I CZ 19/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-12-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 19/07
POSTANOWIENIE
Dnia 19 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący)
SSN Zbigniew Strus (sprawozdawca)
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z powództwa Z. M.
przeciwko M. D i W. G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 kwietnia 2007 r.,
zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 grudnia 2006 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z 19 grudnia 2006 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
pozwanych wniesioną przez ich pełnomocnika – adwokata, od wyroku Sądu
pierwszej instancji z 22 lutego 2006 r. wskazując, iż nie spełnia ona wymagania
zawartego w art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c., ponieważ nie wskazano w niej zakresu
zaskarżenia.
W zażaleniu pozwani zarzucają naruszenie art. 368 § 1 k.p.c. przez błędną
wykładnię przepisu, polegającą na przypisaniu zwrotowi zobowiązującemu do
oznaczenia zaskarżonego wyroku statusu dosłowności wymagającego powtórzenia
w apelacji i zagrożonego sankcją jej odrzucenia w razie odstąpienia
od sformułowań ustawowych i użycia innych, wyrażających tę samą treść.
Domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia skarżący podnosi,
iż wskazał wyrok i zakres zaskarżenia, podając wysokość zasądzonych w nim kwot
- z odsetkami i kosztami oraz wartość przedmiotu zaskarżenia. Sformułowania te
prowadzą do jednoznacznej oceny, iż zaskarżeniem objęto cały wyrok, w związku
z czym apelacja odpowiada wymaganiom art. 368 § 1 pkt 1-3 i 5 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżony wyrok w części rozstrzygającej żądanie powódki składa się
z dwóch punktów jednakowo brzmiących, zasądzających oddzielnie od każdego
z pozwanych kwotę 63.807,50 zł oraz odsetki i „koszty postępowania”. Pełnomocnik
obydwu pozwanych w części tytułowej wnoszonego środka odwoławczego
stwierdził, iż jest to apelacja obydwu pozwanych „od wyroku Sądu Okręgowego
w W z dnia 22 lutego 2006 r., w sprawie [...] uwzględniającego powództwo o
zapłatę od każdego z pozwanych kwoty po 63.807.50 zł, a także odsetek i kosztów
postępowania w sprawie”. Wartość przedmiotu zaskarżenia określił jako „2 x
63.807.50 zł.”, a wniosek apelacyjny zawarł w słowach: „ wnoszę o zmianę
zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa z zasądzeniem kosztów procesu za
obie instancje”.
3
Stwierdzenie Sądu Apelacyjnego, iż apelacja nie zawiera wskazania, czy
wyrok jest zaskarżony w całości lub w części jest trafne w tym znaczeniu,
że skarżący nie powtarza zwrotów ustawowych. Kontrola wstępna wymagań
apelacji jako pisma (dokonana w sprawie podczas rozprawy apelacyjnej) nie może
jednak pominąć treści przepisu ustalanej w kontekście regulacji danej instytucji
prawa. Jeżeli w art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c. znajduje się wymaganie oznaczenia
zaskarżonego apelacją wyroku, a nadto wskazania, czy jest zaskarżony w całości
czy w części, to znaczy, że strona a nie np. sąd określa zakres zaskarżenia wiążąc
go ponadto z tzw. wnioskiem apelacyjnym (art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c.). W ten sposób
strona decyduje o zakresie wykorzystania swego prawa do rozpoznania sprawy
w dwóch instancjach wraz z następstwami dotyczącymi dewolutywności i terminu
prawomocności wyroku. Sąd pierwszej instancji ani sąd odwoławczy nie mają
kompetencji do ustalania intencji skarżącego, jeżeli nie zostały jednoznacznie
wyrażone w piśmie. Jeżeli apelację sporządził kwalifikowany pełnomocnik, z treści
wnoszonego pisma (apelacji) winien wynikać zakres ponownego rozpoznania
sprawy. Gdyby zatem istniała konieczność rozstrzygania wątpliwości i uzupełniania
pisma w omawianym zakresie przez skarżącego, apelacja sporządzona przez
pełnomocnika profesjonalnego podlegałaby odrzuceniu.
W rozpoznawanej sprawie wypadek taki nie występuje, ponieważ przytoczone
wyżej sformułowania prowadzą do jednoznacznych konkluzji, że zaskarżeniem
objęty został cały wyrok bez jakiegokolwiek wyłączenia. Należy zatem uznać,
że skarżący mimo pominięcia najbardziej pewnej formuły („w całości” albo
„w części”) spełnił wymagania zawarte w art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c. Dlatego Sąd
Najwyższy na podstawie art. 3941
pkt § 2 i 3 k.p.c., w związku z art. 39815
k.p.c.
orzekł jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 kwietnia 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Zawada (przewodniczący)
SSN Zbigniew Strus (sprawozdawca)
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie z powództwa Z. M.
przeciwko M. D i W. G.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 19 kwietnia 2007 r.,
zażalenia pozwanych na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 19 grudnia 2006 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z 19 grudnia 2006 r. Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
pozwanych wniesioną przez ich pełnomocnika – adwokata, od wyroku Sądu
pierwszej instancji z 22 lutego 2006 r. wskazując, iż nie spełnia ona wymagania
zawartego w art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c., ponieważ nie wskazano w niej zakresu
zaskarżenia.
