III CZ 27/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:30-05-2014
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 27/07
POSTANOWIENIE
Dnia 6 czerwca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Zbigniew Strus (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Skarbu Państwa-Prezydenta Miasta K. wykonującego zadania
zlecone z zakresu administracji rządowej
przy uczestnictwie E. K. i in. , o zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 czerwca 2007 r.,
zażalenia uczestnika J. K.
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 22 stycznia 2007 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z 28 grudnia 2006 r. oddalił zażalenie J. K.
uczestnika postępowania o zasiedzenie, na postanowienie Sądu Rejonowego
2
odrzucające jego apelację od postanowienia kończącego postępowanie z 5
stycznia 2005 r., ze względu na nieuiszczenie opłaty stałej w kwocie 2000 zł.
Według oceny Sądu drugiej instancji wniesienie apelacji zostało dokonane pod
rządem ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych,
dlatego podlegało opłacie stałej (art. 40 u.k.s.c.) i było zagrożone sankcją
odrzucenia w razie nieuiszczenia opłaty przez stronę zastępowaną przez
kwalifikowanego pełnomocnika (art. 1302
§ 3 k.p.c.). Uczestnik postępowania
zaskarżył to postanowienie zażaleniem kierowanym do Sądu Najwyższego i
zażalenie to zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego z 22 stycznia
2007 r. z uzasadnieniem wskazującym, że art. 3941
§ 2 k.p.c. nie dopuszcza
takiego środka odwoławczego na postanowienia wydane w postępowaniu
odwoławczym – zażaleniowym.
W zażaleniu uczestnika na postanowienie z 22 stycznia 2007 r.
zawierającym wniosek o jego uchylenie, żalący się podważa prawidłowość takiej
wykładni art. 3941
§ 2 k.p.c. sugerując, że z przepisu wynika niedopuszczalność
zaskarżenia do Sądu Najwyższego tylko postanowień innych niż kończące
postępowanie w sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Nie budzi wątpliwości, że zażalenie przedstawione Sądowi Najwyższemu
(na postanowienie z 22 stycznia 2007 r.) jest dopuszczalne, ponieważ zostało
wydane przez sąd drugiej instancji, w sprawie, w której przysługuje skarga
kasacyjna. Kończy ono postępowanie w sprawie, pozbawiając sąd merytoryczny
podstawy dalszego postępowania w celu rozstrzygnięcia istoty sporu.
Nieuzasadnione są jednak zarzuty skarżącego, zmierzające do wykazania
dopuszczalności zażalenia odrzuconego - na postanowienie z 28 grudnia 2006 r.
Odwoływanie się w uzasadnieniu do unormowania dotyczącego dopuszczalności
skargi kasacyjnej nie jest skuteczne, gdyż skarga ta nie jest zwykłym środkiem
odwoławczym, przysługuje od prawomocnych orzeczeń i podlega odrębnej
enumeratywnej regulacji. Natomiast zażalenie, jako środek odwoławczy zwykły
zostało powiązane z zasadą dwuinstancyjności a wyjątkowość unormowania
zawartego w art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. polega na włączeniu w system kontroli
3
instancyjnej Sądu Najwyższego. Wyczerpująca, w zakresie dopuszczalności
zażalenia do Sądu Najwyższego, regulacja art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. prowadzi do
wniosku, że jest ono dopuszczalne najpierw w sprawach, w których skarżący
zamierza wykazać dopuszczalność wniesionej przez siebie skargi kasacyjnej
(odrzuconej przez sąd drugiej instancji). Poza tym zażalenie do Sądu Najwyższego
jest dopuszczalne na wszelkie postanowienia sądu drugiej instancji kończące
postępowanie w sprawie, w której przysługuje skarga kasacyjna. Od tej reguły
ustawodawca wprowadził jednak wyjątki:
a/ dotyczące postanowień od których zgodnie z art. 3981
dopuszczalna jest
skarga kasacyjna (zakaz kumulacji różnych środków zaskarżenia),
b/ jeżeli postanowienie zapadło w wyniku rozpoznania zażalenia, tzn. gdy
dwuinstancyjność jako zasada postępowania cywilnego została zrealizowana
przed sądem powszechnym.
Nie ma zatem żadnych podstaw do konstruowania uprawnienia do podwójnego
postępowania zażaleniowego toczącego się najpierw przed sądem powszechnym
a następnie przed Sądem Najwyższym. W związku z tym zażalenie, którego
dotyczy taki wyjątek podlega oddaleniu (art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c.).
db
POSTANOWIENIE
Dnia 6 czerwca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Zbigniew Strus (sprawozdawca)
w sprawie z wniosku Skarbu Państwa-Prezydenta Miasta K. wykonującego zadania
zlecone z zakresu administracji rządowej
przy uczestnictwie E. K. i in. , o zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 6 czerwca 2007 r.,
zażalenia uczestnika J. K.
