II UZ 75/99
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Korekty wprowadzone przez SAOS:
Zmiana nazwy izby Sądu Najwyższego z "Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych" na "Izba Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych".
Automatyczne korekty wprowadzone przez system SAOS w czasie importu orzeczenia z zewnętrznego systemu
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
Postanowienie z dnia 6 lipca 1999 r.
II UZ 75/99
Sprawa o prawo do świadectw rekompensacyjnych (ustawa z dnia 6
marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sfe-
rze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i
rent, Dz.U. Nr 30, poz. 164 ze zm.) jest sprawą o prawo, a nie o świadczenie i nie
ma do niej zastosowania art. 393 pkt 1 KPC.
Przewodniczący: SSN Teresa Romer (sprawozdawca), Sędziowie: SN Jerzy
Kuźniar, SA Krystyna Bednarczyk.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 1999 r. na posiedzeniu niejaw-
nym sprawy z wniosku Marii P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Od-
działowi w W. o ustalenie wypadku przy pracy, na skutek zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 1999 r. [...]
p o s t a n o w i ł:
u c h y l i ć zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 1999 r. Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych we Wrocławiu odrzucił kasację Marii P. od wyroku tego Sądu z
dnia 30 grudnia 1998 r., jako niedopuszczalną z uwagi na brak wymaganej do wnie-
sienia kasacji wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393 pkt 1 KPC). Sąd uznał, że
sprawa Marii P. nie jest sprawą o prawo lecz sprawą o świadczenie, a w konse-
kwencji ze względu na zbyt niską wartość dochodzonego świadczenia wniesiona
przez nią kasacja podlega odrzuceniu.
Sąd Najwyższy rozpatrując zażalenie wnioskodawczyni rozważył, co nastę-
puje:
2
W uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik wnioskodawczyni podejmuje polemikę
z ustaleniami Sądu Apelacyjnego co do wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393
pkt 1 KPC). Mimo błędnego uzasadnienia, w ocenie Sądu Najwyższego, zażalenie
zasługuje na uwzględnienie.
W ocenie składu rozpatrującego zażalenie, sprawa wnioskodawczyni nie jest
sprawą o świadczenie, lecz o prawo.
Sprawa z zakresu świadectw rekompensacyjnych jest sprawą o świadczenie,
gdy – prawo do tych świadectw pozostaje poza sporem, natomiast spór dotyczy wy-
łącznie wartości należnych świadectw.
Spór w niniejszej sprawie jest sporem o prawo. Kwestia wartości świadectw
rekompensacyjnych może być wyłącznie sprawą wtórną. Istota sporu dotyczy prawa
wnioskodawczyni do świadectw rekompensacyjnych po mężu, który do dnia śmierci
pobierał emeryturę w zbiegu z rentą inwalidką z tytułu choroby zawodowej. Mąż
wnioskodawczyni pracował w warunkach szkodliwych dla zdrowia.
Sąd Apelacyjny oddalił apelację wnioskodawczyni wyrokiem z dnia 30 grudnia
1998 r. gdyż, w ocenie tego Sądu, wnioskodawczyni, która od 1994 roku pobiera
rentę rodzinną po mężu nie ma, zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o re-
kompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty
niektórych wzrostów lub dochodów do emerytur i rent (Dz.U. Nr 30, poz. 164 ze zm.),
prawa do świadczeń rekompensacyjnych po mężu, gdyż to prawo jest niezbywalne.
W tych okolicznościach odrzucenie kasacji od tego wyroku, opartej na zarzu-
cie bezpodstawnego pozbawienia wnioskodawczyni prawa do nabycia nieodpłatnego
świadectw rekompensacyjnych, ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia –
narusza art. 393 pkt 1 KPC.
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia.
========================================
II UZ 75/99
Sprawa o prawo do świadectw rekompensacyjnych (ustawa z dnia 6
marca 1997 r. o zrekompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sfe-
rze budżetowej oraz utraty niektórych wzrostów lub dodatków do emerytur i
rent, Dz.U. Nr 30, poz. 164 ze zm.) jest sprawą o prawo, a nie o świadczenie i nie
ma do niej zastosowania art. 393 pkt 1 KPC.
Przewodniczący: SSN Teresa Romer (sprawozdawca), Sędziowie: SN Jerzy
Kuźniar, SA Krystyna Bednarczyk.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 1999 r. na posiedzeniu niejaw-
nym sprawy z wniosku Marii P. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Od-
działowi w W. o ustalenie wypadku przy pracy, na skutek zażalenia wnioskodawczyni
na postanowienie Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 28 kwietnia 1999 r. [...]
p o s t a n o w i ł:
u c h y l i ć zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 28 kwietnia 1999 r. Sąd Apelacyjny Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych we Wrocławiu odrzucił kasację Marii P. od wyroku tego Sądu z
dnia 30 grudnia 1998 r., jako niedopuszczalną z uwagi na brak wymaganej do wnie-
sienia kasacji wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393 pkt 1 KPC). Sąd uznał, że
sprawa Marii P. nie jest sprawą o prawo lecz sprawą o świadczenie, a w konse-
kwencji ze względu na zbyt niską wartość dochodzonego świadczenia wniesiona
przez nią kasacja podlega odrzuceniu.
Sąd Najwyższy rozpatrując zażalenie wnioskodawczyni rozważył, co nastę-
puje:
2
W uzasadnieniu zażalenia pełnomocnik wnioskodawczyni podejmuje polemikę
z ustaleniami Sądu Apelacyjnego co do wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 393
pkt 1 KPC). Mimo błędnego uzasadnienia, w ocenie Sądu Najwyższego, zażalenie
zasługuje na uwzględnienie.
W ocenie składu rozpatrującego zażalenie, sprawa wnioskodawczyni nie jest
sprawą o świadczenie, lecz o prawo.
Sprawa z zakresu świadectw rekompensacyjnych jest sprawą o świadczenie,
gdy – prawo do tych świadectw pozostaje poza sporem, natomiast spór dotyczy wy-
łącznie wartości należnych świadectw.
Spór w niniejszej sprawie jest sporem o prawo. Kwestia wartości świadectw
rekompensacyjnych może być wyłącznie sprawą wtórną. Istota sporu dotyczy prawa
wnioskodawczyni do świadectw rekompensacyjnych po mężu, który do dnia śmierci
pobierał emeryturę w zbiegu z rentą inwalidką z tytułu choroby zawodowej. Mąż
wnioskodawczyni pracował w warunkach szkodliwych dla zdrowia.
Sąd Apelacyjny oddalił apelację wnioskodawczyni wyrokiem z dnia 30 grudnia
1998 r. gdyż, w ocenie tego Sądu, wnioskodawczyni, która od 1994 roku pobiera
rentę rodzinną po mężu nie ma, zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 6 marca 1997 r. o re-
kompensowaniu okresowego niepodwyższania płac w sferze budżetowej oraz utraty
niektórych wzrostów lub dochodów do emerytur i rent (Dz.U. Nr 30, poz. 164 ze zm.),
prawa do świadczeń rekompensacyjnych po mężu, gdyż to prawo jest niezbywalne.
W tych okolicznościach odrzucenie kasacji od tego wyroku, opartej na zarzu-
cie bezpodstawnego pozbawienia wnioskodawczyni prawa do nabycia nieodpłatnego
świadectw rekompensacyjnych, ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia –
narusza art. 393 pkt 1 KPC.
Dlatego Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji postanowienia.
========================================