Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CSK 540/07
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 16 kwietnia 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Grzegorz Misiurek
SSN Katarzyna Tyczka-Rote
Protokolant Izabella Janke
w sprawie z powództwa "Społem" Powszechnej Spółdzielni Spożywców w G.
przeciwko Gminie G.
o złożenie oświadczenia woli,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 19 lipca 2007 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok i oddala apelację strony
powodowej,
2. zasądza od strony powodowej na rzecz strony pozwanej
kwotę 66.313 (sześćdziesiąt sześć tysięcy trzysta
trzynaście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania
apelacyjnego i kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 19 lipca 2007 r., zmienił oddalający
powództwo wyrok Sądu Okręgowego z dnia 13 lutego 2007 r., zobowiązując
pozwaną Gminę G. do złożenia oświadczenia woli o oddaniu stronie powodowej w
użytkowanie wieczyste na 99 lat szczegółowo opisanej działki gruntu oraz
nieodpłatnym przeniesieniu własności pawilonu gastronomicznego położonego na
tej działce.
Według dokonanych ustaleń sporna działka, będąca częścią nieruchomości,
stanowiącej własność Gminy G., pozostawała w okresie od 1 listopada 1960 r. do
30 czerwca 1976 r. w użytkowaniu przedsiębiorstwa państwowego G. Zakłady
Gastronomiczne. Po zlikwidowaniu tego przedsiębiorstwa cały jego majątek
przejęty został odpłatnie przez Centralny Związek Spółdzielni Spożywców „Społem"
na podstawie uchwały Rady Ministrów z dnia 21 maja 1976 r. Nr 102/76 w sprawie
zmian w organizacji handlu wewnętrznego, a następnie przekazany został na rzecz
WSS Społem w K., Oddział w G. Od 1 stycznia 1983 r. sporna działka wraz z
obiektem gastronomicznym „Z. " znajduje się w posiadaniu strony powodowej, która
jest następcą prawnym WSS „Społem" w K. Strona powodowa od 1992 r. ponosi
opłaty za „użytkowanie" mimo że - jak podkreślił Sąd Okręgowy - nigdy prawo
użytkowania nie zostało na jej rzecz ustanowione. Jej starania o oddanie gruntu w
użytkowanie wieczyste na podstawie art. 2c ustawy z dnia 29 września 1990 r. o
zmianie ustawy o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu nieruchomości, dalej jako:
„ustawa zm.u.g.g.w.n." (Dz. U. Nr 79, poz. 464 ze zm.), nie zostały uwzględnione
przez stronę pozwaną.
Sąd Apelacyjny uznał, że stronie powodowej przysługiwało, przewidziane
w art. 2c ust. 2 ustawy zm.u.g.g.w.n. roszczenie o ustanowienie użytkowania
wieczystego gruntu oraz o przeniesienie własności znajdujących się na nim
budynków. Roszczenie to - zważywszy na uregulowanie przyjęte w art. 205 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, dalej jako: „u.g.n."
(tekst jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.) - aktualnie przysługuje
powodowej Spółdzielni na podstawie art. 204 tej ustawy, który jest odpowiednikiem
art. 2c ustawy zm.u.g.g.w.n.
