I PKN 162/98
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy izby Sądu Najwyższego z "Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych" na "Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
Wyrok z dnia 26 czerwca 1998 r.
I PKN 162/98
Jeżeli pracownik twierdzi, że nowa umowa o pracę, zawierająca istotne
elementy przewidziane w art. 29 § 1 KP, tylko częściowo uchyla moc obowią-
zującej poprzednio umowy, to jego obciąża dowód w tym zakresie (art. 6 KC w
związku z art. 300 KP).
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Adam Józefowicz, Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 1998 r. sprawy z po-
wództwa Tadeusza D. przeciwko HMS Spółce z o.o. w K. o wypłatę wynagrodzenia,
prowizji i gratyfikacji, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 22 października 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Powód Tadeusz D. w sprawie przeciwko HMS Spółce z o.o. w K. o wynagro-
dzenie, prowizję i gratyfikację wniósł kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 22 października 1997 r. [...].
Zaskarżonym wyrokiem oddalono apelację powoda od wyroku Sądu pierwszej ins-
tancji (oddalającego powództwo) i zasądzono od powoda na rzecz pozwanego
koszty zastępstwa procesowego. W kasacji zarzucono naruszenie art. 6 KC w
związku z art. 300 KP oraz art. 11, art. 22 § 1 i art. 80 KP przez przyjęcie, że powód
nie nabył prawa do wynagrodzenia za pracę wynikającego z umowy o pracę z dnia
29 września 1993 r. Zdaniem powoda błędne są ustalenia Sądów, iż nowa umowa o
pracę z dnia 30 grudnia 1993 r. spowodowała, iż umowa z dnia 29 września 1993 r.
przestała wiązać strony. Zarzucono także naruszenie: art. 232 KPC przez przyjęcie,
że powód nie udowodnił obowiązywania umowy z dnia 29 września 1993 r.; art. 233
2
§ 1 KPC polegające na wydaniu zaskarżonego wyroku na podstawie części mate-
riału dowodowego, a w szczególności zeznaniach J. S. oraz art. 328 § 2 KPC pole-
gające na nieuzasadnieniu przyczyn odmowy wiarygodności dowodom w postaci
umowy o pracę z dnia 29 września 1993 r. oraz zeznań świadków M. K. i E. H. oraz
powoda.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja nie jest uzasadniona. Trafny jest pogląd Sądu Apelacyjnego, że
umowa o pracę z dnia 30 grudnia 1993 r. (mniej korzystna dla powoda niż zawarta w
Niemczech między tymi stronami umowa z dnia 29 września 1993 r.), zawierająca
wszystkie istotne elementy umowy o pracę (rodzaj pracy, termin jej rozpoczęcia i
wysokość wynagrodzenia - art. 29 § 1 KP) pozbawia mocy wiążącej umowę wcześ-
niejszą. Przemawia za tym także fakt, iż obie umowy przewidywały rozpoczęcie
pracy przez powoda dnia 2 stycznia 1994 r. Nie można całkowicie wykluczyć możli-
wości, iż późniejsza umowa o pracę zastępuje wcześniejszą tylko w części, tzn.
pewne dodatkowe świadczenia wynikające z wcześniejszej umowy nadal przysługi-
wałyby pracownikowi, jeżeli taka była wola stron. Zgodnie z art. 6 KC w związku z art.
300 KP ciężar dowodu spoczywa w tym zakresie na powodzie. Sąd Najwyższy
podziela poglądy Sądów obu instancji, iż taki dowód nie został skutecznie przepro-
wadzony. Wbrew twierdzeniom zawartym w kasacji, świadek M. K. nie zeznała nicze-
go, co mogłoby wskazywać na dalsze obowiązywanie części umowy z dnia 29 wrześ-
nia 1993 r. Nie była ona bowiem obecna przy zawieraniu umowy z dnia 30 grudnia
1993 r., a jej zeznania dotyczą tylko okoliczności zawierania umowy z dnia 29
września 1993 r. Ponieważ przedmiotem sporu jest treść umowy z dnia 30 grudnia
1993 r., to zeznania świadka dotyczące wyłącznie umowy z dnia 29 września tego
roku w żadnym zakresie nie są przydatne do rozstrzygnięcia spornej kwestii. Także z
zeznań świadka E. H. nie wynika, aby strony sporu traktowały umowę z dnia 30
grudnia 1993 r. jako umowę tylko w części zastępującą umowę z dnia 29 września
1993 r. Przeciwko wiarygodności twierdzeń powoda przemawia również fakt, iż
będąc dyrektorem pozwanej Spółki przez trzy lata akceptował warunki wynagrodze-
nia wynikające z umowy z dnia 30 grudnia 1993 r. oraz z aneksu do tej umowy z dnia
31 lipca 1995 r.
