Pełny tekst orzeczenia

Wyrok z dnia 18 kwietnia 2007 r.
I UK 349/06
Zwrot przez sąd wniosku o ogłoszenie upadłości spółki z powodu nie-
uzupełnienia jego braków formalnych jest równoznaczny z brakiem takiego
wniosku (art. 31 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych, jednolity tekst: Dz.U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74 ze zm. w związku z
art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, jednolity
tekst: Dz.U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.). W tej sytuacji zwolnienie członka za-
rządu od odpowiedzialności za zobowiązania spółki zależy od wykazania, że
niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez jego winy.
Przewodniczący SSN Zbigniew Korzeniowski, Sędziowie SN: Romualda Spyt,
Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca).
Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 18 kwietnia
2007 r. sprawy z odwołania Pawła K. przeciwko Zakład Ubezpieczeń Społecznych-
Oddziałowi w K. o przeniesienie odpowiedzialności z tytułu zapłaty składek, na sku-
tek skargi kasacyjnej ubezpieczonego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z
dnia 30 maja 2006 r. [...]
o d d a l i ł skargę kasacyjną.
U z a s a d n i e n i e
Wyrokiem z dnia 21 października 2004 r. Sąd Okręgowy-Sąd Ubezpieczeń
Społecznych w Krakowie zmienił częściowo decyzje Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych-Oddziału w K. z dnia 22 października 2002 r. w ten sposób, że przeniósł na
Pawła K. odpowiedzialność za zobowiązania M. IT SA z tytułu składek na ubezpie-
czenia społeczne za okres od października 2000 r. do lutego 2001 r., z tytułu składek
na ubezpieczenie zdrowotne za okres od czerwca 2000 r. do lutego 2001 r., a z ty-
tułu składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych za okres od września 2000 r. do lutego 2001 r., natomiast na Ireneusza P. -
2
odpowiedzialność za zobowiązania M. IT SA z tytułu składek na ubezpieczenia spo-
łeczne za okres od października 2000 r. do listopada 2000 r., z tytułu składek na
ubezpieczenie zdrowotne za okres od czerwca 2000 r. do listopada 2000 r. oraz z
tytułu składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych za okres od września 2000 r. do listopada 2000 r. W pozostałym zakresie
wniesione przez Pawła K. i Ireneusza P. odwołania zostały oddalone.
Sąd pierwszej instancji ustalił, że M. IT SA z siedzibą w K. została zawiązana
aktem notarialnym z dnia 19 kwietnia 2000 r., a jej głównym akcjonariuszem była U.
spółka z o.o. z siedzibą w G. W skład zarządu M. IT SA zostali powołani Paweł K.
jako prezes i Ireneusz P. jako wiceprezes. Działalność spółki w pierwszym okresie
miała być finansowana przez pożyczki otrzymywane od głównego akcjonariusza. Od
początku spółka nie przynosiła żadnych dochodów. Od czerwca 2000 r. zaprzestała
płacenia składek na ubezpieczenie zdrowotne, od września 2000 r. - na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, zaś od października
2000 r. - na ubezpieczenia społeczne. W listopadzie 2000 r. główny akcjonariusz
przestał finansować M. IT SA na skutek czego spółka utraciła zdolność prowadzenia
dalszej działalności. W dniu 8 grudnia 2000 r. Paweł K. i Ireneusz P. złożyli wniosek
o ogłoszenie upadłości spółki, wskazując w jego uzasadnieniu na trwałe zaprzestanie
spłacania długów spowodowane wstrzymaniem finansowania przez większościowe-
go akcjonariusza. Do wniosku załączona została lista wierzycieli, wobec których dług
spółki wynosił wówczas kwotę 240.277 zł. Wniosek o ogłoszenie upadłości został
zwrócony zarządzeniem z dnia 11 stycznia 2001 r. w związku z nieuzupełnieniem
jego braków formalnych i fiskalnych.
Sąd Okręgowy ustalił nadto, że na posiedzeniu rady nadzorczej M. IT SA, od-
bywającym się 8 grudnia 2000 r., Ireneusz P. złożył ustną rezygnację z pełnienia
funkcji członka zarządu, co potwierdził pismem z dnia 11 grudnia 2000 r. Swoją de-
cyzję uzasadnił faktem zaprzestania finansowania spółki przez jej głównego akcjona-
riusza oraz brakiem wcześniejszych konsultacji z zarządem zmian zasad finansowa-
nia spółki. Również Paweł K. zrezygnował ze stanowiska prezesa zarządu spółki,
wyrażając swoją wolę w tym przedmiocie pismem z dnia 6 marca 2001 r., skierowa-
nym do przewodniczącego rady nadzorczej. Motywację decyzji stanowił brak możli-
wości dalszej współpracy z głównym inwestorem spółki.
