SNO 9/04
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:22-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
WYROK Z DNIA 18 MARCA 2004 R.
SNO 9/04
Przewodniczący: sędzia SN Edward Matwijów (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Gerard Bieniek, Barbara Wagner.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie na rozprawie z
udziałem Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego
oraz protokolanta po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2004 r. sprawy sędziego
Sądu Rejonowego w związku z odwołaniem Ministra Sprawiedliwości od
wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 12 grudnia 2003 r.,
sygn. akt (...)
u t r z y m a ł w m o c y zaskarżony w y r o k, a kosztami postępowania
odwoławczego obciążył Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 12 grudnia 2003 r.,
sygn. akt (...) uznał sędziego Sądu Rejonowego za winnego tego, że w dniu 27
czerwca 2003 r. w A. odmówił poddania się badaniom na zawartość alkoholu
we krwi, do której to czynności został wezwany przez uprawnionych
funkcjonariuszy Policji w związku z prowadzeniem przez niego pojazdu
mechanicznego – to jest popełnienia przewinienia służbowego określonego w
art. 107 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych i za to na podstawie art. 109 §
1 pkt 2 powołanej ustawy wymierzył obwinionemu sędziemu karę nagany.
Od tego orzeczenia odwołanie na niekorzyść obwinionego złożył Minister
Sprawiedliwości, zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze.
2
Autor odwołania na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 128 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych zarzucił
zaskarżonemu wyrokowi „rażącą niewspółmierność orzeczonej kary
dyscyplinarnej nagany w stosunku do przypisanego przewinienia
dyscyplinarnego.
Podnosząc powyższy zarzut Minister Sprawiedliwości wniósł o zmianę
wyroku w zaskarżonej części poprzez zaostrzenie orzeczonej kary i wymierzenie
obwinionemu sędziemu na podstawie art. 109 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych – kary dyscyplinarnej
przeniesienia na inne miejsce służbowe.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie Ministra Sprawiedliwości nie jest zasadne.
W świetle całokształtu okoliczności sprawy nie można bowiem podzielić
poglądu autora odwołania, iż orzeczona wobec obwinionego sędziego kara
nagany za przypisane mu przewinienie dyscyplinarne polegające na odmowie
poddania się badaniom na zawartość alkoholu we krwi w związku z
prowadzeniem przez niego pojazdu mechanicznego razi swoją łagodnością do
tego stopnia, że zachodzi potrzeba jej zaostrzenia w kierunku wnioskowanym w
odwołaniu.
Wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącego Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny w wystarczającym stopniu uwzględnił wszystkie okoliczności
obciążające o charakterze przedmiotowym, jak i podmiotowym. Przy ocenie
stopnia społecznej szkodliwości przypisanego obwinionemu przewinienia
dyscyplinarnego nie uszły uwadze Sądu Dyscyplinarnego te wszystkie
okoliczności, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.
Obecne przewinienie służbowe, uwzględniając jego charakter i źródło
powstania jest jakby ostatnim ogniwem czynu, który będzie przedmiotem oceny
w postępowaniu karnym.
3
Uchwałą z dnia 27 października 2003 r. Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny zezwolił bowiem na pociągnięcie sędziego Sądu Rejonowego do
odpowiedzialności karnej sądowej za popełnienie czynu z art. 18 § 3 w zw. z art.
178 a § 1 k.k. w zb. z art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. polegającego na
tym, że dnia 27 czerwca 2003 r. około godz. 300 w A. udzielił pomocy
Marianowi N. znajdującemu się w stanie nietrzeźwości (0,76 ‰) w prowadzeniu
przez niego ulicami miasta samochodu osobowego marki Seat Cordoba nr rej.
(...) w ten sposób, że „pilotował” jego nieoświetlony samochód jadąc przed nim
swoim samochodem Fiat 126p Nr rej. (...) z włączonymi światłami będąc przy
tym również w stanie nietrzeźwym.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie uchwałą z dnia 23
lutego 2004 r., sygn. akt SNO 4/04 nie uwzględnił odwołania obwinionego i
decyzję Sądu pierwszej instancji utrzymał w mocy.
W ocenie Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego wskazane w
odwołaniu okoliczności rzekomo zwiększające społeczne niebezpieczeństwo
przypisanego obwinionemu przewinienia i uzasadniające obostrzenie orzeczonej
kary należą do znamion przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. bądź stanowią
okoliczności, które powinny być uwzględnione przy ocenie stopnia społecznej
szkodliwości tego przestępstwa drogowego. Okoliczności te zostaną poddane
ocenie w przyszłym postępowaniu karnym.
Nie można ich zatem w aktualnie toczącym się postępowaniu
dyscyplinarnym, które obejmuje li tylko przewinienie polegające na odmowie
poddania się badaniom na zawartość alkoholu, poczytywać na niekorzyść
obwinionego.
Z przytoczonych wyżej powodów oraz mając na uwadze okoliczności
łagodzące, o których mowa w motywach zaskarżonego wyroku, a które to
okoliczności autor odwołania całkowicie przemilcza, Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.
SNO 9/04
Przewodniczący: sędzia SN Edward Matwijów (sprawozdawca).
