II CNP 50/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-04-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CNP 23/05 III CNP 34/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CNP 50/08
POSTANOWIENIE
Dnia 20 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 czerwca 2008 r.,
skargi H. M.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 28 września 2005 r., sygn. akt I ACa (…), wydanego w sprawie z powództwa H. M.
przeciwko "D.(…)" Spółce Akcyjnej Zespołowi Elektrowni w N.
o zapłatę,
odrzuca skargę i zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.200 (tysiąc
dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania wywołanego skargą.
Uzasadnienie
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o
zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), stanowi jeden z instrumentów realizacji
konstytucyjnej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa z tytułu
bezprawnej działalności władzy publicznej. Jako specjalny procesowy środek prawny
ma na celu badanie legalności jurysdykcyjnej działalności sądów powszechnych,
poprzez kontrolę zgodności z prawem prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji,
a wyjątkowo sądów pierwszej instancji.
Z uwagi na szczególny charakter i rolę tego środka prawnego ustawodawca
przewidział - podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej - szczególne wymagania
konstrukcyjne, jakie środek ten winien spełniać.
2
Zgodnie z art. 4255
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c. - że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi oraz wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione konstrukcyjne wymagania skargi powinny być spełnione
kumulatywnie. To oznacza, że skarga nie spełniająca któregokolwiek z nich jest
dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków formalnych i podlega odrzuceniu bez wzywania do ich usunięcia
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2006 r., l CNP 21/06, nie publ.;
postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ.;
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. l CNP 76/06, nie publ.).
Ustawodawca formułując w art. 4245
k.p.c. wymagania skargi wymienił, oprócz jej
podstaw, także konieczność wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne. Oba te elementy konstrukcyjne skargi mają charakter
samoistny i nie mogą być ze sobą utożsamiane. W orzecznictwie przyjmuje się, że nie
stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się
do podstaw skargi lub ich uzasadnienia, bez wyraźnego wskazania przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, póz. 140; postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2007 r., l CNP 79/06, nie publ).
Wniesiona przez H. M. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 28 września 2005 r., sygn. akt l ACa
(…), nie spełnia powyższych wymagań. Skarżący skonstruował skargę w sposób
wskazujący na utożsamianie jej podstawy z wymaganiem wskazania przepisów prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Nie przedstawił wywodu
uprawdopodobniającego wyrządzenie szkody przez wydanie zaskarżonego orzeczenia.
Nie wykazał też, że wzruszenie tego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe.
3
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1
w związku z art. 4245
§ 1 pkt 3, 4 i 5 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 czerwca 2008 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Grzegorz Misiurek
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 czerwca 2008 r.,
skargi H. M.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 28 września 2005 r., sygn. akt I ACa (…), wydanego w sprawie z powództwa H. M.
przeciwko "D.(…)" Spółce Akcyjnej Zespołowi Elektrowni w N.
o zapłatę,
odrzuca skargę i zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.200 (tysiąc
dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania wywołanego skargą.
Uzasadnienie
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia,
wprowadzona do kodeksu postępowania cywilnego ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r. o
zmianie ustawy - Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy - Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. z 2005 r. Nr 13, poz. 98), stanowi jeden z instrumentów realizacji
konstytucyjnej zasady odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa z tytułu
bezprawnej działalności władzy publicznej. Jako specjalny procesowy środek prawny
ma na celu badanie legalności jurysdykcyjnej działalności sądów powszechnych,
poprzez kontrolę zgodności z prawem prawomocnych orzeczeń sądów drugiej instancji,
a wyjątkowo sądów pierwszej instancji.
Z uwagi na szczególny charakter i rolę tego środka prawnego ustawodawca
przewidział - podobnie jak w przypadku skargi kasacyjnej - szczególne wymagania
konstrukcyjne, jakie środek ten winien spełniać.
2
Zgodnie z art. 4255
§ 1 k.p.c. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia powinna zawierać oznaczenie orzeczenia, od którego jest
wniesiona, ze wskazaniem, czy jest ono zaskarżone w całości lub w części,
przytoczenie jej podstaw oraz ich uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym
zaskarżone orzeczenie jest niezgodne, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody,
spowodowanej przez wydanie orzeczenia, którego skarga dotyczy, wykazanie, że
wzruszenie zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie
jest możliwe, a ponadto - gdy skargę wniesiono na podstawie art. 4241
§ 2 k.p.c. - że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi oraz wniosek o
stwierdzenie niezgodności orzeczenia z prawem.
Wymienione konstrukcyjne wymagania skargi powinny być spełnione
kumulatywnie. To oznacza, że skarga nie spełniająca któregokolwiek z nich jest
dotknięta tzw. brakiem istotnym, nienaprawialnym w trybie właściwym dla usuwania
braków formalnych i podlega odrzuceniu bez wzywania do ich usunięcia
(por. postanowienie Sądu Najwyższego z 12 czerwca 2006 r., l CNP 21/06, nie publ.;
postanowienie Sądu Najwyższego z 27 lipca 2006 r., III CNP 34/06, nie publ.;
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 17 stycznia 2007 r. l CNP 76/06, nie publ.).
Ustawodawca formułując w art. 4245
k.p.c. wymagania skargi wymienił, oprócz jej
podstaw, także konieczność wskazania przepisu prawa, z którym zaskarżone
orzeczenie jest niezgodne. Oba te elementy konstrukcyjne skargi mają charakter
samoistny i nie mogą być ze sobą utożsamiane. W orzecznictwie przyjmuje się, że nie
stanowi spełnienia wymagania przewidzianego w art. 4245
§ 1 pkt 3 k.p.c. odwołanie się
do podstaw skargi lub ich uzasadnienia, bez wyraźnego wskazania przepisu prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (por. postanowienie Sądu Najwyższego z
dnia 27 stycznia 2006 r., III CNP 23/05, OSNC 2006, nr 7-8, póz. 140; postanowienie
Sądu Najwyższego z dnia 26 stycznia 2007 r., l CNP 79/06, nie publ).
Wniesiona przez H. M. skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 28 września 2005 r., sygn. akt l ACa
(…), nie spełnia powyższych wymagań. Skarżący skonstruował skargę w sposób
wskazujący na utożsamianie jej podstawy z wymaganiem wskazania przepisów prawa, z
którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne. Nie przedstawił wywodu
uprawdopodobniającego wyrządzenie szkody przez wydanie zaskarżonego orzeczenia.
Nie wykazał też, że wzruszenie tego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie
było i nie jest możliwe.
3
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 1
w związku z art. 4245
§ 1 pkt 3, 4 i 5 k.p.c. orzekł, jak w sentencji.