Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 18 stycznia 2007 r.
II PK 178/06
Sporządzenie na piśmie i wysłanie przez pracodawcę identycznej treści
oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy o pracę, które dotarło do pracow-
nika wcześniej w postaci elektronicznej i później przesyłką pocztową, nie naru-
sza wymagania wypowiedzenia na piśmie (art. 30 § 3 k.p.).
Przewodniczący SSN Zbigniew Myszka (sprawozdawca), Sędziowie SN:
Małgorzata Wrębiakowska-Marzec, Andrzej Wróbel.
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 stycznia
2007 r. sprawy z powództwa Marii P. przeciwko Bankowi [...] SA w K. o odszkodowa-
nie, na skutek skargi kasacyjnej powódki od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie z dnia 5 grudnia 2005 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną i nie obciążył powódki kosztami postępowania
kasacyjnego.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyrokiem
z dnia 5 grudnia 2005 r. oddalił apelację powódki Marii P. od wyroku Sądu Rejono-
wego dla Warszawy - Pragi w Warszawie z dnia 17 stycznia 2005 r., oddalającego
powództwo w sprawie przeciwko Bankowi [...] SA o odszkodowanie z tytułu niezgod-
nego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę. W sprawie tej ustalono, że powódka
była zatrudniona na stanowisku radcy prawnego w Departamencie Prawnym Banku
[..] SA (zwanym dalej Bankiem lub pozwanym). Wobec zbliżającego się okresu osią-
gnięcia wieku emerytalnego powódka złożyła pozwanemu ofertę rozwiązania umowy
o pracę za porozumieniem stron w trybie przewidzianym § 11 w związku z § 2 ust. 3
regulaminu określającego zasady postępowania i obowiązki pracodawcy wobec
pracowników Banku [...] SA w związku z prowadzonym procesem restrukturyzacji
zatrudnienia w latach 2002-2003, stanowiącego załącznik do Zarządzenia [...] Preze-
2
sa Zarządu Banku [...] SA z dnia 16 kwietnia 2002 r. (powoływanego dalej jako Re-
gulamin). Warunkiem zastosowania tego trybu rozwiązania stosunku pracy była
zgoda pracodawcy związana z objęciem pracownika procesem restrukturyzacji za-
trudnienia. Z uwagi na zakończony proces restrukturyzacji zatrudnienia w Departa-
mencie Prawnym powódce odmówiono wyrażenia zgody na rozwiązanie umowy o
pracę w tym trybie. Pozwany przedstawił jednak powódce propozycję rozwiązania
umowy o pracę na mocy porozumienia stron na zasadach ogólnych (a nie wynikają-
cych z Regulaminu). Powódka podtrzymała jednak ofertę rozwiązania umowy o
pracę w trybie regulaminowym, podnosząc, iż w jej opinii proces restrukturyzacji
zatrudnienia nie został zakończony. Dyrektor Departamentu Prawnego ponownie nie
wyraził zgody na taki tryb rozwiązania stosunku pracy. Podobne stanowisko uzyskała
powódka od członka zarządu Banku.
W dniu 8 czerwca 2004 r. powódka otrzymała w drodze elektronicznej przyję-
tej w Banku [...] SA (za pomocą e-maila) oświadczenie pracodawcy o wypowiedzeniu
umowy o pracę ze skutkiem na dzień 30 września 2004 r. w związku „z osiągnię-
ciem” przez nią uprawnień emerytalnych. Natomiast w dniu 11 czerwca 2004 r.
otrzymała przesyłką pocztową pismo identycznej treści.
Na gruncie takich ustaleń Sąd Okręgowy podzielił stanowisko Sądu Rejono-
wego, że powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie. Złożona przez powódkę pro-
pozycja rozwiązania umowy o pracę w trybie przewidzianym Regulaminem miała
charakter oferty, której przyjęcia pracodawca miał prawo odmówić. Skoro nie doszło
między stronami do porozumienia co do rozwiązania umowy o pracę w sposób prze-
widziany w art. 30 § 1 pkt 1 k.p., to pracodawca mógł skorzystać z innego sposobu
rozwiązania umowy, np. w drodze wypowiedzenia (art. 30 § 1 pkt 2 k.p.). W świetle
art. 60 i art. 61 k.c. oświadczenie woli może być wyrażone także w postaci elektro-
nicznej i jest ono złożone innej osobie z chwilą, gdy wprowadzono je do środka ko-
munikacji elektronicznej w taki sposób, żeby osoba ta mogła zapoznać się z jego
treścią (art. 61 § 2 k.c.). Natomiast zgodnie z art. 78 k.c. w związku z art. 300 k.p. do
zachowania formy pisemnej, określonej w art. 30 § 3 k.p., wystarcza złożenie
własnoręcznego podpisu na dokumencie obejmującym treść oświadczenia woli.