3
Sąd Apelacyjny nie podzielił stanowiska Sądu Okręgowego jakoby strona
powodowa nie wykazała przesłanki uwłaszczenia przewidzianej w art. 204 ust. 1
u.g.n. w postaci przysługiwania jej prawa użytkowania. Prawo to - jak podkreślił Sąd
Apelacyjny - powstaje nie tylko, jak przyjął Sądu Okręgowy, w drodze decyzji
administracyjnej bądź w trybie przepisów kodeksu cywilnego, ale także na
podstawie określonych zdarzeń prawnych. W przypadku powstania - jak
w rozpoznawanej sprawie - prawa użytkowania ex lege nie zawsze jest konieczne
potwierdzenie jego powstania dodatkowym aktem decyzyjnym określonego
podmiotu. Sąd Apelacyjny uznał, że wydawane w okresie PRL - gdy permanentną
cechą stosunków gospodarczych były podmiotowe i majątkowe zmiany
organizacyjne osób prawnych, polegające na przekształcaniu osób prawnych oraz
dzieleniu, łączeniu i likwidacji majątku takich osób - akty wewnętrzne organów
władzy państwowej należy kwalifikować jako źródło powstania użytkowania. Sąd
Apelacyjny podniósł, że należy wykładać wolę wyrażoną w uchwałach organów
władzy państwowej w kierunku kreowania ograniczonego prawa rzeczowego
(wyrok Sądu Najwyższego z dnia 20 sierpnia 1996 r., III CRN 100/96, OSNC 1996,
nr 12, poz. 165). Wskazując na: uchwałę Nr 27/233/60 Prezydium Miejskiej Rady
Narodowej w G., zawierającą postanowienie o przekazaniu G. Zakładowi
Gastronomicznemu w G. obiektu „Z." (k. 5), protokół zdawczo-odbiorczy (k. 13),
zaświadczenie w/w Prezydium z dnia 7 grudnia 1963 r. potwierdzające
„pozostawanie w użytkowaniu" spornej działki (k. 14), wpis prawa użytkowania do
KW nr […] (k. 15) - Sąd Apelacyjny uznał uchwałę Rady Ministrów z dnia 21 maja
1976 r. Nr 102/76 za źródło kreujące powstanie prawa użytkowania na rzecz
poprzednika prawnego strony powodowej, czego dowodem jest protokół zdawczo-
odbiorczy z dnia 30 czerwca 1976 r. (k. 26-33). Innymi słowy uchwała Nr 102/76
stanowiła w istocie tytuł prawny, na podstawie którego poprzednik prawny strony
powodowej stał się następcą prawnym (ex lege) w zakresie prawa użytkowania.
Sąd Apelacyjny podkreślił, że przejęcie majątku i praw było odpłatne ze środków
własnych spółdzielczości (k. 34-39, 44-45, 53, 90-93).
Sąd Apelacyjny, dokonując rozróżnienia między pojęciem „zbywalność
prawa" i „przenoszalność prawa", zarówno w drodze następstwa ogólnego, jak
i sukcesji szczególnej (por. uzasadnienie uchwały SN z dnia 27 marca 2001 r.,
4
III CZP 3/01, OSNC 2001, nr 11, poz. 159), stwierdził, że ogólny następca prawny
wstępuje w sytuację prawną poprzednika w zakresie przysługujących mu praw,
w tym prawa użytkowania. Oznacza to, że poprzedniczka prawna powodowej
Spółdzielni była użytkownikiem gruntu w rozumieniu art. 204 ust. 1 u.g.n. od 1976 r.
W takiej sytuacji nie można twierdzić, że został naruszony art. 254 k.c. statuujący
niezbywalność użytkowania na podstawie odpowiednich czynności prawnych,
(por. wyrok SN z dnia 24 marca 2004 r. V CK 350/03, niepubl.). Sąd Apelacyjny
podniósł ponadto, że w przypadku, gdy nabycie użytkowania nastąpiło ex lege sąd
rozstrzygający spór o zobowiązanie strony pozwanej do złożenia oświadczenia
woli, nie jest ograniczony odnośnie możliwości dokonywania samodzielnie ustaleń
co do istnienia przewidzianych w ustawie przesłanek, od których zależy treść
rozstrzygnięcia (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 9 sierpnia 1993 r. III CZP
105/93, OSNCP 1994, nr 3, poz. 57).
Niezależnie od tego powódka mając ekspektatywę prawa ukształtowanego
na podstawie wcześniej obowiązującego prawa (art. 2c ustawy zm.u.g.gw.n.) mogła
skutecznie - zgodnie z zasadą ochrony praw słusznie nabytych - dochodzić
zgłoszonego roszczenia (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 kwietnia
2006 r., SK 30/04, OTK-A 2006, nr 4, poz. 42). Oznacza to, że choć zasadność
powództwa w zasadzie ocenić należało na podstawie nowych przepisów, to jednak
art. 205 ust. 1 u.g.n. nie może naruszać praw nabytych na podstawie uchylonej
ustawy z 29 kwietnia 1988 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczeniu
nieruchomości (tekst jedn. z 1991 r. Nr 30, poz. 127 ze zm.) na co - zdaniem Sądu
Apelacyjnego - wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 lipca 2000 r. I CKN
736/99 (LEX nr 51639).