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 22 stycznia 2007 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w K. postanowieniem z 28 grudnia 2006 r. oddalił zażalenie J. K.
uczestnika postępowania o zasiedzenie, na postanowienie Sądu Rejonowego
2
odrzucające jego apelację od postanowienia kończącego postępowanie z 5
stycznia 2005 r., ze względu na nieuiszczenie opłaty stałej w kwocie 2000 zł.
Według oceny Sądu drugiej instancji wniesienie apelacji zostało dokonane pod
rządem ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych,
dlatego podlegało opłacie stałej (art. 40 u.k.s.c.) i było zagrożone sankcją
odrzucenia w razie nieuiszczenia opłaty przez stronę zastępowaną przez
kwalifikowanego pełnomocnika (art. 1302
§ 3 k.p.c.). Uczestnik postępowania
zaskarżył to postanowienie zażaleniem kierowanym do Sądu Najwyższego i
zażalenie to zostało odrzucone postanowieniem Sądu Okręgowego z 22 stycznia
2007 r. z uzasadnieniem wskazującym, że art. 3941
§ 2 k.p.c. nie dopuszcza
takiego środka odwoławczego na postanowienia wydane w postępowaniu
odwoławczym – zażaleniowym.
W zażaleniu uczestnika na postanowienie z 22 stycznia 2007 r.
zawierającym wniosek o jego uchylenie, żalący się podważa prawidłowość takiej
wykładni art. 3941
§ 2 k.p.c. sugerując, że z przepisu wynika niedopuszczalność
zaskarżenia do Sądu Najwyższego tylko postanowień innych niż kończące
postępowanie w sprawie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Nie budzi wątpliwości, że zażalenie przedstawione Sądowi Najwyższemu
(na postanowienie z 22 stycznia 2007 r.) jest dopuszczalne, ponieważ zostało
wydane przez sąd drugiej instancji, w sprawie, w której przysługuje skarga
kasacyjna. Kończy ono postępowanie w sprawie, pozbawiając sąd merytoryczny
podstawy dalszego postępowania w celu rozstrzygnięcia istoty sporu.
Nieuzasadnione są jednak zarzuty skarżącego, zmierzające do wykazania
dopuszczalności zażalenia odrzuconego - na postanowienie z 28 grudnia 2006 r.
Odwoływanie się w uzasadnieniu do unormowania dotyczącego dopuszczalności
skargi kasacyjnej nie jest skuteczne, gdyż skarga ta nie jest zwykłym środkiem
odwoławczym, przysługuje od prawomocnych orzeczeń i podlega odrębnej
enumeratywnej regulacji. Natomiast zażalenie, jako środek odwoławczy zwykły
zostało powiązane z zasadą dwuinstancyjności a wyjątkowość unormowania
zawartego w art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. polega na włączeniu w system kontroli
3
instancyjnej Sądu Najwyższego. Wyczerpująca, w zakresie dopuszczalności
zażalenia do Sądu Najwyższego, regulacja art. 3941
§ 1 i 2 k.p.c. prowadzi do
wniosku, że jest ono dopuszczalne najpierw w sprawach, w których skarżący
zamierza wykazać dopuszczalność wniesionej przez siebie skargi kasacyjnej
(odrzuconej przez sąd drugiej instancji). Poza tym zażalenie do Sądu Najwyższego
jest dopuszczalne na wszelkie postanowienia sądu drugiej instancji kończące
postępowanie w sprawie, w której przysługuje skarga kasacyjna. Od tej reguły
ustawodawca wprowadził jednak wyjątki:
a/ dotyczące postanowień od których zgodnie z art. 3981
dopuszczalna jest
skarga kasacyjna (zakaz kumulacji różnych środków zaskarżenia),
b/ jeżeli postanowienie zapadło w wyniku rozpoznania zażalenia, tzn. gdy
dwuinstancyjność jako zasada postępowania cywilnego została zrealizowana
przed sądem powszechnym.
Nie ma zatem żadnych podstaw do konstruowania uprawnienia do podwójnego
postępowania zażaleniowego toczącego się najpierw przed sądem powszechnym
a następnie przed Sądem Najwyższym. W związku z tym zażalenie, którego
dotyczy taki wyjątek podlega oddaleniu (art. 3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c.).
db