Analizując stanowisko zawarte w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 2 października
2002 r., III PZP 17/02 (OSNP 2003 nr 20, poz. 481), że dopuszczalne i prawnie sku-
teczne jest doręczenie pracownikowi za pomocą faksu pisma pracodawcy wypowia-
dającego umowę o pracę, co powoduje rozpoczęcie biegu terminu przewidzianego w
3
art. 264 § 1 k.p., ale stanowi naruszenie art. 30 § 3 k.p., zgodnie z którym oświad-
czenie każdej ze stron o wypowiedzeniu lub rozwiązaniu bez wypowiedzenia umowy
o pracę powinno nastąpić na piśmie, Sąd drugiej instancji stwierdził skuteczność
doręczenia powódce oświadczenia woli o rozwiązaniu stosunku pracy w drodze
elektronicznej, konstatując, że wysłanie pracownikowi maila na adres elektroniczny
pracodawcy, u którego ten pracownik pracuje, należy uznać za wystarczające do
wywołania skutków przewidzianych w art. 61 k.c. w związku z art. 300 k.p., pod wa-
runkiem zapoznania się przez pracownika z jego treścią.
Ponadto nie można było stwierdzić nieskuteczności dokonania wypowiedzenia
umowy o pracę drogą elektroniczną w sytuacji równoczesnego sporządzenia oświad-
czenia w formie pisemnej w tym samym dniu. Wysłanie oświadczenia w formie elek-
tronicznej potraktować należało jedynie jako dodatkową formę powiadomienia przez
pracodawcę o złożeniu oświadczenia rozwiązującego stosunek pracy. „Skoro to
samo oświadczenie, o tej samej treści, zostało złożone w dwóch formach, to co naj-
wyżej mówić o abundancji form, a nie o braku zachowania formy właściwej”. Okolicz-
ność, że pracodawca przesłał powódce mailem wypowiedzenie umowy o pracę w
dniu 8 czerwca 2004 r. nie ma w tym przypadku znaczenia dla spełnienia wymogu
przewidzianego w art. 30 § 3 k.p., zwłaszcza że pozwany doręczył powódce pismo o
wypowiedzeniu umowy o pracę także w dniu 11 czerwca 2004 r. Równocześnie w
dokonanym wypowiedzeniu umowy o pracę znajdowało się pouczenie o przysługują-
cym pracownikowi prawie odwołania do sądu pracy w terminie 7 dni od dni doręcze-
nia tego pisma (art. 30 § 5 k.p.). Okoliczności te potwierdzały jedynie dodatkowy cha-
rakter dokonanego powiadomienia o wypowiedzeniu umowy o pracę za pośrednic-
twem poczty elektronicznej i świadczyły o zapobiegliwości oraz staranności praco-
dawcy w tym zakresie.
W odniesieniu do wskazanej przez pozwanego przyczyny rozwiązania umowy
o pracę z powódką Sąd Okręgowy uznał - powołując się na orzecznictwo Sądu Naj-
wyższego - że osiągnięcie przez pracownika wieku emerytalnego i uzyskanie prawa
do świadczeń emerytalnych uzasadnia wypowiedzenie temu pracownikowi umowy o
pracę w rozumieniu art. 45 § 1 k.p. w związku z art. 39 k.p. i nie może być ocenione
jako dyskryminacja pracownika ze względu na wiek lub płeć (art. 113
k.p.). Podana
powódce przyczyna mogła być uznana za wystarczającą i uzasadniającą wypowie-
dzenie umowy o pracę (art. 30 § 4 k.p.). W ujawnionym stanie faktycznym sprawy nie
mogło być mowy o dyskryminacji powódki. W przypadku braku porozumienia praco-
4
dawcy z pracownikiem w zakresie rozwiązania umowy o pracę w drodze porozumie-
nia stron, nie dyskryminuje pracownika wypowiedzenie umowy o pracę, w szczegól-
ności gdy pracownik osiągnął wiek i uprawnienia emerytalne.
