Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 278/07
POSTANOWIENIE
Dnia 18 lipca 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie z powództwa Gminy P.
przeciwko JK
o zapłatę
oraz z powództwa wzajemnego JK
przeciwko Gminie P.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 lipca 2007 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanej (powódki wzajemnej)
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 28 września 2006 r., sygn. akt [...],
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem z dnia 28 września 2006 r. Sąd Apelacyjny oddalił
apelację pozwanej-powódki wzajemnej J. K. od wyroku Sądu Okręgowego w S. z
dnia 3 stycznia 2006 r., którym tenże Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powódki
Gminy P. kwotę 48 388 zł z ustawowymi odsetkami tytułem czynszu dzierżawy oraz
koszty procesu, zaś powództwo wzajemne o zwrot nakładów w kwocie 100 537 zł
oddalił, zasądzając od powódki wzajemnej na rzecz pozwanej wzajemnej zwrot
kosztów procesu.
Skargę kasacyjną, skierowaną przeciwko wyrokowi w części obejmującej
rozpoznanie powództwa wzajemnego, pozwana-powódka wzajemna oparła na
podstawie naruszenia przepisów postępowania, a to art. 233 § 1 k.p.c. na skutek
przekroczenia przez Sąd drugiej instancji granic swobodnej oceny dowodów, art.
328 § 2 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. poprzez niewskazanie podstawy faktycznej
rozstrzygnięcia, a nadto na podstawie naruszenia prawa materialnego, poprzez
niewłaściwe zastosowanie art. 705 i art. 706 k.c. do błędnie ustalonego, na skutek
naruszenia art. 233 § 1 k.p.c., stanu faktycznego w sprawie.
We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania skarżąca
podniosła, iż w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne oraz istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawa budzących poważne wątpliwości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna nie wypełnia ustawowych przesłanek konstrukcyjnych,
zawartych w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. i podlega odrzuceniu.
Wstępnie należy zauważyć, iż wniosek o przyjęcie skargi do rozpoznania
powinien być, zgodnie z ustalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego,
wyodrębnioną redakcyjnie częścią skargi kasacyjnej. Zgodnie z obecnym
brzmieniem przepisów o skardze kasacyjnej, stronę skarżącą obowiązuje zarówno
wymaganie przedstawienia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania, jak i jego
uzasadnienie; oba te wymagania muszą być spełnione łącznie. Nie spełnia zatem
wymagania z art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. skarga, w której skarżący co prawda
3
powołuje się na okoliczności uzasadniające przyjęcie skargi do rozpoznania i je
przytacza, ale ich nie uzasadnia.
Jak twierdzi skarżąca, istotne zagadnienie prawne sprowadza się, zdaniem
strony skarżącej, do wyjaśnienia, czy po zakończeniu umowy dzierżawy, nawet na
skutek wypowiedzenia jej bez zachowania okresu wypowiedzenia, w sytuacji, gdy
zarówno przepis prawa, jak i postanowienie umowy nakładają na dzierżawcę
obowiązek odpowiedniego zagospodarowania przedmiotu dzierżawy, jest on z tego
obowiązku zwolniony wówczas, gdy zwolnienie z tego obowiązku nie nastąpiło na
podstawie umowy stron, jak tego wymaga art. 705 k.c., lecz na podstawie
jednostronnego oświadczenia właściciela gruntu w sytuacji, gdy właściciel gruntu
nie dokonał faktycznego jego odebrania od byłego dzierżawcy. Natomiast potrzeba
wykładni została uzasadniona potrzebą wyjaśnienia, czy w sytuacji opisanej wyżej
dzierżawca pozostawia nakłady na gruncie zgodnie ze swoim obowiązkiem, czy też
wbrew temu obowiązkowi i czy w związku z tym może żądać ich zwrotu.
Uzasadnienie wniosku o przyjęcie do rozpoznania (redakcyjnie ujęte łącznie
z uzasadnieniem podstaw kasacyjnych w jednej części, zatytułowanej
„Uzasadnienie”) brzmi niemal dokładnie tak samo. Co więcej, skarżąca powołuje
się – tak w związku z istotnym zagadnieniem prawnym, jak i w kontekście wykładni
przepisów art. 705 i 706 k.c. – wyłącznie na okoliczności faktyczne tej konkretnej
sprawy.
Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 4 lutego 2000 r., II CZ
178/99 (OSNC 2000 nr 7-8, poz. 147) podstawowym celem postępowania
kasacyjnego jest ochrona interesu publicznego przez zapewnienie jednolitości
wykładni oraz wkład Sądu Najwyższego w rozwój jurysprudencji i prawa
pozytywnego. Jest zatem oczywiste, że „istotne zagadnienie prawne” nie może
sprowadzać się do jednostkowego problemu występującego w danej sprawie, lecz
wymaga, aby wypowiedź Sądu Najwyższego obejmowała zasadniczą wykładnię
przepisów ustawy, wskazującą na możliwe rozbieżności w ocenie prawnej
(postanowienie SN z dnia 10 maja 2001 r., II CZ 35/01, OSNC 2002 nr 1, poz. 11;
postanowienie SN z dnia 10 września 2005 r., II CSK 98/05, niepubl.). W tym też
kierunku musi podążać uzasadnienie wniosku, które musi być oparte na
4
argumentach jurydycznych i nie może sprowadzać się do powtórzenia tych samych
sformułowań, które stanowią samo wywiedzione przez skarżącego „istotne
zagadnienie prawne” czy też właściwą, zdaniem skarżącego, „wykładnię przepisów
prawa budzących poważne wątpliwości”. Takie sformułowanie uzasadnienia
w istocie nie stanowi wyjaśnienia stanowiska skarżącego, a jedynie powtórzenie
tego samego, co ma być „uzasadnione”.
Na marginesie trzeba jeszcze podkreślić, iż zarówno zarzut naruszenia art.
233 § 1 k.p.c., jak i art. 705 i 706 k.c. zostały sformułowane w sposób sprzeczny
z art. 3983
§ 3 k.p.c., stanowią bowiem polemikę skarżącej z ustaleniami podstawy
faktycznej rozstrzygnięcia, co jest w ramach skargi kasacyjnej niedopuszczalne.
Nie może stanowić zarzutu kasacyjnego naruszenia prawa materialnego spekulacja
skarżącego co do tego, z jakim skutkiem sąd meriti powinien zastosować przepisy
prawa materialnego, gdyby stan faktyczny w sprawie został ustalony prawidłowo.
Z powyższych względów, Sąd Najwyższy na podstawie art. 3986
§ 3 w zw.
z § 2 k.p.c. orzekł jak w sentencji.