Pełny tekst orzeczenia

UCHWAŁA Z DNIA 23 WRZEŚNIA 2002 R.
SN0 31/02
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Kozielewicz (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Barbara Wagner, Wiesław Maciak.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie w sprawie sędziego
Sądu Rejonowego w związku z zażaleniem obrońcy od uchwały Sądu
Apelacyjnego z dnia 7 czerwca 2002 r., sygn. akt (...) w przedmiocie zezwolenia
na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej sądowej
u c h w a l i ł :
utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny działający jako sąd dyscyplinarny uchwałą z dnia 7
czerwca 2002 r., sygn. akt (...):
1) zezwolił na pociągnięcie sędziego Sądu Rejonowego do
odpowiedzialności karnej sądowej w zakresie zarzutów, że:
a) jako sędzia Sądu Rejonowego w związku z pełnieniem funkcji
publicznej przyjął od Zdzisława A. korzyść majątkową w kwocie 5 000 marek
niemieckich, równowartości około 10 000 zł, w zamian za wydanie w dniu 25
stycznia 1995 r. pozytywnej opinii w postępowaniu ułaskawieniowym,
prowadzonym w związku ze skazaniem w sprawie karnej sygn. akt (...), tj. o
przestępstwo z art. 228 § 1 k.k.;
2
b) na przełomie 1996/1997 r. w A. jako sędzia Sądu Rejonowego w
związku z pełnieniem tej funkcji żądał korzyści majątkowej w kwocie 2 500
marek niemieckich, równowartości około 5 000 zł od Krzysztofa S. za
pośrednictwem Arkadiusza M., w zamian za wydanie wyroku z orzeczeniem
wobec niego kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania w sprawie karnej sygn. akt (...), tj. o przestępstwo z art. 228 § 1 k.k.;
2) zawiesił sędziego Sądu Rejonowego w czynnościach służbowych;
3) obniżył na czas trwania zawieszenia wynagrodzenie sędziego o 50%.
W zażaleniu złożonym od tej uchwały obrońca sędziego Sądu Rejonowego
wniósł o jej uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
pierwszej instancji. Podniósł w zażaleniu, że Sąd Apelacyjny błędnie przyjął, iż
niestawiennictwo sędziego Sądu Rejonowego na posiedzeniu w dnia 7 czerwca
2002 r. było nieusprawiedliwione, gdyż złożone zaświadczenia lekarskie
stanowiące załącznik do pisma z dnia 6 czerwca 2002 r. usprawiedliwiają jego
niestawiennictwo.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z art. 110 § 2 u.s.p. sądy dyscyplinarne są właściwe do orzekania
w kwestii wniosku o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności
karnej sądowej. W postępowaniu przed sądem dyscyplinarnym w sprawach o
zezwolenie na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej sądowej
stosuje się, z wyjątkiem odrębnych unormowań zawartych w art. 80 u.s.p.,
przepisy o postępowaniu dyscyplinarnym. Oznacza to, że w takim postępowaniu
mają zastosowanie przepisy procesowe z rozdziału o odpowiedzialności
dyscyplinarnej sędziów, w tym i art. 128 u.s.p., który stanowi, że w sprawach
nieuregulowanych w tym rozdziale stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu
postępowania karnego. Przypomnieć zatem należy, że w wykonaniu delegacji
ustawowej z art. 117 § 4 k.p.k. wydano rozporządzenie Ministra
Sprawiedliwości oraz Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 20 sierpnia 1998 r. w
3
sprawie warunków i trybu usprawiedliwienia niestawiennictwa oskarżonych,
świadków i innych uczestników procesu karnego z powodu choroby (Dz. U. Nr
111, poz. 706). Przepisy tego rozporządzenia mają zastosowanie także w
postępowaniu w przedmiocie wniosku o zezwolenie na pociągnięcie sędziego do
odpowiedzialności karnej sądowej. Oczywistą jest rzeczą, że zaświadczenia
lekarskie złożone do akt postępowania toczącego się przed Sądem Apelacyjnym
nie spełniały wymogów określonych w powołanym rozporządzeniu. W tym
stanie rzeczy Sąd Apelacyjny miał pełne prawo przyjąć, iż niestawiennictwo
sędziego Sądu Rejonowego jest nieusprawiedliwione. Zgodnie zaś z art. 115 § 3
u.s.p. nieusprawiedliwione niestawiennictwo obwinionego lub jego obrońcy nie
wstrzymuje rozpoznania sprawy (por. T. Ereciński, J. Gudowski, J. Iwulski:
Komentarz do Prawa o ustroju sądów powszechnych i ustawy o Krajowej
Radzie Sądownictwa, Warszawa 2002 r., s. 358). Nadto Sąd Apelacyjny w
uzasadnieniu zaskarżonej uchwały wskazał też, że sędzia Sądu Rejonowego
prawidłowo zawiadomiony o terminach posiedzenia w dniach 24 maja 2002 r. i
7 czerwca 2002 r. nie złożył wniosku o odroczenie posiedzenia celem
umożliwienia mu złożenia wyjaśnień.
Powyższe nie pozwala na podzielenie wywodu z zażalenia, że Sąd
Apelacyjny rozpoznając w dniu 7 czerwca 2002 r. sprawę w przedmiocie
zezwolenia na pociągnięcie sędziego do odpowiedzialności karnej sądowej
naruszył prawo do obrony sędziego Sądu Rejonowego w tym postępowaniu.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy orzekł jak w uchwale.

SNO 31/02

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia