Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 21/08
POSTANOWIENIE
Dnia 16 maja 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski
w sprawie ze skargi E. D. i M. D. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Okręgowego w T. z dnia 7 września 2006r., sygn. akt I.1 Ca (…),
wydanego w sprawie z powództwa R. M. i M. L.
przeciwko E. D. i M. D.
o uznanie czynności prawnej za bezskuteczną,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 16 maja 2008 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wyrokiem z dnia 7 września 2006 r. Sąd Okręgowy w T. oddalił apelację
pozwanych E. D. i M. D. od wyroku Sądu Rejonowego w S. z dnia 4 maja 2006 r.,
którym uznano za bezskuteczną w stosunku do powodów R. M. i M. L. umowę
przeniesienia własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego zawartą
przez pozwanych z P. i M. D., a także nakazano pozwanym, by zezwolili na
przeprowadzenie egzekucji z tego lokalu w celu zaspokojenia wierzytelności
przysługującej powodom.
Skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Okręgowego w T.
wnieśli pozwani opierając ją na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie została
2
wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego orzeczenia w drodze przysługujących
stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten wyraża zasadę, że
przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę przysługujących jej środków
prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje art. 4241
§ 2 k.p.c., który w
sytuacji, gdy strona nie skorzystała z przysługujących jej środków prawnych,
dopuszczalność skargi od orzeczenia sądu pierwszej lub drugiej instancji uzależnia od
kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek: istnienia wyjątkowego wypadku oraz
występowania niezgodności z prawem o kwalifikowanym charakterze, wynikającej z
naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo
praw człowieka i obywatela (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2006
r., I CNP 4/06, OSNC 2006, nr 6, poz. 113).
Ocenę, czy wystąpił wyjątkowy wypadek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c.,
poprzedzić musi analiza okoliczności nieskorzystania przez pozwanych
z przysługujących im środków prawnych.
Nie ulega wątpliwości, że od zaskarżonego wyroku Sądu Okręgowego w T.
przysługiwała skarga kasacyjna, gdyż jest to sprawa o prawa majątkowe, rozpoznawana
w procesie, a wartość przedmiotu zaskarżenia na etapie postępowania apelacyjnego
wynosiła 71.385,83 zł. W skardze zawarto jedynie stwierdzenie, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie jest możliwe, gdyż
długotrwała choroba związana z wiekiem pozwanych uniemożliwiła im skuteczne
wniesienie skargi kasacyjnej. W skardze nie zawarto jednak żadnego uzasadnienia tej
okoliczności, ani nie podjęto choćby próby uprawdopodobnienia tej okoliczności. W
orzecznictwie Sądu Najwyższego co prawda przyjmuje się, że szczególnym
przypadkiem o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. może być m.in. długotrwała, ciężka
choroba (por. postanowienie SN z 2.02.2006 r., I CNP 4/06, OSNC nr 6/2006, poz. 113).
lecz okoliczność ta powinna być przez stronę skonkretyzowana i uprawdopodobniona.
Skarżący nie wskazali ani w jakim okresie ich choroba miała miejsce, ani jaki był jej
rodzaj. Uniemożliwia to ocenę, czy w sprawie rzeczywiście zachodzi nadzwyczajny
przypadek dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia.
W myśl art. 4248
§ 2 in fine k.p.c. skarga podlega odrzuceniu, jeżeli nie zachodzi
wyjątek, o którym mowa w art. 4241
§ 2 k.p.c. Wypełniając dyspozycję tego przepisu,
Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.

I CNP 21/08

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia