Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I PK 249/03
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2003 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski
w sprawie z powództwa R. T.
przeciwko Miastu i Gminie N.
o przywrócenie do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 8 sierpnia 2003 r.,
kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych
z dnia 3 października 2002 r.,
odmawia przyjęcia kasacji do rozpoznania.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 3 października 2002 r., Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację powoda R. T. od wyroku Sądu
Rejonowego-Sądu Pracy z dnia 14 grudnia 2001 r., oddalającego powództwo o
przywrócenie do pracy i odszkodowanie przeciwko Gminie N. w N.
Wyrok ten kasacją zaskarżył powód. Jako okoliczność uzasadniającą
rozpoznanie kasacji powód wskazał występowanie w sprawie istotnego
zagadnienia prawnego sprowadzającego się do odpowiedzi na pytanie: "czy
pracownik zatrudniony na podstawie zarówno powołania, jak i na podstawie umowy
o pracę może skutecznie kwestionować odwołanie ze stanowiska rozwiązującego
2
zawartą z nim umowę o pracę w sytuacji, gdy w odwołaniu tym brak jest
uzasadnionej przyczyny uzasadniającej wypowiedzenie lub rozwiązanie tej
umowy?". Zdaniem powoda, "zaakceptowanie poglądu Sądu II instancji
prowadziłoby wprost do derogacji stosunku prawnego łączącego strony stosunku
pracy wyegzemplifikowanego w umowie o pracę i naruszałoby zasadę pacta sunt
servanta oraz zasadę uprzywilejowania pracowników stypizowaną w art. 18
Kodeksu pracy".
Strona pozwana w odpowiedzi na kasację wniosła o odmowę przyjęcia jej do
rozpoznania lub o jej oddalenie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 393 § 2 KPC, jeżeli zaskarżone orzeczenie w sposób
oczywisty nie narusza prawa ani nie zachodzi nieważność postępowania, Sąd
Najwyższy może odmówić przyjęcia kasacji do rozpoznania, gdy w sprawie nie
występuje istotne zagadnienie prawne, nie istnieje potrzeba wykładni przepisów
prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w
orzecznictwie sądów, a ponadto gdy kasacja jest oczywiście bezzasadna (art. 393 §
1 KPC). Przedstawienie okoliczności uzasadniających rozpoznanie kasacji ze
względu na występujące w sprawie istotne zagadnienie prawne, polega na
sformułowaniu tego zagadnienia i wskazaniu argumentów prawnych, które
prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych (postanowienie z dnia 10 maja 2001 r., II
CZ 35/01, OSNC 2002 r. z. 1, poz. 11). Przedstawienie okoliczności
uzasadniających przyjęcie kasacji do rozpoznania musi polegać na wyjaśnieniu,
jakie zagadnienie prawne występuje w sprawie i dlaczego jest ono istotne, albo na
określeniu, które przepisy wymagają wykładni Sądu Najwyższego, ze wskazaniem,
na czym polegają związane z tym poważne wątpliwości, lub z przedstawieniem
rozbieżności występujących w orzecznictwie sądów (postanowienie z dnia 11
stycznia 2002 r., III CKN 570/01, OSNC 2002 r. z. 12, poz. 151).
Przedstawione przez powoda zagadnienie prawne nie jest odniesione wprost
do żadnego przepisu (przepisów) prawnego. W istocie nie wiadomo więc, których
przepisów ma dotyczyć wykładnia będąca odpowiedzią na przedstawione pytanie.
Przede wszystkim jednak zagadnienie sformułowane przez powoda jest
nieadekwatne do stanu faktycznego sprawy stanowiącego podstawę zaskarżonego
3
rozstrzygnięcia, który jest dla Sądu Najwyższego wiążący (art. 39311
§ 1 KPC). Sąd
drugiej instancji ustalił bowiem, że w dniu 23 września 1999 r. powód został
powołany z dniem 1 października 1999 r. na stanowisko dyrektora muzeum. W dniu
1 października 1999 r. została z powodem zawarta umowa o pracę ustalająca
zatrudnienie w pełnym wymiarze czasu pracy oraz wysokość wynagrodzenia. Sąd
drugiej instancji przyjął jednak, że czynność prawna nazwana "umową o pracę" nie
kreowała nowego stosunku pracy ani nie przekształcała w umowny stosunku pracy
nawiązanego na podstawie powołania, a jedynie regulowała szczegółowe warunki
zatrudnienia (czas pracy, wynagrodzenie). Stan faktyczny sprawy stanowiący
podstawę rozstrzygnięcia sprowadza się więc do ustalenia, że strony łączył jeden
stosunek pracy nawiązany na podstawie powołania, w którym strony umownie
określiły niektóre warunki zatrudnienia. Nie jest więc tak, jak w założeniu
przedstawionego zagadnienia, aby strony łączył stosunek pracy nawiązany
zarówno na podstawie powołania, jak i umowy o pracę (taka sytuacja w ogóle nie
jest możliwa). Słusznie Sąd drugiej instancji odwołał się w swoich ocenach
prawnych do wyroku Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 1998 r., I PKN 9/98
(OSNAPiUS 1999 r. nr 6, poz. 207), według którego nie ma przeszkód aby strony
stosunku pracy z powołania w umowie uregulowały swoje uprawnienia i obowiązki.
Sąd Najwyższy ocenił, że w sprawie nie zachodzą okoliczności wymienione
w art. 393 § 1 KPC, zwłaszcza wskazane przez skarżącego. Po rozważeniu
przesłanek określonych w art. 393 § 2 KPC, Sąd Najwyższy uznał za uzasadnioną
odmowę przyjęcia kasacji do rozpoznania, o czym orzekł na podstawie tych
przepisów w związku z art. 3937
§ 1 KPC.