III CSK 184/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-07-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CSK 184/07
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z wniosku AS, AS i KS
przy uczestnictwie AS
o przyjęcie do szpitala psychiatrycznego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 lipca 2007 r.,
na skutek skargi kasacyjnej uczestnika
od postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 24 listopada 2006 r., sygn. akt [..],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 24 listopada 2007 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił
apelację uczestnika AS od postanowienia Sądu Rejonowego w O. orzekającego
umieszczenie uczestnika w szpitalu psychiatrycznym.
Odpis postanowienia Sądu Okręgowego z uzasadnieniem został doręczony
uczestnikowi w dniu 24 stycznia 2007 r., zaś skargę kasacyjną od tego
postanowienia pełnomocnik uczestnika złożył osobiście w biurze podawczym Sądu
Okręgowego w dniu 26 marca 2007 r. W skardze tej, jako wypełnienie wymogu
z art. 3894
§ 1 pkt 3 k.p.c., wskazał, że rozpoznanie skargi kasacyjnej jest
konieczne z uwagi na to, że „w grę wchodzą przepisy pochodzące z różnych
okresów czasu i wymagają jednolitej interpretacji zważywszy dodatkowo, że
orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości na temat wyjątków od
zasady poszanowania wolności każdego człowieka jest bardzo rygorystyczne na
korzyść podsądnych” oraz „zachodzi potrzeba wyrażenia poglądu, czy na gruncie
ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego możliwe jest
nakazanie podejrzanemu o chorobę psychiczną poddania się leczeniu
ambulatoryjnemu na zasadzie interpretacyjnej a maiori ad minus”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3985
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który
wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia
orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej. W rozpoznawanej sprawie termin
ten upłynął w dniu 24 marca 2007 r., przypadającym w sobotę. Skarga kasacyjna
została natomiast wniesiona w dniu 26 marca 2007 r., to jest w poniedziałek.
Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, tzw. wolna sobota, nie
jest dniem ustawowo wolnym od pracy, w rozumieniu art. 115 k.c. w związku z art.
165 § 1 k.p.c. (porównaj między innymi postanowienie SN z dnia 3 grudnia 2002 r.
I CZ 167/02, nie publ. oraz uchwałę składu siedmiu sędziów SN stanowiącą zasadę
prawną z dnia 25 kwietnia 2003 r. III CZP 8/03, OSNC z 2004 r., nr 1 poz. 1), co
prowadzi do wniosku, że skarga kasacyjna uczestnika postępowania została
wniesiona po terminie. Skutkuje to jej odrzuceniem na podstawie art. 3986
§ 3
w zw. z art. 3985
§ 1 k.p.c.
3
Niezależnie od tego trzeba stwierdzić, że nie spełnia ona także wymogów
art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. Nie tylko bowiem nie zawiera samego wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania, lecz również uzasadnienie skargi w tym
przedmiocie nie odpowiada wymaganiom tego przepisu, w związku z art. 3989
§ 1
k.p.c. Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy dla spełnienia tego wymogu
konieczne jest wykazanie w wyodrębnionym wywodzie prawnym, że w sprawie
występuje przynajmniej jedna z okoliczności wskazanych w art. 3989
§ 1 k.p.c.,
które w ramach tzw. przedsądu uzasadniają przyjęcie przez Sąd Najwyższy skargi
kasacyjnej do rozpoznania. Jeżeli okolicznością tą jest występowanie w sprawie
istotnego zagadnienia prawnego, konieczne jest sformułowanie tego zagadnienia,
przytoczenie przepisów prawa, na tle których powstało, wskazanie argumentów
prawnych, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych, a także wykazanie, że
jest to zagadnienie istotne, którego rozstrzygnięcie będzie miało ważne znaczenie
dla praktyki sądowej. Jeżeli natomiast podstawą wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania jest potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, konieczne jest
wskazanie tych przepisów, wykazanie, że ich wykładnia może być różna i budzi
poważne wątpliwości, a jeżeli skarżący powołuje się na orzecznictwo sądowe,
powinien przytoczyć orzeczenia wydane w oparciu o odmienną wykładnię
wskazywanych przepisów (porównaj między innymi uchwałę połączonych Izb:
Cywilnej oraz Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu
Najwyższego z dnia 17 grudnia 2002 r. III CZP 72/02, OSNC z 2003 r., nr 7-8, poz.
92 oraz postanowienia z dnia 16 września 2003 r. IV CZ 100/03, nie publ. i z dnia
7 czerwca 2005 r. V CSK 3/05, nie publ.).
Skarga kasacyjna uczestnika postępowania nie spełnia powyższych
wymogów, co także prowadzi do jej odrzucenia na podstawie art. 3986
§ 3 w zw.
z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Irena Gromska-Szuster
w sprawie z wniosku AS, AS i KS
przy uczestnictwie AS
o przyjęcie do szpitala psychiatrycznego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 13 lipca 2007 r.,
na skutek skargi kasacyjnej uczestnika
od postanowienia Sądu Okręgowego w K.
z dnia 24 listopada 2006 r., sygn. akt [..],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 24 listopada 2007 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił
apelację uczestnika AS od postanowienia Sądu Rejonowego w O. orzekającego
umieszczenie uczestnika w szpitalu psychiatrycznym.
