 ( dziesięć ) złotych,

V.  na podst. art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk wykonanie orzeczonej w pkt I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu P. W. na okres próby 5 ( pięciu) lat ,

VI.  na podst. art. 73 par 2 kk oddaje oskarżonego P. W. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

VII.  na podst. art. 63 par 1 kk zalicza oskarżonemu P. W. na poczet orzeczonej w pkt IV wyroku kary łącznej grzywny okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania w dniu 09.08.2011roku,

VIII.  na podst. art. 72 par 2 kk zobowiązuje oskarżonego P. W. do naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami, o których mowa w pkt I i II części wstępnej wyroku , w zakresie w jakim nie została ona dotąd naprawiona, poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Oddział (...) kwoty 7.448,38 złotych w terminie 2 ( dwóch) lat od dnia uprawomocnienia się orzeczenia,

IX.  na podst. art. 230par 2 kpk orzeka zwrot na rzecz (...) Oddział (...) dowodu rzeczowego opisanego wykazem Drz I/509/11 pod poz. 1 zarejestrowane pod nr 387/12 (k. 102 ),

X.  oskarżonego M. P. (1) uznaje za winnego czynu opisanego w pkt IV części wstępnej wyroku stanowiącego występek z art. 291 par 1 kk i za to przestępstwo na podst. art. 291 par 1 kk wymierza mu karę 4 ( czterech) miesięcy pozbawienia wolności,

XI.  na podst. art. 69§1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej w pkt X wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu M. P. (1) na okres próby 2 ( dwóch) lat ,

XII.  uznając iż zachowanie oskarżonego Ł. W. (1) opisane w pkt V części wstępnej wyroku wyczerpało znamiona zarzucanego mu przestępstwa z art. 292 par 1 kk postępowanie karne o ten czyn na podst. art. 66 par 1 i 2 kk i art. 67 par 1 kk warunkowo umarza oskarżonemu na okres próby 1 ( jednego) roku,

XIII.  na podst. art. 67 par 3 kk orzeka od oskarżonego Ł. W. (2) na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 1.000 ( jednego tysiąca ) złotych,

XIV.  na podst. art. 627 kpk przy zast. art. 629 kpk zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych od oskarżonych P. W. kwotę 696,66 złotych, od oskarżonego M. P. (1) kwotę 276,66 złotych, od oskarżonego Ł. W. (2) kwotę 216,66 złotych.

UZASADNIENIE

I.

W okresie od grudnia 2009 roku do maja 2011 roku P. W. był zatrudniony w firmie kurierskiej (...) , Oddział w O. przy ul. (...) w charakterze kuriera.

W dniu 22 lutego 2011r. P. W. pobrał w siedzibie firmy przesyłkę o numerze (...), nadaną przez Obsługę Dystrybucyjną Salonów (...) z siedzibą w W., zawierającą telefony komórkowe następujących modeli: A. iPhone 4 o numerze seryjny (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), S. (...) o numerze seryjnym (...), H. (...), H. (...), H. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...). Łączna wartość telefonów komórkowych stanowiła 12.302, 35 zł.

P. W. nie przedstawił swojemu pracodawcy potwierdzenia doręczenia wyżej wymienionej przesyłki, albowiem zaniechał jej doręczenia adresatowi i zabrał ją do swojego domu.

Kolejno, skontaktował się ze swoim znajomym, P. P. (1) - pseudonim (...), w celu zorganizowania sprzedaży przywłaszczonych telefonów.

Mężczyźni spotkali się w okolicach stacji benzynowej, znajdującej się przy ul. (...) w O., gdzie wówczas pracował P. P. (1).

Umówili się w ten sposób, że w zamian za pomoc w sprzedaży przywłaszczonych telefonów, P. P. (1) miał zatrzymać dla siebie dwa wybrane modele.

Dowody:

⚫

k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,

⚫

k. 2-4, 12, 265-266: zeznania świadka E. B.,

⚫

k. 89, 287-288: zeznania świadka M. K.,

⚫

k. 113-114, 286-287: zeznania /wyjaśnienia/ świadka P. P. (1),

⚫

k. 93-94, 255: zeznania świadka J. Z.,

⚫

k. 120, 255: zeznania świadka A. P. (1),

⚫

k. 162, 255: zeznania świadka R. G.,

⚫

k. 168, 255: zeznania świadka J. T.,

⚫

k.7-9,13-14 - informacje z firmy (...),

⚫

k. 15 - płyta z zapisem monitoringu,

⚫

k. 30 - cennik reklamacyjny

⚫

k. 31 - pokwitowanie odbioru telefonu

⚫

k. 46-47 - protokół przeszukania mieszkania

⚫

k. 83- 85 - protokół zatrzymania rzeczy

⚫

k.95 - pokwitowanie

⚫

k. 106 - protokół zatrzymania osoby P. P. (1)

⚫

k. 108-109 - protokół przeszukania mieszkania

⚫

k. 121-123 - protokół zatrzymania rzeczy

⚫

k.142-144 - protokół zatrzymania rzeczy

⚫

k. 154 - pokwitowanie

V.

Niedługo potem, w lutym 2011 r. Ł. W. (1) tankował paliwo na wyżej wymienionej stacji paliw. Podszedł wtedy do niego znany mu z widzenia P. P. (1) i zaproponował mu kupno telefonu komórkowego marki S. (...) o nr (...). Telefon ten był zapakowany w oryginalne pudełko, posiadał pełne oprzyrządowanie. Ł. W. (1) kupił go za kwotę 350 zł, mając świadomość, iż jest to cena okazyjna, jednakże wszystkie pozostałe okoliczności wskazywały, że nie pochodzi on czynu zabronionego. Telefon zarejestrowany został na teściową kupującego, B. K., a użytkowała go jego żona, J. W.. Tego dnia na stacji paliw był również P. W., którego podejrzany Ł. W. (1) kojarzył, jako pracownika firmy (...). Wartość rynkowa niniejszego telefonu w chwili dokonania czynu wynosiła 755, 48 zł.

Dowody:

⚫

k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,

⚫

k. 42, 255: wyjaśnienia oskarżonego Ł. W. (1),

⚫

k. 28, 285-286: zeznania świadka B. K.,

⚫

k. 89, 287-288: zeznania świadka M. K.,

⚫

k. 113-114, 286-287: zeznania /wyjaśnienia/ świadka P. P. (1),

⚫

k. 70-71, 255: zeznania świadka A. P. (2),

⚫

k. 80, 255: zeznania świadka L. C.,

⚫

k. 93-94, 255: zeznania świadka J. Z.,

⚫

k. 21- 23 - protokół zatrzymania rzeczy

⚫

k. 31 - pokwitowanie odbioru telefonu

⚫

k. 106 - protokół zatrzymania osoby P. P. (1)

⚫

k. 108-109 - protokół przeszukania mieszkania

IV.