Według ustaleń Sądu pierwszej instancji, M.IT SA posiadała wymagalne wie-
rzytelności w stosunku do M. SA oraz I.P. spółki z o.o. w łącznej kwocie przekracza-
3
jącej 200.000 zł. Zadłużenie to obie spółki (oświadczeniami z 23 lutego 2001 r. i 1
marca 2001 r.) potrąciły z wierzytelnościami wobec M. IT SA, które nabyły od U.
spółki z o.o., co uniemożliwiło całkowicie dalszą działalność M. IT SA. Dnia 22 marca
2001 r. Paweł K. złożył kolejny wniosek o ogłoszenie upadłości spółki. Zarządzeniem
z 11 kwietnia 2001 r. wniosek został zwrócony w związku z nieuzupełnieniem w ter-
minie jego braków formalnych.
Sąd Okręgowy wskazał, że postępowanie egzekucyjne prowadzone przez Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych okazało się bezskuteczne, bowiem spółka nie posia-
dała żadnego majątku, do którego można byłoby skierować egzekucję administra-
cyjną.
Zdaniem Sądu pierwszej instancji, w tak ustalonym stanie faktycznym przenie-
sienie odpowiedzialności za zobowiązania M. IT SA względem Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych na członków zarządu spółki jest uzasadnione. Wnioskodawcy nie wyka-
zali bowiem, ażeby po ich stronie zaszły okoliczności, które po myśli art. 116 § 1
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze
zm.) zwalniałyby ich od takiej odpowiedzialności. W szczególności nie złożyli we wła-
ściwym czasie wniosków o ogłoszenie upadłości spółki, albowiem wnioski zwrócone
nie wywołały żadnych skutków prawnych, zaś nieuzupełnienie ich braków było wyni-
kiem okoliczności zależnych od członków zarządu. Sąd Okręgowy podkreślił, iż
wnioski o ogłoszenie upadłości, niezależnie od ich nieskuteczności, były również
spóźnione. Spółka zaprzestała bowiem płacenia składek na ubezpieczenie zdrowot-
ne od czerwca 2000 r., składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych - od września 2000 r., zaś składek na ubezpieczenia
społeczne - od października 2000 r. W listopadzie 2000 r., wskutek postawy głów-
nego akcjonariusza, straciła natomiast źródła finansowania, co spowodowało gwał-
towny wzrost jej zadłużenia, które na dzień złożenia pierwszego wniosku o ogłosze-
nie upadłości (8 grudnia 2000 r.) wynosiło 240.277 zł, w dniu 8 stycznia 2001 r. się-
gało już około 350.000 zł, zaś na dzień złożenia drugiego wniosku o ogłoszenie upa-
dłości (22 marca 2001 r.) kształtowało się na kwotę 469.862, 74 zł. Według Sądu
pierwszej instancji, daje to podstawy do stwierdzenia, że przesłanki złożenia wniosku
o ogłoszenie upadłości spółki powstały jeszcze przed grudniem 2000 r., wobec czego
wniosek z 8 grudnia 2000 r. nie może być uznany za złożony we właściwym czasie.
Tym samym członkowie zarządu ponoszą odpowiedzialność całym swoim majątkiem
za zobowiązania spółki wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Nie obciąża ich
4
jedynie zadłużenie powstałe po datach złożenia przez nich rezygnacji z funkcji człon-
ków zarządu.
Sąd Apelacyjny-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie wyrokiem
z dnia 30 maja 2006 r. oddalił apelacje Pawła K. i Ireneusza P. od wyroku Sądu
Okręgowego, akceptując w całości ustalenia faktyczne oraz rozważania prawne
przyjęte przez Sąd pierwszej instancji za podstawę rozstrzygnięcia. W szczególności
podkreślił zaś, iż wnioskodawcy nie udowodnili żadnej przesłanki, mogącej zwolnić
ich z odpowiedzialności za zobowiązania zarządzanej przez nich spółki. Za trafne
uznane zostało stanowisko Sądu pierwszej instancji, z którego wynika, iż złożone
przez skarżących wnioski o ogłoszenie upadłości M. IT SA, jako zwrócone w trybie
art. 130 k.p.c., nie wywołują żadnych skutków prawnych. Jednocześnie słusznie,
zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd Okręgowy stwierdził, iż okoliczność ta nie ma de-
cydującego znaczenia w sprawie, albowiem dzień złożenia pierwszego wniosku w
tym przedmiocie, tj. 8 grudnia 2000 r., nie był „czasem właściwym” do zgłoszenia
upadłości. Zadłużenie spółki wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych powstało
bowiem już w czerwcu 2000 r. i choć początkowo obejmowało jedynie składki na
ubezpieczenie zdrowotne, to już od września 2000 r. dotyczyło także składek na
Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych, zaś od paź-
dziernika 2000 r. również składek na ubezpieczenia społeczne. Od tego czasu
spółka nie regulowała żadnych należności względem organu ubezpieczeń społecz-
nych, a jej zadłużenie ciągle rosło. Wniosek o ogłoszenie upadłości z 8 grudnia 2000
r. był zatem spóźniony, przy czym chybiona jest argumentacja Pawła K. dotycząca
obietnic głównego akcjonariusza w przedmiocie dalszego finansowania M. IT SA,
skoro deklaracje te nie znalazły żadnego przełożenia na rzeczywistą sytuację finan-
sową spółki.
Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego złożył wnioskodawca Paweł
K., kwestionując rozstrzygnięcie w części dotyczącej oddalenia jego apelacji od wy-
roku Sądu Okręgowego. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił naruszenie prawa mate-
rialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 5 § 1 w
związku z art. 2 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24 października
1934 r. - Prawo upadłościowe (jednolity tekst: Dz.U. z 1991 r. Nr 118, poz. 512 ze
zm.), polegające na przyjęciu, iż stan krótkotrwałego zaprzestania płacenia długów,
w jakim w czerwcu 2000 r. znalazła się M. IT SA, wskazywał na konieczność złoże-
nia wtedy wniosku o upadłość spółki, gdy tymczasem stan trwałej niewypłacalności
5
nastąpił dopiero w listopadzie 2000 r., kiedy to główny akcjonariusz odmówił dalsze-
go finansowania M. IT SA, a także przepisów art. 116 § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) w związku z art.
31 i 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
(Dz.U. Nr 137, poz. 887 ze zm.), poprzez przyjęcie, iż Paweł K. jest odpowiedzialny
za zobowiązania M. IT SA wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, pomimo że
stan faktyczny ustalony w sprawie świadczy o tym, iż niezgłoszenie skutecznego
wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego
ogłoszeniu upadłości spółki nastąpiło bez jego winy.
Wskazując na takie zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Apela-
cyjnego i o jego zmianę poprzez uwzględnienie odwołania Pawła K. od decyzji Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 października 2002 r. wraz z rozstrzygnię-
ciem o kosztach postępowania apelacyjnego oraz kasacyjnego, względnie o uchyle-
nie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponow-
nego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania.
W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, iż zgodnie z treścią art. 1 § 1 i
art. 2 Prawa upadłościowego, zaprzestanie płacenia długów, jako przesłanka ogło-
szenia upadłości, musi mieć trwały charakter. Stosownej oceny dokonuje się na pod-
stawie aktualnej sytuacji dłużnika. Zdaniem skarżącego, Sąd Apelacyjny całkowicie
zbagatelizował okoliczność, że założeniem funkcjonowania M. IT SA przez pierwsze
lata jej istnienia było stałe dofinansowanie ze strony głównego akcjonariusza. U.
spółka z o.o. ze swojego zobowiązania wywiązywała się do listopada 2000 r., jed-
nakże jeszcze wtedy sytuacja majątkowa M. IT SA była poprawna, bowiem dyspo-
nowała ona znacznymi wierzytelnościami w stosunku do swoich kontrahentów. We
wcześniejszym okresie natomiast spółka regulowała swoje należności, wobec czego
nie można przyjąć, że już od czerwca 2000 r. zaistniał stan jej trwałej niewypłacalno-
ści, aktualizujący obowiązek członków zarządu w zakresie zgłoszenia wniosku o
upadłość, jak nieprawidłowo przyjął Sąd drugiej instancji. Skarżący wskazał na zło-
żenie pierwszego wniosku o upadłość już 8 grudnia 2000 r., kiedy to kondycja finan-
sowa zarządzanej przez niego spółki była jeszcze całkiem dobra, podkreślając jed-
nocześnie, że braków wniosku nie uzupełniono w terminie w sposób świadomy, bo-
wiem główny akcjonariusz spółki złożył stanowczą deklarację o zamiarze dalszego
finansowania M. IT SA. Kolejny wniosek o ogłoszenie upadłości wnioskodawca skła-
dał zaś wówczas, gdy nie był już członkiem zarządu spółki, a zatem nie może pono-
6
sić odpowiedzialności za to, że sąd dokonał zwrotu tego wniosku z powodu nieuzu-
pełnienia braków formalnych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie. Zgodnie z art. 31 ustawy z
dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (jednolity tekst:
Dz.U. z 2007 r., Nr 11, poz. 74), do należności z tytułu składek na ubezpieczenia
społeczne stosuje się odpowiednio, między innymi, art. 116 ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst: Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.),
zaś w myśl art. 32 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń
społecznych, do składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń
Pracowniczych, na ubezpieczenie zdrowotne w zakresie: ich poboru, egzekucji, wy-
mierzania odsetek za zwłokę i dodatkowej opłaty, przepisów karnych, dokonywania
zabezpieczeń na wszystkich nieruchomościach, ruchomościach i prawach zbywal-
nych dłużnika oraz stosowania ulg i umorzeń stosuje się odpowiednio przepisy doty-
czące składek na ubezpieczenia społeczne.