Odpis postanowienia Sądu Okręgowego z uzasadnieniem został doręczony
uczestnikowi w dniu 24 stycznia 2007 r., zaś skargę kasacyjną od tego
postanowienia pełnomocnik uczestnika złożył osobiście w biurze podawczym Sądu
Okręgowego w dniu 26 marca 2007 r. W skardze tej, jako wypełnienie wymogu
z art. 3894
§ 1 pkt 3 k.p.c., wskazał, że rozpoznanie skargi kasacyjnej jest
konieczne z uwagi na to, że „w grę wchodzą przepisy pochodzące z różnych
okresów czasu i wymagają jednolitej interpretacji zważywszy dodatkowo, że
orzecznictwo Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości na temat wyjątków od
zasady poszanowania wolności każdego człowieka jest bardzo rygorystyczne na
korzyść podsądnych” oraz „zachodzi potrzeba wyrażenia poglądu, czy na gruncie
ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego możliwe jest
nakazanie podejrzanemu o chorobę psychiczną poddania się leczeniu
ambulatoryjnemu na zasadzie interpretacyjnej a maiori ad minus”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 3985
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną wnosi się do sądu, który
wydał zaskarżone orzeczenie, w terminie dwóch miesięcy od dnia doręczenia
orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej. W rozpoznawanej sprawie termin
ten upłynął w dniu 24 marca 2007 r., przypadającym w sobotę. Skarga kasacyjna
została natomiast wniesiona w dniu 26 marca 2007 r., to jest w poniedziałek.
Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Sądu Najwyższego, tzw. wolna sobota, nie
jest dniem ustawowo wolnym od pracy, w rozumieniu art. 115 k.c. w związku z art.
165 § 1 k.p.c. (porównaj między innymi postanowienie SN z dnia 3 grudnia 2002 r.
I CZ 167/02, nie publ. oraz uchwałę składu siedmiu sędziów SN stanowiącą zasadę
prawną z dnia 25 kwietnia 2003 r. III CZP 8/03, OSNC z 2004 r., nr 1 poz. 1), co
prowadzi do wniosku, że skarga kasacyjna uczestnika postępowania została
wniesiona po terminie. Skutkuje to jej odrzuceniem na podstawie art. 3986
§ 3
w zw. z art. 3985
§ 1 k.p.c.
3
Niezależnie od tego trzeba stwierdzić, że nie spełnia ona także wymogów
art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. Nie tylko bowiem nie zawiera samego wniosku o przyjęcie
skargi kasacyjnej do rozpoznania, lecz również uzasadnienie skargi w tym
przedmiocie nie odpowiada wymaganiom tego przepisu, w związku z art. 3989
§ 1
k.p.c. Jak wielokrotnie wskazywał Sąd Najwyższy dla spełnienia tego wymogu
konieczne jest wykazanie w wyodrębnionym wywodzie prawnym, że w sprawie
występuje przynajmniej jedna z okoliczności wskazanych w art. 3989
§ 1 k.p.c.,
które w ramach tzw. przedsądu uzasadniają przyjęcie przez Sąd Najwyższy skargi
kasacyjnej do rozpoznania. Jeżeli okolicznością tą jest występowanie w sprawie
istotnego zagadnienia prawnego, konieczne jest sformułowanie tego zagadnienia,
przytoczenie przepisów prawa, na tle których powstało, wskazanie argumentów
prawnych, które prowadzą do rozbieżnych ocen prawnych, a także wykazanie, że
jest to zagadnienie istotne, którego rozstrzygnięcie będzie miało ważne znaczenie
dla praktyki sądowej. Jeżeli natomiast podstawą wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania jest potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących
wątpliwości lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, konieczne jest
wskazanie tych przepisów, wykazanie, że ich wykładnia może być różna i budzi
poważne wątpliwości, a jeżeli skarżący powołuje się na orzecznictwo sądowe,
powinien przytoczyć orzeczenia wydane w oparciu o odmienną wykładnię
wskazywanych przepisów (porównaj między innymi uchwałę połączonych Izb:
Cywilnej oraz Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu
Najwyższego z dnia 17 grudnia 2002 r. III CZP 72/02, OSNC z 2003 r., nr 7-8, poz.
92 oraz postanowienia z dnia 16 września 2003 r. IV CZ 100/03, nie publ. i z dnia
7 czerwca 2005 r. V CSK 3/05, nie publ.).
Skarga kasacyjna uczestnika postępowania nie spełnia powyższych
wymogów, co także prowadzi do jej odrzucenia na podstawie art. 3986
§ 3 w zw.
z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.