W skardze kasacyjnej powódki zarzucono naruszenie następujących przepi-
sów prawa materialnego: 1) art. 60 i 78 § 2 k.c. w związku z 300 k.p. oraz art. 30 § 3 i
45 k.p., przez błędną interpretację i uznanie, że „złożenie oświadczenia woli o roz-
wiązaniu umowy o pracę drogą mailową w sytuacji, gdy następnie zostało dostarczo-
ne oświadczenie woli tej samej treści, ale pisemnie jest prawidłowo złożonym
oświadczeniem woli z zachowaniem formy pisemnej”, 2) art. 45 § 1 k.p., przez nie-
właściwą wykładnię pojęcia „uzasadnionego wypowiedzenia" polegającą na przyję-
ciu, że „jedynym uzasadnieniem wypowiedzenia umowy o pracę może być fakt naby-
cia przez powódkę uprawnień emerytalnych, w oderwaniu od innych aspektów danej
sprawy”. Skarżąca zarzuciła także naruszenie prawa procesowego poprzez całkowite
pominięcie w rozważaniach Sądu podnoszonych przez stronę okoliczności równo-
czesnego rozwiązania umowy o pracę innego radcy prawnego w trybie, którego
zastosowania odmówiono powódce, co stanowiło naruszenie art. 328 § 2 w związku
z art. 391 § 1 k.p.c. i w sposób oczywisty miało wpływ na wynik sprawy. Jako oko-
liczność uzasadniającą przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania wskazano na
występowanie istotnego zagadnienia prawnego dotyczącego „skutków złożenia
dwóch oświadczeń woli o rozwiązaniu umowy o pracę, z których pierwsze nie spełnia
wymogu pisemności, a następne spełnia ten wymóg oraz potrzebę wykładni pojęcia
uzasadnioności wypowiedzenie umowy o pracę, a także oczywiste naruszenie prze-
pisów postępowania mającego wpływ na treść orzeczenia”. W tym stanie rzeczy
skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego orzeczenia, albo o zmianę zaskarżone-
go wyroku i orzeczenie co do istoty sprawy zgodnie z żądaniem pozwu.
Zgadzając się ze stwierdzeniem Sądu Okręgowego, że pozwany złożył
oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę wysyłając do powódki maila, co
było wystarczające do wywołania skutków określonych w art. 61 k.c. w związku z art.
300 k.p., skarżąca zwróciła uwagę, że Sąd Okręgowy akceptując pogląd prawny wy-
rażony w powołanej uchwale Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2002 r., jed-
nocześnie doszedł w swych rozważaniach praktycznie do przeciwnych wniosków.
Równocześnie „odnosi się wrażenie, że Sąd Okręgowy jakby niedostatecznie odróż-
nił pojęcia ‘wyrażenie woli’ (art. 60 k.c.), której ujawnienie jest możliwe również w
postaci elektronicznej, ‘chwila złożenia oświadczenia woli’ (art. 61 k.c.) - możliwość
5
zapoznania się z nią również w postaci elektronicznej oraz ‘forma pisemna złożenia
woli w postaci elektronicznej’ (art. 78 § 2 k.c)”. Jednakże z treści art. 78 § 2 k.c. jed-
noznacznie wynika, że jedynie oświadczenie woli w postaci elektronicznej opatrzone
bezpiecznym podpisem elektronicznym jest równoznaczne z formą pisemną. A
contrario wszystkie inne formy złożenia oświadczenia woli w postaci elektronicznej
nie spełniają wymogów formy pisemnej. Całkowicie nietrafne były zatem wnioski
Sądu Okręgowego, że po otrzymaniu mailem w dniu 8 czerwca 2004 r. oświadczenia
woli, otrzymanie w dniu 11 czerwca 2004 r. oświadczenie woli tej samej treści, ale w
formie pisemnej, powodowało, że forma pisemna została zachowana. Dokonane 8
czerwca 2004 r. wypowiedzenie, aczkolwiek niezgodne z przepisami (nie w formie
pisemnej), było skuteczne i od tego dnia wywoływało określone prawne następstwa -
chociażby z art. 264 § 1 k.p. Nie do przyjęcia jest jednak stanowisko, że pracowni-
kowi, któremu skutecznie wypowiedziano umowę o pracę i któremu już zaczął biec
albo nawet minął termin odwołania, można złożyć po raz drugi wypowiedzenie
umowy, tak jakby poprzedniej czynności nie było. Tymczasem wypowiedzenia
umowy o pracę naruszającego prawo pracodawca nie można jednostronnie cofnąć,
aby następnie mieć możliwość dokonania wypowiedzenia, które nie narusza prawa.
