SNO 79/03
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Pełny tekst orzeczenia
UCHWAŁA Z DNIA 23 STYCZNIA 2004 R.
SNO 79/03
Przewodniczący: sędzia SN Halina Gordon-Krakowska
(sprawozdawca).
Sędziowie SN: Lidia Misiurkiewicz, Zbigniew Kwaśniewski
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny na posiedzeniu z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego oraz protokolanta w
sprawie asesora sądowego w Sądzie Rejonowym w związku z wniesionym przez
nią zażaleniem od uchwały Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia
22 września 2003 r., sygn. akt (...) w przedmiocie zezwolenia na pociągnięcie do
odpowiedzialności karnej podjął uchwałę:
u c h y l a zaskarżoną u c h w a ł ę i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Prokurator Okręgowy skierował w dniu 23 lipca 2003 r. do Prezesa Sądu
Okręgowego pismo zawierające wniosek o:
„spowodowanie podjęcia stosownych działań zmierzających do wydania
uchwały zezwalającej na pociągnięcie asesora sądowego w Sądzie Rejonowym
do odpowiedzialności karnej z art. 177 § 2 k.k.”
Wniosek ten był poprzedzony streszczeniem akt dochodzenia w sprawie
wypadku drogowego z udziałem asesora sądowego wskazującym, iż była ona
sprawczynią wypadku, w którym zginęła na miejscu pasażerka, sędzia Sądu
Rejonowego.
2
Po posiedzeniu Kolegium Sądu Okręgowego sprawę wraz z aktami
przekazano do Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego jako właściwego do
rozpoznania sprawy.
Sąd Apelacyjny działający jako Sąd Dyscyplinarny uchwałą z dnia 22
września 2003 r., sygn. akt (...):
1) zezwolił na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sądowej asesora
sądowego w Sądzie Rejonowym;
2) zawiesił asesora sądowego w czynnościach służbowych;
3) obniżył o 25 % jej wynagrodzenie na czas trwania zawieszenia w
czynnościach służbowych.
W zażaleniu złożonym od tej uchwały asesor sądowy zaskarżyła ją w
całości zarzucając rażące naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść
orzeczenia, a to: art. 7 k.p.k., art. 4 i 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 128 ustawy –
Prawo o ustroju sądów powszechnych, a nadto naruszenie art. 129 § 2 i § 3
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, wskazując w zarzutach na
czym polegało naruszenie wskazanych przepisów.
W konkluzji wniosła o:
1) zmianę zaskarżonej uchwały w całości i odmowę zezwolenia na
pociągnięcie odwołującej się do odpowiedzialności karnej, ewentualnie
o
2) uchylenie uchwały i przekazanie sprawy Sądowi Dyscyplinarnemu
pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Zaskarżona uchwała nie może się ostać. Nie wynika z niej, jakie względy
spowodowały uchylenie immunitetu wobec asesora sądowego Sądu
Rejonowego, bowiem w części dyspozytywnej uchwały nie przytoczono opisu
czynu.
Podkreślić należy, że tym samym błędem dotknięty jest wniosek
prokuratora o zezwolenie na pociągnięcie asesora do odpowiedzialności karnej.
3
Wniosek ten nie precyzuje zarzutu wskazującego na czas, miejsce zdarzenia i
jego skutki oraz sposób działania asesora uzasadniający postawienie zarzutu.
Z przyczyn oczywistych nie może zastąpić konkretnego zarzutu, jaki
prokurator zamierza przedstawić sędziemu po uchyleniu immunitetu,
streszczenie i ocena dowodów przytoczonych w uzasadnieniu wniosku.
Te same uwagi odnoszą się do uchwały Sądu Dyscyplinarnego, który
zezwalając na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej, powinien powołać w
części dyspozytywnej uchwały, konkretny sprecyzowany zarzut zawierający
opis czynu, co do którego wyraża zgodę na ściganie. Obowiązku tego nie może
zastąpić obszerne, odwołujące się do dowodów zgromadzonych w sprawie,
uzasadnienie uchwały.
Z tych względów Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny, nie wdając się w
ocenę trafności zażalenia, zaskarżoną uchwałę uchylił i orzekł jak na wstępie.
SNO 79/03
Przewodniczący: sędzia SN Halina Gordon-Krakowska
(sprawozdawca).