Niedaleko stacji paliw, na której pracował P. P. (1), pod adresem ul. (...), w firmie (...) pracował M. P. (1). Wymienieni mężczyźni znali się z widzenia. W marcu 2011 roku P. P. (1) przekazał nieodpłatnie M. P. (1) uszkodzony telefon komórkowy marki H. (...): (...), o wartości 1.547, 60 zł. M. P. (2) wziął go z myślą, że go naprawi i będzie użytkował. Koszt wymiany uszkodzonego monitora nie przekraczał 500 zł. Miał świadomość, że telefon może pochodzić z nielegalnego źródła, albowiem P. P. (1) nie żądał od niego żadnej zapłaty za sprzęt, a nadto w innym czasie oferował kupno tanich telefonów komórkowych, które M. P. (3) początkowo przyjął, jednakże ostatecznie postanowił je oddać, albowiem z okoliczności wynikało, że pochodzą one z czynu zabronionego. Telefon marki D. M. P. (1) zachował jednak mimo wszystko dla siebie.

Dowody:

⚫

k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,

⚫

k. 134, 254-255: częściowo wyjaśnienia oskarżonego M. P. (1),

⚫

k. 113-114, 286-287: zeznania /wyjaśnienia/ świadka P. P. (1),

⚫

k. 106 - protokół zatrzymania osoby P. P. (1)

⚫

k. 108-109 - protokół przeszukania mieszkania

⚫

k. 129-131 - protokół przeszukania mieszkania

⚫

k. 145 - protokół oględzin rzeczy

II.

W dniu 05 maja 2011 roku, w siedzibie firmy (...) w O., P. P. (1) wraz z innym, zatrudnionym przez firmę kurierem, W. S. sortowali przesyłki, które kolejno, po dokonaniu odpowiedniego zapisu w systemie i po ich zeskanowaniu, miały zostać rozdysponowane do poszczególnych kurierów. Wspólnie postanowili, że zabiorą z magazynu bez skanowania przesyłki z zawartością telefonów komórkowych. P. W. podrzucił na stanowisko, przy którym pracował W. S. dwie nieprzydzielone jeszcze żadnemu z kurierów przesyłki, oznakowane znakami firmowymi sieci telefonii komórkowych o numerach: (...), nadaną przez P. z siedzibą w W., zawierającą telefon komórkowy N. (...), (...) oraz (...), nadaną przez T1- (...) z siedzibą w B., zawierającą telefon komórkowy Samsung W. nr (...). Kolejno W. S. schował wymienione przesyłki pomiędzy przydzielonymi dla niego paczkami i wywiózł je z magazynu, pomijając skanowanie. Łączna wartość skradzionych przez w/w mężczyzn telefonów wynosiła 1.476, 03 zł. P. W. wziął dla siebie, w celu sprzedaży telefon komórkowy S. W., natomiast drugi z telefonów zabrał W. S..

W maju 2011 r. P. W. pojechał do studia tatuażu w D., przy ul. (...). Na miejscu właściciel tego salonu, M. K. wykonał dla niego tatuaż, za który P. W. zapłacił oddając mu dwa telefony komórkowe, tj. Samsung G., (...) oraz Samsung G., (...).

Firma (...) odzyskała następujące, spośród przywłaszczonych telefonów: S. (...) o numerze seryjnym (...), Samsung G. (...), H. (...), Samsung G. (...), Samsung G. (...), N. (...), (...). Wartość pozostałych, nie odzyskanych telefonów wynosiła 7, 448, 38 zł.

Dowody:

⚫

k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,

⚫

k. 2-4, 12 , 265-266: zeznania świadka E. B.,

⚫

k. 61, 288: zeznania /wyjaśnienia/ świadka W. S.,

⚫

k. 80, 255: zeznania świadka L. C.,

⚫

k. 146, 255: zeznania świadka Z. K.,

⚫

k. 151, 255: zeznania świadka J. K.,

⚫

k.7-9,13-14 - informacje z firmy (...)

⚫

k. 15 - płyta z zapisem monitoringu,

⚫

k. 32-33 - protokół oględzin rzeczy

⚫

k. 46-47 - protokół przeszukania mieszkania

⚫

k. 54 - protokół zatrzymania osoby

⚫

k. 56-57 - protokół przeszukania

⚫

k. 82 - umowa kupna – sprzedaży rzeczy używanej

⚫

k. 147- 149 - protokół zatrzymania rzeczy

⚫

k. 150 - dowód sprzedaży

⚫

k. 154 - pokwitowanie

III.

Kolejno, w ramach wykonywanych obowiązków pracowniczych, w dniu 06 maja 2011 P. W. miał za zadanie doręczyć przesyłkę nadaną przez firmę (...) z siedzibą w P. pod adres ul. (...) w N., do rąk R. U.. Na miejscu nie zastał jednak adresata. W związku z powyższym poprosił o odbiór przesyłki jednego z sąsiadów R. U., zamieszkałego w sąsiedniej klatce P. D., który jednak nie wyraził zgody na odbiór koperty. Chcąc potwierdzić fakt odbioru przesyłki przez R. U., P. W. podrobił na liście doręczeń przesyłek nr (...) podpis P. D., składając podpis o brzmieniu (...), sugerując się napisem tabliczki z nazwiskiem na drzwiach mieszkania. Przesyłka ta nie miała wartości materialnej, zawierała jedynie umowę kredytową wraz z danymi osobowymi klienta firmy (...).

Dowody:

⚫

k. 51-52, 178-179, 254: wyjaśnienia oskarżonego P. W.,

⚫

k. 2-4, 12 , 265-266: zeznania świadka E. B.,

⚫

k. 67 , 286: zeznania świadka R. U.,

⚫

k. 70-71, 255: zeznania świadka A. P. (2),

⚫

k.7-9,13-14 - informacje z firmy (...)

⚫

k. 15 - płyta z zapisem monitoringu,

⚫

k. 46-47 - protokół przeszukania mieszkania

⚫

k. 72- 73 - protokół przekazania wraz z wydrukiem z systemu (...)

