V CZ 24/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
.Sygn. akt V CZ 24/07
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa Z. B. i B. B.
przeciwko K. M.
o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 4 kwietnia 2007 r.,
zażalenia powodów na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 22 grudnia 2006 r.,
oddala zażalenie i odstępuje od obciążenia powodów kosztami
postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 22.12.2006 r. odrzucił apelację
powodów wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29.09.2006 r. albowiem
od apelacji nie uiszczono opłaty sądowej we właściwej wysokości.
Powodowie wnieśli zażalenie domagając się uchylenia zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powodowie w niniejszej sprawie dochodząc roszczeń z tytułu ochrony dóbr
osobistych domagali się nakazania pozwanemu złożenie stosownego oświadczenia
oraz zasądzenia kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia i 60.000 zł na cel
społeczny. Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości, a powodowie do dnia
31.10.2006 r. wnieśli apelację zaskarżając ten wyrok w całości, przy czym ich
pełnomocnik dołączył dowód uiszczenia opłaty sądowej w kwocie 4.600 zł. Sąd
Apelacyjny w dniu 16.11.2006 r. wezwał pełnomocnika powodów do wskazania
wartości przedmiotu zaskarżenia, co pełnomocnik powodów wykonał wskazując w
piśmie z dnia 24.11.2006 r. tę wartość na 100.000, a następnie pismem z dnia
4.12.2006 r. w imieniu powódki cofnął apelację odnośnie wyroku oddalającego
powództwo o zasądzenie na jej rzecz kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia.
Sąd Apelacyjny odrzucając apelację na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. podniósł, że
prawidłowa wysokość opłaty sądowej od wskazanej wartości przedmiotu
zaskarżenia wynosi 5.600 zł, na którą składa się opłata stosunkowa 5.000 zł
i opłata stała 600 zł.
Kwestionując to postanowienie powodowie zarzucili naruszenie art. 1302
§ 3
k.p.c. przez to, że Sąd Apelacyjny zastosował ten przepis, w sytuacji, gdy należna
opłata sądowa składa się z opłaty stałej i stosunkowej. W takim przypadku –
zdaniem powodów - sąd winien wezwać do uiszczenia właściwej opłaty także
3
wówczas, gdy pismo zostało wniesione przez profesjonalnego pełnomocnika.
Takiej wykładni art. 1302
§ 3 k.p.c. nie sposób podzielić, gdyż pozostaje ona
w sprzeczności z treścią tego przepisu. Jeżeli bowiem sąd odrzuca bez wzywania
o uiszczenie opłaty środek zaskarżenia podlegający opłacie w wysokości stałej lub
stosunkowej, to logicznym jest, że ten rygor stosuje się także wówczas, gdy środek
zaskarżenia podlega opłacie zarówno w wysokości stałej, jak i w wysokości
stosunkowej ze względu na rodzaj dochodzonych roszczeń. Nie jest to żadna
wykładnia rozszerzająca, lecz zgodna z treścią art. 1302
§ 3 k.p.c.
Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia art. 391 § 2 k.p.c. przez to,
iż nie umorzył postępowania apelacyjnego w związku z cofnięciem apelacji przez
powódkę B. B. odnośnie żądania zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 20.000
zł. Należy przecież zauważyć, że umorzenie postępowania apelacyjnego wchodzi w
rachubę wówczas, gdy apelacja została prawidłowo wniesiona, a więc także
prawidłowo opłacona. Tego zaś wymagania nie spełniono, co zasadnie skutkowało
odrzuceniem apelacji.
Nie pozostają w żadnym związku ze sprawą rozważania dotyczące
obowiązku wniesienia opłaty sądowej w przypadku współuczestnictwa, jak też
zarzut dotyczący ograniczenia prawa do sądu. Należy zauważyć, że to powodowie
przez uchybienie swoim obowiązkom pozbawili się możliwości skutecznego
zaskarżenia orzeczenia wydanego przez sąd I instancji.
