SNO 31/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:C Ns 224/98 I C 13/02 I C 287/01 I C 354/01 I C 354/99 I C 484/94 I C 514/00 I C 585/01 I C 597/98 I C 627/01 I C 670/01 I C 681/01 I C 709/01 I C 722/01 I C 78/99 I Ns 151/00 I Ns 85/01
Pełny tekst orzeczenia
WYROK Z DNIA 17 CZERWCA 2003 R.
SNO 31/03
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Maciak (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Kazimierz Jaśkowski, Hubert Wrzeszcz.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny z udziałem Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego oraz protokolanta, po rozpoznaniu
w dniu 17 czerwca 2003 r. sprawy sędziego Sądu Rejonowego w związku z
odwołaniem wniesionym przez Ministra Sprawiedliwości i odwołaniem
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego na niekorzyść obwinionej od wyroku
Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 4 kwietnia 2003 r., sygn. akt
(...)
- z m i e n i ł zaskarżony wyrok i wymierzył sędziemu Sądu
Rejonowego karę dyscyplinarną przeniesienia na inne miejsce służbowe
(art. 109 § 1 pkt 4 u.s.p.);
- kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa (art. 133
u.s.p.).
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 4 kwietnia
2003 r., sygn. akt (...), sędzia Sądu Rejonowego uznana została winną tego, że:
w okresie od dnia 20 listopada 2001 r. do dnia 25 października 2002 r.
dopuściła się oczywistej i rażącej obrazy prawa, tj. art. 329 kodeksu
postępowania cywilnego w tej sposób, że pomimo złożenia przez strony
wniosków o sporządzenie uzasadnień orzeczeń w sprawach:
- I C 484/94 z powództwa Gabrieli M. w dniu 20 listopada 2001 r.;
2
- I C 514/00 z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej „S.(...)” w Ś. w
dniu 18 stycznia 2002 r.;
- I C 354/99 z powództwa Janusza W. w dniu 1 lutego 2002 r.;
- I Ns 85/01 z wniosku Marka S. w dniu 19 lutego 2002 r.;
- I C 78/99 z powództwa Grażyny K. w dniu 21 lutego 2002 r.;
- I C 627/01 z powództwa Barbary T. w dniu 8 marca 2002 r.;
- I C 354/01 z powództwa Maurycego S. w dniu 5 kwietnia 2002 r.;
- I C 722/01 z powództwa Beaty G. w dniu 26 kwietnia 2002 r.;
- I C 709/01 z powództwa Władysława Ł. w dniu 29 kwietnia 2002 r.;
- I C 585/01 z powództwa Kazimierza T. w dniu 29 kwietnia 2002 r.;
- I C 287/01 z powództwa Gminy Ś. w dniu 22 maja 2002 r.;
- I C 670/01 z powództwa Skarbu Państwa – JW. 3854 S. w dniu 23 maja
2002 r.;
- I C Ns 224/98 z wniosku Teresy i Andrzeja K. w dniu 10 czerwca 2002
r.;
- I C 597/98 z powództwa Ewy S. w dniu 3 lipca 2002 r.;
- I Ns 151/00 z wniosku Skarbu Państwa – Wojewody (...) w dniu 17
lipca 2002 r.;
- I C 681/01 z powództwa Wandy L. w dniu 22 lipca 2002 r.;
- I C 13/02 z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej – S. ul. Hołdu
Pruskiego 12 w dniu 8 lipca 2002 r.;
do dnia 25 października 2002 r. zaniechała dopełnienia obowiązku
sporządzenia żądanych uzasadnień, tj. przewinienia z art. 107 § 1 ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070 z późn. zm.) w zw. z art. 329 k.p.c.
Za powyższy czyn Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny, na podstawie art.
109 § 1 pkt 2 u.s.p. wymierzył jej karę nagany.
Odwołania od tego orzeczenia na niekorzyść obwinionej, wnieśli Minister
Sprawiedliwości i Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego w Sądzie Okręgowym.
3
W obydwu tych odwołaniach, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z
art. 128 u.s.p., zaskarżonemu wyrokowi zarzucono rażącą niewspółmierność
orzeczonej kary dyscyplinarnej nagany w stosunku do przypisanego obwinionej
przewinienia dyscyplinarnego. W oparciu o tak postawiony zarzut obaj skarżący
wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zaostrzenie orzeczonej kary i
wymierzenie sędziemu Sądu Rejonowego, na podstawie art. 109 § 1 pkt 5 u.s.p.,
kary dyscyplinarnej złożenia sędziego z urzędu. W przedłożonej na rozprawie
odwoławczej pisemnej odpowiedzi na odwołania, obwiniona uzasadniając
zaistniały stan rzeczy nadmiernym obciążeniem, patologią stosunków
służbowych w sądownictwie i względami rodzinnymi, wniosła o sprawiedliwe
rozstrzygnięcie w jej sprawie.
