Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2013 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku W. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji pozwanego Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze z dnia 5 lipca 2012 r. sygn. akt IV U 4358/11

oddala apelację

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 26.10.2011r. Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. odmówił W. W. prawa do dalszej renty z tytułu niezdolności do pracy.

W. W. odwołała się od powyższej decyzji. W uzasadnieniu stwierdziła, że ocena stanu jej zdrowia dokonana przez komisję lekarską ZUS była błędna. Ocena ta jest krzywdząca dla niej i niezgodna ze stanem faktycznym. Po kilku operacjach kręgosłupa stan zdrowia nie uległ poprawie. Leczy się też u ortopedy a ponadto jest znerwicowana.

Wyrokiem z dnia 5 lipca 2012r., sygn. akt IV U 4358/11, Sąd Okręgowy w Zielonej Górze Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przywrócił wnioskodawczyni W. W. prawo do okresowej renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, poczynając od dnia 01.11.2011r. do dnia 24.07.2014r.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu I instancji stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne.

W. W. uprawniona była do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Świadczenie to miała przyznawane okresowo, ostatnio na podstawie orzeczenia lekarza orzecznika z dnia 25.07.2011r. do dnia 31.07.2014r. Przyznając to świadczenie rozpoznawano u odwołującej stan po wielokrotnym leczeniu operacyjnym choroby dyskowej kręgosłupa piersiowego i lędźwiowego z upośledzeniem funkcji narządu ruchu oraz wole guzowate w okresie eutyreozy. W ramach nadzoru nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności do pracy sprawowanego przez Prezesa Zakładu przekazano sprawę do rozpatrzenia przez komisję lekarską ZUS. W dniu 19.09.2011r. orzekła ona, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Na tej podstawie pozwany zaskarżoną decyzją odmówił odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Sąd rozpoznając odwołanie i mając na uwadze przedmiot sporu, dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy neurologa, ortopedy i endokrynologa.

Biegli rozpoznali u badanej stan po wielokrotnym leczeniu operacyjnym kręgosłupa z upośledzeniem jego ruchomości, przewlekły zespół bólowy kręgosłupa z ograniczeniem funkcji oraz wole obojętne niewielkich rozmiarów w eutyreozie. W ocenie biegłych neurologa i ortopedy schorzenia te czynią badaną nadal częściowo i okresowo niezdolną do pracy. Biegli stwierdzili, że pomimo leczenia operacyjnego nadal występuje ograniczenie ruchomości kręgosłupa z zespołem bólowym, które nie pozwalają na podjęcie zatrudnienia na otwartym rynku pracy. Wnioskodawczyni poruszająca się z pomocą kuli nadal wymaga usprawnienia. W ocenie tych biegłych niezdolność do pracy jest okresowa, na trzy lata od 25.07.2011r.

W ocenie biegłego endokrynologa ze względów endokrynologicznych wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Schorzenia tej natury nigdy nie były podstawą przyznawania odwołującej świadczeń rentowych.

ZUS odnosząc się do opinii biegłych wnosił o dopuszczenie dowodu z opinii uzupełniającej biegłych neurologa i ortopedy podnosząc zastrzeżenia co do spójności ich opinii w kontekście sformułowań użytych w wywiadzie.

Odwołująca jest z wykształcenia technikiem mechanikiem. Przed zachorowaniem pracowała jako sprzedawca. Prowadziła też działalność gospodarczą w branży budowlanej. Przebyła wielokrotne operacje dyskopatii piersiowej i szyjnej. W związku z tym schorzeniem .uprawniona była do renty przy czym do 31.07.2011r.orzekana była u niej całkowita niezdolność do pracy.

Powyższy stan faktyczny Sad I instancji ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w aktach ZUS oraz dokumentów przedłożonych do akt sprawy, w tym w szczególności opinii biegłych sądowych.

Mając na uwadze powyższe oraz przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 98.162.1118 z późn. zm.), Sąd Okręgowy uznał, że odwołanie jest zasadne. Sąd I instancji mając na uwadze art. 278 § 1 k.p.c. powołał biegłych sądowych lekarzy odpowiadających specjalizacją schorzeniom, na które cierpi odwołująca. Sąd w całości podzielił opinię biegłych sądowych neurologa i ortopedy powołanych w niniejszej sprawie, ponieważ została ona sporządzona rzetelnie, w oparciu o fachową wiedzę biegłych, po zapoznaniu się przez nich z przedłożoną dokumentacją lekarską i po przeprowadzeniu badania odwołującej a ponadto została logicznie, jasno i wyczerpująco uzasadniona. Sąd podkreślił, że wnioskodawczyni do tej pory uznawana była od wielu lat za całkowicie niezdolną do pracy. Świadczenie rentowe pobierała od 1997r. Liczne operacje oraz działania rehabilitacyjne doprowadziły do poprawy stanu jej zdrowia co znalazło wyraz w orzeczeniu lekarza orzecznika z 25.07.2011r., zgodnie z którym uznano W. W. za częściowo niezdolną do pracy. Opierając się zatem na opinii biegłych sądowych ortopedy i neurologa, Sąd I instancji stwierdził, że odwołująca jest okresowo częściowo niezdolna do pracy w rozumieniu art. 12 – 14 wskazanej powyżej ustawy i spełnia wszystkie przesłanki wskazane w art. 57 ust. 1 tejże ustawy, a zatem należy przywrócić mu prawo do świadczenia, zgodnie z art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. 98.162.1118 z późn. zm.).

