Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2013 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący-Sędzia SO Krzysztof Kamiński – spr.

Sędziowie: SO Dariusz Niezabitowski

Del. SR Dariusz Gąsowski

Protokolant: Aneta Chardziejko

w obecności prokuratora Ewy Minor-Olszewskiej, po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2013 r. sprawy M. S. oskarżonej o czyn z art. 157§2 k.k. w zb. z art. 216§1 k.k. na skutek apelacji wniesionej przez oskarżycielkę posiłkową B. R. od wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 23 listopada 2012 r. (sygn. akt VII K 1093/11):

I.  Wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy.

II. Zwalnia oskarżycielkę posiłkową B. R. od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i obciąża nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. S. została oskarżona o to, że w dniu 29 stycznia 2011 r. w B. na rogu ulic (...) dokonała uszkodzenia ciała B. R. w ten sposób, że uderzyła pięścią w tylną część głowy pokrzywdzonej w wyniku czego doznała ona urazu głowy, który spowodował naruszenie czynności organizmu trwające nie dłużej niż 7 dni oraz znieważyła B. R. w miejscu i czasie jak wyżej słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, tj. o czyn z art. 157§2 k.k. w zb. z art. 216§1 k.k.

Sąd Rejonowy w Białymstoku wyrokiem z dnia 23 listopada 2012 r. w sprawie o sygn. akt VII K 1093/11 r oskarżoną M. S. uznał za winną popełnienia zarzuconego jej czynu i za to na mocy art. 157§2 k.k. w zb. z art. 216§1 k.k. w zw. z art. 11§2 k.k. skazał ją, a na mocy art. 157§2 k.k. w zw. z art. 11§3 k.k. wymierzył jej karę grzywny w wymiarze 40 (czterdziestu ) stawek dziennych, przyjmując wysokość jednej stawki za równoważna kwocie 20 (dwudziestu) złotych.

Zasądził od oskarżonej M. S. na rzecz Skarbu Państwa kwoty: 80 (osiemdziesiąt) złotych tytułem opłaty i 882,96 (osiemset osiemdziesiąt dwa 96/100) złotych tytułem pozostałych kosztów sądowych

Powyższy wyrok, na podstawie art. 444§1 k.p.k. zaskarżyła oskarżycielka posiłkowa w części dotyczącej przyjętej kwalifikacji prawnej czynu, którego bezspornie dopuściła się oskarżona i w efekcie wymierzonej jej kary. Zaskarżonemu orzeczeniu zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu za pewnik, że uraz jakiego doznała pokrzywdzona jest jedynie powierzchowny i spowodował naruszenie czynności organizmu trwającego nie dłużej niż 7 dni.

- nierozpoznanie przez Sąd wniosków dowodowych związanych z koniecznością uzupełnienia i zweryfikowania opinii biegłego medyka Z. A..

Wskazując na powyższe wniosła i zmianę zaskarżonego wyroku w w/w zakresie albo jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja oskarżycielki posiłkowej, choć częściowo nie pozbawiona racji, nie zasługuje na uwzględnienie.

Apelująca, podważając kwalifikację prawną przypisanego oskarżonej czynu, de facto zakwestionowała ustalenia faktyczne dotyczące charakteru uszkodzeń ciała, których doznała na skutek inkryminowanego zdarzenia, będące konsekwencją „nierozpatrzenia” przez Sąd I instancji wniosków dowodowych zmierzających do „zweryfikowania” opinii biegłego sądowego.

Faktem jest, że Sąd pierwszej instancji podczas rozprawy w dniu 16 listopada 2012 r. nie odniósł się do wniosku oskarżycielki posiłkowej (złożonego na piśmie w dniu 7 października 2012 r.) o przesłuchanie biegłego sądowego Z. A. (2) i powołanie z listy biegłych lekarza ortopedy traumatologa (k. 352 – 353). Pomimo tego, że oskarżycielka posiłkowa w dniu 2 listopada 2012 r. sformułowała pytania do biegłego (k. 383), zgodnie z obowiązkiem nałożonym na nią przez Sąd pierwszej instancji podczas rozprawy w dniu 30 października 2012 r. (k. 379).

Na marginesie, oskarżycielka posiłkowa nie potwierdziła w/w wniosków dowodowych podczas rozprawy w dniu 16 listopada 2012 r. W protokole jest zapis: „ strony wniosków dowodowych ani formalnych przed zamknięciem przewodu sądowego nie zgłaszają” (k. 388). Nie odniosła się też do nich wniosków w ostatnim słowie.

Wskazane wyżej uchybienie (o charakterze proceduralnym) nie miało jednak wpływu na treść zaskarżonego wyroku ( vide art. 438 pkt 2 k.p.k.). Zważywszy, że ustalenia faktyczne dotyczące charakteru uszkodzeń ciała, których doznała na skutek inkryminowanego zdarzenia, oparte zostały na opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej, któremu – wbrew stanowisku apelującej – nie sposób zarzucić braku profesjonalizmu.

Biegły sądowy badał oskarżycielkę posiłkową w dniu 31 stycznia 2011 r. Stwierdził, m.in. w oparciu o dostarczoną przez nią dokumentację medyczną, że doznała ona urazu głowy, który spowodował naruszenie czynności organizmu trwające poniżej 7 dni (k. 7).

B. R. w toku dalszego postępowania dołączała do akt sprawy kserokopie dokumentacji lekarskiej (k. 16 – 20, 23 – 24, 57 – 59, 202 – 204, 216 – 217). Biegły sądowy Z. A. (2) podczas rozprawy w dniu 23 kwietnia 2012 r., po zapoznaniu się z tą dokumentacją, podtrzymał swoją opinię (k. 239 – 241).

Sąd pierwszej instancji, na wniosek oskarżycielki posiłkowej, podczas rozprawy w dniu 3 lipca 2012 r. dopuścił dowód uzupełniający z opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej (k. 312). Biegły, uwzględniając całą dołączoną do akt sprawy przez oskarżycielkę posiłkową dokumentację lekarską, podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w przedmiocie charakteru uszkodzeń ciała, jakich na skutek przedmiotowego zdarzenia doznała B. R. (k. 333 – 336). Stwierdził m.in., że zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego (badanie MR), na które cierpi oskarżycielka posiłkowa, są zmianami narastającymi powoli przez dłuższy okres czasu i istniały u niej jeszcze przed krytycznym zajściem. Stwierdzone badaniem USG cechy entezopatii, jak też zgłaszane dolegliwości bólowe okolicy karku są związane z zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa i nie maja związku z pobiciem.

Wbrew twierdzeniom oskarżycielki posiłkowej, opinie w/w biegłego są pełne, jasne i spójne wewnętrznie i tym samym mogły stanowić podstawę dokonywania ustaleń faktycznych w omawianym zakresie. Biegły sądowy posiada odpowiednie przygotowanie do oceny uszkodzeń ciała z punktu widzenia ich prawnokarnej „kwalifikacji”. Nie zachodzi więc potrzeba kolejnego uzupełniania w/w opinii bądź dopuszczania dowodu z opinii biegłego innej specjalności (np. traumatologii).

Na marginesie, nieuprawniony jest pogląd apelującej, iż w/w biegły podważył znajdującą się w aktach sprawy dokumentację medyczną, albowiem wyłącznie ją zinterpretował pod kątem znamion czynu z art. 157 k.k.

Z uwagi na to, że apelacja oskarżycielki posiłkowej częściowo nie była pozbawiona racji, na mocy art. 624§1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. należało zwolnić ją – ze względów słusznościowych – od kosztów sądowych a postępowanie odwoławcze i obciążyć nimi Skarb Państwa.