⚫

k. 98, 10 - pokwitowanie odbioru paczki

⚫

k. 10 - lista doręczeniowa

P. W. skończył 21 lat w dniu 26 kwietnia 2012r. Posiada wykształcenie podstawowe. Jest kawalerem, ojcem jednego dziecka w wieku 1,5 roku, które posiada na swoim utrzymaniu. Nie pracuje, nie posiada majątku. Był wcześniej karany sądownie, wyrokiem Sądu Okręgowego w Opolu z dnia 18 listopada 2010 roku w sprawie III K 45/10, którym został skazany za przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i z art. 280 § 1 k.k. na karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, którą odbywał w Zakładzie Karnym w G., po czym został warunkowo przedterminowo zwolniony. Był rzeczywiście pozbawiony wolności w sprawie w dniu 9.08.2011r.

M. P. (1) ma lat 34. Jest bezdzietnym kawalerem, nie posiadającym nikogo na swoim utrzymaniu. Posiada wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem handlowcem. Pracuje w firmie (...) w O. i uzyskuje z tego tytułu dochód miesięczny w wysokości 1100 zł. Jest właścicielem mieszkania o pow. 34 m ². Nie był wcześniej karany sądownie. M. P. (2) nie jest upośledzony umysłowo, ani tez nie wykazuje objawów choroby psychicznej. W 2007 roku był hospitalizowany psychiatrycznie z powody ostrej reakcji sytuacyjnej, związanej z rozpadem związku. Brak jest podstaw do kwestionowania jego poczytalności w odniesieniu do zarzucanego mu czynu, a w aktualnym stanie zdrowia jest zdolny do udziały w toczącym się postępowaniu.

Ł. W. (1) ma lat 33. Jest żonaty, ma jedno dziecko w wieku 7 lat. Posiada na swoim utrzymaniu żonę i syna. Ma wykształcenie średnie, z zawodu jest technikiem mechanikiem. Prowadzi własną działalność gospodarczą – firmę transportową w B., uzyskując z tego tytułu dochody w wysokości od 5 do 10 tys. zł miesięcznie. Posiada mieszkanie o pow. 80m ² w O. oraz samochód osobowego marki M., rok prod. 2002, o wartości 20 000 zł. Nie były dotychczas sądownie karany.

Dowody:

⚫

k.76, 169 - dane osobpoznawcze w trybie art. 213 § 1kpk

dot. P. W.;

⚫

k. 135,171 - dane osobopoznawcze w trybie art. 213 § 1 kpk

dot. M. P. (1);

⚫

k. 175-176 - opinia sądowo – psychiatryczna dot. M. P. (1),

⚫

k. 43, 170, 180 30 - dane osobopoznawcze w trybie art. 213 §1kpk

dot. Ł. W. (1),

⚫

k. 44 - protokół zatrzymania osoby

⚫

k. 37- 39 - odpis wyroku Sądu Okręgowego w Opolu

⚫

k. 141,161, - dane o karalności P. W.

⚫

k. 125, 159, - dane o karalności M. P. (4)

⚫

k. 34, 158, - dane o karalności Ł. W. (1)

* * *

P. W. , zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i postępowania jurysdykcyjnego przyznał się do popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia czynów z art. 284 § 2 k.k., art. 278 § 1 k.k. oraz z art. 270 § 1 k.k. Jego wyjaśnienia były zasadniczo zgodne z ustalonym stanem faktycznym poza tym, że przed Sądem zaprzeczył, ażeby znał Ł. W. (1), do którego miał trafić jeden ze skradzionych telefonów.

/k. 51-52, 178-179, 254/

M. P. (1) przyznał się częściowo do popełnienia zarzucanego mu czynu, wyjaśniając, że uszkodzony telefon marki H. D. otrzymał od kolegi P. P. (1), który miał go wyrzucić. Dodał, że miał zamiar naprawić otrzymany telefon. Podał też, że nie wiedział do końca że pochodzi on z kradzieży, a w najbliższym czasie chciał go oddać P. P. (1), jednakże wcześniej znalazła go u niego Policja. Żadnych innych telefonów od P. nie przyjmował.

/k. 134, 254-255/

Ł. W. (1) przyznał się do kupna telefonu komórkowego od mężczyzny, którego znał z widzenia, gdyż kupował u niego paliwo na stacji paliw. Zaprzeczył natomiast, aby miał świadomość, że pochodził on z przestępstwa. Był przekonany, że telefon była własnością sprzedawcy. Zaznaczył, że posiadał on oryginale pudełko, folię, pełną dokumentację, a sprzedawca nie wspominał nic na temat pochodzenia telefonu, w związku z tym był przekonany, że mężczyzna jest jego właścicielem. Dodał, że nie dopuści się podobnego czynu w przyszłości i żałuje tego, co zrobił. Wniósł o warunkowe umorzenie postępowania wobec jego osoby.

/k. 42, 255/

Sąd Rejonowy zważył w sprawie,

co następuje

Przeprowadzone postępowanie dowodowe potwierdziło, w sposób nie budzący wątpliwości, winę i sprawstwo oskarżonych P. P. (1), Ł. W. (1) i M. P. (1) odnośnie zarzucanych im przestępstw.

Przedstawiony stan faktyczny oparto w głównej mierze na wyjaśnieniach oskarżonych, którzy przyznali się do popełnienia opisanych w części wstępnej wyroku czynów, a nadto w sposób logiczny i spójny opisali przebieg wydarzeń. Wyżej wymienieni składali wyjaśnienia w sposób od siebie niezależny, a mimo to uzupełniały się one wzajemnie, co dowodziło prawdomówności oskarżonych. Co więcej, wyjaśnienia te korespondowały z pozostałym, wiarygodnym materiałem zgromadzonym w toku niniejszego postępowania karnego. Jedynie wyjaśnienia oskarżonego M. P. (3), w zakresie w jakim podawał on, że nie zdawał sobie sprawy, że przyjęty przez niego telefon może pochodzić z czynu zabronionego, nie zasługiwały na wiarę, a to przez wzgląd na okoliczności sprawy, w tym m.in. przyjęcie innych telefonów od P. P. (1) po „okazyjnej cenie”, które oskarżony zwrócił, domyślając się, że mogą one pochodzić z kradzieży. Dodać też trzeba, że M. P. (1) telefon będący przedmiotem zarzutu, przyjął bez żadnego wynagrodzenia, a choć był on uszkodzony, to był to w zasadzie nowy telefon o wart. przekraczającej 1,5 tys. zł, co przy kosztach jego naprawy nie przekraczających kwoty 500 zł, dawało podstawy do przyjęcia jego sprawstwa.