Sędziowie SN: Gerard Bieniek, Barbara Wagner.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie na rozprawie z
udziałem Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego sędziego Sądu Okręgowego
oraz protokolanta po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2004 r. sprawy sędziego
Sądu Rejonowego w związku z odwołaniem Ministra Sprawiedliwości od
wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Dyscyplinarnego z dnia 12 grudnia 2003 r.,
sygn. akt (...)
u t r z y m a ł w m o c y zaskarżony w y r o k, a kosztami postępowania
odwoławczego obciążył Skarb Państwa.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Apelacyjny – Sąd Dyscyplinarny wyrokiem z dnia 12 grudnia 2003 r.,
sygn. akt (...) uznał sędziego Sądu Rejonowego za winnego tego, że w dniu 27
czerwca 2003 r. w A. odmówił poddania się badaniom na zawartość alkoholu
we krwi, do której to czynności został wezwany przez uprawnionych
funkcjonariuszy Policji w związku z prowadzeniem przez niego pojazdu
mechanicznego – to jest popełnienia przewinienia służbowego określonego w
art. 107 § 1 Prawa o ustroju sądów powszechnych i za to na podstawie art. 109 §
1 pkt 2 powołanej ustawy wymierzył obwinionemu sędziemu karę nagany.
Od tego orzeczenia odwołanie na niekorzyść obwinionego złożył Minister
Sprawiedliwości, zaskarżając wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze.
2
Autor odwołania na podstawie art. 438 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 128 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych zarzucił
zaskarżonemu wyrokowi „rażącą niewspółmierność orzeczonej kary
dyscyplinarnej nagany w stosunku do przypisanego przewinienia
dyscyplinarnego.
Podnosząc powyższy zarzut Minister Sprawiedliwości wniósł o zmianę
wyroku w zaskarżonej części poprzez zaostrzenie orzeczonej kary i wymierzenie
obwinionemu sędziemu na podstawie art. 109 § 1 pkt 4 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych – kary dyscyplinarnej
przeniesienia na inne miejsce służbowe.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny zważył, co następuje:
Odwołanie Ministra Sprawiedliwości nie jest zasadne.
W świetle całokształtu okoliczności sprawy nie można bowiem podzielić
poglądu autora odwołania, iż orzeczona wobec obwinionego sędziego kara
nagany za przypisane mu przewinienie dyscyplinarne polegające na odmowie
poddania się badaniom na zawartość alkoholu we krwi w związku z
prowadzeniem przez niego pojazdu mechanicznego razi swoją łagodnością do
tego stopnia, że zachodzi potrzeba jej zaostrzenia w kierunku wnioskowanym w
odwołaniu.
Wbrew odmiennym twierdzeniom skarżącego Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny w wystarczającym stopniu uwzględnił wszystkie okoliczności
obciążające o charakterze przedmiotowym, jak i podmiotowym. Przy ocenie
stopnia społecznej szkodliwości przypisanego obwinionemu przewinienia
dyscyplinarnego nie uszły uwadze Sądu Dyscyplinarnego te wszystkie
okoliczności, o których mowa w art. 115 § 2 k.k.
Obecne przewinienie służbowe, uwzględniając jego charakter i źródło
powstania jest jakby ostatnim ogniwem czynu, który będzie przedmiotem oceny
w postępowaniu karnym.
3
Uchwałą z dnia 27 października 2003 r. Sąd Apelacyjny – Sąd
Dyscyplinarny zezwolił bowiem na pociągnięcie sędziego Sądu Rejonowego do
odpowiedzialności karnej sądowej za popełnienie czynu z art. 18 § 3 w zw. z art.
178 a § 1 k.k. w zb. z art. 178 a § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. polegającego na
tym, że dnia 27 czerwca 2003 r. około godz. 300 w A. udzielił pomocy
Marianowi N. znajdującemu się w stanie nietrzeźwości (0,76 ‰) w prowadzeniu
przez niego ulicami miasta samochodu osobowego marki Seat Cordoba nr rej.
(...) w ten sposób, że „pilotował” jego nieoświetlony samochód jadąc przed nim
swoim samochodem Fiat 126p Nr rej. (...) z włączonymi światłami będąc przy
tym również w stanie nietrzeźwym.
Sąd Najwyższy – Sąd Dyscyplinarny w Warszawie uchwałą z dnia 23
lutego 2004 r., sygn. akt SNO 4/04 nie uwzględnił odwołania obwinionego i
decyzję Sądu pierwszej instancji utrzymał w mocy.
W ocenie Sądu Najwyższego – Sądu Dyscyplinarnego wskazane w
odwołaniu okoliczności rzekomo zwiększające społeczne niebezpieczeństwo
przypisanego obwinionemu przewinienia i uzasadniające obostrzenie orzeczonej
kary należą do znamion przestępstwa z art. 178a § 1 k.k. bądź stanowią
okoliczności, które powinny być uwzględnione przy ocenie stopnia społecznej
szkodliwości tego przestępstwa drogowego. Okoliczności te zostaną poddane
ocenie w przyszłym postępowaniu karnym.
Nie można ich zatem w aktualnie toczącym się postępowaniu
dyscyplinarnym, które obejmuje li tylko przewinienie polegające na odmowie
poddania się badaniom na zawartość alkoholu, poczytywać na niekorzyść
obwinionego.
Z przytoczonych wyżej powodów oraz mając na uwadze okoliczności
łagodzące, o których mowa w motywach zaskarżonego wyroku, a które to
okoliczności autor odwołania całkowicie przemilcza, Sąd Najwyższy – Sąd
Dyscyplinarny zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.