W tym stanie sprawy Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co
następuje:
W świetle niekwestionowanych ustaleń faktycznych poczynionych w
przedmiotowej sprawie, poszerzonych uzyskaną przez instancję odwoławczą
informacją od Prezesa Sądu Rejonowego oraz zaliczonymi w poczet materiału
dowodowego w sprawie, przedłożonymi przez Zastępcę Rzecznika
Dyscyplinarnego dokumentami, z których wynika, że do dnia 4 czerwca 2003 r.
obwiniona nie napisała znacznej większości zaległych uzasadnień i nie
sporządziła uzasadnień orzeczeń w dalszych 14 sprawach, w wyniku czego
Prezes Sądu Okręgowego wystąpił z wnioskiem do Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego o ponowne wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, zgodzić
się należy z wysuniętym w obydwu odwołaniach wnioskiem, iż wymierzona
sędziemu Sądu Rejonowego zaskarżonym wyrokiem kara nagany jest zbyt
łagodna, szczególnie przy uwzględnieniu postawy obwinionej po wszczęciu
przeciwko niej postępowania dyscyplinarnego i wydaniu wyroku przez Sąd
pierwszej instancji.
W ocenie Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego wyjaśnienia złożone
przez obwinioną w pisemnej odpowiedzi na odwołania, kilkudniowe zwolnienia
4
lekarskie, trudności rodzinne, czy niewłaściwy jej zdaniem, rozdział spraw, w
żadnym stopniu nie tłumaczą braku należytego zaangażowania obwinionego
sędziego w pisanie zaległych uzasadnień orzeczeń. Powstanie dalszych
znaczących zaległości w tym przedmiocie i dalsze zaniedbywanie obowiązku
terminowego uzasadniania orzeczeń, świadczy o jej lekceważącym stosunku do
wykonywanej pracy i potwierdza wysuniętą w odwołaniach tezę, że wymierzona
obwinionej kara nie spełnia zamierzonych celów wychowawczych i
zapobiegawczych.
Wymierzając zaś sędziemu Sądu Rejonowego karę dyscyplinarną
przeniesienia na inne stanowisko służbowe, nie zaś proponowaną przez obydwu
skarżących najsurowszą karę złożenia sędziego z urzędu, Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny, z uwagi na stosunkowo młody wiek obwinionej i fakt, iż jest to
jej pierwsze postępowanie dyscyplinarne uznał, że należy dać jej jeszcze jedną
szansę w celu nadrobienia zawinionych zaległości w terminowym sporządzeniu
uzasadnień orzeczeń, bowiem w przypadku braku reakcji i na to ostrzeżenie, w
ewentualnym ponownym postępowaniu dyscyplinarnym, pozostanie już tylko ta
najsurowsza kara.
Z przytoczonych powodów Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny orzekł jak
na wstępie.
SNO 31/03
Przewodniczący: sędzia SN Wiesław Maciak (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Kazimierz Jaśkowski, Hubert Wrzeszcz.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny z udziałem Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego oraz protokolanta, po rozpoznaniu
w dniu 17 czerwca 2003 r. sprawy sędziego Sądu Rejonowego w związku z
odwołaniem wniesionym przez Ministra Sprawiedliwości i odwołaniem
Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego na niekorzyść obwinionej od wyroku
Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 4 kwietnia 2003 r., sygn. akt
(...)
- z m i e n i ł zaskarżony wyrok i wymierzył sędziemu Sądu
Rejonowego karę dyscyplinarną przeniesienia na inne miejsce służbowe
(art. 109 § 1 pkt 4 u.s.p.);
- kosztami postępowania odwoławczego obciążył Skarb Państwa (art. 133
u.s.p.).
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 4 kwietnia
2003 r., sygn. akt (...), sędzia Sądu Rejonowego uznana została winną tego, że:
w okresie od dnia 20 listopada 2001 r. do dnia 25 października 2002 r.
dopuściła się oczywistej i rażącej obrazy prawa, tj. art. 329 kodeksu
postępowania cywilnego w tej sposób, że pomimo złożenia przez strony
wniosków o sporządzenie uzasadnień orzeczeń w sprawach:
- I C 484/94 z powództwa Gabrieli M. w dniu 20 listopada 2001 r.;
2
- I C 514/00 z powództwa Spółdzielni Mieszkaniowej „S.(...)” w Ś. w
dniu 18 stycznia 2002 r.;
- I C 354/99 z powództwa Janusza W. w dniu 1 lutego 2002 r.;
- I Ns 85/01 z wniosku Marka S. w dniu 19 lutego 2002 r.;
- I C 78/99 z powództwa Grażyny K. w dniu 21 lutego 2002 r.;
- I C 627/01 z powództwa Barbary T. w dniu 8 marca 2002 r.;
- I C 354/01 z powództwa Maurycego S. w dniu 5 kwietnia 2002 r.;
- I C 722/01 z powództwa Beaty G. w dniu 26 kwietnia 2002 r.;
- I C 709/01 z powództwa Władysława Ł. w dniu 29 kwietnia 2002 r.;
- I C 585/01 z powództwa Kazimierza T. w dniu 29 kwietnia 2002 r.;
- I C 287/01 z powództwa Gminy Ś. w dniu 22 maja 2002 r.;
- I C 670/01 z powództwa Skarbu Państwa – JW. 3854 S. w dniu 23 maja
2002 r.;
- I C Ns 224/98 z wniosku Teresy i Andrzeja K. w dniu 10 czerwca 2002
r.;
- I C 597/98 z powództwa Ewy S. w dniu 3 lipca 2002 r.;
- I Ns 151/00 z wniosku Skarbu Państwa – Wojewody (...) w dniu 17
lipca 2002 r.;
- I C 681/01 z powództwa Wandy L. w dniu 22 lipca 2002 r.;
- I C 13/02 z powództwa Wspólnoty Mieszkaniowej – S. ul. Hołdu
Pruskiego 12 w dniu 8 lipca 2002 r.;
do dnia 25 października 2002 r. zaniechała dopełnienia obowiązku
sporządzenia żądanych uzasadnień, tj. przewinienia z art. 107 § 1 ustawy z
dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98,
poz. 1070 z późn. zm.) w zw. z art. 329 k.p.c.