Skarżąca przyznała, że nabycie uprawnień emerytalnych może być samoistną
przyczyną wypowiedzenia umowy o pracę. Jednakże w rozpoznawanej sprawie
istotę problemu stanowiło to, czy uzasadnione było jednostronne wypowiedzenie
przez pozwanego umowy o pracę „zaraz po uzyskaniu przez powódkę uprawnień
emerytalnych przy odmowie dwa, trzy miesiące wcześniej zgodnego rozwiązania
umowy o pracę w trybie uprawniającym do uzyskania przewidzianego w regulaminie
ekwiwalentu”. Wprawdzie pozwany mógł nie przyjąć oferty skarżącej rozwiązania
umowy o pracę w trybie § 11 Regulaminu, jednakże z treści § 2 Regulaminu, który
przewidywał przede wszystkim zwalnianie pracowników z uprawnieniami emerytal-
nymi i przedemerytalnymi, wynikało dla pracodawcy zobowiązanie do zwalniania tych
osób w trybie Regulaminu. Gdyby nie było powyższego przepisu pracodawca miałby
możliwość nieograniczonego jednostronnego wypowiadania umów o pracę z powo-
łaniem się jedynie na istniejące uprawnienia emerytalne, a więc bez wypłaty dodat-
kowych świadczeń odszkodowawczych. Ponadto, zdaniem skarżącej, „proces re-
strukturyzacji u pozwanego w komórce prawnej nie był zakończony”, a Sądy obu in-
stancji całkowicie pominęły bardzo istotny i niezaprzeczony przez pozwanego fakt, iż
w okresie kiedy skarżącej odmawiano zgody na rozwiązanie umowy w trybie regula-
6
minowym (§ 11 Regulaminu), w tym trybie rozwiązano umowę o pracę z innym radcą
prawnym też zatrudnionym w Warszawie, a któremu daleko było do wieku emerytal-
nego. „Pozwany w ramach restrukturyzacji mógł nie chcieć, aby zatrudnienie skarżą-
cej ustało i wybrał do zwolnienia innego radcę prawnego z W., albo chciał - co też
wydaje się bardziej prawdopodobne - aby zatrudnienie skarżącej zakończyć i czekał
tylko na moment uzyskania przez powódkę uprawnień emerytalnych a także, co
ważniejsze, chwilowy brak uregulowań przewidujących świadczenia odszkodowaw-
cze dla osób zwalnianych przez pozwany Bank”. W świetle powyższego nie sposób
przyjąć, aby wypowiedzenie powódce umowy o pracę było uzasadnione.