Istotne znaczenia miały również zeznania świadka E. B., który zawiadomił organy ścigania o zaistniałym, popełnionym na szkodę firmy (...) przestępstwie i w sposób przejrzysty opisał, jak doszło do jego ujawnienia. Świadek ten nie miał powodu, aby obciążać swojego pracownika fałszywymi oskarżeniami, bowiem nie byli oni znajomymi i nie istniał pomiędzy nimi żaden konflikt.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadków W. S., B. K., R. U. i M. K.. Osoby te wypowiadały się w sposób jasny i konkretny, przedstawiając fakty wedle własnych obserwacji oraz stanu swojej wiedzy. Nadto ich zeznania były zgodne z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Świadek W. S. był współsprawcą czynu opisanego w punkcie drugim części wstępnej wyroku. Zaprezentowana przez niego wersja wydarzeń w zupełności pokrywała się z oświadczeniami oskarżonego, P. W.. Konsekwencja i logika wypowiedzi W. S., który sam został już prawomocnie skazany świadczyły o jego prawdomówności.

Świadek R. U. przedstawiła okoliczność istotne dla ustalenia odpowiedzialności P. W. za czyn opisany w punkcie III części wstępnej wyroku. Osoba ta zrelacjonowała rozmowę z P. D., którego wymieniony oskarżony prosił o odbiór przesyłki dla R. U. oraz którego podpis podrobił na liście doręczeń.

Zeznania B. K., teściowej Ł. W. (1) nie były w niniejszym postępowaniu istotnym dowodem, jednakże w sposób pośredni pozwoliły na potwierdzenie wersji wydarzeń przedstawionej przez Ł. W. (1). Mianowicie, uwiarygodniły one okoliczność, iż Ł. W. (1) nabył telefon Samsung G., który kolejno został zarejestrowany na B. K..

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka P. P. (1) tylko w zakresie w jakim potwierdził on, że pomagał P. W. w sprzedaży telefonów komórkowych. Zeznania te potwierdzały sprawstwo nie tylko P. W., ale i Ł. W. (1) i M. P. (1).

Zeznania świadków A. P. (2), L. C., J. S., A. P. (1), Z. J. K., R. G. oraz J. T. nie miały doniosłego znaczenia dla poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Odnosiły się one bowiem do kwestii pobocznych, nieistotnych z punktu widzenia odpowiedzialności karnej oskarżonych.

Podstawę poczynionych ustaleń faktycznych stanowiły ponadto wiarygodne dowody z dokumentów, albowiem wytworzone one zostały zgodnie z właściwymi przepisami, nie były kwestionowane przez strony, a nadto korelowały z pozostałym wiarygodnym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie. Były to: protokoły zatrzymania osób i rzeczy, pokwitowania, protokoły przeszukań, protokoły oględzin rzeczy, dane o osobie, dane o karalności, odpis wyroku, a także dokumenty prywatne w postaci: informacji z firmy (...), umowy kupna – sprzedaży rzeczy używanej, dowodu sprzedaży, cennika reklamacyjnego oraz noty obciążeniowej. Sąd uwzględnił również dowód w postaci płyty z nagraniem monitoringu, albowiem dowód ten potwierdził fakt zaistniałego zdarzenia, a także udział w nim P. W.. Jako dowód uzupełniający miał znaczenia dla ustalenia stanu fatycznego i zasługiwał na wiarę.

Wydaną w sprawie opinię biegłych sądowych z zakresu psychiatrii cechowała jasność, kompletność i wewnętrzna spójność. Zawarto w niej wszelkie wymagane elementy, w tym odpowiedzi na postawione przez organ procesowy pytania. Wobec powyższego należało uznać wyżej wymienioną opinię za wiarygodną i pełnowartościową.

Ustalając wartość powstałych na skutek przestępstw szkód, Sąd oparł się informacjach podanych przez podmiot pokrzywdzony, tj. przez firmę (...), oddział w O., uwzględniając okoliczność tego rodzaju, że część mienia została odzyskana.

Analiza wyżej przedstawionego materiału dowodowego dowiodła, iż P. P. (1) swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynów z art. 284 § 2 k.k., art. 278 § 1 k.k. oraz z art. 270 § 1 k.k., opisanych w punktach od I do III części wstępnej wyroku.

Niewątpliwie, w dniu 22 lutego 2011 roku P. P. (1), działając jako kurier firmy kurierskiej (...), dopuścił się przestępstwa przywłaszczenia powierzonej mu cudzej rzeczy ruchomej, a mianowicie przesyłki zawierającej 11 sztuk telefonów komórkowych, tj. przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. Przywłaszczona rzecz została mu powierzona w określonym celu, a mianowicie miał on za zadanie doręczyć ją uprawnionej osobie. W systemie firmy (...) przesyłka ta została jemu przypisana, jako kurierowi odpowiedzialnemu za jej doręczenie. Oskarżony miał zatem całkowitą świadomość, że rzeczy tej nie może używać, a dysponować nią może tylko w granicach określonych przez właściciela w momencie powierzenia przesyłki firmie kurierskiej, zatem w granicach koniecznych do wykonania usługi kurierskiej. Nie miało przy tym znaczenia, iż powierzenia mu rzeczy nie dokonał jej właściciel, a firma kurierska, będąca w tym zakresie osobą upoważnioną przez właściciela . Mimo to, P. W. postąpił z przesyłką jak ze swoją własnością, a mianowicie dokonał bezprawnego jej zatrzymania i rozporządził nią w granicach uprawnień przysługujących tylko i wyłączenie jej właścicielowi. Wykorzystując, iż znalazł się w posiadaniu paczki, której zawartość w jego ocenie stanowiła dużą wartość, a nadto znając swoje uprawnienia i obowiązki, postąpił z nią jak z własną, a to w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Jednocześnie dopuścił się nadużycia zaufania, jakim obdarzył go jego pracodawca – osoba powierzająca mu mienie ruchome. Powyższe okoliczności bezsprzecznie wskazywały, iż P. W. działał w sposób umyślny, z zamiarem bezpośrednim przywłaszczenia powierzonej mu rzeczy, tj. uczynienia z zawładniętych telefonów swojej własności ( cum animus rem sibi habendi ) oraz pozbawienia osoby uprawnionej ( firmy (...) ), prawa do dysponowania tymże mieniem.