Za powyższy czyn Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny, na podstawie art.
109 § 1 pkt 2 u.s.p. wymierzył jej karę nagany.
Odwołania od tego orzeczenia na niekorzyść obwinionej, wnieśli Minister
Sprawiedliwości i Zastępca Rzecznika Dyscyplinarnego w Sądzie Okręgowym.
3
W obydwu tych odwołaniach, na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z
art. 128 u.s.p., zaskarżonemu wyrokowi zarzucono rażącą niewspółmierność
orzeczonej kary dyscyplinarnej nagany w stosunku do przypisanego obwinionej
przewinienia dyscyplinarnego. W oparciu o tak postawiony zarzut obaj skarżący
wnieśli o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zaostrzenie orzeczonej kary i
wymierzenie sędziemu Sądu Rejonowego, na podstawie art. 109 § 1 pkt 5 u.s.p.,
kary dyscyplinarnej złożenia sędziego z urzędu. W przedłożonej na rozprawie
odwoławczej pisemnej odpowiedzi na odwołania, obwiniona uzasadniając
zaistniały stan rzeczy nadmiernym obciążeniem, patologią stosunków
służbowych w sądownictwie i względami rodzinnymi, wniosła o sprawiedliwe
rozstrzygnięcie w jej sprawie.
W tym stanie sprawy Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co
następuje:
W świetle niekwestionowanych ustaleń faktycznych poczynionych w
przedmiotowej sprawie, poszerzonych uzyskaną przez instancję odwoławczą
informacją od Prezesa Sądu Rejonowego oraz zaliczonymi w poczet materiału
dowodowego w sprawie, przedłożonymi przez Zastępcę Rzecznika
Dyscyplinarnego dokumentami, z których wynika, że do dnia 4 czerwca 2003 r.
obwiniona nie napisała znacznej większości zaległych uzasadnień i nie
sporządziła uzasadnień orzeczeń w dalszych 14 sprawach, w wyniku czego
Prezes Sądu Okręgowego wystąpił z wnioskiem do Zastępcy Rzecznika
Dyscyplinarnego o ponowne wszczęcie postępowania dyscyplinarnego, zgodzić
się należy z wysuniętym w obydwu odwołaniach wnioskiem, iż wymierzona
sędziemu Sądu Rejonowego zaskarżonym wyrokiem kara nagany jest zbyt
łagodna, szczególnie przy uwzględnieniu postawy obwinionej po wszczęciu
przeciwko niej postępowania dyscyplinarnego i wydaniu wyroku przez Sąd
pierwszej instancji.
W ocenie Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego wyjaśnienia złożone
przez obwinioną w pisemnej odpowiedzi na odwołania, kilkudniowe zwolnienia
4
lekarskie, trudności rodzinne, czy niewłaściwy jej zdaniem, rozdział spraw, w
żadnym stopniu nie tłumaczą braku należytego zaangażowania obwinionego
sędziego w pisanie zaległych uzasadnień orzeczeń. Powstanie dalszych
znaczących zaległości w tym przedmiocie i dalsze zaniedbywanie obowiązku
terminowego uzasadniania orzeczeń, świadczy o jej lekceważącym stosunku do
wykonywanej pracy i potwierdza wysuniętą w odwołaniach tezę, że wymierzona
obwinionej kara nie spełnia zamierzonych celów wychowawczych i
zapobiegawczych.
Wymierzając zaś sędziemu Sądu Rejonowego karę dyscyplinarną
przeniesienia na inne stanowisko służbowe, nie zaś proponowaną przez obydwu
skarżących najsurowszą karę złożenia sędziego z urzędu, Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny, z uwagi na stosunkowo młody wiek obwinionej i fakt, iż jest to
jej pierwsze postępowanie dyscyplinarne uznał, że należy dać jej jeszcze jedną
szansę w celu nadrobienia zawinionych zaległości w terminowym sporządzeniu
uzasadnień orzeczeń, bowiem w przypadku braku reakcji i na to ostrzeżenie, w
ewentualnym ponownym postępowaniu dyscyplinarnym, pozostanie już tylko ta
najsurowsza kara.
Z przytoczonych powodów Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny orzekł jak
na wstępie.