Skarga kasacyjna pozwanej Gminy oparta została na podstawie naruszenia
przepisów postępowania - art. 231 w zw. z art. 233 k.p.c. przez uznanie, że
uchwałę R.M. nr 102/76 należy wykładać w kierunku kreowania przez nią
ograniczonego prawa rzeczowego, a także na podstawie przepisów prawa
materialnego - art. 10 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami
w miastach i osiedlach, dalej jako: „u.g.t.m.o." (Dz. U. Nr 32, poz. 159) przez
uznanie, że przekazanie w użytkowanie terenów państwowych organizacji
społecznej (poprzedniczce prawnej powódki) mogło nastąpić bez decyzji
5
właściwego organu; art. 252 w zw. z art. 254 k.c. przez uznanie, że „prawo zarządu
i użytkowania" przysługujące przedsiębiorstwu państwowemu, jako rzekomo
ograniczone prawo rzeczowe mogło przejść na powodowa Spółdzielnię w drodze
sukcesji uniwersalnej wynikającej z uchwały RM nr 102/76; art. 204 ust. 1 u.g.n.
przez przyjęcie, że strona powodowa była w dniu 5 grudnia 1990 r. użytkownikiem
gruntu; art. 144 w zw. z art. 44 k.c. w brzmieniu obowiązującym w dniu 21 maja
1976 r. przez uznanie, że likwidacja przedsiębiorstwa państwowego oraz
przekazanie jego mienia organizacji społecznej (poprzedniczce prawnej strony
powodowej) stanowiło przekształcenie formy prawnej mienia ogólnonarodowego
w mienie społeczne (spółdzielcze); art. 2 i art. 2 i art. 64 ust. 2 Konstytucji RP oraz
art. 207 u.g.n. w zw. z art. 205 u.g.n. oraz art. 204 w zw. z art. 206 u.g.n. przez
uznanie, że stronie powodowej przysługuje ochrona prawa nabytego w postaci
ekspektatywy maksymalnie ukształtowanej nabycia prawa użytkowania gruntu na
podstawie art. 207 u.g.n. w brzmieniu sprzed nowelizacji dokonanej ustawą z dnia
7 stycznia 2000 r. (Dz.U. Nr 6, poz. 70) w sytuacji, gdy powódka jako podstawę
prawną powództwa powołuje art. 204 u.g.n., a ponadto powstanie tej ekspektatywy
nie mógł stanowić środek dowodowy w postaci oświadczeń pracowników powódki
co do istnienia po stronie powódki prawa użytkowania, który dopuszczony w § 6
ust. 2 i 3 rozporz. RM z dnia 16 marca 1993 r. utracił moc prawną w wyniku wyroku
TK z dnia 22 listopada 1999 r. U 6/99 (Dz. U. z dnia 24 listopada 1999 r.).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zaskarżony wyrok wydany został przy założeniu, że: po pierwsze - aktem
wewnętrznym organu władzy państwowej, a mianowicie uchwałą Nr 27/233/60
Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G., zawierającą postanowienie
o przekazaniu G. Zakładowi Gastronomicznemu obiektu gastronomicznego „Z.”
wykreowane zostało na rzecz tego przedsiębiorstwa państwowego ograniczone
prawo rzeczowe w postaci użytkowania spornej nieruchomości, po drugie - tak
powstałe prawo rzeczowe, po zlikwidowaniu tego przedsiębiorstwa państwowego,
przeszło w 1976 r. na poprzedniczkę prawną strony powodowej tj. Centralny
Związek Spółdzielni Spożywców „Społem", a źródłem prawa „kreującym powstanie
użytkowania" na rzecz tego Związku była uchwała Nr 102/76 Rady Ministrów z dnia
21 maja 1976 r.
