Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 33/07
POSTANOWIENIE
Dnia 13 września 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Katarzyna Tyczka-Rote (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa K. M.
przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. K. 15
w K.
o uchylenie uchwały,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 13 września 2007 r.,
zażalenia powoda na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 24 kwietnia 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny, powołując się na art. 3986
§
2 k.p.c., odrzucił skargę kasacyjną powoda, wyjaśniając w uzasadnieniu, że
wskazana w niej wartość przedmiotu zaskarżenia jest nieprawidłowa,
w rzeczywistości bowiem wartość przedmiotu sporu, a także przedmiotu
zaskarżenia stanowi kwota 1.400 zł, ujęta w punkcie 6 uchwały pozwanej
Wspólnoty Mieszkaniowej, jako wydatek planowany na instalację wentylacji garażu
p. B.
Prawidłowa wartość przedmiotu zaskarżenia w złożonej przez powoda
skardze kasacyjnej jest zatem niższa niż pięćdziesiąt tysięcy złotych, wobec czego
skarga kasacyjna powodowi nie przysługuje z uwagi na wyłączenie przewidziane
w art. 3982
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na to postanowienie powód zarzucił naruszenie art. 39821
k.p.c.
w zw. z art. 368 § 2 k.p.c. i art. 25 § 1 k.p.c., a ponadto uchybienie art. 3982
§ 1
k.p.c. w zw. z art. 3986
§ 2 k.p.c. We wnioskach domagał się uchylenia
zaskarżonego orzeczenia w całości i zasądzenia kosztów postępowania
zażaleniowego według norm przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarżący kwestionuje tryb w jakim Sąd Apelacyjny ustalił wartość
przedmiotu zaskarżenia, twierdzi bowiem, że jedyną prawidłową drogą było
wszczęcie na podstawie art. 39821
k.p.c. w zw. z art. 368 § 2 k.p.c. i art. 25 k.p.c.
postępowania wpadkowego, mającego na celu sprawdzenie podanej przez niego
wartości tego przedmiotu. Stanowisko to jest słuszne. Art. 368 § 2 zd. ost. k.p.c.,
stosowany odpowiednio na etapie kontroli wstępnej skargi kasacyjnej, pozwala na
zbadanie w tej fazie sporu podanej przez stronę wartości przedmiotu zaskarżenia,
zwłaszcza jeśli jest to istotne dla oceny dopuszczalności skargi kasacyjnej. Wymóg
sformalizowanego, uregulowanego w art. 25 k.p.c. trybu sprawdzenia wartości
przedmiotu zaskarżenia nie obowiązuje jedynie w sprawach, w których z mocy
szczególnych przepisów ustalenie wartość przedmiotu postępowania jest
obowiązkiem sądu (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada
3
2001 r., Lex nr 54322 i z dnia 18 maja 2006 r., Lex nr 200867). Sprawa niniejsza
nie należy jednak do tej grupy postępowań tzw. działowych.
Stosując odpowiednio art. 25 k.p.c. Sąd Apelacyjny winien był ustalić
wartość przedmiotu zaskarżenia poprzez wydanie w tej kwestii odrębnego
postanowienia, nie zaś w drodze stwierdzenia w uzasadnieniu wyroku, jaka jest,
jego zdaniem, właściwa wartość przedmiotu sporu i (w konsekwencji) zaskarżenia.
Ponieważ jednak na postanowienie takie nie przysługiwałoby zażalenie i jego
prawidłowość podlegałaby badaniu instancyjnemu jedynie na podstawie art. 380
k.p.c. w zw. z art. 39821
k.p.c. i art. 3941
§ 3 k.p.c. przy rozpoznawaniu zażalenia na
postanowienie o odrzuceniu skargi kasacyjnej, uchybienie przepisom
proceduralnym, którego dopuścił się Sąd II instancji w istocie nie ograniczyło praw
procesowych strony powodowej w zakresie merytorycznej kontroli zasadności
odrzucenia złożonej przez nią skargi. Stosowna kontrola, o tym samym zakresie
merytorycznym, przeprowadzana jest bowiem w niniejszym postępowaniu. Skoro
zaś naruszenie prawa procesowego nie wpłynęło na uszczuplenie praw strony, ani
na prawidłowość rozstrzygnięcia, nie uzasadnia uchylenia zaskarżonego
orzeczenia o odrzuceniu skargi kasacyjnej powoda.
W rozpatrywanej sprawie określenie przez Sąd II instancji wartości
przedmiotu zaskarżenia zostało dokonane prawidłowo. Przedmiotem tym jest jedna
pozycja planowanych wydatków Wspólnoty, zamykająca się kwotą 1.400 zł. Żaden
inny element uchwały nie był podważany przez powoda. Mimo zatem, że żądanie
dotyczyło uchylenia całej uchwały (traktującej o szerszym zakresie planowanych
wydatków), przedmiotem sporu, wyznaczającym jego wartość był tylko
kwestionowany przez powoda element tej uchwały. Jest to sytuacja zbliżona do
występującej w sprawach ze skargi paulińskiej, w których żądanie dotyczy
stwierdzenia bezskuteczności czynności prawnej. Wartość tej czynności,
ubezskutecznianej w całości, częstokroć znacznie przewyższa rozmiar
wierzytelności podlegającej ochronie, lecz oszacowanie przedmiotu sporu
następuje w takim wypadku według niższej wartości podlegającej ochronie
wierzytelności (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 stycznia 2007 r.,
IV CZ 105/06, Lex nr 258555).
4
W zażaleniu powód podnosi dodatkowo, że przy określaniu skutków
finansowych kwestionowanej przez niego części uchwały należy uwzględnić także
inne wydatki, które byłyby konsekwencją wykonania planowanych prac, lecz
mieściłyby się w innych pozycjach preliminarza zawartego w uchwale. Wysokości
tych wydatków powód jednak nie konkretyzuje, ograniczając się do wskazania ich
rodzaju. Zasady doświadczenia życiowego przeczą zaś możliwości, by tego rodzaju
koszty (zużycie energii, praca księgowości, sprzątanie, odbiór i kontrola) mogły
przenosić kwotę 48.600 zł (przy koszcie robót zasadniczych – 1.400 zł)
i uzasadniać pogląd o dopuszczalności zaskarżenia wyroku Sądu Apelacyjnego
skargą kasacyjną z uwagi na przekroczenie progu wyznaczonego w art. 3982
§ 1
k.p.c.
Z tych przyczyn zażalenie zostało oddalone na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c.
w zw. z art. 39814
k.p.c.
kg