Sędziowie SN: Lidia Misiurkiewicz, Zbigniew Kwaśniewski
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny na posiedzeniu z udziałem Zastępcy
Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego oraz protokolanta w
sprawie asesora sądowego w Sądzie Rejonowym w związku z wniesionym przez
nią zażaleniem od uchwały Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia
22 września 2003 r., sygn. akt (...) w przedmiocie zezwolenia na pociągnięcie do
odpowiedzialności karnej podjął uchwałę:
u c h y l a zaskarżoną u c h w a ł ę i sprawę przekazuje Sądowi
Apelacyjnemu – Sądowi Dyscyplinarnemu do ponownego rozpoznania.
U z a s a d n i e n i e
Prokurator Okręgowy skierował w dniu 23 lipca 2003 r. do Prezesa Sądu
Okręgowego pismo zawierające wniosek o:
„spowodowanie podjęcia stosownych działań zmierzających do wydania
uchwały zezwalającej na pociągnięcie asesora sądowego w Sądzie Rejonowym
do odpowiedzialności karnej z art. 177 § 2 k.k.”
Wniosek ten był poprzedzony streszczeniem akt dochodzenia w sprawie
wypadku drogowego z udziałem asesora sądowego wskazującym, iż była ona
sprawczynią wypadku, w którym zginęła na miejscu pasażerka, sędzia Sądu
Rejonowego.
2
Po posiedzeniu Kolegium Sądu Okręgowego sprawę wraz z aktami
przekazano do Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego jako właściwego do
rozpoznania sprawy.
Sąd Apelacyjny działający jako Sąd Dyscyplinarny uchwałą z dnia 22
września 2003 r., sygn. akt (...):
1) zezwolił na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej sądowej asesora
sądowego w Sądzie Rejonowym;
2) zawiesił asesora sądowego w czynnościach służbowych;
3) obniżył o 25 % jej wynagrodzenie na czas trwania zawieszenia w
czynnościach służbowych.
W zażaleniu złożonym od tej uchwały asesor sądowy zaskarżyła ją w
całości zarzucając rażące naruszenie prawa procesowego mające wpływ na treść
orzeczenia, a to: art. 7 k.p.k., art. 4 i 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 128 ustawy –
Prawo o ustroju sądów powszechnych, a nadto naruszenie art. 129 § 2 i § 3
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych, wskazując w zarzutach na
czym polegało naruszenie wskazanych przepisów.
W konkluzji wniosła o:
1) zmianę zaskarżonej uchwały w całości i odmowę zezwolenia na
pociągnięcie odwołującej się do odpowiedzialności karnej, ewentualnie
o
2) uchylenie uchwały i przekazanie sprawy Sądowi Dyscyplinarnemu
pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Zaskarżona uchwała nie może się ostać. Nie wynika z niej, jakie względy
spowodowały uchylenie immunitetu wobec asesora sądowego Sądu
Rejonowego, bowiem w części dyspozytywnej uchwały nie przytoczono opisu
czynu.
Podkreślić należy, że tym samym błędem dotknięty jest wniosek
prokuratora o zezwolenie na pociągnięcie asesora do odpowiedzialności karnej.
3
Wniosek ten nie precyzuje zarzutu wskazującego na czas, miejsce zdarzenia i
jego skutki oraz sposób działania asesora uzasadniający postawienie zarzutu.
Z przyczyn oczywistych nie może zastąpić konkretnego zarzutu, jaki
prokurator zamierza przedstawić sędziemu po uchyleniu immunitetu,
streszczenie i ocena dowodów przytoczonych w uzasadnieniu wniosku.
Te same uwagi odnoszą się do uchwały Sądu Dyscyplinarnego, który
zezwalając na pociągnięcie do odpowiedzialności karnej, powinien powołać w
części dyspozytywnej uchwały, konkretny sprecyzowany zarzut zawierający
opis czynu, co do którego wyraża zgodę na ściganie. Obowiązku tego nie może
zastąpić obszerne, odwołujące się do dowodów zgromadzonych w sprawie,
uzasadnienie uchwały.
Z tych względów Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny, nie wdając się w
ocenę trafności zażalenia, zaskarżoną uchwałę uchylił i orzekł jak na wstępie.