6
Przytoczona koncepcja prawna powstania prawa użytkowania i jego
„przeniesienia" budzi zasadnicze zastrzeżenia z punktu widzenia istoty tego prawa,
a także uregulowań prawnych przewidzianych w przepisach powołanych w skardze
kasacyjnej. Użytkowanie jest ograniczonym prawem rzeczowym, a więc
skutecznym erga omnes, ściśle związanym z osobą użytkownika, a w konsekwencji
jest prawem niezbywalnym (art. 245 k.c.). Wygasa więc w chwili śmierci osoby
fizycznej (art. 266 k.c.) bądź ustania osoby prawnej, na rzecz której prawo to
zostało ustanowione (art. 284 w zw. z art. 266 k.c.). Niezbywalności prawa
użytkowania nie uchybia jego nabyciu w trybie sukcesji uniwersalnej następującej
w wyniku podmiotowych przekształceń organizacyjnych osób prawnych
(por. uchwałę SN z dnia 18 stycznia 1993 r., III CZP 163/92, OSNC 1993, nr 7-8,
poz. 123 oraz uchwałę SN z dnia 14 stycznia 1998 r., I CKN 572/97, OSNC 1999,
nr 1, poz. 3). Możliwość taka realizuje się w sytuacji - która w stanie faktycznym
sprawy nie wystąpiła - gdy osoba prawna, będąca użytkownikiem (np. spółdzielnia)
wskutek zmian organizacyjnych ulega podziałowi, łączeniu się itp.).
W świetle ustaleń dokonanych w sprawie przyjąć należy, że prawo
użytkowania spornej nieruchomości nigdy nie powstało. Nie przysługiwało ono
przedsiębiorstwu państwowemu – G. Zakładom Gastronomicznym. Uchwałę Nr
27/233/60 Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G., zawierającą postanowienie
o przekazaniu G. Zakładowi Gastronomicznemu obiektu „Z." nie należy traktować
jako źródło powstania ex lege użytkowania na rzecz tego przedsiębiorstwa, lecz
jako akt prawny przekazujący sporną nieruchomość w tzw. zarząd operatywny.
Okoliczność, że w różnych dokumentach używano określenia, że sporna
nieruchomość pozostaje w użytkowaniu G. Zakładów Gastronomicznych, nie
oznacza, że podmiotowi temu przysługiwało użytkowanie jako ograniczone prawo
rzeczowe. Ujawniony w księdze wieczystej prowadzonej dla przedmiotowej
nieruchomości w dziale II tej księgi zwrot „zarząd i użytkowanie" nie oznaczał
ustanowienia dla przedsiębiorstwa państwowego prawa rzeczowego jakim jest
użytkowanie, skoro w utrwalonych poglądach doktryny i judykatury uprawnienia
przedsiębiorstwa państwowego w stosunku do mienia państwowego, zwane
„zarządem i użytkowaniem" lub „zarządem operatywnym", nie stanowiły
ograniczonego prawa rzeczowego. Swoisty charakter „zarządu i użytkowania"
7
ustanowionego na rzecz jednostki państwowej polegał na tym, że dawał on (tj.
zarząd) jednostce państwowej prawo wykonywania własności państwowej w
imieniu własnym, a więc na zewnątrz w stosunkach z osobami trzecimi. Sąd
Najwyższy w okresie poprzedzającym zmianę ustroju dokonaną w 1989 r. w swych
judykatach podkreślał, że z konstytucyjnej zasady niepodzielności socjalistycznej
własności ogólnonarodowej, przysługującej wyłącznie Państwu wynika, że
użytkowanie przez jednostki państwowe terenów państwowych nie ma charakteru
ograniczonego prawa rzeczowego (por. postanowienie SN z dnia 14 czerwca 1963
r., I CR 336/63, OSNCP 1964, poz. 223; uchwała SN z dnia 10 stycznia 1968 r., III
CZP 93/67, OSNCP 1969, nr 2, poz. 21).
Sąd Apelacyjny dochodząc do wniosków przeciwnych, zakładających
przysługiwanie G. Zakładom Gastronomicznym prawa rzeczowego w postaci
użytkowania, które po zlikwidowaniu tego przedsiębiorstwa - jak uznał ten Sąd -
przeszło na poprzedniczkę prawną strony powodowej, a więc Centralny Związek
Spółdzielni Spożywców „Społem" naruszył art. 252 w zw. z art. 254 k.c. a także art.
