Pełny tekst orzeczenia

Postanowienie z dnia 22 grudnia 2005 r.
II PZ 51/05
Sąd, do którego wpłynęła skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia nie może badać, czy spełnia ona warunki określone
w art. 4245
§ 1 k.p.c., gdyż jest to zastrzeżone do wyłącznej kompetencji Sądu
Najwyższego.
Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar, Sędziowie SN: Katarzyna Gonera, Jerzy
Kwaśniewski (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 grudnia
2005 r. sprawy z powództwa Krystyny B.-B., Ireny O. przeciwko Obwodowi Lecz-
nictwa Kolejowego Samodzielnemu Publicznemu Zespołowi Opieki Zdrowotnej w L.
o zapłatę, na skutek zażalenia powódek na postanowienie Sądu Okręgowego-Sądu
Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 1 września 2005 r. [...] w przed-
miocie stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
u c h y l i ł zaskarżone postanowienie.
U z a s a d n i e n i e
Postanowieniem z dnia 1 września 2005 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubez-
pieczeń Społecznych w Legnicy odrzucił na podstawie art. 4246
§ 3 k.p.c. i art. 3986
§
2 k.p.c. w związku z art. 42412
k.p.c. skargi Krystyny B.-B. i Ireny O. o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy z dnia 10 lutego 2005 r. Zdaniem Sądu Okrę-
gowego wymogi formalne skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomoc-
nego orzeczenia zostały podzielone przez ustawodawcę na takie, które są dla niej
właściwe (art. 4245
§ 1 k.p.c.) oraz takie, które charakteryzują każde pismo proce-
sowe (art. 4245
§ 2 k.p.c.). W przypadku uchybienia wymogom formalnym pisma pro-
cesowego przewodniczący wzywa wnoszącego skargę do ich uzupełnienia, a bez-
skuteczny upływ terminu do uzupełnienia tych braków będzie skutkować odrzuce-
2
niem skargi przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Co się zaś tyczy wymogów jakim
powinna odpowiadać skarga, określonym w art. 4245
§ 1 k.p.c., są to elementy
istotne dla tej skargi i uchybienie tym wymogom spowoduje odrzucenie skargi bez
wzywania do ich uzupełnienia. Zdaniem Sądu wnoszący skargi błędnie sformułowali
zarzuty dotyczące naruszenia prawa materialnego i prawa procesowego. Sąd uznał
zarzuty te za pozorne i odnoszące się w istocie do oceny stanu faktycznego sprawy.
Wadliwe przedstawienie zarzutów spowodowało zdaniem Sądu, że wnoszące skargi
uchybiły wymogowi przewidzianemu w art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c., co w konsekwencji
spowodowało, że skargi należało odrzucić.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik powódek wniósł o jego
uchylenie i przyjęcie skargi do rozpoznania. Zarzucił on naruszenie przepisów prawa
procesowego - art. 4246
§ 3 k.p.c. oraz art. 3986
§ 2 k.p.c. w związku z art. 42412
k.p.c. - przez błędne przyjęcie, że Sąd drugiej instancji może odrzucić skargę o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia w sytuacji, gdy
skarga ta nie spełnia wymagań określonych w art. 4245
§ 1 k.p.c. Zdaniem pełno-
mocnika powódek Sąd drugiej instancji może odrzucić skargę wyłącznie w przypadku
nieuzupełnienia w terminie braków formalnych (art. 4246
§ 3 k.p.c.). Skargę niespeł-
niąjącą wymagań określonych w art. 424 5
§ 1 k. p. c. może zaś odrzucić tylko Sąd
Najwyższy. Nadto pełnomocnik powódek zarzucił błędną ocenę przez Sąd, że wska-
zane w skardze zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego
mają charakter pozorny i w istocie zmierzały do zakwestionowania ustaleń faktycz-
nych dokonanych przez Sąd.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
wnosi się do sądu, który wydał zaskarżone orzeczenie (art. 4246
§ 1 k.p.c.). Na pod-
stawie art. 4246
§ 1 i § 2 k.p.c. w sądzie, do którego skarga została wniesiona, prze-
wodniczący bada ją pod kątem zachowania warunków formalnych przewidzianych w
art. 4245
§ 2 k.p.c. W sytuacji, gdy stwierdzi niezachowanie tych warunków, wzywa o
poprawienie lub uzupełnienie skargi. Nieuzupełnienie tych braków w terminie wyzna-
czonym przez przewodniczącego zgodnie z treścią art. 4246
§ 3 k.p.c. powoduje od-
rzucenie skargi przez sąd na posiedzeniu niejawnym. Sąd, do którego skarga wpły-
nęła, nie może natomiast badać, czy skarga spełnia warunki wskazane w art. 4245
§
3
1 k.p.c. (postanowienie SN z 17 czerwca 2005 r., III CZ 49/05, OSNC 2005 nr 10,
poz. 180). Nie może on zatem odrzucić skargi „z innych przyczyn”. Z art. 424 § 1 i 2
k.p.c. wynika, że poza przypadkiem odrzucenia skargi przez sąd pierwszej lub dru-
giej instancji z powodu nieuzupełnienia jej braków formalnych, odrzucenie skargi o
stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia zostało zastrzeżone
wyłącznie do kompetencji Sądu Najwyższego. Jeżeli zaś chodzi o odpowiednie sto-
sowanie do skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
(art. 42412
k.p.c.) przepisów o skardze kasacyjnej (art. 3986
§ 2 k.p.c.), to z odrębne-
go uregulowania przedmiotowej kwestii w przepisach dotyczących tej pierwszej
skargi wynika niedopuszczalność zastosowania innej regulacji, która z tego względu
nie jest dla postępowania z tej skargi odpowiednia.
Z powyżej przedstawionych względów Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
========================================