Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 26/07
POSTANOWIENIE
Dnia 9 maja 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marek Sychowicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Maria Grzelka
w sprawie z powództwa T.R.
przeciwko D.P. - Komornikowi Sądowemu
przy Sądzie Rejonowym w S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 9 maja 2007 r.,
zażalenia powódki
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 9 stycznia 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 9 stycznia 2007 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną wniesioną przez adwokata będącego pełnomocnikiem powódki T.R. od
wyroku tego Sądu z dnia 19 czerwca 2006 r., albowiem w sytuacji, gdy powódka
była zwolniona od kosztów sądowych skarga nie została opłacona opłatą
podstawową. Wezwanie przez Sąd Okręgowy w S. do uiszczenia tej opłaty Sąd
Apelacyjny uznał za czynność wadliwą, a zatem bezskuteczną.
W zażaleniu na wymienione postanowienie powódka zarzuciła,
że stanowisko Sądu Apelacyjnego jest „całkowicie nietrafne”. Powołując się
na art. 149 ust. 1 ustawy z dnia28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.; dalej – „u.k.s.c.”) podniosła,
że należało zastosować przepisy obowiązujące przed wejściem w życie tej ustawy,
a także zarzuciła błędną wykładnię art. 1302
§ 3 k.p.c. Wniosła o uchylenie
zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zakończenie postępowania w danej instancji – w rozumieniu art. 149 ust. 1
u.k.s.c. – następuje z chwilą wydania orzeczenia kończącego postępowanie w tej
instancji (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 24 stycznia 2007 r., III CZP 124/06,
LEX nr 209065). Postępowanie toczące się w sprawie, w której wniesione zostało
rozpoznawane zażalenie, zostało więc zakończone w drugiej instancji w dniu
19 czerwca 2006 r., z chwilą wydania wyroku przez Sąd Apelacyjny. Stosownie do
art. 149 ust. 1 u.k.s.c. do tej chwili miały zastosowanie dotychczasowe przepisy o
kosztach sądowych. Do wniesionej w sprawie skargi kasacyjnej od wymienionego
wyroku mają zaś zastosowanie przepisy nowe, obowiązujące od dnia 2 marca 2006
r. (art. 151 u.k.s.c.).
W myśl art. 14 ust. 2 u.k.s., obowiązującego do dnia 10 marca 2007 r.
(uchylonego przez ustawę z dnia 14 grudnia 2006 r. o zmianie ustawy o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych, Dz. U. z 2007 r. Nr 21, poz. 123), opłatę
podstawową pobiera się także od podlegających opłacie pism (m.in. od skargi
kasacyjnej – art. 3 ust. 2 pkt 3 u.k.s.c.), wnoszonych przez stronę zwolnioną
3
od kosztów sądowych przez sąd. Według zaś art. 1302
§ 3 k.p.c. nie opłacone
środki zaskarżenia, m.in. skargę kasacyjną, podlegające m.in. opłacie w wysokości
stałej, wniesione m.in. przez adwokata, sąd odrzuca bez wezwania do uiszczenia
opłaty.
Opłata podstawowa określona w art. 14 ust. 3 u.k.s.c. jest opłatą
w wysokości stałej w rozumieniu art. 1302
§ 3 k.p.c. (uchwała Sądu Najwyższego
z dnia 21 listopada 2006 r., III CZP 109/ 06, LEX nr 197685).
Sąd Apelacyjny trafnie zatem uznał, że skarga kasacyjna wniesiona
przez adwokata, będącego pełnomocnikiem powódki, podlegała opłacie
podstawowej i nie uiszczenie tej opłaty bez wezwania powodowało odrzucenie
skargi na podstawie art. 1302
§ 3 k.p.c.
Ponieważ zażalenie okazało się niezasadne, Sąd Najwyższy na podstawie
art. 3941
§ 3 w zw. z art. 39814
k.p.c., postanowił jak w sentencji.

II CZ 26/07

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia