II CNP 125/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 125/06
POSTANOWIENIE
Dnia 24 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 24 stycznia 2007 r.,
skargi M. G. i J. G.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w P.
z dnia 14 marca 2006 r., wydanego w sprawie z powództwa M.G. i J. G.
przeciwko K. K. i "E." - Spółce Akcyjnej w P.
o przywrócenie stanu zgodnego z prawem,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 14 marca 2006 r. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w K. z dnia 23 września 2005 r. w ten sposób, że powództwo o
przywrócenie stanu zgodnego z prawem oddalił.
Strona powodowa zaskarżyła ten wyrok skargą o stwierdzenie niezgodności
z prawem, zarzucając naruszenie przepisu art. 292 k.c., oraz przepisów
procesowych mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 378 § 1 i 2 oraz art. 328
§ 2 w zw. z art. 391 k.p.c. W konkluzji wniosła o stwierdzenie, że wyrok ten jest
niezgodny z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Według art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. jednym z kreatywnych elementów skargi
jest uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy.
Instytucja uprawdopodobnienia występuje w wielu przepisach k.p.c., np. art.
50, 169 § 2, 243,7301
, jednakże jego pojęcie nie zostało określone w żadnym
z nich ani co do istoty, ani charakteru.
Jeżeli zatem ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „uprawdopodobnienie” ani
w omawianym przepisie art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., ani w innych aktach
normatywnych, przyjąć należy, że miał na uwadze potoczne rozumienie tego
określenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 r.
II CNP 13/05 OSNC 2006, Nr 6, poz. 110). W języku potocznym zwrot ten łączy się
z pojęciem „prawdopodobieństwo”, które rozumiane jest wielorako. W doktrynie
prawniczej przyjmuje się, że uprawdopodobnienie jest niższym stopniem pewności.
W hierarchii stopniowania prowadzącej do pewności wyróżnia się kilka poziomów:
3
możliwość, przypuszczenie, prawdopodobieństwo, wysokie prawdopodobieństwo
i pewność.
Z prawdopodobieństwem mamy do czynienia wówczas, gdy istnieją
podstawy do przyjęcia pewnego stanowiska mimo nieusuniętych wątpliwości,
z wysokim prawdopodobieństwem - gdy wszystkie istotne wątpliwości zostały
usunięte, a z pewnością - gdy zostały usunięte wszystkie możliwe wątpliwości.
Strony w celu uprawdopodobnienia mogą się posługiwać zarówno środkami
właściwymi dla zwykłego postępowania dowodowego, np. dokumentami,
zeznaniami świadków lub opiniami biegłych, jak i środkami nieuznawanymi przez
ustawę za dowody, np. pisemne oświadczenia osób trzecich. Natomiast
w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 11 sierpnia 2005r. III CNP 4/05 (OSNC 2006,
nr 1, poz. 16), Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że uprawdopodobnienie szkody
oznacza złożenie przez skarżącego oświadczenia, iż szkoda wystąpiła – ze
wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru. Nastąpi to wtedy, gdy twierdzenie zostanie
uzasadnione na tyle, że będzie można uznać je za prawdziwe. W tym celu skarżący
może powoływać i przedstawiać wszelkie dowody. W każdym razie w chwili
wniesienia skargi szkoda musi już istnieć, a więc nie wystarcza zagrożenie jej
wystąpienia.
Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej skargi i konfrontując je
z jej treścią, należy stwierdzić, że nie spełnia ona wymagania „uprawdopodobnienia
wyrządzenia szkody”. Nie czyni zadość temu obowiązkowi przytoczone
w uzasadnieniu skargi twierdzenie, że „szkoda polega na braku możliwości
usunięcia przez powódki naruszenia przez pozwanego ich prawa własności oraz
ograniczenie w korzystaniu z prawa własności własnej nieruchomości”.
Wniesiona skarga nie spełnia także wymagania określonego w art. 4245
§ 1
pkt 5 k.p.c., a polegającego na wykazaniu, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Obowiązkiem
wnoszącego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest przedstawienie analizy prawnej przepisów dotyczących środków
zaskarżenia, których zastosowanie w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia jest
niedopuszczalne albo z innych względów nie mogłoby odnieść skutku. Zaskarżone
4
orzeczenie natomiast nie pozbawia strony skarżącej domagania się wynagrodzenia
za korzystanie ze służebności.
Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji ( art. 4248
§ 1 k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 24 stycznia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 24 stycznia 2007 r.,
skargi M. G. i J. G.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w P.
z dnia 14 marca 2006 r., wydanego w sprawie z powództwa M.G. i J. G.
przeciwko K. K. i "E." - Spółce Akcyjnej w P.
o przywrócenie stanu zgodnego z prawem,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy wyrokiem z dnia 14 marca 2006 r. zmienił wyrok Sądu
Rejonowego w K. z dnia 23 września 2005 r. w ten sposób, że powództwo o
przywrócenie stanu zgodnego z prawem oddalił.
Strona powodowa zaskarżyła ten wyrok skargą o stwierdzenie niezgodności
z prawem, zarzucając naruszenie przepisu art. 292 k.c., oraz przepisów
procesowych mających wpływ na treść orzeczenia tj. art. 378 § 1 i 2 oraz art. 328
§ 2 w zw. z art. 391 k.p.c. W konkluzji wniosła o stwierdzenie, że wyrok ten jest
niezgodny z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe.
Według art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. jednym z kreatywnych elementów skargi
jest uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego skarga dotyczy.
Instytucja uprawdopodobnienia występuje w wielu przepisach k.p.c., np. art.
50, 169 § 2, 243,7301
, jednakże jego pojęcie nie zostało określone w żadnym
z nich ani co do istoty, ani charakteru.
Jeżeli zatem ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „uprawdopodobnienie” ani
w omawianym przepisie art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c., ani w innych aktach
normatywnych, przyjąć należy, że miał na uwadze potoczne rozumienie tego
określenia (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 stycznia 2006 r.
II CNP 13/05 OSNC 2006, Nr 6, poz. 110). W języku potocznym zwrot ten łączy się
z pojęciem „prawdopodobieństwo”, które rozumiane jest wielorako. W doktrynie
prawniczej przyjmuje się, że uprawdopodobnienie jest niższym stopniem pewności.
W hierarchii stopniowania prowadzącej do pewności wyróżnia się kilka poziomów:
3
możliwość, przypuszczenie, prawdopodobieństwo, wysokie prawdopodobieństwo
i pewność.
Z prawdopodobieństwem mamy do czynienia wówczas, gdy istnieją
podstawy do przyjęcia pewnego stanowiska mimo nieusuniętych wątpliwości,
z wysokim prawdopodobieństwem - gdy wszystkie istotne wątpliwości zostały
usunięte, a z pewnością - gdy zostały usunięte wszystkie możliwe wątpliwości.
Strony w celu uprawdopodobnienia mogą się posługiwać zarówno środkami
właściwymi dla zwykłego postępowania dowodowego, np. dokumentami,
zeznaniami świadków lub opiniami biegłych, jak i środkami nieuznawanymi przez
ustawę za dowody, np. pisemne oświadczenia osób trzecich. Natomiast
w uzasadnieniu orzeczenia z dnia 11 sierpnia 2005r. III CNP 4/05 (OSNC 2006,
nr 1, poz. 16), Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że uprawdopodobnienie szkody
oznacza złożenie przez skarżącego oświadczenia, iż szkoda wystąpiła – ze
wskazaniem jej rodzaju i rozmiaru. Nastąpi to wtedy, gdy twierdzenie zostanie
uzasadnione na tyle, że będzie można uznać je za prawdziwe. W tym celu skarżący
może powoływać i przedstawiać wszelkie dowody. W każdym razie w chwili
wniesienia skargi szkoda musi już istnieć, a więc nie wystarcza zagrożenie jej
wystąpienia.
Przenosząc te rozważania na grunt rozpoznawanej skargi i konfrontując je
z jej treścią, należy stwierdzić, że nie spełnia ona wymagania „uprawdopodobnienia
wyrządzenia szkody”. Nie czyni zadość temu obowiązkowi przytoczone
w uzasadnieniu skargi twierdzenie, że „szkoda polega na braku możliwości
usunięcia przez powódki naruszenia przez pozwanego ich prawa własności oraz
ograniczenie w korzystaniu z prawa własności własnej nieruchomości”.
Wniesiona skarga nie spełnia także wymagania określonego w art. 4245
§ 1
pkt 5 k.p.c., a polegającego na wykazaniu, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia
w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Obowiązkiem
wnoszącego skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia jest przedstawienie analizy prawnej przepisów dotyczących środków
zaskarżenia, których zastosowanie w odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia jest
niedopuszczalne albo z innych względów nie mogłoby odnieść skutku. Zaskarżone
4
orzeczenie natomiast nie pozbawia strony skarżącej domagania się wynagrodzenia
za korzystanie ze służebności.
Z tych przyczyn orzeczono jak w sentencji ( art. 4248
§ 1 k.p.c.).
db