W odpowiedzi na skargę kasacyjną pełnomocnik pozwanego wniósł o odmo-
wę przyjęcia jej do rozpoznania, utrzymując, że w sprawie nie występuje żadna z
przesłanek określonych w art. 3989
k.p.c. Natomiast - w przypadku przyjęcia skargi
kasacyjnej do rozpatrzenia - wniósł o jej oddalenie jako całkowicie bezzasadnej i za-
sądzenie od skarżącej na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego we-
dług norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Rozpoznanie skargi kasacyjnej następuje w granicach zaskarżenia oraz w
granicach jej podstaw (art. 39313
§ 1 in principio k.p.c.). Na wstępnie należy zwrócić
uwagę, że granice kasacyjnego zaskarżenia nie zostały precyzyjnie zakreślone, po-
nieważ wyrok Sądu Okręgowego został zaskarżony wprawdzie „w całości”, ale rów-
nocześnie autor skargi kasacyjnej ograniczył wartość przedmiotu zaskarżenia do
kwoty 36.528 zł, co stanowiło równowartość trzymiesięcznego wynagrodzenia po-
wódki (w zaokrągleniu do pełnym złotych), odpowiadającą dochodzonemu odszko-
dowaniu z tytułu niezgodnego z prawem wypowiedzenia umowy o pracę, a pomija-
jącą oddalenie apelacji od wyroku Sądu pierwszej instancji, który oddalił także roz-
szerzone powództwo o zasądzenie 10-krotnych zarobków należnych z tytułu rozwią-
zania umowy o pracę w drodze regulaminowego rozwiązania umowy o pracę za po-
rozumieniem stron. Mogło być to jednak celowe zachowanie skarżącej, zważywszy
że strony nie osiągnęły porozumienia w przedmiocie uzgodnienia takiego trybu roz-
wiązania umowy o pracę (§ 11 Regulaminu), co mogłoby uruchomić prawo do uzy-
skania dodatkowych regulaminowych świadczeń pieniężnych w związku z takim try-
bem rozwiązania stosunku pracy. Odnosząc się do tego zakresu sprawy, którego
7
objęcie granicami i podstawami zaskarżenia budziło wątpliwości, Sąd Najwyższy
stwierdził, że nie podważano niewystąpienia koniecznego wymagania rozwiązania
umowy o pracę za porozumieniem stron, którym było wyrażenie zgody przez praco-
dawcę (§ 11 Regulaminu). Skoro pozwany stanowczo nie wyrażał takiej zgody, to
sporny tryb rozwiązania stosunku pracy za porozumieniem stron nie zaistniał.
Równocześnie końcowe twierdzenia skargi kasacyjnej, że „proces restruktury-
zacji u pozwanego w komórce prawnej nie był zakończony” oraz że Sądy obu instan-
cji pominęły fakt rozwiązania umowy o pracę w trybie regulaminowym z inną radcą
prawnym, „której daleko było do wieku emerytalnego”, nie mogły być w postępowaniu
kasacyjnym zweryfikowane z uwagi na chybione zarzuty proceduralne. Sąd drugiej
instancji istotnie nie odnosił się do ewentualnego rozwiązania umowy o pracę z in-
nym radcą prawnym w trybie regulaminowego porozumienia stron, co zostało objęte
kasacyjnym zarzutem z art. 328 § 2 w związku z art. 391 k.p.c., skoro taki fakt nie był
przedmiotem ustaleń Sądu pierwszej instancji, a powódka w apelacji od wyroku tego
Sądu nie kwestionowała braku takiego ustalenia ani nie postawiła zarzutów z nim
związanych. W konsekwencji Sąd drugiej instancji nie miał obowiązku ustosunkowa-
nia się do ewentualnego faktu zastosowania spornego regulaminowego trybu roz-
wiązania umowy o pracę za porozumieniem stron do innego radcy prawnego.
Istotne pozostało zatem niekwestionowane w postępowaniu kasacyjnym
ustalenie, że pozwany nie wyraził zgody na rozwiązanie umowy o pracę w drodze
porozumienia stron, a także przyjęcie, że proces restrukturyzacji zatrudnienia radców
prawnym został już wcześniej zakończony. W takich okolicznościach sprawy Sąd
Najwyższy nie mógł podważać zawartego w uzasadnieniu skargi kasacyjnej stanowi-
ska skarżącej, która uznała za „oczywiście niekwestionowany” pogląd, że nabycie
uprawnień emerytalnych może być samoistną przyczyną dokonania wypowiedzenia
umowy o pracę, zważywszy ponadto że stan zdrowia i wskazywanie na możliwość
nabycia uprawnień emerytalnych były określane jako podłoże i uzasadnienie złożonej
przez powódkę oferty rozwiązania umowy o pracę w regulaminowym trybie porozu-
mienia stron, na co nie przystał pozwany pracodawca. Wszystko to oznaczało, że nie
potwierdziły się proceduralne podstawy skargi kasacyjnej oraz zarzut naruszenia art.
45 § 1 k.p.