Z tych względów, na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art. 39814
k.p.c.,
orzeczono jak w sentencji.
jz
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Stanisław Dąbrowski (przewodniczący)
SSN Gerard Bieniek (sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z powództwa Z. B. i B. B.
przeciwko K. M.
o ochronę dóbr osobistych,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 4 kwietnia 2007 r.,
zażalenia powodów na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 22 grudnia 2006 r.,
oddala zażalenie i odstępuje od obciążenia powodów kosztami
postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 22.12.2006 r. odrzucił apelację
powodów wniesioną od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29.09.2006 r. albowiem
od apelacji nie uiszczono opłaty sądowej we właściwej wysokości.
Powodowie wnieśli zażalenie domagając się uchylenia zaskarżonego
postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Powodowie w niniejszej sprawie dochodząc roszczeń z tytułu ochrony dóbr
osobistych domagali się nakazania pozwanemu złożenie stosownego oświadczenia
oraz zasądzenia kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia i 60.000 zł na cel
społeczny. Sąd Okręgowy oddalił powództwo w całości, a powodowie do dnia
31.10.2006 r. wnieśli apelację zaskarżając ten wyrok w całości, przy czym ich
pełnomocnik dołączył dowód uiszczenia opłaty sądowej w kwocie 4.600 zł. Sąd
Apelacyjny w dniu 16.11.2006 r. wezwał pełnomocnika powodów do wskazania
wartości przedmiotu zaskarżenia, co pełnomocnik powodów wykonał wskazując w
piśmie z dnia 24.11.2006 r. tę wartość na 100.000, a następnie pismem z dnia
4.12.2006 r. w imieniu powódki cofnął apelację odnośnie wyroku oddalającego
powództwo o zasądzenie na jej rzecz kwoty 20.000 zł tytułem zadośćuczynienia.
Sąd Apelacyjny odrzucając apelację na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c. podniósł, że
prawidłowa wysokość opłaty sądowej od wskazanej wartości przedmiotu
zaskarżenia wynosi 5.600 zł, na którą składa się opłata stosunkowa 5.000 zł
i opłata stała 600 zł.
Kwestionując to postanowienie powodowie zarzucili naruszenie art. 1302
§ 3
k.p.c. przez to, że Sąd Apelacyjny zastosował ten przepis, w sytuacji, gdy należna
opłata sądowa składa się z opłaty stałej i stosunkowej. W takim przypadku –
zdaniem powodów - sąd winien wezwać do uiszczenia właściwej opłaty także
3
wówczas, gdy pismo zostało wniesione przez profesjonalnego pełnomocnika.
Takiej wykładni art. 1302
§ 3 k.p.c. nie sposób podzielić, gdyż pozostaje ona
w sprzeczności z treścią tego przepisu. Jeżeli bowiem sąd odrzuca bez wzywania
o uiszczenie opłaty środek zaskarżenia podlegający opłacie w wysokości stałej lub
stosunkowej, to logicznym jest, że ten rygor stosuje się także wówczas, gdy środek
zaskarżenia podlega opłacie zarówno w wysokości stałej, jak i w wysokości
stosunkowej ze względu na rodzaj dochodzonych roszczeń. Nie jest to żadna
wykładnia rozszerzająca, lecz zgodna z treścią art. 1302
§ 3 k.p.c.
Nie jest również uzasadniony zarzut naruszenia art. 391 § 2 k.p.c. przez to,
iż nie umorzył postępowania apelacyjnego w związku z cofnięciem apelacji przez
powódkę B. B. odnośnie żądania zasądzenia zadośćuczynienia w kwocie 20.000
zł. Należy przecież zauważyć, że umorzenie postępowania apelacyjnego wchodzi w
rachubę wówczas, gdy apelacja została prawidłowo wniesiona, a więc także
prawidłowo opłacona. Tego zaś wymagania nie spełniono, co zasadnie skutkowało
odrzuceniem apelacji.
Nie pozostają w żadnym związku ze sprawą rozważania dotyczące
obowiązku wniesienia opłaty sądowej w przypadku współuczestnictwa, jak też
zarzut dotyczący ograniczenia prawa do sądu. Należy zauważyć, że to powodowie
przez uchybienie swoim obowiązkom pozbawili się możliwości skutecznego
zaskarżenia orzeczenia wydanego przez sąd I instancji.
Z tych względów, na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art. 39814
k.p.c.,
orzeczono jak w sentencji.
jz