Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CSK 177/07
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Iwona Koper
w sprawie z wniosku EK
przy uczestnictwie MW
o podział majątku dorobkowego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 12 lipca 2007 r.,
na skutek skargi kasacyjnej uczestnika postępowania
od postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 13 grudnia 2006 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 13 grudnia 2006 r. Sąd Okręgowy w K., na skutek
apelacji wnioskodawczyni i uczestnika postępowania, zmienił zaskarżone
postanowienie Sądu Rejonowego w K. z dnia 7 czerwca 2005 r. w sprawie o
podział majątku dorobkowego.
Uczestnik postępowania MW zaskarżył postanowienie Sądu Okręgowego
skargą kasacyjną. Zarzucił w niej naruszenie przepisów postępowania w postaci
pominięcia art. 228 § 1 k.p.c., a także naruszenie art. 623 k.p.c. Wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu w K.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zagadnienie dopuszczalności skargi kasacyjnej w postępowaniu
nieprocesowym zostało unormowane w sposób autonomiczny i wyczerpujący w art.
5191
k.p.c. Z treści § 2 tego artykułu wynika, że dopuszczalność skargi kasacyjnej
w sprawach o podział majątku wspólnego między małżonkami uzależniona została
od określonej wartości przedmiotu zaskarżenia. Skarga kasacyjna nie jest
dopuszczalna, gdy wartość przedmiotu zaskarżenia jest niższa niż sto pięćdziesiąt
tysięcy złotych.
W utrwalonym orzecznictwie Sądu Najwyższego wyjaśniono, że wartością
przedmiotu zaskarżenia w sprawach o podział majątku wspólnego po ustaniu
wspólności majątkowej między małżonkami jest wartość poszczególnych rzeczy
i praw, których objęcie lub nieobjęcie rozstrzygnięciem sądu albo sposób ich
podziału kwestionuje skarżący, a także wartość roszczeń dochodzonych w tych
sprawach, będących przedmiotem zaskarżenia (zob. postanowienia Sądu
Najwyższego z dnia 6 listopada 2002 r., III CZ 98/02, OSNC 2004, nr 1, poz. 11).
Uczestnik postępowania MW formalnie zaskarżył skargą kasacyjną
postanowienie Sądu Okręgowego w całości, jednak w rzeczywistości
zakwestionował jedynie rozstrzygnięcie w zakresie przyznania wnioskodawczyni na
wyłączną własność nieruchomości lokalowej przy ul. C. w K. (bliżej opisanej w
3
uzasadnieniu postanowienia Sądu Okręgowego) i nie przyznania tej nieruchomości
na jego rzecz, a także zarzucił, że „nakład wnioskodawczyni z majątku odrębnego
na wspólne mieszkanie stanowił jedynie niewielki procent jego wartości rynkowej i
nie przeprowadzenia w tym zakresie ustaleń w jakim procencie nakład
wnioskodawczyni w 1987 r. pozostawał w stosunku do rynkowej wartości
mieszkania”.
Kwota podana przez uczestnika postępowania jako wartość przedmiotu
zaskarżenia, tj. 187.430 zł stanowi równowartość całego majątku dorobkowego
byłych małżonków, a nie jego części, czyli interesu. Wartość nieruchomości
lokalowej przy ul. C. została określona na kwotę 129.680 zł, natomiast interes
uczestnika wynosi 52.865 zł (tyle bowiem Sąd Rejonowy zasądził od
wnioskodawczyni na rzecz uczestnika tytułem dopłaty wyrównującej udział
uczestnika). Jak bowiem już wyżej zasygnalizowano, dla określenia wartości
przedmiotu zaskarżenia w sprawie o podział majątku wspólnego, miarodajna jest
wartość rzeczy, praw lub roszczeń objętych granicami zaskarżenia, a niewątpliwie
uczestnik zakwestionował w skardze kasacyjnej tylko rozstrzygnięcie dotyczące
nieruchomości lokalowej przy ul. C.
Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że skarga kasacyjna
uczestnika postępowania jest niedopuszczalna ze względu na zbyt niską wartość
przedmiotu zaskarżenia.
Skarga kasacyjna uczestnika podlega odrzuceniu także z tej przyczyny, że
nie spełnia wymagania z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. Spełnienie tego wymagania
polega na odwołaniu się do przesłanek z art. 3989
§ 1 k.p.c. (postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 20 października 2005 r. II CZ 89/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz.
135). W praktyce chodzi o wykazanie okoliczności, które podlegają badaniu w tzw.
przedsądzie, czyli występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego,
potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości
i rozbieżności w orzecznictwie, nieważności postępowania oraz oczywistej
zasadności skargi (art. 3989
§ 1 k.p.c.).
W uzasadnieniu wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania
skarżący stwierdził, że rozpoznanie skargi jest uzasadnione ze względu na
4
„rodzące się na tle sprawy pytanie jak należy oceniać nabyte w przeszłości
reglamentowane dobra majątkowe przez współmałżonków”. Tak sformułowany
wniosek nie spełnia wymagań z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. Wymaganie zawarcia
w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania oraz jego
uzasadnienia stanowi element konstrukcyjny skargi, którego niedochowanie
powoduje, że skarga dotknięta jest brakiem nieusuwalnym i w związku z tym
podlega odrzuceniu a limine.
W tym stanie rzeczy skarga kasacyjna okazała się niedopuszczalna
i w związku z tym podlegała odrzuceniu (art. 3986
§ 3 k.p.c.).