3
Z tych względów na podstawie art. 393
12
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================
I PKN 162/98
Jeżeli pracownik twierdzi, że nowa umowa o pracę, zawierająca istotne
elementy przewidziane w art. 29 § 1 KP, tylko częściowo uchyla moc obowią-
zującej poprzednio umowy, to jego obciąża dowód w tym zakresie (art. 6 KC w
związku z art. 300 KP).
Przewodniczący SSN: Kazimierz Jaśkowski (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Adam Józefowicz, Jadwiga Skibińska-Adamowicz.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 26 czerwca 1998 r. sprawy z po-
wództwa Tadeusza D. przeciwko HMS Spółce z o.o. w K. o wypłatę wynagrodzenia,
prowizji i gratyfikacji, na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 22 października 1997 r. [...]
o d d a l i ł kasację.
U z a s a d n i e n i e
Powód Tadeusz D. w sprawie przeciwko HMS Spółce z o.o. w K. o wynagro-
dzenie, prowizję i gratyfikację wniósł kasację od wyroku Sądu Apelacyjnego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie z dnia 22 października 1997 r. [...].
Zaskarżonym wyrokiem oddalono apelację powoda od wyroku Sądu pierwszej ins-
tancji (oddalającego powództwo) i zasądzono od powoda na rzecz pozwanego
koszty zastępstwa procesowego. W kasacji zarzucono naruszenie art. 6 KC w
związku z art. 300 KP oraz art. 11, art. 22 § 1 i art. 80 KP przez przyjęcie, że powód
nie nabył prawa do wynagrodzenia za pracę wynikającego z umowy o pracę z dnia
29 września 1993 r. Zdaniem powoda błędne są ustalenia Sądów, iż nowa umowa o
pracę z dnia 30 grudnia 1993 r. spowodowała, iż umowa z dnia 29 września 1993 r.
przestała wiązać strony. Zarzucono także naruszenie: art. 232 KPC przez przyjęcie,
że powód nie udowodnił obowiązywania umowy z dnia 29 września 1993 r.; art. 233
2
§ 1 KPC polegające na wydaniu zaskarżonego wyroku na podstawie części mate-
riału dowodowego, a w szczególności zeznaniach J. S. oraz art. 328 § 2 KPC pole-
gające na nieuzasadnieniu przyczyn odmowy wiarygodności dowodom w postaci
umowy o pracę z dnia 29 września 1993 r. oraz zeznań świadków M. K. i E. H. oraz
powoda.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja nie jest uzasadniona. Trafny jest pogląd Sądu Apelacyjnego, że
umowa o pracę z dnia 30 grudnia 1993 r. (mniej korzystna dla powoda niż zawarta w
Niemczech między tymi stronami umowa z dnia 29 września 1993 r.), zawierająca
wszystkie istotne elementy umowy o pracę (rodzaj pracy, termin jej rozpoczęcia i
wysokość wynagrodzenia - art. 29 § 1 KP) pozbawia mocy wiążącej umowę wcześ-
niejszą. Przemawia za tym także fakt, iż obie umowy przewidywały rozpoczęcie
pracy przez powoda dnia 2 stycznia 1994 r. Nie można całkowicie wykluczyć możli-
wości, iż późniejsza umowa o pracę zastępuje wcześniejszą tylko w części, tzn.
pewne dodatkowe świadczenia wynikające z wcześniejszej umowy nadal przysługi-
wałyby pracownikowi, jeżeli taka była wola stron. Zgodnie z art. 6 KC w związku z art.
300 KP ciężar dowodu spoczywa w tym zakresie na powodzie. Sąd Najwyższy
podziela poglądy Sądów obu instancji, iż taki dowód nie został skutecznie przepro-
wadzony. Wbrew twierdzeniom zawartym w kasacji, świadek M. K. nie zeznała nicze-
go, co mogłoby wskazywać na dalsze obowiązywanie części umowy z dnia 29 wrześ-
nia 1993 r. Nie była ona bowiem obecna przy zawieraniu umowy z dnia 30 grudnia
1993 r., a jej zeznania dotyczą tylko okoliczności zawierania umowy z dnia 29
września 1993 r. Ponieważ przedmiotem sporu jest treść umowy z dnia 30 grudnia
1993 r., to zeznania świadka dotyczące wyłącznie umowy z dnia 29 września tego
roku w żadnym zakresie nie są przydatne do rozstrzygnięcia spornej kwestii. Także z
zeznań świadka E. H. nie wynika, aby strony sporu traktowały umowę z dnia 30
grudnia 1993 r. jako umowę tylko w części zastępującą umowę z dnia 29 września
1993 r. Przeciwko wiarygodności twierdzeń powoda przemawia również fakt, iż
będąc dyrektorem pozwanej Spółki przez trzy lata akceptował warunki wynagrodze-
nia wynikające z umowy z dnia 30 grudnia 1993 r. oraz z aneksu do tej umowy z dnia
31 lipca 1995 r.
3
Z tych względów na podstawie art. 393
12
KPC orzeczono jak w sentencji.
========================================