Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CZ 68/07
POSTANOWIENIE
Dnia 20 września 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Helena Ciepła (przewodniczący)
SSN Grzegorz Misiurek (sprawozdawca)
SSN Henryk Pietrzkowski
w sprawie z wniosku M.P. i Z. P.
przy uczestnictwie Gminy S.
o stwierdzenie zasiedzenia nieruchomości ,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 września 2007 r.,
zażalenia wnioskodawców
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 22 maja 2007 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w P. postanowieniem z dnia 23 lutego 2007 r. oddalił
apelację wnioskodawców od postanowienia Sądu Rejonowego w W. z dnia 21
listopada 2006 r., oddalającego wniosek o stwierdzenie zasiedzenia.
Wnioskodawcy 23 kwietnia 2007 r. wnieśli do Prezesa Sądu Okręgowego
w P. pismo zatytułowane „Skarga”, w którym kwestionowali rozstrzygnięcie
oddalające wniesiona przez nich apelację. Sąd Okręgowy w P. uznał, że pismo to
stanowi skargę kasacyjną od orzeczenia wydanego w dniu 23 lutego 2007 r. i
zaskarżonym postanowieniem skargę tę odrzucił jako niedopuszczalną. Wskazał,
że wnioskodawcy nie zażądali w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji
zaskarżonego postanowienia jego doręczenia wraz z uzasadnieniem (art. 387 § 3
k.p.c.), a nadto – z naruszeniem art. 871
§ 1 k.p.c. - wnieśli skargę kasacyjną
osobiście, a nie przez pełnomocnika będącego adwokatem lub radcą prawnym.
W zażaleniu na powyższe postanowienie wnioskodawcy wnieśli o jego
uchylenie i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego
rozpoznania. Skarżący zarzucili, że Sąd Okręgowy nieprawidłowo zakwalifikował
wniesiony przez nich środek zaskarżenia jako skargę kasacyjną. Podnieśli, że
ocenę ta została sformułowana bez przeprowadzenia badania, czy pismo
skierowane do Prezesa Sądu Okręgowego nie stanowi skargi o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, bądź też skargi o wznowienie
postępowania. Wskazali przy tym, że nie zostali zawiadomieni o terminie rozprawy,
na którym ogłoszone zostało postanowienie oddalające wniesioną przez nich
apelację, ani poinformowani o sposobie wniesienia skargi kasacyjnej od tego
orzeczenia. Zarzucili także, że - wbrew dyspozycji art. 84 ust. 1 ustawy z dnia
28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167, poz.
1398) - nie została im zwrócona nie wykorzystana część zaliczki na pokrycie
kosztów opinii biegłego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.
3
Zgodnie z treścią art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c. mylne oznaczenie pisma
procesowego lub inne oczywiste niedokładności nie stanowią przeszkody do
nadania pismu biegu i rozpoznania go w trybie właściwym. Nadanie biegu pismu
i rozpoznanie go we właściwym trybie polega w takim przypadku na pominięciu
wymienionych wadliwości i uwzględnieniu przez sąd rzeczywistej intencji
wnoszącego pismo, wynikającej z jego treści.
W piśmie z dnia 23 kwietnia 2007 r. skierowanym do Prezesa Sądu
Okręgowego w P., nazwanym „skargą”, wnioskodawcy podnieśli zarzuty
materialnoprawne i procesowe podważające prawidłowość postanowienia Sądu
drugiej instancji oddalającego wniesioną przez nich apelację. Treść tych zarzutów
w żaden sposób nie nawiązuje do ustawowych podstaw wznowienia postępowania,
ani też do przesłanek stwierdzenia niezgodności z prawem prawomocnego
orzeczenia. Trafnie zatem Sąd Okręgowy, kierując się dyrektywą zawartą w art.
130 § 1 zdanie drugie k.p.c., zakwalifikował pismo wnioskodawców jako skargę
kasacyjną.
Wbrew twierdzeniu zawartemu w zażaleniu, wnioskodawcy zostali
zawiadomieni o terminie rozprawy wyznaczonej na dzień 23 lutego 2007 r., na
której ogłoszone zostało kwestionowane przez nich postanowienie (k. 92, k. 93).
W tej sytuacji, mimo niestawiennictwa wnioskodawców na rozprawie, Sąd nie miał
obowiązku pouczenia ich odrębnym pismem o sposobie i terminie wniesienia
środka zaskarżenia od wydanego w sprawie orzeczenia. Zaniechanie takiego
pouczenia nie może więc uzasadniać konstruowania zarzutu pozbawienia
wnioskodawców możności obrony swych praw i upatrywania w nim ewentualnej
podstawy do wznowienia postępowania.
Przytoczone w zażaleniu argumenty wskazują na to, że w istocie sami
skarżący nie mają sprecyzowanego stanowiska co do właściwej kwalifikacji
wniesionej przez nich „skargi”. Podważając wyrażoną w tej mierze ocenę Sądu
drugiej instancji, oczekują rozstrzygnięcia umożliwiającego zaskarżenie
niekorzystnego dla nich orzeczenia przy pomocy któregokolwiek z możliwych do
wykorzystania środków prawnych. Próba zakwestionowania prawidłowości
zaskarżonego postanowienia przy pomocy takiego zabiegu nie może przynieść
4
oczekiwanego w zażaleniu rezultatu. Nieprzydatny do osiągnięcia tego celu jest też
zarzut nierozliczenia nie wykorzystanej zaliczki. Brak rozstrzygnięcia tej kwestii nie
ma żadnego znaczenia dla oceny trafności postanowienia odrzucającego skargę
kasacyjną.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy na podstawie art. 39814
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
kg