Stosownie do treści art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja
podatkowa, za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki
z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w
organizacji odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu,
jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a
członek zarządu nie wykazał, że we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłosze-
nie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (po-
stępowanie układowe) albo niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub nie-
wszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania
układowego) nastąpiło bez jego winy, bądź nie wskazuje mienia spółki, z którego
egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części.
W niniejszej sprawie bezsporne było, że skarżący Paweł K. w okresie ustalo-
nym przez Sąd pierwszej instancji pełnił funkcję członka zarządu M. IT SA w K., która
to spółka była dłużnikiem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu składek na
ubezpieczenia społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne oraz na Fundusz Pracy i
Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Kwestionowana nie była
także bezskuteczność egzekucji zaległości z majątku spółki. Paweł K. nie wskazał
7
również żadnego mienia spółki, z którego egzekucja mogłaby zaspokoić zaległości
składkowe w znacznej części, a zatem do wyjaśnienia pozostała jedynie kwestia ist-
nienia okoliczności zwalniających członków zarządu, w tym skarżącego, od odpo-
wiedzialności za zobowiązania spółki w postaci podjęcia we właściwym czasie dzia-
łań chroniących interesy wierzycieli spółki bądź braku zawinienia w zaniechaniu tych
czynności.
Sąd Apelacyjny uznał, że skarżący nie wykazał tego rodzaju przesłanek egzo-
neracyjnych, które to stanowisko zasługuje na akceptację w ustalonym w sprawie
stanie faktycznym, choć z innych powodów niż zaprezentowane w uzasadnieniu za-
skarżonego wyroku. Sąd drugiej instancji zasadnicze znaczenie przydał bowiem
stwierdzeniu, iż wniosek o ogłoszenie upadłości spółki z dnia 8 grudnia 2000 r. nie
został złożony we właściwym czasie w rozumieniu art. 116 § 1 ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, gdy tymczasem rozważania w tym przed-
miocie powinny być poprzedzone przede wszystkim ustaleniem, czy w ogóle doszło
do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości M. IT SA po myśli tego przepisu,
skoro oba wnioski sporządzone przez skarżącego zostały zwrócone zarządzeniem
sądu w związku z nieuzupełnieniem ich braków formalnych. Funkcja przepisu art.
116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa polega na ochronie
interesów wierzycieli, w szczególności w sytuacji, gdy jest już wiadome, że dłużnik
nie będzie w stanie wszystkich wierzycieli zaspokoić w całości. Przesłanki uwolnienia
się przez członków zarządu spółki od odpowiedzialności za zobowiązania sprowa-
dzają się zatem do wykazania należytej staranności w działaniach zmierzających do
wszczęcia postępowania upadłościowego. Nie spełnia tego wymagania podjęcie sto-
sownych czynności w warunkach niweczących cały sens postępowania upadłościo-
wego, co wynika wprost z treści przepisu, w którym mowa o zgłoszeniu wniosku we
właściwym czasie. Nie budzi żadnych wątpliwości, że braki formalne wniosku o ogło-
szenie upadłości uniemożliwiają wszczęcie postępowania, którego celem jest
ochrona prawna interesów wierzycieli, a zatem złożenie takiego wniosku nie może
stanowić przesłanki uwalniającej członków zarządu od odpowiedzialności za zobo-
wiązania spółki. Dla jej spełnienia nie wystarcza bowiem samo wystąpienie o ogło-
szenie upadłości, ale konieczne jest także dokonanie wszelkich czynności proceso-
wych niezbędnych dla kontynuowania tego postępowania (por. wyrok Sądu Najwyż-
szego z dnia 20 stycznia 2004 r., II CK 356/02, „Glosa” 2005 nr 2). Nieuzupełnienie
braków formalnych wniosku prowadzi do jego zwrotu przez sąd w trybie art. 130
8
k.p.c., zaś pismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z
wniesieniem pisma do sądu (art. 130 § 2 k.p.c.). Sytuacja taka jest zatem równo-
znaczna z brakiem wniosku o ogłoszenie upadłości, co wyklucza możliwość uwolnie-
nia się przez członka zarządu spółki od odpowiedzialności za jej zobowiązania z
powołaniem się na zgłoszenie takiego wniosku we właściwym czasie.