W zażaleniu pozwani zarzucają naruszenie art. 368 § 1 k.p.c. przez błędną
wykładnię przepisu, polegającą na przypisaniu zwrotowi zobowiązującemu do
oznaczenia zaskarżonego wyroku statusu dosłowności wymagającego powtórzenia
w apelacji i zagrożonego sankcją jej odrzucenia w razie odstąpienia
od sformułowań ustawowych i użycia innych, wyrażających tę samą treść.
Domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia skarżący podnosi,
iż wskazał wyrok i zakres zaskarżenia, podając wysokość zasądzonych w nim kwot
- z odsetkami i kosztami oraz wartość przedmiotu zaskarżenia. Sformułowania te
prowadzą do jednoznacznej oceny, iż zaskarżeniem objęto cały wyrok, w związku
z czym apelacja odpowiada wymaganiom art. 368 § 1 pkt 1-3 i 5 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżony wyrok w części rozstrzygającej żądanie powódki składa się
z dwóch punktów jednakowo brzmiących, zasądzających oddzielnie od każdego
z pozwanych kwotę 63.807,50 zł oraz odsetki i „koszty postępowania”. Pełnomocnik
obydwu pozwanych w części tytułowej wnoszonego środka odwoławczego
stwierdził, iż jest to apelacja obydwu pozwanych „od wyroku Sądu Okręgowego
w W z dnia 22 lutego 2006 r., w sprawie [...] uwzględniającego powództwo o
zapłatę od każdego z pozwanych kwoty po 63.807.50 zł, a także odsetek i kosztów
postępowania w sprawie”. Wartość przedmiotu zaskarżenia określił jako „2 x
63.807.50 zł.”, a wniosek apelacyjny zawarł w słowach: „ wnoszę o zmianę
zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa z zasądzeniem kosztów procesu za
obie instancje”.
3
Stwierdzenie Sądu Apelacyjnego, iż apelacja nie zawiera wskazania, czy
wyrok jest zaskarżony w całości lub w części jest trafne w tym znaczeniu,
że skarżący nie powtarza zwrotów ustawowych. Kontrola wstępna wymagań
apelacji jako pisma (dokonana w sprawie podczas rozprawy apelacyjnej) nie może
jednak pominąć treści przepisu ustalanej w kontekście regulacji danej instytucji
prawa. Jeżeli w art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c. znajduje się wymaganie oznaczenia
zaskarżonego apelacją wyroku, a nadto wskazania, czy jest zaskarżony w całości
czy w części, to znaczy, że strona a nie np. sąd określa zakres zaskarżenia wiążąc
go ponadto z tzw. wnioskiem apelacyjnym (art. 368 § 1 pkt 5 k.p.c.). W ten sposób
strona decyduje o zakresie wykorzystania swego prawa do rozpoznania sprawy
w dwóch instancjach wraz z następstwami dotyczącymi dewolutywności i terminu
prawomocności wyroku. Sąd pierwszej instancji ani sąd odwoławczy nie mają
kompetencji do ustalania intencji skarżącego, jeżeli nie zostały jednoznacznie
wyrażone w piśmie. Jeżeli apelację sporządził kwalifikowany pełnomocnik, z treści
wnoszonego pisma (apelacji) winien wynikać zakres ponownego rozpoznania
sprawy. Gdyby zatem istniała konieczność rozstrzygania wątpliwości i uzupełniania
pisma w omawianym zakresie przez skarżącego, apelacja sporządzona przez
pełnomocnika profesjonalnego podlegałaby odrzuceniu.
W rozpoznawanej sprawie wypadek taki nie występuje, ponieważ przytoczone
wyżej sformułowania prowadzą do jednoznacznych konkluzji, że zaskarżeniem
objęty został cały wyrok bez jakiegokolwiek wyłączenia. Należy zatem uznać,
że skarżący mimo pominięcia najbardziej pewnej formuły („w całości” albo
„w części”) spełnił wymagania zawarte w art. 368 § 1 pkt 1 k.p.c. Dlatego Sąd
Najwyższy na podstawie art. 3941
pkt § 2 i 3 k.p.c., w związku z art. 39815
k.p.c.
orzekł jak na wstępie.