Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 129/06
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 października 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Jerzy Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Andrzej Wróbel
w sprawie z odwołania "W." Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w R.
o restrukturyzację należności z tytułu zaległych składek na ubezpieczenie
społeczne,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 27 października 2006 r.,
skargi kasacyjnej organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 16 listopada 2005 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 16 listopada 2005 r. Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i
2
Ubezpieczeń Społecznych w K. z dnia 2 marca 2004 r., którym to wyrokiem Sąd
Okręgowy zmienił decyzję ZUS z dnia 26 marca 2002 r. w ten sposób, że
zobowiązał organ rentowy do wszczęcia postępowania restrukturyzacyjnego
należności z tytułu nieopłaconych składek na podstawie wniosku odwołującej Spółki
z dnia 15 listopada 2002 r.
Sąd drugiej instancji podzielił i przyjął za własne ustalenia faktyczne i
rozważania prawne dokonane przez Sąd pierwszej instancji, które przedstawiają
się następująco.
Decyzją z dnia 26 marca 2002 r. ZUS na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 162,
poz. 1118 ze zm.) oraz art. 13 ust. 2 pkt 1 i 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o
restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz.
U. Nr 155, poz. 1287 ze zm., dalej: ustawa o restrukturyzacji) odmówił Spółce z o.
o. „W.” w P. restrukturyzacji należności z tytułu nieopłaconych składek na
ubezpieczenie społeczne za okres od lutego 1999 r. do maja 2002 r. W
uzasadnieniu decyzji organ rentowy podniósł, że wniosek Spółki z dnia 15 listopada
2002 r. był niekompletny. Nie zawierał on bowiem informacji o ustanowionych
obciążeniach na środkach trwałych firmy. W tej sytuacji ZUSZ zastosował art. 15
ust. 3 ustawy o restrukturyzacji.
W odwołaniu od tej decyzji „W.” Spółka z o. o. domagała się jej uchylenia
podnosząc, że złożyła wszystkie wymagane do wszczęcia procesu restrukturyzacji
dokumenty. Brak zaś oświadczenia o istniejących obciążeniach wynika z tego, że
środki trwałe firmy są wolne od jakichkolwiek obciążeń. Dodatkowo Spółka
podkreśliła, że nigdy nie była wzywana przez organ rentowy do uzupełnienia
wniosku.
W ocenie Sądów obydwu instancji „W.” Spółka z o. o. do wniosku o
restrukturyzację dołączyła wszystkie wymagane załączniki, o których mowa w art.
10 ustawy restrukturyzacyjnej. Z faktu nie wykazania obciążeń środków trwałych,
wynika że obciążeń takich nie ma. Jeżeli organ rentowy miałby jakieś wątpliwości w
tym zakresie, to powinien zobowiązać spółkę do uzupełnienia wniosku i
przeprowadzić postępowanie wyjaśniające na ogólnych zasadach postępowania
administracyjnego (art. 7, art. 9 i art. 64 k.p.a.). O konieczności stosowania tych
3
przepisów decyduje bowiem treść art. 6 ust. 1 pkt 2 ustawy restrukturyzacyjnej w
związku z art. 123 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych. Organ rentowy
mógłby pozostawić wniosek bez rozpoznania na podstawie art. 13 ust. 5 ustawy
restrukturyzacyjnej dopiero wtedy, gdyby strona, po przeprowadzeniu
postępowania wyjaśniającego i wezwaniu jej w trybie art. 64 § 2 k.p.a. do usunięcia
braków wniosku, braków tych nie usunęła.
W skardze kasacyjnej pełnomocnik organu rentowego wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego
rozpoznania lub o jego uchylenie i orzeczenie co do istoty sprawy. Skarga ma dwie
podstawy określone w art. 3983
§ 1 k.p.c. W ramach podstawy dotyczącej
naruszenia przepisów prawa materialnego skarżący wskazał na naruszenie art. 13
ust. 2 pkt 3 oraz art. 13 ust. 5 ustawy restrukturyzacyjnej przez błędną wykładnię i
niewłaściwe zastosowanie wskazanych przepisów polegające na przyjęciu, że nie
złożenie przez wnioskodawcę informacji o ustanowionych obciążeniach na
środkach trwałych oznacza, że brak było takich obciążeń i nie stanowi podstawy do
pozostawienia wniosku bez rozpoznania. W ramach podstawy dotyczącej
naruszenia przepisów prawa procesowego skarżący podniósł zarzut naruszenia art.
9 pkt 2 ustawy restrukturyzacyjnej przez dowolne przyjęcie przez Sądy obydwu
instancji, że w sprawie mają zastosowanie zasady ogólne k. p. a. – art. 7 i art. 9 k.
p. a. nakazujące w ramach postępowania wyjaśniającego, wezwanie wnioskodawcy
do wyjaśnienia braku załącznika do wniosku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Wniosek o wszczęcie postępowania restrukturyzacyjnego, o którym mowa w
art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych
należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz. U. Nr 155, poz. 1287 ze
zm.) powinien zawierać m. in. - stosownie do art. 13 ust. 2 pkt 3 powołanej ustawy -
kopię ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych wraz z
informacją o ustanowionych na nich obciążeniach. Z zacytowanego brzmienia
wskazanego przepisu w odniesieniu do informacji o którą w sprawie chodzi,
jednoznacznie wynika, że ma to być informacja o ustanowionych obciążeniach
4
Potrzeba zatem przedstawienia takiej informacji zachodzi – jak to zasadnie
wyjaśniono w zaskarżonym wyroku – dopiero wtedy gdy przedmiotowe „obciążenia”
istnieją. Obowiązek dokumentowania o który chodzi nie jest obowiązkiem informacji
w przedmiocie obciążeń ani co do obciążeń, ale – o ustanowionych obciążeniach.
Ze względu na określone w ustawie o restrukturyzacji konsekwencje niezachowania
warunków formalnych, że –zgodnie z art. 15 ust. 5 ustawy – wniosek wadliwie
sporządzony niezawierający choćby niektórych wymaganych danych lub
załączników pozostawia się bez rozpoznania, interpretowany przepis, określający
zakres wymaganych „danych”, podlega wykładni ścisłej. Decydujące znaczenie dla
ustalenia tego jakie dane, w tym wypadku informacje są wymagane musi mieć
brzmienie przepisu i w związku z tym ustalenie jego treści normatywnej według
metody wykładni tzw. gramatycznej lub literalnej.
Z przedstawionych przyczyn wbrew zarzutom skargi kasacyjnej, stanowisko
zaskarżonego wyroku nie nasuwa zastrzeżeń.
Uznając, że skarga kasacyjna nie ma zasadnych podstaw Sąd Najwyższy
orzekł stosownie do art. 39814
k.p.c.
/tp/