Odnosząc się czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku, Sąd uznał, iż zachowaniem swoim P. P. (1) wypełnił dyspozycję art. 278 § 1 k.k. W dniu 05 maja 2011 r. P. P. (1) i W. S. realizując przestępcze porozumienie wynieśli z magazynu firmy kurierskiej (...) dwie przesyłki, przeznaczone do konkretnych adresatów (cudze rzeczy ruchome). Przesyłki te nie zostały wcześniej rozdysponowane, tj. powierzone żadnemu kurierowi. Nie mogło być zatem mowy o przywłaszczeniu powierzonego mienia. Oskarżony działał bowiem z zamiarem zaboru rzeczy z pominięciem systemu skanowania przesyłki przed opuszczeniem przez nią magazynu firmy. Jednocześnie czyn jego cechowała umyślność i zamiar bezpośredni włączenia zawartości przesyłek do swojego majątku. Celem było zatem uzyskanie korzyści majątkowej z popełnionego przestępstwa. Sprawcy działali wspólnie i w porozumieniu (art. 18 § 1 k.k.). Do istoty współsprawstwa należy bowiem to, że każdy ze współsprawców odpowiada za zrealizowanie wspólnie i w porozumieniu całego czynu zabronionego, a więc także za te jego elementy, których nie zrealizował sam. Współsprawstwo, jako jedna z postaci sprawstwa, oznacza wykonanie czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z inną osobą, a to z kolei oznacza zachowanie zgodne z podziałem ról. Nie każdy ze współsprawców musi osobiście realizować znamiona przestępstwa, każdy jednak musi podejmować takie działanie, które łącznie z działaniem innego uczestnika porozumienia zmierza do dokonania przestępstwa. Innymi słowy, dla przyjęcia współsprawstwa nie jest konieczne, aby każda z osób działających w porozumieniu realizowała własnym działaniem znamię czynu zabronionego (np. fizycznie „zabierała” cudze mienie ruchome), lecz wystarczy, iż osoba taka umożliwiła bezpośredniemu sprawcy wykonanie wspólnego celu. Tak więc cechą kodeksowego rozumienia współsprawstwa jest to, że pozwala ona na przypisanie jednemu współsprawcy tego co uczynił jego wspólnik ( zob. postanowienie SN z 05.05.2003, V KK 346/02, Lex 78912 ). Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy bez znaczenia dla oceny zachowania P. W. był stwierdzenie, czy to on osobiście wyniósł przesyłki poza teren firmy, albowiem wystarczyło, iż porozumiał się on z drugim ze sprawców, co do określonego zachowania i zamierzonego skutku. Nadto swoim zachowaniem również realizował on wspólnie obrany cel.

Dokonując analizy materiału dowodowego Sąd Rejonowy uznał, iż P. W. swoim zachowaniem wypełnił znamiona czynu opisanego w punkcie III sentencji wyroku, tj. przestępstwa z art. 270 § 1 k.k., albowiem w celu użycia za autentyczny, na liście doręczeń przesyłek nr (...), podrobił podpis (...), czym potwierdził fakt odbioru przesyłki dla R. U.. Należało mieć na uwadze, iż istota podrobienia dokumentu, jakim była owa lista doręczeń, sprowadzała się w niniejszym przypadku do sporządzenia takiego podpisu, któremu sprawca miał na celu nadać pozory autentyczności, tj. iż pochodzi on od określonej osoby. Nakreślając na potwierdzeniu odbioru zapis (...), oskarżony był przekonany, iż podpisuje się imieniem i nazwiskiem osoby, której dane uwidocznione były na tabliczce zawieszonej na drzwiach do mieszkania. Chciał zatem uwiarygodnić, iż odbioru przesyłki dokonał sąsiad adresatki przesyłki. Dla realizacji znamion podrobienia dokumentu nie miało znaczenia, czy sprawca w sposób prawidłowy sformułował nazwisko P. D.. Nawet bowiem w przypadku, gdyby podpisał się podając fikcyjne dane, odpowiadałby za przestępstwo podrobienia dokumentu. Dopuszczając się sfałszowania podpisu, poświadczając w ten sposób fakt odbioru przesyłki, godził w dobro prawne będące przedmiotem ochrony, do którego odnosi się przestępstwo z art. 270 k.k., a to wiarygodność dokumentów, a w następstwie pewność obrotu prawnego. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, iż przestępstwo z art. 270 § 1 ma charakter wyłącznie formalny. Nie jest zatem konieczne, by przedstawienie sfałszowanego dokumentu innej osobie wywołało u niej przekonanie o prawdziwości tego dokumentu.

Dokonując oceny zachowania oskarżonego M. P. (1), opisanego w punkcie IV części wstępnej wyroku, Sąd uznał, iż wypełniło ono znamiona czynu stypizowanego w art. 291 § 1 k.k. Stosownie do treści powołanego artykułu, przestępstwa paserstwa dopuszcza się ten, kto rzecz uzyskaną za pomocą czynu zabronionego nabywa lub pomaga do jej zbycia albo tę rzecz przyjmuje lub pomaga do jej ukrycia. Paserstwo z art. 291 k.k. ma charakter umyślny, a więc może być popełnione, jeżeli sprawca ma zamiar jego popełnienia, to jest chce go popełnić albo przewidując możliwość jego popełnienia, na to się godzi (art. 9 § 1 k.k.). Dlatego znamiona strony podmiotowej paserstwa zostają wypełnione zarówno wtedy, gdy sprawca wie (ma pełną świadomość), że nabywane przez niego rzeczy zostały uzyskane za pomocą czynu zabronionego, jak i wówczas, gdy na podstawie okoliczności związanych z nabywaniem rzeczy poweźmie przypuszczenie, że pochodzą one z czynu zabronionego (podobnie SN w wyroku z 20.04.1984, II KR 46/84, OSNKW 11-12/1984, poz. 121 i z 12.10.1978, II KR 97/78, OSNKW 12/1977, poz. 131). Przenosząc te rozważania na grunt niniejszej sprawy bezsporne było, iż uszkodzony telefon pochodził z czynu zabronionego przywłaszczenia popełnionego przez P. W.. Podkreślenia wymagało, że oskarżony przyjął telefon za darmo, choć koszt jego naprawy był kilkakrotnie niższy od jego ceny. Jest on też osobą dojrzałą i doświadczoną życiowo. Domyślał się przy tym, że P. P. (1) posiada telefony komórkowe niewiadomego pochodzenia, do czego zresztą sam się przyznał. Musiał więc co najmniej przewidywać, że również uszkodzony wprawdzie telefon, jednakże model przedstawiający niemałą wartość rynkową, oddany mu za darmo, pochodził z czynu zabronionego. Co więcej, za inne telefony komórkowe, które P. P. (1) oferował M. P. (2), P. żądał zapłaty kwot stanowiących około 50 % ich wartości rynkowej. Okoliczność ta wskazywała na nielegalne źródło pochodzenia oferowanych telefonów, co zresztą zaważyło za zwrotem części telefonów P. P.. Drugi element strony podmiotowej przypisanego oskarżonemu czynu („godzenie się”) polegało na akceptowaniu – także poprzez obojętność – stanu rzeczy, jaki może nastąpić, przy czym nie chodzi o akceptowanie nieuchronności, lecz ewentualności popełnienia przestępstwa (wyroki SN z 06.02.1973 r., V KRN 569/72, OSNPG 6/1973, poz. 72 i z 27. (...)., IV KR 153/73, OSNKW 1/1974, poz. 5). Skoro więc oskarżony nie podjął żadnych czynności, aby upewnić się, czy uszkodzony telefon także pochodził z nielegalnego źródła, wykazując całkowitą obojętność wobec potencjalnej możliwości tego, że nabywa rzecz pochodzącą z przestępstwa – „godził się” na to w technicznoprawnym rozumieniu tego pojęcia.