144 k.c. w zw. z art. 44 k.c. w brzmieniu obowiązującym w dniu 21 maja 1976 r., tj.
w dacie wydania uchwały Rady Ministrów nr 102/76. Uchwała ta, podobnie jak
uchwała Nr 27/233/60 Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w G., nie będąc aktem
prawnym powszechnie obowiązującym nie mogła stanowić „źródła kreującego
powstanie prawa użytkowania", nie mogła regulować i nie regulowała problematyki
przekazywania terenów między jednostkami państwowymi a spółdzielczymi w
sposób odmienny od zasad i trybu określonego w przepisach ustawy z dnia 14
lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach. Rozstrzygnięcie
zawarte w zaskarżonym wyroku narusza - jak trafnie zarzuciła strona skarżąca - art.
10 u.g.t.m.o. przez uznanie, że przekazywanie w użytkowanie terenów
państwowych organizacji społecznej, jaką był Centralny Związek Spółdzielni
Spożywców „Społem" mogło nastąpić bez decyzji właściwego do spraw gospodarki
komunalnej i mieszkaniowej organu prezydium rady narodowej. Podnieść należy,
że ustanowienie użytkowania na rzecz Centralnego Związku Spółdzielni
Spożywców „Społem" wymagało wydania decyzji administracyjnej zgodnie z art. 10
u.g.t. Bez takiej decyzji prawo to nie mogło powstać (por. wyrok Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 22 listopada 1999 r., U 6/99, OTK 1999, nr 7, poz. 159).
8
Treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje, że przyczyną koncepcji
przyjętej przez Sąd Apelacyjny było pominięcie różnic jakie zachodzą między
„zarządem i użytkowaniem" ustanowionym na rzecz jednostki państwowej,
a użytkowaniem przysługującym organizacji społecznej (m.in. spółdzielni),
rozważając natomiast kwestie przenoszalności prawa użytkowania Sąd Apelacyjny
nie tylko bezzasadnie uznał, że ono w ogóle przysługiwało G. Zakładom
Gastronomicznym, ale także bezzasadnie zastosował do stanu faktycznego
niniejszej sprawy reguły przejścia takiego prawa zawarte w przepisach
szczególnych poświeconych prawu spółdzielczemu, mających zastosowanie
w przypadku podziału lub łączenia spółdzielni. Przepisy te (art. 70 ustawy z dnia
17 lutego 1961 r. o spółdzielniach i ich związkach, Dz. U. Nr 12, poz. 61 ze zm.;
art. 111 Prawa spółdzielczego) mają charakter lex specialis, jako stanowiące
wyjątek od zasady niezbywalności użytkowania wyrażonej w art. 254 k.c.,
podlegają więc ścisłej wykładni. Nie mogą mieć zastosowania do podmiotów
o innym ustroju organizacyjno-prawnym (por. uchwałę SN z dnia 19 lipca 1996 r.,
III CZP 78/96, OSNC 1996, nr 10, poz. 135; wyrok SN z dnia 28 czerwca 2005 r.,
I CK 801/04, OSNC 2006, nr 5, poz. 90; wyrok SN z dnia 7 stycznia 1997 r., I CKN
41/96, OSNC 1997, nr 5, poz. 59). Trafnie zatem strona skarżąca podniosła
w skardze kasacyjnej, że dekret z dnia 26 października 1950 r.
o przedsiębiorstwach państwowych, stanowiący ustawowe źródło uchwały Rady
Ministrów nr 102/76, przyznał temu organowi w odniesieniu do G. Zakładów
Gastronomicznych jedynie kompetencje do jego likwidacji, nie uprawniał jej
natomiast do tworzenia regulacji w zakresie przekazywania terenów państwowych
jednostkom spółdzielczym. Uchwala ta nie mogła też być źródłem sukcesji
uniwersalnej. Potwierdzeniem tej tezy są wypowiedzi w orzecznictwie,
stwierdzające, że sukcesja uniwersalna nie podlega domniemaniu i musi wywodzić
się z ustawowego źródła (wyrok NSA z dnia 6 lipca 1999 r., I SA 1632/98, LEX
nr 48518) oraz że uchwała RM z dnia 102/76 nie regulowała spraw przekazywania
terenów pomiędzy jednostkami państwowymi a spółdzielczymi (wyrok NSA z dnia
24 stycznia 1992 r., I SA 1268/91, ONSA 1993, nr 3, poz. 57).