Ustalony w sprawie niniejszej stan faktyczny nie dawał zatem podstaw do
rozważań, czy ziściła się ta przesłanka egzoneracyjna, co uprawnia do stwierdzenia,
iż Sąd Apelacyjny błędnie dokonał jego subsumbcji pod art. 116 § 1 pkt 1 ppkt a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa. Tym samym za całkowicie
pozbawioną znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy uznać należy motywację
sprowadzającą się do stwierdzenia zgłoszenia wniosku o ogłoszenie upadłości po
czasie „właściwym” w rozumieniu tego przepisu, co ma bezpośrednie przełożenie na
ocenę zarzutów kasacyjnych w tym zakresie. Nie ma bowiem możliwości stwierdze-
nia nieprawidłowości orzeczenia wskutek naruszenia przepisu prawa materialnego,
który nie znajdował zastosowania do rozstrzygnięcia sprawy.
Stan faktyczny ustalony w sprawie niniejszej pozwala zasadnie przyjąć, że
skarżący nie złożył skutecznie wniosku o ogłoszenie upadłości M. IT SA, pomimo że
ochrona interesów wierzycieli spółki bez wątpienia tego wymagała. W takiej sytuacji
zwolnienie od odpowiedzialności za zobowiązania zarządzanego przez niego pod-
miotu mogłoby mieć oparcie jedynie w treści art. 116 § 1 pkt 1 ppkt b ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, co jest równoznaczne z koniecznością
wykazania, że niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości nastąpiło bez jego
winy. Ocenie z tego punktu widzenia może podlegać jedynie sytuacja związana ze
zwrotem dotkniętego brakami formalnymi wniosku o ogłoszenie upadłości spółki,
sporządzonego 8 grudnia 2000 r., bowiem biorąc pod uwagę stan majątkowy spółki,
poczynając od listopada 2000 r., wniosek z 22 marca 2001 r. (niezależnie od faktu
jego zwrotu) był złożony w takim czasie, że nie mogłoby być już mowy o sensownym
wykorzystaniu instytucji postępowania upadłościowego dla ochrony jej wierzycieli.
Sąd Apelacyjny przyjął za Sądem Okręgowym, że nieuzupełnienie wniosku o
ogłoszenie upadłości z dnia 8 grudnia 2000 r. nie było wynikiem okoliczności obiek-
tywnych, niezależnych od członków zarządu, czego skarżący nie kwestionuje. Z uza-
sadnienia skargi kasacyjnej wynika bowiem, iż decyzję o tym, że nie będzie uzupeł-
niał braków wniosku podjął świadomie, kierując się zapewnieniami głównego akcjo-
nariusza o zamiarze dalszego finansowania spółki. Nie budzi wątpliwości, że
9
uwzględniając brak rzeczywistych działań U. spółki z o.o. w tym kierunku od listopa-
da 2000 r., które to zaniechanie sam skarżący ocenił jako prowadzące dotrwałej nie-
wypłacalności zarządzanej przez niego spółki, powinien i mógł on przewidzieć, że
tego rodzaju deklaracje pozostaną jedynie w sferze zapewnień, co przy braku czyn-
ności zmierzających do wszczęcia postępowania upadłościowego przyniesie w kon-
sekwencji szkodę wierzycielom spółki. Wbrew przeciwnym twierdzeniom skargi ka-
sacyjnej, członkowi zarządu podejmującemu w takiej sytuacji decyzję o tym, że nie
uzupełni braków formalnych wniosku o ogłoszenie upadłości, można zatem przypisać
zasadnie niedbalstwo, a tym samym winę w zaniechaniu czynności chroniących inte-
resy wierzycieli spółki.
W świetle powyższego brak jest podstaw do uznania, iż ziściła się przesłanka
wynikająca z art. 116 § 1 pkt 1 ppkt b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja
podatkowa, która mogłaby uwolnić skarżącego od odpowiedzialności za zobowiąza-
nia M. IT SA wobec Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, wobec czego wyrok Sądu
Apelacyjnego w konsekwencji odpowiada prawu.
Skarga kasacyjna nie mogła być zatem uwzględniona, w związku z czym Sąd
Najwyższy z mocy art. 39814
k.p.c. orzekł jak w sentencji.
========================================