W ocenie Sądu Rejonowego nie było wątpliwości co do winy i sprawstwa Ł. W. (1) w popełnieniu przestępstwa stypizowanego w art. 292 § 2 k.k., a opisanego w punkcie V części wstępnej wyroku.

Z punktu widzenia strony podmiotowej różnica między wyżej opisanym paserstwem umyślnym z art. 291 k.k., a paserstwem nieumyślnym z art. 292 k.k. sprowadza się do tego, że gdy w wypadku art. 291 k.k. paser jest świadomy bądź co najmniej przewiduje, że rzecz, którą nabywa, przyjmuje albo pomaga do jej zbycia lub ukrycia została uzyskana za pomocą czynu zabronionego, to w wypadku art. 292 k.k. sprawca o tym nie wie i nawet tego nie przypuszcza. Mimo braku świadomości (wiedzy) o nielegalnym pochodzeniu rzeczy sprawca ponosi odpowiedzialność na podstawie art. 292 k.k., w sytuacji gdy na podstawie "okoliczności towarzyszących" mógł (oraz - zgodnie z wykładnią gramatyczną tego przepisu - również powinien) przypuszczać, że będąca przedmiotem czynu rzecz (nabycia, przyjęcia itd.) została uzyskana za pomocą dokonanego wcześniej przez inną osobę czynu zabronionego. Taki stan rzeczy istniał w przypadku czynu popełnionego przez Ł. W. (1). Oceniając okoliczności sprawy należało bowiem przyjąć, iż powołany oskarżony miał możność i powinność przewidzenia, jakie było źródło pochodzenia oferowany do sprzedaży rzeczy. Cena nabytego telefonu, która nie przekraczała 50 % jego rynkowej wartości, brak potwierdzenia zakupu w postaci faktury tudzież rachunku, co uwiarygodniłoby legalne źródło pochodzenia, brak informacji skąd sprzedający miał oferowany telefon, a nadto fakt, iż kupujący znał sprzedającego tylko z widzenia, a do transakcji miało dojść na stacji benzynowej, stanowiły obiektywne okoliczności, które były objęte świadomością Ł. W. (1). Oskarżony dokonał jednak błędnej oceny ich znaczenia.

Sąd zważył, iż czyny przypisane sprawcom były bezprawne, karalne, karygodne i zawinione. Oskarżeni są dojrzali i nie ma wątpliwości co do ich poczytalności. Nie działali również w anormalnej sytuacji motywacyjnej. Nie zachodziła żadna z okoliczności wyłączających bezprawność albo winę. Podsumowując P. W., M. P. (1) i Ł. W. (1) mogą ponosić odpowiedzialność karną.

Jednocześnie, oceniając okoliczności popełnienia czynu przez Ł. W. (1), a nadto stopień jego zawinienia i społecznej szkodliwości tegoż czynu, uwzględniając postawę oskarżonego, jego warunki i właściwości osobiste oraz dotychczasowy sposób życia, Sąd uznał za uzasadnione warunkowe umorzenie postępowania karnego o przestępstwo z art. 292 § 1 k.k. wobec jego osoby. Szersze omówienie podjętej decyzji zawarte zostało w dalszej części uzasadnienia.

Przy wymiarze kar za poszczególne czyny przypisane P. P. (3) najistotniejszą okolicznością obciążającą była wcześniejsza karalność oskarżonego. Pierwszy z przypisanych mu czynów popełnił on w czasie, kiedy toczyło się już wobec niego postępowanie karne za umyślne przestępstwa podobne, tj. czyny z art. 278 § 1 k.k. i art. 280 § 1 k.k, za które finalnie został prawomocnie skazany w dniu 01 marca 2011 r. Kolejne dwa czyny popełnił tuż po uprawomocnieniu się wobec niego wyżej wskazanego wyroku skazującego, w oczekiwaniu na rozpoczęcie wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Oskarżony nie był sprawcą przypadkowym, który popełnił czyn pod wpływem impulsu. Przeciwnie, działał z premedytacją, według z góry obmyślonego planu wspólnie i w porozumieniu z drugim sprawcą. Wszystko to dowodzi to, że jest osobą zdemoralizowaną, która lekceważy porządek prawny. Na niekorzyść oskarżonego Sąd poczytał również nagminność popełnianych przestępstw przeciwko mieniu, a także fakt, że oskarżony działał na szkodę podmiotu, na rzecz którego wykonywał pracę i wobec którego winien był lojalność zawodową.

Okolicznością łagodzącą było przyznanie się do winy i wyrażenie skruchy. Jak bowiem słusznie wskazuje się w orzecznictwie, słuszne jest by łagodzić karę sprawcy, który przyznaje się do przestępstwa i żałuje jego popełnienia. Tak czyniąc, sprawca sam się potępia, a przez to zapowiada, że chce się poprawić, więc przejawia osiągnięcie co do niego jednego z celów postępowania i to jeszcze przed wyrokiem. Taka postawa sprawcy ułatwia postępowanie, zmniejsza nakłady, jakie na proces ponosi społeczeństwo. Praktyka sądowa docenia takie zachowania i wydatnie łagodzi kary dla sprawców tak postępujących. Jednakże nie powinno się takich ocen stosować do sprawców, którzy tak nie postępują i wyjaśniają wykrętnie by ograniczyć własną odpowiedzialność (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 02.12.2001, II AKa 292/01, KZS 1/202, poz. 12). Ponadto jako okoliczność łagodzącą Sąd poczytał młody wiek oskarżonego P. W..

