II CZ 20/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 20/08
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie ze skargi D. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 19 września 2006 r., sygn. akt XIII Ca (…)
wydanego w sprawie z powództwa L. i H. małżonków M.
przeciwko D. J., M. J., A. J. oraz A. K.
o ustalenie zakresu służebności i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 kwietnia 2008 r.,
zażalenia pozwanej D. J.
na postanowienie Sądu Okręgowego w Ł. XIII Wydział Cywilny z siedzibą w S. z dnia 27
sierpnia 2007 r., sygn. akt XIII WSC (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Ł. postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2007 r. odrzucił dwie
skargi, tj. skargę z dnia 15 stycznia 2007 r. oraz z dnia 10 czerwca 2007 r., wniesione
przez D. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia tegoż Sądu z dnia 19
września 2006 r. w przedmiocie odrzucenia skargi o wznowienie postępowania. Sąd
uznał obie skargi za niedopuszczalne ze względu na niewykorzystanie przez skarżącą z
możliwości wzruszenia postanowienia z dnia 19 września 2006 r. w drodze
przysługujących jej środków prawnych. W zażaleniu skarżąca wnosiła o uchylenie
2
zaskarżonego w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jednym z elementów konstrukcyjnych skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4245
§ 1
pkt 5 k.p.c.). Dopuszczalność skargi uzależniona jest od wykazania przez stronę, że
skorzystała ona ze wszystkich środków procesowych lub że środki te nie przysługują jej
w tej sprawie. Oznacza to, że skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy
prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie – w
odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn
na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem wykazać, że
prawidłowe skorzystanie z przewidzianych środków prawnych nie przyniosło
zamierzonych rezultatów. Niezbędne jest przedstawienie wyczerpującego wywodu i
oparcie go na przekonywującym uzasadnieniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Trafnie zauważa Sąd Okręgowy, że od postanowienia z dnia 19 września 2006 r.
odrzucającego skargę D. J. o wznowienie postępowania przysługiwało skarżącej
zażalenie do Sądu Najwyższego. Zażalenie zostało wniesione, lecz w wyniku błędnego
skierowania go do Sądu Apelacyjnego podlegało ono odrzuceniu. W przedmiotowej
sprawie istniała zatem możliwość wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych, z czego skutecznie skarżąca nie skorzystała.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji (art. 3941
§ 1 i § 3 k.p.c. w zw. z
art. 39814
k.p.c.).
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Józef Frąckowiak
SSN Elżbieta Skowrońska-Bocian
w sprawie ze skargi D. J.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego postanowienia
Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 19 września 2006 r., sygn. akt XIII Ca (…)
wydanego w sprawie z powództwa L. i H. małżonków M.
przeciwko D. J., M. J., A. J. oraz A. K.
o ustalenie zakresu służebności i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 18 kwietnia 2008 r.,
zażalenia pozwanej D. J.
na postanowienie Sądu Okręgowego w Ł. XIII Wydział Cywilny z siedzibą w S. z dnia 27
sierpnia 2007 r., sygn. akt XIII WSC (…),
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
Sąd Okręgowy w Ł. postanowieniem z dnia 27 sierpnia 2007 r. odrzucił dwie
skargi, tj. skargę z dnia 15 stycznia 2007 r. oraz z dnia 10 czerwca 2007 r., wniesione
przez D. J. o stwierdzenie niezgodności z prawem postanowienia tegoż Sądu z dnia 19
września 2006 r. w przedmiocie odrzucenia skargi o wznowienie postępowania. Sąd
uznał obie skargi za niedopuszczalne ze względu na niewykorzystanie przez skarżącą z
możliwości wzruszenia postanowienia z dnia 19 września 2006 r. w drodze
przysługujących jej środków prawnych. W zażaleniu skarżąca wnosiła o uchylenie
2
zaskarżonego w całości.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Jednym z elementów konstrukcyjnych skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykazanie, że wzruszenie zaskarżonego
orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe (art. 4245
§ 1
pkt 5 k.p.c.). Dopuszczalność skargi uzależniona jest od wykazania przez stronę, że
skorzystała ona ze wszystkich środków procesowych lub że środki te nie przysługują jej
w tej sprawie. Oznacza to, że skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy
prawnej przepisów dotyczących środków zaskarżenia, których zastosowanie – w
odniesieniu do zaskarżonego orzeczenia – jest niedopuszczalne lub z innych przyczyn
na pewno nie mogłoby odnieść skutku. Skarżący powinien zatem wykazać, że
prawidłowe skorzystanie z przewidzianych środków prawnych nie przyniosło
zamierzonych rezultatów. Niezbędne jest przedstawienie wyczerpującego wywodu i
oparcie go na przekonywującym uzasadnieniu (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, poz. 140).
Trafnie zauważa Sąd Okręgowy, że od postanowienia z dnia 19 września 2006 r.
odrzucającego skargę D. J. o wznowienie postępowania przysługiwało skarżącej
zażalenie do Sądu Najwyższego. Zażalenie zostało wniesione, lecz w wyniku błędnego
skierowania go do Sądu Apelacyjnego podlegało ono odrzuceniu. W przedmiotowej
sprawie istniała zatem możliwość wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych
środków prawnych, z czego skutecznie skarżąca nie skorzystała.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji (art. 3941
§ 1 i § 3 k.p.c. w zw. z
art. 39814
k.p.c.).