Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 123/07
POSTANOWIENIE
Dnia 28 września 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa Agencji Nieruchomości Rolnych Oddziału Terenowego
w W.
przeciwko T. S.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 września 2007 r.,
na skutek skargi pozwanej o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Ś.
z dnia 9 lutego 2005 r.
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Ś. wyrokiem z dnia 9 lutego 2005 r. uwzględnił powództwo
o zapłatę wniesione przeciwko pozwanej T. S. Postanowieniem z dnia 24 czerwca
2005 r. Sąd ten prawomocnie odrzucił apelację powódki, po wcześniejszym
odrzuceniu jej wniosku o przywrócenie terminu do złożenia apelacji.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Okręgowego
w Ś. powódka podniosła, że niezgodność z prawem tego orzeczenia wynika z
naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego oraz powołanych w skardze
przepisów k.c. i k.p.c. Skarżąca przedstawiła również argumentację która
w jej ocenie uzasadnia pogląd, że doznała szkody spowodowanej przez wydanie
orzeczenia, którego dotyczy skarga oraz wskazała okoliczności w wyniku których
wzruszenie zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było
i nie jest możliwe.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
winna odpowiadać wymogom szczególnym dla tego środka procesowego
określonym w art. 4245
§ 1 k.p.c. Ich zachowanie podlega badaniu przez Sąd
Najwyższy przy wniesieniu skargi, a brak któregokolwiek z koniecznych elementów
skargi skutkuje jej odrzuceniem (art. 4248
§ 1 k.p.c.). Z brzmienia art. 424 § 1 pkt 5
k.p.c. wynika, że w sytuacji, gdy skargę wniesiono w oparciu o art. 4241
§ 2 k.p.c.
skarżący powinien wykazać, że występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający
wniesienie skargi. Taka sytuacja miała miejsce w rozstrzyganej sprawie bowiem
przedmiotem skargi był wyrok Sądu Okręgowego w Ś. wydany przez ten Sąd jako
Sąd pierwszej instancji. Określony w art. 4241
§ 2 k.p.c. wymóg dopuszczalności
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia
kończącego postępowanie w sprawie, wydanego przez Sąd pierwszej instancji w
wypadkach jedynie wyjątkowych, dotyczy zarówno przyczyn niezgodności z
prawem tego orzeczenia (wynikających z naruszenia podstawowych zasad
porządku prawnego lub konstytucyjnych praw i wolności człowieka i obywatela), jak
3
i przyczyn, dla których strona postępowania sądowego nie skorzystała z
przysługujących jej środków prawnych. W przypadku rozpoznawanej skargi
środkiem tym była apelacja, której powódka skutecznie nie złożyła. W świetle art.
4245
§ 1 pkt 5 skarga powinna zawierać zatem wykazanie, że z uwagi na
wyjątkową sytuację powódka nie mogła skorzystać z możliwości zaskarżenia
wyroku przez wniesienie apelacji. Temu wymogowi wniesiona skarga nie
odpowiada. Zawarto w niej stwierdzenie, że powódka nie mogła zaskarżyć wyroku,
gdyż złożony przez nią wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji
został wadliwie odrzucony. Przytoczona w tym zakresie argumentacja w nie
stanowi wskazania tego rodzaju okoliczności, których zaistnienie pozwalałoby
przyjąć, że w ostatecznym wyniku powódka nie złożyła w terminie apelacji z
przyczyn o charakterze wyjątkowym. Sprowadzają się one w istocie do oceny
przyczyn złożenia apelacji po terminie, które zostały rozważone przez Sąd przy
rozpoznawaniu wniosku o przywrócenie terminu i uznane za świadczące o tym, że
powódka uchybiła terminowi do wniesienia apelacji, a w związku ze spóźnionym
złożeniem wniosku o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji (wniesieniem go
po upływie 7 dni od daty zakończenia okresu zwolnienia lekarskiego pozwanej) nie
było podstaw do jego uwzględnienia. Ocena w tym zakresie nie została skutecznie
podważona w skardze. Brak jest zatem przesłanek by uznać, że wyrok nie został
zaskarżony apelacją z przyczyn o charakterze wyjątkowym.
Mając powyższe na uwadze należało przyjąć, że skarga nie odpowiadała
wymogowi określonemu w art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. Dlatego też podlegała
odrzuceniu na podstawie art. 4248
§ 2 k.p.c.
jz