Zatem kary: 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności, 8 miesięcy pozbawienia wolności oraz 3 miesięcy pozbawienia wolności za czyny przypisane oskarżonemu odpowiednio w pkt 1, 2 i 3 wyroku, nie przekraczają stopnia winy, odpowiadają społecznej szkodliwości czynów i osiągną tak ogólno- jak i szczególnoprewencyjny cel (art. 53 k.k.).

Oskarżony P. W. popełnił czyn przypisane mu w pkt 1 i 2 wyroku w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zatem, aby unaocznić mu radykalną nieopłacalność takiego postępowania, wzmóc oddziaływanie na niego kary i spowodować korzystne zmiany w jego osobowości, obok kar pozbawienia wolności należało wymierzyć karę grzywny (art. 33 § 2 k.k.). W konsekwencji, za czyny przypisane w pkt 1 i 2 sentencji wyroku wymierzono oskarżonemu odpowiednio: 100 stawek dziennych grzywny w wysokości po 10 zł każda z nich oraz 50 stawek dziennych grzywny w wysokości po 10 złotych każda z nich. Ustalając wysokość stawki dziennej sąd kierował się tym, że oskarżony jest osobą młodą, ma wykształcenie podstawowe i obecnie jest pozbawiony wolności. Zatem grzywnę pokryć będzie musiał bądź z posiadanych oszczędności, dochodów uzyskanych z prac dorywczych, bądź z dochodów z pracy w Zakładzie Karnym. Z tych względów określono stawkę dzienną na poziomie minimalnym, tj. na 10 zł (art. 33 § 3 k.k.).

Wymierzając karę łączną Sąd Rejonowy zważył, iż między czynami przypisanymi oskarżonemu zachodził ścisły związek czasowy – popełniono je w bardzo krótkich odstępach czasu. Nadto Sąd zważył, iż dwa popełnione przez oskarżonego czyny godziły w te same dobra prawne, a mianowicie w mienie, powodując szkody po stronie tego samego pokrzywdzonego - pracodawcy oskarżonego.

W tym stanie rzeczy, poruszając się w granicach od 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności (pełna absorpcja) do 2 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności (kumulacja), Sąd wymierzył oskarżonemu karę łączną 2 lat pozbawienia wolności. Nadto wymierzając karę łączną grzywny, Sąd ustalił jej łączny wymiar w wysokości 120 stawek dziennych w wysokości po 10 zł (art. 85 k.k. i art. 86 § 1 i 2 k.k.).

Zdaniem Sądu tylko kara w orzeczonym wymiarze będzie wystarczająca ze względów indywidualnoprewencyjnych, a zarazem konieczna dla wdrożenia oskarżonego do przestrzegania porządku prawnego. Z kolei potrzeba kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa wymaga wyraźnego zaznaczenia, również poprzez wymiar kary łącznej, że żadne popełnionych przez oskarżonego przestępstw, nie pozostało bezkarne.

Jednocześnie Sąd uznał, iż dla osiągnięcia wobec P. W. celów kary wystarczające będzie orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Należało mieć bowiem na uwadze wyrażoną przez oskarżonego skruchę oraz wolę poprawy w przyszłości swojego postępowania, a nadto jego młody wiek, w którym nabywa on dopiero życiowego doświadczenia. W tej sytuacji cele kary zostaną spełnione również poza warunkami oddziaływania penitencjarnego, a długi okres próby związany z zastosowaniem dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary, pozwoli na zweryfikowanie prognozy kryminologicznej. (art. 69 § 1 i 2). Określając okres próby na 5 lata Sąd kierował się tym, że P. W. w chwili popełnienia przypisanych mu przestępstw nie miał ukończonych 21 lat, a zatem był sprawcą młodocianym. Względy doświadczenia życiowego wskazywały natomiast, iż osobowość i nawyki osoby w tak młodym wieku dopiero się wykształcają. Jedynie odpowiednio długi okres próby pozwoli na zweryfikowanie postawionej, co do oskarżonego prognozy i ocenę jego woli do pracy na sobą i swoim postępowaniem. Nadto Sąd uwzględnił, iż oskarżony był już uprzednio sądownie karany. Wobec powyższego Sąd uznał, iż konieczne jest obserwowanie oskarżonego przez dłuższy okres (art. 70 § 2 k.k.).

Zawieszając warunkowo wykonanie wobec młodocianego sprawcy przestępstwa P. W., wymierzonej mu kary pozbawienia wolności Sąd zobligowany był do zastosowania wobec niego dozoru kuratora sądowego (art. 73 § 2 k.k.). Środek ten pozwoli na kontrolowanie zachowania oskarżonego w okresie próby, jakiej został poddany.

Stosownie do art. 63 § 1 k.k. zaliczono na poczet wymierzonej oskarżonemu P. W. kary łącznej grzywny okres rzeczywistego go pozbawienia wolności w dniu 09 sierpnia 2011r.

Zasadnym było również zobowiązanie P. W. do naprawienia szkody wyrządzonej popełnionymi przez niego przestępstwami, opisanymi w punktach I i II części wstępnej wyroku, w zakresie w jakim dotąd nie została ona naprawiona. W konsekwencji Sąd zobowiązał tegoż oskarżonego do zapłaty na rzecz firmy (...), oddział w O. kwoty 7 448, 38 zł, stanowiącej równowartość nie odzyskanych przez wymienioną firmę telefonów komórkowych, w terminie dwóch lat od uprawomocnienia się niniejszego orzeczenia (art. 72 § 2 k.k.).

W punkcie 9 sentencji wyroku Sąd Rejonowy orzekł o zwrocie na rzecz firmy (...) oddział w O. dowodu rzeczowego, tj. oryginału listy doręczeń nr (...), (...)- (...), opisanego wykazem DRZ I/509/11 poz.1, zarejestrowanego pod numerem Drz 387/12. Owa lista doręczeń stanowiła bowiem własność wskazanej wyżej firmy, a dalsze jej zatrzymywanie było zbędne dla niniejszego postępowania karnego, zwłaszcza, że stanowiła ona dowód doręczenia przesyłek innym również odbiorcom. (art. 230 § 2 k.p.k.).