Ponadto Sąd Najwyższy nie uznał zasadności podstawowego kasacyjnego za-
rzutu błędnej interpretacji art. 60 i 78 § 2 k.c. w związku z art. 300 k.p., związanego z
uznaniem Sądu drugiej instancji, że pozwany pracodawca dochował pisemnej formy
8
wypowiedzenia umowy o pracę. Na gruncie art. 60 k.c. w związku z art. 300 k.p nie
podlegało sporowi, że oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy o pracę może być
wyrażone przez każde zachowanie prawodawcy, które ujawnia taką wolę w sposób
dostateczny, w tym również przez jej ujawnienie w postaci elektronicznej. Problemem
była legalność doręczonego pocztą elektroniczną (e-mailem) oraz tradycyjną prze-
syłką pocztową oświadczenia woli pracodawcy, które powinno nastąpić na piśmie
(art. 30 § 3 k.p.). W tym zakresie skarżąca argumentowała, że zgodnie z art. 78 § 2
k.c. tylko oświadczenie woli złożone w postaci elektronicznej, które zostaje opatrzone
bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy kwalifikowa-
nego certyfikatu, jest równoważne formie pisemnej. Z tego unormowania a contrario
wynika, że inne sposoby doręczania oświadczenia woli w drodze elektronicznej nie
zachowują wymaganej formy pisemnej. Twierdzenie takie jest nieadekwatne do
stanu rozpoznawanej sprawy, w której oświadczenie woli pozwanego pracodawcy
zostało sporządzone w dniu 8 czerwca 2004 r. na piśmie, a następnie w identycznej
treści zostało doręczone zarówno w postaci elektronicznej (pocztą mailową), jak i
tradycyjną przesyłką pocztową, która dotarła do powódki w dniu 11 czerwca 2004 r.
Chybione są w szczególności twierdzenia skarżącej jakoby pozwany pracodawca
złożył dwa różne oświadczenia woli o wypowiedzeniu umowy o pracę, jedno sku-
tecznie doręczone w postaci elektronicznej, które jednak nie nastąpiło na piśmie w
rozumieniu art. 30 § 3 k.p. w opozycji do art. 78 § 2 k.c., a następnie drugie wypo-
wiedzenie przesłane tradycyjną przesyłką pocztową, które w sposób nieuprawniony,
bo nie poprzedzony cofnięciem za zgodą powódki skutecznie doręczonego wypo-
wiedzenia „elektronicznego”, nastąpiło z zachowaniem formy pisemnej. Tymczasem
pozwany pracodawca sporządził na piśmie jedno tożsame w treści oświadczenie woli
o wypowiedzeniu umowy o pracę, które jedynie szybciej dotarło do powódki w po-
staci elektronicznej oraz później za pośrednictwem poczty. Takie podwójne doręcze-
nie tego samego oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę za wypowiedze-
niem nie narusza ani art. 61 k.c. w związku z art. 300 k.p., ani art. 30 § 3 k.p., jeżeli
zostało sporządzone i dotarło do pracownika na piśmie. Byłoby nadmiernym i niezro-
zumiałym formalizmem uznanie za niezgodne z art. 30 § 3 k.p. identycznego oświad-
czenia woli pracodawcy sporządzonego na piśmie tylko z tego powodu, że zostało
ono doręczone zarówno w postaci elektronicznej, jak i tradycyjną przesyłką pocz-
tową, zwłaszcza w obowiązującym u pozwanego systemie przesyłania wiadomości
służbowych pocztą elektroniczną, w którym mają udział wszyscy zatrudnieni pracow-
9
nicy. Taki system służbowej komunikacji elektronicznej był traktowany przy przesyła-
niu wiadomości służbowych jako „równoważny formie pisemnej” i korzystała z niego
także powódka, która elektronicznie negocjowała swoją ofertę rozwiązania umowy o
pracę w „regulaminowym” trybie porozumienia stron, a także domagała się przesła-
nia jej oryginału pisma o rozwiązaniu umowy o prace za wypowiedzeniem otrzyma-
nego w postaci elektronicznej. W konsekwencji Sąd Najwyższy uznał, że pracodaw-
ca, który sporządził na piśmie i wysłał identycznej treści oświadczenie woli o wypo-
wiedzeniu umowy o pracę, jakie dotarło do pracownika zarówno w postaci
elektronicznej, jak i tradycyjną przesyłką pocztową, nie narusza wymagania dokona-
nia wypowiedzenia na piśmie (art. 30 § 3 k.p.).
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy oddalił niemającą usprawiedli-
wionych podstaw skargę kasacyjną na podstawie art. 39814
k.p.c., nie obciążając
powódki kosztami postępowania (art. 102 k.p.c.).
========================================