Za zasadny uznać należało także zarzut naruszenia art. 204 ust. 1 u.g.n.
przez jego zastosowanie. Przesłanką powstania na rzecz spółdzielni roszczenia
9
o ustanowienie użytkowania wieczystego jest przysługiwanie jej ograniczonego
prawa rzeczowego użytkowania. Jak wykazano użytkowanie przedmiotowej
nieruchomości nie istniało w okresie, gdy znajdowała się w „zarządzie
i użytkowaniu" przedsiębiorstwa państwowego – G. Zakładów Gastronomicznych,
nie powstało także na rzecz Centralnego Związku Spółdzielni Spożywców
„Społem", ani na rzecz strony powodowej, bowiem powodowa Spółdzielnia nie
przedstawiła decyzji administracyjnej kreującej takie prawo, ani też umowy
wymagającej zachowania formy notarialnej dla oświadczenia właściciela
o ustanowieniu prawa użytkowania, nie udowodniła też - wbrew poglądowi
wyrażonemu w zaskarżonym wyroku - że prawo użytkowania powstało w drodze
sukcesji uniwersalnej lub ex lege. Przesłanka roszczenia o ustanowienie
użytkowania wieczystego nie została więc spełniona. Oznacza to, że brak było
podstaw do uwzględnienia powództwa na podstawie art. 204 u.g.n.
Za uwzględnieniem powództwa nie przemawiała - wbrew stanowisku Sądu
Apelacyjnego - także zasada ochrony praw słusznie nabytych. Wejście w życie art.
204 u.g.n., którego odpowiednikiem był art. 2c ustawy zm.u.g.g.w.n., nie oznaczało
wprowadzenia rozwiązań mniej korzystnych. Przeciwnie, sytuacja adresatów normy
zawartej w art. 204 u.g.n. stała się korzystniejsza, bowiem przedłużony został
termin do złożenia wniosków w celu zrealizowania roszczenia o ustanowienie
prawa użytkowania wieczystego a ponadto roszczenia powstałe przed wejściem
w życie art. 204 u.g.n. realizowane były na podstawie tych nowych korzystniejszych
rozwiązań. Z tych względów powodowa Spółdzielnia nie mogła utracić rzekomo
powstałego na jej rzecz prawa (w istocie nigdy nie powstało).
Nie utraciła też ekspektatywy takiego prawa ukształtowanej na gruncie
wcześniej obowiązującego art. 2c ustawy zm.u.g.g.w.n. (tj. roszczenia
o ustanowienie użytkowania wieczystego nieruchomości) w sytuacja gdy powódka
jako podstawę prawną powództwa powołała art. 204 u.g.n. nie zaś art. 2c ustawy
zm.u.g.g.w.n., a ponadto powódka nie wykazała - jak trafnie podkreślił Sąd
Okręgowy - przysługiwania jej prawa użytkowania nie tylko za pomocą środka
dowodowego w postaci oświadczeń pracowników powódki co do istnienia po
stronie powódki prawa użytkowania, ale także za pomocą innych środków
dowodowych. Pozbawienie zatem przez Trybunał Konstytucyjny (wyrok TK z dnia
10
22 listopada 1999 r. U 6/99) mocy prawnej § 6 ust. 2 i 3 rozporz. RM z dnia
16 marca 1993 r. w sprawie przepisów wykonawczych dotyczących uwłaszczania
osób prawnych nieruchomościami będącymi dotychczas w ich zarządzie lub
użytkowaniu (Dz. U. Nr 23, poz. 97), który przewidywał możliwość stwierdzania
prawa użytkowania nieruchomości na podstawie zeznań świadków lub oświadczeń
stron, nie spowodowało powstania dla powódki sytuacji mniej korzystnej.
Z przytoczonych względów należało uchylić zaskarżony wyrok i orzec co do
istoty sprawy przez oddalenie apelacji strony powodowej (art. 39816
k.p.c.).
O kosztach postępowania apelacyjnego oraz kasacyjnego orzeczono zgodnie z art.
98 § 1 i 3 w zw. z art. 391 § 1 i art. 39821
k.p.c.
/tp/
kg