W punkcie 10 sentencji wydanego w sprawie wyroku Sąd wymierzył oskarżonemu M. P. (1) za czyn z art. 291 § 1 k.k. karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Przy doborze kary i jej wysokości Sąd wziął pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary, wymienione w art. 53 k.k. i nast., w tym średni stopień zawinienia, niewielką społeczną szkodliwość, rodzaj naruszonych obowiązków, dotychczasową niekaralność oskarżonego, właściwości i warunki osobiste, przyznanie się do winy i okazaną skruchę, które reasumując dały podstawy do wymierzenia oskarżonemu kary we wskazanym wymiarze. W ocenie Sądu, wymierzona oskarżonemu M. P. (1) kara była słuszna i sprawiedliwa. Kara ta z pewnością spełni swe zadania w zakresie prewencji ogólnej, uwidaczniając, że każde przestępstwo, chociażby zawierało ono jedynie w sobie niewielki ładunek społecznej szkodliwości, to jednak jest czynem bezprawnym i spotka się z właściwą reakcją ze strony organów ścigania i wymiaru sprawiedliwości.

Jednocześnie, biorąc pod uwagę incydentalny charakter występku oraz właściwości i warunki osobiste oskarżonego, Sąd w pkt 11 sentencji wyroku, warunkowo zawiesił oskarżonemu M. P. (1) wykonanie orzeczonej kary zasadniczej na okres próby dwóch lat, uznając, iż pomimo zawieszenia wykonania wymierzonej kary pozbawienia wolności zostaną osiągnięte cele kary, w szczególności w zakresie zapobieżenia powrotowi do przestępstwa (art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k.).

W punkcie 12 sentencji wyroku Sąd Rejonowy warunkowo umorzył postępowanie karne o czyn z art. 292 § 1 k.k., prowadzone wobec oskarżonego Ł. W. (1). Powołany oskarżony swoim zachowaniem, opisanym w punkcie V części wstępnej wyroku, wyczerpał znamiona występku z art. 292 § 1 k.k. i okoliczności jego popełnienia nie budziły najmniejszych wątpliwości, a wina i społeczna szkodliwość czynu nie były znaczne. Sąd zważył, iż oskarżony przyznał się do zakupienia telefonu komórkowego, przedstawiona przez niego wersja wydarzeń korespondowała z pozostałym, zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Zachowanie Ł. W. (1) stanowiło przejaw incydentalnego zachowania w jego dotychczasowym życiu, na co wskazywały zarówno właściwości, jak i warunki osobiste oskarżonego. Ł. W. (1) nie był dotychczas karany, posiadał ustabilizowaną sytuację życiową, prowadził własną działalność gospodarczą, która była źródłem utrzymania jego rodziny. Istotne była również postawa oskarżonego, który wyraził skruchę i oznajmił, iż w przyszłości nie zachowa się w podobny sposób i nie popełni przestępstwa. Wszystkie te okoliczności wskazywały na pozytywną prognozę kryminologiczną, co do oskarżonego Ł. W. (1).

W świetle powyższe uznać należało, że pomimo warunkowego umorzenia postępowania karnego, oskarżony Ł. W. (1) będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni ponownie przestępstwa. Nadto Sądu uwzględnił, iż czyn przypisany Ł. W. (1) zagrożony był karą do 2 lat pozbawienia wolności, a zatem względem takiego czynu możliwe było zastosowanie instytucji warunkowego umorzenia postępowania (art. 66 § 1 i 2 k.k.).

Konkludując, adekwatną konsekwencją prawno-karną czynu zabronionego popełnionego przez oskarżonego było już samo warunkowe umorzenie postępowania wobec jego osoby. Stwierdzenie w wyroku faktu popełnienia przestępstwa, a także sankcjonowanie naruszenia porządku prawnego w okresie próby z możliwością, a nawet obowiązkiem podjęcia postępowania z powodu rażącego naruszenia porządku prawnego, niewątpliwie, stanowiły dla Ł. W. (1) wystarczającą reakcję wymiaru sprawiedliwości na jego czynu.

Ustalając długość okresu próby, Sąd kierował się stosowanymi odpowiednio na podstawie art. 56 k.k., dyrektywami sądowego wymiaru kary, a przede wszystkim dyrektywą prewencji szczególnej. Wobec pozytywnej prognozy kryminologicznej zachodzącej odnośnie Ł. W. (1) uznano, iż okres 1 roku próby będzie wystarczający dla zweryfikowania dalszego zachowania oskarżonego i przestrzegania przez niego porządku prawnego.

Pomimo warunkowego umorzenia postępowania, mając na celu potrzebę kształtowania świadomości prawnej oraz uświadomienia Ł. W. (1) karygodności jego zachowania, zasadnym było orzeczenie od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym i Pomocy Postpenitencjarnej świadczenia pieniężnego w wysokości 1 000 zł (art. 67 § k.k.).

Wobec skazania oskarżonych P. W. oraz M. P. (1), a nadto warunkowego umorzenia postępowania odnośnie Ł. W. (1), na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 629 k.p.k. zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa powstałe koszty sądowe. P. W. obciążono kosztami sądowymi w wysokości 696, 66 zł, na które złożyły się następujące kwoty: 136, 66 zł za postępowanie przygotowawcze, 20 zł za doręczenia w postępowaniu sądowym, 300 zł opłaty od kary pozbawienia wolności, 240 zł opłaty od grzywny. Od M. P. (1) zasądzono kwotę 276, 66, na którą złożyły się następujące koszty: 136, 66 zł tytułem kosztów postępowania przygotowawczego, 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenia w postępowaniu sądowym oraz 120 zł opłaty od kary pozbawienia wolności. Ł. W. (1) obciążony został kwotą 216, 66, stanowiącą sumę kwoty: 136, 66 zł tytułem postępowania przygotowawczego, 20 zł tytułem kosztów doręczeń w postępowaniu sądowym oraz kwotę 60 zł z tytułu warunkowego umorzenia postępowania karnego.

.................................

ZARZĄDZENIA:

⚫

odnotować uzasadnienie,

⚫

odpis wyroku z uzasadnieniem i pouczeniem dor. wnioskodawcy,

⚫

kal. 14 dni,

O., dnia: ............................. , .................................