Wskazując na powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję, o czym orzekł w sentencji wyroku.

Powyższy wyrok w całości apelacją z dnia 27 lipca 2012r. zaskarżył organ rentowy. Apelujący zarzucił Sądowi I instancji nie wyjaśnienie faktycznego stanu sprawy i przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów poprzez nie dopuszczenie uzupełniającego dowodu z opinii biegłych lekarzy sądowych.

Wskazując na powyższe, apelujący ZUS wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji, ewentualnie o oddalenie odwołania wnioskodawczyni.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Sąd Apelacyjny stwierdza, że zarzuty apelacji są bezzasadne i w związku z tym apelację należało oddalić.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe zmierzające do wyjaśnienia spornej kwestii, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i rozważania prawne, które tutejszy Sąd w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

Sąd Apelacyjny stwierdza, w świetle powyższego, że zarzuty apelacji nie mogły prowadzić do uchylenia zaskarżonego wyroku. W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego przed Sądem I instancji, powołani zostali biegli z zakresu wszystkich specjalności – ortopeda, neurolog i endokrynolog, niezbędnych dla oceny stanu zdrowia W. W. z punktu widzenia art. 12 – 13 w związku. z art. 57 ust. 1 i 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 98.162.1118 z późn. zm.). Biegli dysponowali niezbędną wiedzą i doświadczeniem zawodowym, a sporządzone przez nich opinie zostały wydane w oparciu o badanie przedmiotowe, uwzględniały całość zgromadzonej dokumentacji lekarskiej, a nadto zawierały logiczne i rzeczowe uzasadnienie, co pozwalało na ich ocenę przez pryzmat art. 233 § 1 k.p.c.

Sąd Apelacyjny wskazuje, za Sądem Okręgowym, że nie było podstaw do powoływania kolejnego zespołu biegłych sądowych o co wnioskował organ rentowy. Biegli ortopeda i neurolog w wystarczający sposób uzasadnili wnioski końcowe opinii. Trafnie wskazał Sąd I instancji, że opinia pokrywała się z opinią lekarza orzecznika ZUS. Przy twierdzeniach organu rentowego, że stan zdrowia odwołującej uległ polepszeniu, wskazać należy, że biegli sadowi nie kwestionowali tego w całości i wskazali, że wobec poprawy stanu zdrowia odwołująca nie jest całkowicie niezdolna do pracy, a jedynie częściowo. Sąd Apelacyjny wskazuje zatem, że wobec tak jednoznacznego i spójnego materiału dowodowego brak było podstaw do powoływania kolejnego zespołu biegłych. Materiał zgromadzony w sprawie był wystarczający do rozstrzygnięcia sporu.

Oddalić należy zatem zarzuty apelacji, że Sąd Okręgowy naruszył zasadę swobodnej oceny dowodów, które notabene były jednoznaczne. Rację ma zatem Sąd Okręgowy wskazując, że opinie, na których oparł swoje rozstrzygnięcie w sprawie, są fachowe, wyczerpujące, dobrze uargumentowane oraz oparte na doświadczeniu zawodowym biegłych lekarzy, a ponadto opinie te nie zawierały niejasności, a wnioski w nich zawarte były konkretne, przekonujące i zgodne. Skoro zatem zarzuty apelacji sprowadzały się jedynie do negowania prawidłowych ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego opartych na wiedzy biegłych sądowych, podlega ona oddaleniu. Sąd Apelacyjny podkreśla, że opinia biegłych w postępowaniu przed Sądem Pracy i Ubezpieczeń Społecznych podlega ocenie na podstawie właściwych dla jej przedmiotu kryteriów zgodności z zasadami logiki i wiedzy powszechnej, poziomu wiedzy biegłego, podstaw teoretycznych opinii, a także sposobu motywowania oraz stopnia stanowczości wyrażonych w niej wniosków (postanowienie Sądu Najwyższego, z dnia 7 listopada 2000r., sygn. i CKN 1170/98 – publ. OSNC 2001/4/64), co wbrew twierdzeniom apelacji, Sąd I instancji miał na uwadze.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny stwierdza, że prawidłowo Sąd I instancji przywrócił odwołującej, na podstawie art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U. 98.162.1118 z późn. zm.), prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Mając powyższe na uwadze i działając na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny, oddalił apelację, o czym orzekł w sentencji niniejszego wyroku.

/SSA Maria Michalska-Goźdź/ /SSA Hanna Hańczewska-Pawłowska/ / SSA Ewa Cyran/